เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

 

                                      ห้างสรรพสินค้า ป๊อป ฟางเลือกผ้าเช็ดตัวด้วยกันอยู่

 

 

                    " ฟางว่าสีนี้สวยมั้ย  "  ป๊อปหยิบผ้าเช็ดตัวสีครีมมาให้ฟางดู

 

 

 

                    "  สวยดีนะคะพี่ป๊อป  แต่ผ้ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่  พี่ป๊อปลองดูแบบนี้นะ สีครีมเหมือนกัน แต่ผ้านุ่มกว่า หนากว่าด้วย  " ฟางหยิบอีกผืนที่อยู่ใกล้กันมายื่นให้ป๊อป  ป๊อปรับไว้

 

 

 

                    "  จริงๆด้วยแห่ะ  งั้นเอาอันนี้แล้วกันนะ "  ป๊อปไปจ่ายตังค์

 

 

 

                     "  ฟาง  ไปช่วยพี่เลือกเนคไทหน่อยสิ  "  ป๊อปอ้อนๆ  ฟางยิ้มหวานแล้วก็พยักหน้ารับคำ 

 

                    

 

 

                                     ร้านเทคไท  ป๊อปเดินนำเข้าไปในร้าน  ฟางเดินตามมาติดๆ 

 

 

 

 

                      "  ฟางว่าสีนี้สวยมั้ย  " ป๊อปหยิบไทสีน้ำเงินลายสวยขึ้นมาใหฟางดู

 

 

 

                     "  สวยคะพี่ป๊อป  ฟางว่าสีนี้ดูเหมาะกับพี่ป๊อปนะคะ  "  ฟางพูดพลางเอาเนคไททาบคอป๊อป  ป๊อปรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่าฟางกำลังทำหน้าที่ภรรยาอยู่ ป๊อปยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

 

 

 

 

                     "  อ้าวหนูฟาง ไม่เห็นหน้าเห็นตาตั้งนาน  มากับใครเอ่ยยย "  มนุษย์ป้าคนหนึ่งเดินมาทักฟาง  แต่การมาของเธอคนนั้นทำเอาฟางหน้าซีดเผือด 

 

 

                    

                    "  ฟะฟางมากับเจ้านายนะคะ  "  ฟางพูดอึกอัก 

 

 

 

                    "  แล้วแม่ไม่มาด้วยหรอ  แม่เราไม่เข้าไปที่ร้านป้าหลายวันแล้วนะ สงสัยจะไปติดใจเพชรร้านอื่นแล้วหละมั้ง  "  ป้าคนนั้นพูด ฟางยิ้มเจื่อนๆ  ป๊อปชะงักไป  เพราะเท่าที่รู้มา ฟางก็ไม่ได้ร่ำรวยนิ แต่ทำไมแม่ถึงเข้าร้านเพชร 

 

 

 

                    "  สงสัยแม่คงยุ่งๆนะคะ เลยไม่ได้แวะเข้าไป  "  ฟางพูด

 

 

 

                    " อ่อจ่ะ  งั้นป้าไปก่อนนะ ยังไงฝากบอกแม่ด้วยแล้วกันนะว่าป้าคิดถึง  "  ป้าพูดจบก็เดินไป  ฟางอึกอักไม่กล้าหันไปมองป๊อป   ป๊อปสงสัยแต่เลือกที่จะไม่ถาม 

 

 

 

                    "  เลือกต่อเร็ว  "  ป๊อปทำเป็นเปลียนเรื่องแต่ยังเก็บข้อสงสัยนั้นไว้ในใจ

 

 

 

                    "  คะ พี่ป๊อป "  ฟางเองก็ทำเป็นลืมๆไป  

 

 

 

 

 

 

                                   แก้ว - โทโมะ หลังจากที่ขับรถมาถึงที่พัก ทั้งคู่ก็รีบเปลี่ยนชุด แต่งตัวไปทำงานทันที และนี่ก็ถึงเวลาเลิกงาน 

 

 

 

 

                    "  หายไปหลายวันเลยนะ เรานึกว่าลาออกไปแล้วซะอีก "  ล่ารีบเดินเข้ามาทักทันทีที่เห็นโทโมะเดินออกมา 

 

 

 

                    "  อ่อ  เราพาเมียไปหาพี่หนะ "  โทโมะพูด แก้วชะเง้อหน้าไปมอล่า แล้วแบะปากใส่อย่างสะใจ  

 

 

 

                    " แล้วบ้านนายอยู่ที่ไหนหรอ พาเราไปเที่ยวบ้างซิ  "  ล่าหมั่นไส้แก้วเลยคิดจะเอาชนะ

 

 

 

                    "  ก็อยู่บ้านเดียวกับเรานี้แหละ ถ้าเธออยากจะไป เราพาไปก็ได้นะ " แก้วเดินไปคั่นกลางระหว่างล่ากับโทโมะ  ก่อนจะแสดความเป็นเจ้าของโทโมะอย่างเต็มที่ด้วยการค้องแขนโทโมะไว้แน่น

 

 

 

 

                    " ไม่ดีกว่า  แล้วเธอกินข้าวแล้วยังหละ ถ้ายังไปกินที่บ้านเราก็ได้นะ " ล่ายังไม่หยุด เธอชะงเง้อหน้าไปคุยกับโทโมะ  โทโมะอมยิ้มชอบใจ เวลาแก้วหึง

 

 

 

                    "  ไม่เอาน๊าล่า เป็นผู้หญิงที่ดี ห้ามขี้ยุ่งเรื่องสามีชาวบ้านนะ " แก้วพูด ล่ามองแก้วอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

                    " ทำไมหละ  เราจะชวนไปกินข้าวในฐานะเพื่อนไม่ได้หรอ  " ล่าสตอ

 

 

 

 

                    "  ไม่ได้หรอกล่า หวังหวังเค้าไม่ถนัด ถ้าจะต้องกินข้าวร่วมโต๊ะกับผู้หญิงคนอื่น  ใช่มั้ยหวังหวัง  " แก้วหยิกอวโทโมะ ให้รีบมุกเธอ

 

 

 

 

                    " ใช่ๆ เพราะกินเสร็จ เรามีกิจกรรมต้องทำต่อหนะ เลยไม่ถนัดกินข้าวนอกบ้านเท่าไหร่  "  โทโมะพูด

 

 

 

 

                    "  งั้นเราไปก่อนนะ " ล่าลา แล้วสะบัดก้นเดินไปทันที

 

 

 

 

 

                    "  ผู้หญิงสมัยนี้ มันเป็นแบบนี้กัยแล้วหรอวะ "  แก้วหน้านิ่วคิ้วขมวด ยังหึงไม่เลิก  โทโมะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ 

 

 

 

                    " เนอะ  ไม่เหมือนเธอเลย น่ารัก น่ากอด "  โทโมะยิ้มกรุ่มกริ่ม โอบบ่าแก้ว แล้วกระชับแน่นขึ้นจนร่างบางชิดแผงอกของเขา

 

 

 

                    "  ปล่อยเลยนะ  เธอก็เหมือนกัน ไปอ่อยน้องเค้าอยู่ได้ " แก้วผลักออก แล้วเดินเหวี่ยงกลับบ้าน 

 

 

 

 

 

                                    บ้านพัก 

 

 

 

 

                    "  แฟนใครว๊าา  ขี้หึงชะมัดเลย  "  โทโมะล้อแก้วที่นอนหันหลังให้ตัวเองอยู่

 

 

 

                    "  ...  "  แก้วเงียบ

 

 

                    "  ไม่ตอบซะด้วย "  โทโทะชะเง้อหน้าไปมอง  ก็เห็นว่าแก้วหลับตาอยู่

 

 

 

 

 

 

                                จุ๊ฟ 

 

 

 

 

                    "  ทำอะไรของเธอเนี่ย จุฟเค้าทำไม  "  แก้วอาย รีบพลิกตัวกลับมาต่อว่าโทโมะ  โทโมะขำในลำคอ

 

 

                    "  ก็อย่านอนหันหลังให้เค้าสิ  มันรู้สึกแปลกๆ "  โทโมะอ้อน 

 

                    " ปกติก็นอนหันหลังให้กันแบบนี้นิ  "  

 

                    "  ก็ตอนนั้นยังไม่เป็นแฟนกันหนิ  ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว ก็อยากจะนอนกอดแฟนบ้างดิ  "  โทโมะอ้อน ทำแก้มป่อง 

 

 

                    " ทำเป็นอ้อนลูกลูกหมาไปได้  "  แก้วดีดแก้วโทโมะ จนแก้มยุบเป็นปกติ 

 

 

                    " พอเป็นแฟนกับเค้า  เธอดูน่ารักมากเลยนะ  ผิวก็ขาว ตาก็สวย จมูกก็สวย  ปากก็สวย  แถมเวลายิ้ม โลกแทบจะหยุดหมุน   "  อยู่ๆโทโมะก็เงียบไป แล้วมองหน้าแก้ว ส่งสายตาซึ้ง ทั้งคู่นอนสบตากัน อยู่ๆ โทโมะก็พูดขึ้นมา

 

 

                    " ชมเยอะไปแล้วนะ "  แก้วยิ้มหวาน ทั้งคู่ยังสบตากันอยู่

 

 

                    "  ก็มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆหนิ  เค้าต้องขอบคุณเธอนะ ที่คิดแผนกากๆทำให้เค้าหึง   ไม่งั้นเค้าคงไม่รู้หรอกวาเค้าคิดยังไงกับเธอ " โทโมะไม่รู้จะชมหรือจะด่าแก้วดี

 

 

                    " เค้าก็นึกว่าเธอจะไม่คิดอะไรกับเค้าซะอีก "  แก้วพูด 

 

 

                    " ก็ว่าจะไม่คิดอะแหละ แต่มันก็ห้ามใจไม่ได้  ไปคิดตอนไหนก็ไม่รู้  มารู้อีกที ก็รักไปแล้ว  "  โทโมะพูด  แก้วใจเต้นแรง

 

 

                    "  แหวะ เลี่ยน " แก้วเขิล  

 

 

                    "  พูดจริงๆนะ  คบกันแล้ว อย่าทิ้งกันไปไหนนะ " โทโมะเกี้ยวไรผมที่หน้าแก้วออก ก่อนจะก้มไปจูบหน้าผากแก้ว  แก้วสอดมือตัวเองไว้ใต้คอของแก้ว หมายจะให้แก้วนอนหนุนแขนตัวเอง

 

 

                    

                    "  กอดเค้าหน่อยสิ  "  แก้วทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เคยนอนแอบชิดกับผู้ชายแบบนี้มาก่อน  จนโทโมะต้องเอี่ยวตัวไปดึงมือแก้ว ให้กอดร่างตัวเองแทน

 

 

                    " เขิลอะ ไม่กล้ากอด  " แก้วจะดึงมือออกแต่โทโมะจับเอาไว้

 

 

                    "  กอดไว้สิ อุ่นดีออก "  โทโมะพูดแล้วหลับตาลง แก้วนิ่งไป แล้วก็เผลอหลับตามไปด้วย  นี่เป็นคืนแรกที่ทั้งคู่เข้านอนด้วยกันตั้งแต่ 2 ทุ่ม  

 

 

 

 

 

                                     ป๊อป - ฟาง  หลังจากซื้อของเสร็จ  ป๊อปก็พาฟางไปทานข้าว แล้วก็จะมาส่งฟางที่บ้าน

 

 

 

                    "  เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ ดึกมากแล้ว ไม่อยากให้นั่งรถกลับบ้านมันอันตราย  "  ป๊อปพูดแกมบังคับ เขาเดินนำขึ้นรถไปก่อน ฟางจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทัน

 

 

                    " พี่ป๊อปส่งฟางที่เดิมนะคะ  "  ฟางพูด  ป๊อปพยักหน้าแล้วขับรถไป

 

 

                     "  พี่เข้าไปส่งที่บ้านนะ "  ป๊อปเดินประตูลงจากรถ ฟางรีบตามลงมา

 

 

 

                    " มะไม่เป็นไรคะพี่ป๊อป เดี๋ยวฟางเดินไปเอง  พี่กลับบ้านเถอะนะคะ  ฟางไม่อยากให้พี่กลับบ้านดึก มันอันตราย " ฟางหน้าซีด รีบปฏิเสธทันที  เพราะที่ตรงนี้ไม่ใช่บ้านของเธอ  ป๊อปนิ่งคิด แล้วตกลงตามคำขอของฟาง  

 

 

 

 

                    "  งั้นพี่กลับเลยนะ "  ป๊อปพูด  ฟางยิ้มเจื่อนๆ แล้วพยักหน้า ป๊อปยิ้ม แล้วก็เดินขึ้นรถไป 

 

 

 

 

                            ป๊อปขับรถไปออกไปไม่ไกลนัก  ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  เขาล้งโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา ก็ไม่ใช่ของตัวเอง ป๊อปมองหาไปทั่วๆ ก็เห็นโทรศัพท์ฟางตกอยู่ที่ใต้เบาะ   ป๊อปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

 

 

 

                      (  ยัยฟางกลับบ้านได้แล้ว  แม่แกโทรมาเหวี่ยงกับชั้ลชุดใหญ่แล้วเนี่ย ) เฟย์พุด   ป๊อปฟังเงียบ

 

 

 

                    (  เออ แล้วนั้นไปเที่ยวกับพี่ป๊อป พี่ป๊อปสงสัยอะไรหรือเปล่าวะ ) เฟย์พูดต่อ  แต่เมื่อฟางไม่ตอบ เธอก็วางสายไป 

 

 

 

 

                    "  สงสัยเรื่องอะไรวะ "ป๊อปยิ่งงงหนัก  ไหนจะเรื่องแม่ฟางซื้อเพชร  ไหนจะเรื่องที่เฟย์พูดอีก ยิ่งทำให้ป๊อปสงสัยมากขึ้น  

 

 

 

 

                          ด้านฟางก็ยืนรอรถแท็กซี่ อยู่ ที่ตรงนั้นก็เปลี่ยวเหลือเกิน ไฟก็ไม่มี มืดก็มืด วัยรุ่นขับรถไปมาก็เยอะ ฟางรู้สึกใจคอไม่ดี ลวงกระเป๋าหาโทรศัพท์  

 

 

 

                    "  โทรศัพท์หายไปไหนเนี่ย  "  ฟางใจคอไม่ดี รีบหาโทรศัพท์อย่างรุกรี้รุกรน

 

 

 

                    "  มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ  "  เสียงทุ้มพูดขึ้น ฟางชะงัก ค่อยหันไปมองช้าๆ  เธอหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายสองคนหน้าตาหน้ากลัวยืนอยู่ตรงหน้าเธอ 

 

 

 

 

                     "  มะไม่เป็นไรคะ  ขอบคุณนะคะ "  ฟางเดินหนี  แต่หนึ่งในนั้นก็เดินมาดักหน้าฟางไว้

 

 

 

 

                    "  แล้วจะรีบไปไหนหละครับ ผมจะคุยกับคุณไม่เสร็จเลย  " ชายคนนั้นพูด  ฟางกลัว น้ำตาคลอเบ้า

 

 

 

 

                    " ชะชั้ลไม่มีอะไรจะคุยนิคะ  นี่ก็ดึกแลว ชั้ลกลับบ้านก่อนนคะ  "  ฟางเริ่มผวา ตัวเริ่มสั้น

 

 

 

                    "  ไม่ต้องรีบกลับหรอกครับ  อยู่คุยกันก่อนนะ "  ชายคนนั้นเดินเข้ามาจับมือฟาง แล้วออกแรงลากเธอไปริมทาง  ฟางต้านแรงสุดพลัง พร้อมร้องลั่น

 

 

 

 

                    "  ช่วยด้วยยย !  ช่วยด้วยยยย !!!! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยย   "  ฟางร้องไห้หนัก  ชายฉกรรจ์ชกเข้าท้องจนฟางนิ่งไป  แล้วลากฟางไปข้างทาง  ช้ายคนหนึ่งรีบถอดกางเกงออก ส่วนอีกคน ยืนดูต้นทางให้  มันถลกกระโปร่งของฟางขึ้นเหนือเข่า

 

 

                                

 

                     " อย่าทำอะไรชั้ลเลยนะ ชั้ลขอร้องหละนะ ฮึก ฮึก  "  ฟางจุกท้อง พูดไม่ออก ได้แต่ยกมือไหว้ วิงวรขอชีวิต 

 

 

 

 

                    "  พวกมึงทำอะไรผู้หญิงของกูครับ  "  ป๊อปที่เลี้ยวรถจะกลับมาหาฟาง เพราะอยากรู้เรื่องที่ตนเองสงสัยพอดี จึงเข้ามาช่วยฟางไว้ทัน  ป๊อปรีบลงจากรถ ป๊อปกับอาวุธปืน ป๊อปเล็งปืนไปที่ชายคนดูต้นทางจนชายคนนั้นเผ่นหนีไป แล้วสะกิดถามชายอีกคนที่กำลังไซร้คอร่างบางอยู่

 

 

 

 

                    "  เชี่ยยย  "  ชายคนนั้นอุทาน  แล้วจะลุกขึ้นต่อยป๊อป แต่พอเห็นปืนก็รีบเผ่นหนีไปเลย

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อป  ฮึก ฮึกก   ฟางกลัว  "  ฟางรีบดึงกระโปรงมาปิด แล้วค่อยพุงร่างตัวเองขึ้นมา  ป๊อปดึงร่างฟางมากอด 

 

 

 

                      " ก็บอกแล้วไง ว่าจะไปส่ง ก็ไม่เชื่อ "  ป๊อปพูด 

 

 

 

                    "  ฟางกลับบ้านในสภาพนี้ไม่ได้นะคะ  พี่ป๊อปไปส่งฟางที่คอนโดเฟย์ได้มั้ยคะ "  ฟางสะอื้นไห้ ยกมือไหว้ขอร้องป๊อป

 

 

 

                    "  ได้ๆ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ไม่ร้องนะครับคนดี  "  ป๊อปกอดฟาง  ฟางกอดป๊อปแน่น  แต่ยังกลัวไม่หาย  ป๊อปอุ้มร่างบางที่ไร้แรงขึ้นรถ 

 

 

 

 

                    "  ต้องของคุณเจ้านี่นะ ที่มันมาตกในรถของพี่ " ป๊อปยื่นโทรศัพท์ให้ฟาง

 

 

 

                    "  ฟางขอบคุณพี่ป๊อปนะคะ ที่มาช่วยฟางไว้ ไม่งั้นฟางแย่แน่เลย  " ฟางยังสะอื้นอยู่

 

 

 

                    "  ไม่ช่วยฟางแลวพี่จะไปช่วยใครหละ หยุดร้องไห้แล้วนะ " ป๊อปขยี้ผมฟางอย่างเอ็นดู 

 

 

 

                      "  ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่ป๊อป "  ฟางพูด   ป๊อปยิ้มหวาน แล้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

                            ป๊อปเดินขึ้นไปส่งฟางที่คอนโดเฟย์ 

 

 

 

 

                            ตึ้งตึ่ง  ตึ้งตึ่ง  ป๊อปกดกริ่งหน้าห้อง 

 

 

 

 

                     "  เฮียย  มาอยู่ที่นี่ได้ไงวะครับ  "  ป๊อปชะงักเมื่อเห็นคนที่มาเปิดประตูเป็นเขื่อน 

 

 

 

                    "  ก็นี่ห้องแฟนกูนิครับ ทำไมกูจะมาไม่ได้ครับ  "  เขื่อนพูล้อเลียน

 

 

 

                    "  ฟาง  ร้องไห้ทำไม "  เฟย์อึ้ง เมื่อเห็นฟางตาแดง แล้วมีคราบน้ำตาเต็มหน้า  เขื่อนหันมามองหน้าฟาง  ทั้งหมดเดินเข้าไปในห้องเฟย์

 

 

 

 

                    " เฟย์ ฝากดูแลฟางด้วยนะ  ส่วนเฮียกลับบ้านพร้อมผมเลยนะ ผมมีเรื่องปรึกษา  " ป๊อปพูด  แล้วดึงมือเขื่อนออกมาจากห้องทันที 

 

 

 

 

 

                     " อะไรของมึงเนี่ยไอป๊อป กูยังคุยกับเฟย์ไม่เสร็จเลย  "  เขื่อนหงุดหงิด

 

 

 

                    "  เอาไว้ก่อนเถอะเฮีย เรื่องผมสำคัญกว่าเยอะ "  ป๊อปพูด พลางเดินจูงมือเขื่อนลงลิฟต์อย่างร้อนใจ

 

 

 

 

 

 

                      "  ไหนฟางเล่ามาดิ ทำไมถึงได้ร้องไห้มาแบบนี้  "  เฟย์พูด พลางเช็ดน้ำตาให้ฟาง

 

 

 

                    "  ฟางโดนทำร้าย  แต่พี่ป๊อปไปช่วยไว้ได้ทัน  " ฟางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

                    " แล้วฟางโดนทำร้ายได้ยังไง  "  

 

 

 

                    " ก็ฟางให้พี่ป๊อปไปส่งฟางที่เดิม แล้วตรงนั้นมันเปลี่ยว มันมืดมาก ฟางก็ยืนรอแท็กซี่อยู่  แล้วก็มีผู้ชาย 2 คนเดินมาหาฟาง แต่โชคดีที่พี่ป๊อปมาช่วยไว้ทัน  "  ฟางเล่า

 

 

 

                     "  เดี๋ยวนะ  แล้วพี่ป๊อปย้อนกลับไปทำไมอีก "  เฟย์เอะใจ

 

 

 

 

                     "  ก็ฟางทำโรศัพท์ตกในรถพี่ป๊อป พี่ป๊อปเลยจะเอามาคืน ฟางอยากจะกราบขอบคุณโทรศัพท์สักสิบครั้งเลยนะเฟย์  ถ้ามันไม่ตกในรถ  พี่ป๊อปก็คงไม่กลับมาหาฟาง ฟางก็คงจะแย่  "  ฟางพูด

 

 

 

                      "  แล้วตอนเฟย์โทรไป ใครรับโทรศัพท์  "  เฟย์พูด 

 

 

 

                       " พี่ปีอปแหละมั้ง  "  ฟางพูด 

 

 

 

 

                       " งั้นก็แย่นะสิ  พี่ป๊อปจะสงสัยอะไรหรือเปล่าวะเนี่ย  "  เฟย์พูด 

 

 

 

                        "  สงสัยอะไรหรอ "  ฟางงง

 

 

 

                          "  ก็ตอนเฟย์โทรไป เฟย์ถามฟางว่าพี่ป๊อปสงสัยอะไรหรือปล่าว  แล้วถ้าพี่ปีอปฟังอยู่ พี่ป๊อปก็ต้องสงสัยว่าทำไมเฟย์ถึงถามแบบนั้นแน่เลย  "  เฟย์ลุ้มใจ  ฟางเองก็เช่นกัน  ความกลัวเหือดหายไปในทันที ความกลุ้มใจ หนักใจเข้ามาแทนที่อย่างฉับพลัน