เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                    ป๊อป เขื่อน ดิเรก อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหาร แก้วเดินลงจากบันได เธอมองเข้าไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อเห็นว่า ป๊อปกับเขื่อนนั่งอยู่ ก็กล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าเข้าไป  ดิเรก เงยมองหน้าลูกสาวที่ยืนอยู่ ก็พยักหน้าให้เข้ามา  แก้วสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไปหาทั้งสาม 

 

 

 

 

                    "  ผมไปทำงานก่อนนะป๋า "  ทันทีที่เห็นหน้าแก้ว เขื่อนวางช้อนแล้วลุกออกจากโต๊ะไปเลย 

 

 

 

                    " ผมมีนัดกับลูกค้าครับ สวัสดีครับป๋า  "  ป๊อปเองก็เช่นกัน   แก้วน้ำตาตก ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้

 

 

 

 

                    "  แก้วควรจะไปจากทีนี่ "  แก้วพูดเสียงสั่น  

 

 

 

 

                    " ป๋าไม่ให้ไป " ดิเรกพูดเสียงแข็ง จ้องตาแก้วเขม่ง

 

 

 

 

                    " แก้วไม่ได้หนีปัญหานะป๋า  แต่แก้วไม่อยากให้เฮียออกจากบ้าน  เฮียกลางกลับไปกินเหล้า ไปเที่ยวผับ เฮียใหญ่ ก็กลับบ้านดึก ออกจากบ้านตอนเชาทุกวัน  ก็เพราะแก้ว ถ้าแก้วไม่อยู่...  "  แก้วยังพูดไม่จบ ดิเรกก็แทรกขึ้นมา

 

 

 

 

                    "  งั้นก็ไป  เดี๋ยวป๋าให้คนไปดูแล "  ดิเรกพูดหน้านิ่ง  แก้วแอบน้อยใจนิดๆ แต่ก็จำใจต้องไป เพราะไม่อยากให้ป๊อปกับเขื่อน ต้องตะลอนๆอยู่นอกบ้าน  

 

 

 

 

                    "  ขอบคุณมากนะป๋า  งั้นแก้วไปเก็บของก่อนนะคะ "  แก้วน้ำตาคลอ รีบลุกเดินขึ้นห้องไป  ป๊อปเขื่อน ที่แอบฟังอยู่ หน้าเสียทันที ไม่คิดว่าดิเรกจะกล้าปล่อยแก้วไปแบบนี้

 

 

 

 

                    " เฮีย ผมว่า....  "  ป๊อปเริ่มใจคอไม่ดี เริ่มเป็นห่วงแก้วขึ้นมา  แต่เขื่อนยกมือเบรคไม่ให้ป๊อปพูดต่อ

 

 

 

 

                    " แผนของป๋า "  เขื่อนพูดจบก็เดินออกไปจากบ้าน  ป๊อปหงุดหงิด วุ่นวายใจ ไม่รู้จะเอายังไงดี 

 

 

 

 

 

 

                    บริษัท  เขื่อนเดินหน้าบึงตึงเข้าไปในห้องทำงาน  วันนี้ห้องของเขาเงียบและโล่งผิดปกติ เพราะโต๊ะของเฟย์ถูกย้ายออกไปข้างนอก เมื่อไม่มีเฟย์ ก็ไม่มีเสียงหวาน เสียงอ้อน เสียงหยอกล้อดัขึ้นอีกในห้องแห่งนี้  เขื่อนถอนหายใจ แล้วเดินไปนั่งยังที่ประจำตำแหน่งอย่างตัดใจ   เขาก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารบนโต๊ะ เพราะไม่อยากเงยหน้าขึ้นมามองอะไรเดิมๆในห้องแห่งนี้ 

 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดด   เสียงประตูถูกเปิดออก  เขื่อนไม่เงยมองเลย

 

 

 

 

                    " หึ ! ยังหน้าด้านมาทำงานอยู่ที่นี่อีกหรอ " เขื่อนพูด แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงจังหวะเดิน เข้ามาใกล้ๆเขื่อนเรื่อยๆ  เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แล้ววางปากกาลง ก่อนจะเงยขึ้นมองคนตรงหน้า 

 

 

 

 

                    " ขะขอโทษนะคะท่านรองหนึ่ง ดิฉันเอากาแฟมาให้คะ " หญิงสาวผู้อวุโสในบริษัท เอากาแฟเข้ามาให้  เขื่อนหน้าเหวอไป

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะครับ ผมคิดว่าเป็น... "  แล้วเขื่อนก็หยุดพูดไปซะเฉยๆ 

 

 

 

 

                    "  คิดว่าเป็นใครหรอคะ "  ป้าสมร เบิกตากว้าง มองเขื่อนอย่างสงสัย

 

 

 

 

                    "  อ่อ ปล่าวครับ ขอบคุณมากนะครับ สำหรับกาแฟ "  เขื่อนยิ้มบางๆ สมรยิ้มรับแล้วเดินออกจากห้องไป  เขื่อนเหลือบมองไปยังตำแหน่งโต๊ะของเฟย์ ที่ตอนนี้มันเหลือเพียงความว่างเปล่า เขานึกถึงตอนที่เฟย์ชอบมาอ้อนมาเอาใจเข้า เสียงหวานๆของเฟย์ มุกแป้กๆของเฟย์ เสียงหัวเราะน่ารักๆของเฟย์ วันนี้มันไม่มีแล้ว   เขื่อนสะบัดศรีษะไปมา เพื่อไล่เฟย์ออกจากสมองของเขา แล้วทำงานต่อ 

 

 

 

 

                    "  ทำไมคุณไม่เข้าไปหาท่านรองหละคะ คุณลาออกแล้วหรอ "  ป้าสมรถามเฟย์ที่แอบมองเขื่อนอยู่หน้าห้อง เฟย์หน้าเศร้า เมื่อได้ยินคำถามของป้าสมร 

 

 

 

 

                    " อ่อ ปล่าวคะ พอดีเฟย์ต้องไปทำธุระด่วน  เอ่อ ป้าคะ นี่มะม่วงเบากับน้ำปลาหวานนะคะ  ช่วยเตรียมให้เฮีย  เอ้ย ให้ท่านรองด้วยนะคะ พอดีเค้าชอบทานตอนช่วงบ่ายหนะคะ แต่ไม่ต้องบอกนะคะ ว่าเฟย์ฝากมา " เฟย์ยื่นถุงมะม่วงให้ป้าสมร 

 

 

 

 

                    " โอเคคะ คุณเฟย์  "    ป้าสมรรับไว้  เฟย์ยิ้มบางๆ แล้วเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋า  แก้วลานะคะ "  แก้วก้มลงกราบดิเรก ดิเรกจับบ่าแก้วแกว้ดอบกอดแก้วอย่างอ่อนโยน 

 

 

 

 

                    "  ป๋ารักแก้วมากนะลูก  ดูแลตัวเองด้วย " ดิเรกพูด  แก้วยิ้มน้อย แล้วโผล่เข้ากอดดิเรกอีกรอบ

 

 

 

 

                    "  แก้วไปนะคะ " คนรถมายกกระเป๋าใบใหญ่ของแก้ว  แก้วขึ้นรถไป 

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ  อินอรเริ่มปวดหัวกันมิ้น ที่วันๆไม่ทำอะไรเลย เอาแต่กินกับนอน  แล้วยิ่งฟาง กับ ย่าไม่อยู่ เธอยิ่งเหงา ยิ่งคิดถึง

 

 

 

 

                    "  มีอะไรกินบ้างคะ คุณแม่ "  มิ้นที่ตื่นเที่ยง เดินลงบันได เข้าไปหาอินอร 

 

 

 

 

                    " เธอเข้าไปหาในครัวสิ แม่บ้านทำตั้งไว้ให้แล้ว " อินอรเริ่มชักสีหน้า 

 

 

 

 

                    "  ทำไมไม่เตรียมไว้ที่โต๊ะอาหารหละคะ " มิ้นชักสีหน้า 

 

 

 

 

                      "  ก็ถ้าอยากกินบนโต๊ะอาหาร ก็ตื่นให้มันเร็วๆสิ " อินอรพูด 

 

 

 

 

                    " ก็นี่แหละคะเร็วแล้ว "  มิ้นพูดจบก็สะบัดตูดเดินเข้าไปในห้องครัว  อินอรเงยมองนาฬิกา 

 

 

 

 

                    " เที่ยงครึ่งเนี่ยนะ " อินอรพรึมพรำ แล้วส่ายหน้าไปมาเดินขึ้นห้องไป

 

 

 

 

                    "  แม่ครับ มิ้นไปไหนแล้ว "  โทโมะกลับบ้านมา ก็ถามหามิ้นทันที

 

 

 

                    "  อยู่ในครัว "  อินอรพูดเสียงเข้ม 

 

 

 

                    " แล้วมิ้นไปทำอะไรในครัวครับแม่ " โทโมะพูด แล้วมองหามิ้น 

 

 

 

                    " โอ้ยยยยย  แกก็เดินเข้าไปดูเองสิ " อินอรเซ็ง เดินหนีโทโมะ โทโมะเดินเข้าไปในครัว 

 

 

 

 

                    " ที่รัก ทำอะไรอยู่ครับ " โทโมะโอบกอดมิ้นจากทางด้านหลัง

 

 

 

 

                    " ทำไมแม่โมะทำกับเค้าแบบนี้หละ  ทำไมถึงไปเตรียมอาหารให้เค้า ทำไมไล่ให้เค้ามากินข้าวในครัว  ทำไมอาหารถึงได้ทุเรศแบบนี้ ดูสิ อาหารแบบนี้ใครมันจะกินลง " มิ้นผลักจานข้าวออกห่างตัว แล้วโวยวายใส่โทโมะ  โทโมะอึ้งไป แต่ด้วยความหลง จึงไม่โกรธมิ้น

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรนะ ไม่ชอบก็ไม่ต้องกิน เดี๋ยวเค้าพาไปกินข้างนอก เอาที่มิ้นชอบเลย "  โทโมะยิ้ม แล้วดึงมิ้นมากอด 

 

 

 

                    " งั้นโมะก็ไปสตาร์จรถรอเลย เค้าไปเปลี่ยนเสื้อก่อน  แล้วก็ไปกันเลย "  มิ้นไม่ยอมให้กอด รีบเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง    โทโมะเดินไปสาร์จรถรอมิ้น 

 

 

 

 

                    "  แล้วนั้นแกจะไปไหนอีก เพิ่งจะกลับเข้าบ้านมา "  อินอรเห็น รีบเข้าไปหา 

 

 

 

 

                    " พามิ้นไปกินข้าวครับ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " ข้าวก็มี กับข้าวก็มี แล้วพากันไปกินข้างนอกทำไม " อินอรโวยวาย

 

 

 

 

                    "  ก็มิ้นไม่ชอบนิคะ มัน ไม่ ถูก ปาก "  มิ้นพูดอย่างไม่เกรงใจ พูดจบก็เดินขึ้นรถไปทันที  อินอรหน้าเหวอ 

 

 

 

 

                    " ออกรถสิโมะ รออะไรอยู่หละ "  มิ้นหงุดหงิด  โทโมะรีบออกรถทันที