Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๗

“แล้วถ้าผมอยากได้เมียอย่างคุณล่ะ!”

“กรี๊ด!ไอ้บ้ากาม”

ภาณุแทบจะลงไปดิ้นบนพื้นดินเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานแดงก่ำด้วยความโกรธ อยากจะหัวเราะให้กระดูกหัก เพราะใบหน้าสวยหวานตอนโกรธนี่ตลกเป็นบ้า แต่เขาก็ทำได้เพียงเก็บอาการ สบดวงตาคู่สวยที่จ้องเขาราวกับจะฉีกเนื้อหนังอออกมาเสียให้ได้

“นี่คุณคิดว่าผมอยากได้ผู้หญิงหน้าสี่สิบ หุ่นสิบขวบอย่างคุณมากนั้นสิ จะบอกอะไรให้นะ ผมไม่เคยคิดเรื่องอุบาทว์นั่นกับคุณสักนิด ก็แค่อยากให้คุณรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำบ้างก็เท่านั้น”เขาโกหกคำโตเพราะต้องการยั่วโทสะคนตัวเล็กที่โกรธจนแทบบ้า เขาไม่ปฏิเสธกับตัวเองหรอกว่ากำลังสนใจแม่เด็กดื้อคนนี้อยู่ไม่น้อย

“ก็ได้...อยากได้คนดูแลนักใช่ไหม ฉันตกลง แต่คุณต้องอยู่ใกล้ๆมือใกล้ๆตีน เอ้ย!ไม่ใช่สิ ฉันหมายถึงอยู่ใกล้ๆฉันน่ะ ฉันจะได้ดูแลคุณได้สะดวกไง”เขามองดวงตากลมโตที่มีแววเจ้าเล่ห์วิ่งไปมาอย่างท้าทาย ให้มันรู้ว่านักบินF16ที่ฝึกมาหนักขนาดเขาจะแพ้ให้กับสาวน้อยจอมเจ้าเล่ห์ในอ้อมกอดสิ!

“เริ่มเลยสิ ตอนนี้ผมหิวแล้วล่ะ คิดว่าป้าแฟงน่าจะตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว ไหนคุณช่วยพยุงผมหน่อยละกัน”เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด ก่อนจะถูกมือลูกจับหมับเข้าที่ต้นแขนแล้วอ้อมมาวางไว้ตรงท้ายทอยของคนตัวเล็ก เขามองคนตัวเล็กที่สูงเพียงไหล่ของเขายิ้มๆ จงใจทิ้งน้ำหนักตัวให้พยาบาลจำเป็นทุลักทุเลอยู่พอสมควร และดูเหมือนสาวน้อยจะรู้ทัน

“อย่ามาสำอิดสำออยได้ไหม ตอนเดินมาฉันยังเห็นคุณเดินมาแบบคนครบสามสิบสอง ตอนนี้ทำเป็นเดี้ยงไปได้”เขามองใบหน้าสวยหวานที่กัดริมฝีปากมองเขาอย่างไม่ใส่ใจ และยักคิ้วให้หญิงสาวอย่างกวนประสาท

“ตาแก่ตัณหากลับ คิดอยากจะแอ้มฉันล่ะสิ ฝันไปเถอะ”เขายังอุตส่าห์ได้ยินเสียงหวานที่พึมพำแผ่วเบาทั้งที่ยังก้มหน้า อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อตัวเองต้องมากลายเป็น‘ตาแก่ตัณหากลับ’ของธนันต์ธรญ์ไปเสียได้ แต่เขากลับชอบทุกอิริยาบถของเธอไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะอารมณ์ไหน มันน่ารักน่าใคร่สำหรับเขาไปเสียหมด...หรือว่าเขาจะเป็นพวกโคแก่ไปแล้วจริงๆ!

คุณพิมพ์มาลามองร่างสูงใหญ่ของหลานชายที่แกล้งทำเป็นเจ็บป่วยต้องคอยได้รับการดูแลจากตัวต้นเหตุอย่างนักจัดสวนสาวย่างหมั่นไส้ หล่อนเฝ้ามองดูคนป่วยและนางพยาบาลจำเป็นมาครู่หนึ่งแล้ว ภาพที่เห็นไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ดูเหมือนร่างเล็กของธนันต์ธรญ์จะถูกภาณุฉวยโอกาสโอบไหล่บางมากกว่าที่จะมองเป็นหญิงสาวกำลังช่วยประคองชายหนุ่ม...เจ้าเล่ห์แบบนี้ได้เชื้อสามีหล่อนมาเต็มๆล่ะสิท่า

“ผ่ออะหยังอยู่เจ้า(ดูอะไรอยู่คะ)”หล่อนหันไปมองแฟงที่เดินมานั่งลงเคียงข้างหล่อนยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ย

“ดูสิแฟงว่าฉันมองอะไรไม่เคยผิด ตาป๊อปจะหนีผู้หญิงคนนี้ไปไหนรอด ดูซินั่นไม่ทันไรก็ฉวยโอกาสหนูฟางเขาเสียแล้ว”หล่อนชี้ชวนแฟงให้มองไปยังหนุ่มสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากสวนหลังบ้าน

“แล้วคุณท่านฮู้ได้จะใดเจ้า(รู้ได้ยังไงคะ)ว่าคุณป๊อปเปิ้นจะชอบหนูฟาง”

“อ้าว ฉันเป็นยายมันนะ เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท้าฝาหอย เพิ่งจะจากอกไปไม่ถึงสิบปี เจ้าเนี่ยเย็นชาไร้อารมณ์กับคนแปลกหน้า แต่กับคนที่สนิทด้วย ขี้อ้อน ปากหวาน แถมยังเจ้าเล่ห์ที่สุดเลยล่ะ แต่ดูหนูฟางสิ ตาป๊อปเพิ่งเจอได้ไม่ถึงสองวัน ก็หาเรื่องตีสนิทละ...อีกไม่นานนะแฟง ฉันก็จะได้อุ้มหลานตัวน้อยๆ”หล่อนยิ้มอย่างสุขใจเมื่อจินตนาการไปถึงครอบครัวแสนสุข หล่อนจะได้มีโอกาสอุ้มชูเลี้ยงดูเหลนรักก่อนจะจากโลกใบนี้ไป

“แล้วลูกสะใภ้ของคุณมลล้อเจ้า(แล้วลูกสะใภ้ของคุณมลล่ะคะ)”

“ฉันจะไปรู้เรอะ...ไปๆ ไปเรียกจอมกับน้อยมาทานข้าวด้วยกัน เดี๋ยวเจ้าเด็กสองคนนั้นก็คงจะมาทันเวลาอาหารเช้าพอดี...วันนี้ฉันมีความสุขจริงๆเลย”หล่อนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ธนันต์ธรญ์เงยใบหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าคมของภาณุอย่างอดโมโหไม่ได้ เธอแกะมือตุ๊กแกที่เกาะอยู่บนไหล่ออก ก่อนจะยืนเท้าเอวท่าทางเอาเรื่องเต็มที่

“คุณแกล้งฉันอีกแล้วนะคุณภาณุ มันหนักนะรู้ไหมตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ถ้าเล่นแบบนี้อีกฉันจะกระโดกัดหูคุณให้ขาดแน่ๆคอยดู ไปแล้วนะ...หิวข้าว!”

ภาณุมองตามร่างเล็กที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างกระฟัดกระเฟียดด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เคยแกล้งผู้หญิงคนไหนแล้วรู้สึกดีเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะเธอร่ายมนต์เขาให้หลงไปกับความสดใสของเธอแล้วก็เป็นได้ เขาเพิ่งเห็นข้อดีของการกินเด็กก็วันนี้นี่เอง...เอ๊ะ!

มือหนากระหน่ำลูบใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของตัวเองอย่างรู้สึกในความไม่ชอบมาพากลกับความใจง่ายของตนเองที่กล้ายอมรับอย่างเต็มปากได้เลยว่าเขาหลงเสน่ห์เด็กจอมแก่นนั่นไปแล้วจริงๆ เขารีบเดินขึ้นบันไดเพื่อไปรับประทานอาหารเช้าตัดเรื่องเหนือธรรมชาติที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตนเองอย่างเร็วรี่...

ภายในบ้านหลังงามใจกลางเมืองใหญ่ที่แลดูร่มรื่น แต่ภายในบ้านกลับร้อนรุ่มไปด้วยความคับแค้นใจที่สุมอยู่ในอกเพราะเหตุว่าที่ลูกเขยตัวดีหนีงานแต่งไปทั้งๆที่งานกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ถึงอาทิตย์ คุณทิพย์ธารา ตั้งประภาพร นั่งอยู่บนโซฟาตัวงาม ขณะที่คุณโชติ ผู้เป็นสามียังคงเดินไปมาด้วยความกระวนกระวายใจ

“เราจะทำอย่างไรดีคะคุณพี่ น้องได้ยินข่าวลือหนาหูว่าภาณุหนีงานแต่งงานไปแล้ว นี่งานก็กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ถึงอาทิตย์ ถ้าวันงานไม่มีเจ้าบ่าว ฝ่ายเราไม่งามหน้ากันถ้วนทั่วหรือคะ”

“พี่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร นี่ถ้าน้องพิมพ์ไม่ได้แต่งงานกับภาณุ หนี้ก้อนใหญ่ของบริษัทก็คงไม่มีวันหายไป นานวันเข้ามันจะสะสมจนทำให้เราล้มละลาย”

“แล้วเราจะทำยังไงคะ”

“พี่ส่งนักสืบไปตามตัวภาณุแล้ว วันนี้คงได้เรื่อง นี่พี่ก็กำลังรออยู่”

“คุณพรพิมลนี่ก็แปลกเหลือเกิน ลูกชายหนีงานแต่งไปทั้งคนยังใจเย็นไม่ตามกลับมาเลย อย่างนี้น้องชักจะไม่ชอบใจแล้วนะคะ”

“เอาน่า ใจเย็นๆก่อน เราเป็นฝ่ายหนึ่ง ทำอะไรเกินควรมันจะดูไม่งาม”คุณโชติบอกอย่างใจเย็น สายตาคมมองทะลุกระจกบานใสไปยังสวนหน้าบ้านที่ร่างแบบบางของลูกสาวนั่งเล่นอยู่บนม้าหินอ่อน เขารักลูกคนนี้ปานแก้วตาดวงใจไม่มีสิ่งไหนหรือใครจะทำให้ลูกของเขาเจ็บปวดได้ ไม่ว่าเรื่องราวมันจะดำเนินไปในทิศทางไหนแต่เขาก็ยังตั้งมั่นที่จะพาตัวภาณุกลับมาแต่งงานกับลูกสาวให้จงได้ เพื่อรักษาชื่อเสียงเกียรติยศที่เหลืออยู่!

ดวงตาสวยคมจ้องมองรูปที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์อย่างคับแค้นใจ ที่ภัทรดนัยบอกว่าภาณุมีภรรยาและกำลังมีลูกน้อยในท้องนั้นเป็นเรื่องจริงหรือ หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ภาพที่ลูกชายตัวดีกำลังประคบประหงมแม่สาวร่างเล็กที่ดูบอบบางราวกับจะแตกหักได้ทุกเมื่อ แววตาของความรักความปรารถนาที่ปรากฏชัดในแววตาของลูกชายแม้มองจากภาพถ่ายทำให้หล่อนนึกไม่ชอบใจ เด็กสาวคนนี้เป็นใครมาจากไหน หัวนอนปลายเท้าหล่อนเองก็ยังไม่รู้จัก เหตุใดจึงได้ทำอะไรข้ามหัวหล่อนไปมาอย่างสนุกสนานกันเช่นนี้ ยิ่งพากันไปอยู่ที่บ้านมารดาของหล่อนนั่นก็ทำให้หล่อนยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวตลก ทุกคนเห็นหล่อนเป็นหัวหลักหัวตอหรือไรถึงไม่คิดจะบอกให้เธอทราบเรื่องนี้

“ปุ้ม เข้ามาหาฉันหน่อย”หล่อนกดเรียกเลขาฯหน้าห้อง

 “ฉันต้องการไปลำปางให้เร็วที่สุด”หล่อนออกคำสั่ง เลขาฯของหล่อนพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป...

ให้มันรู้ไปสิว่าหล่อนจะยอมอยู่เฉยๆ!

                         ...สายลมแห่งตะวัน