เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

                    แล้ววันหมั้นของเขาและเธอก็มาถึง  

 

 

 

                    6 :00 ทุกคนเตรียมตัวพร้อม รอโทโมะทีรถ อินอร เฟย์ ฟาง หันมองหน้ากันสลับกับมองประตูบ้าน รอโทโมะ  ย่ายืนรออย่างใจเย็น  แต่แล้วโทโมะก็ปรากฎตัวออกมา เขาเดินหน้านิ่งออกมาจากบ้าน แล้วเดินนำทั้งหมดขึ้นรถไปเลย อินอร เฟย์ ฟาง ยิ้มดีใจ แล้วเดินตามไปขึ้นรถ

 

 

 

                      ทางด้านแก้ว  ดิเรกจ้างช่างแต่งหน้า แล้วให้เขื่อน ป๊อปเป็นคนเตรียมชุดให้แก้ว แก้วถูกจับแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่  แต่ใบหน้าของเธอ ไม่มีแม้แต่ร้อยยิ้มแห่งความดีใจเลยแม้แต่น้อย มันมีแต่ควากังวล ความหว้าเหว่ ความทุกข์ ความเศร้า ซึ่งความรู้สึกเหล่านี้มันสะท้อนออกมาจากดวงตาของแก้ว

 

 

 

                    "  อดทนอีกนิดนะ  แล้วทุกอย่างมันจะผ่านไปด้วยดี " เขื่อนจับบ่าน้องสาวที่นั่งมองตัวเองให้กระจก  แก้วฝืนยิ้มบางๆแล้วถอนหายใจ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหุบลงอย่างช้าๆ  

 

 

 

                    ป๊อปผายมือออก  แก้วส่งมือให้ป๊อป แล้วทั้งสามก็เดินลงไปพร้อมกัน

 

 

 

 

                    บริเวณด้านล่าง โทโมะเตรียมของมาขอขมา และขอหมั้นแก้ว โดยมีย่าและแม่เป็นผู้ใหญ่ เฟย์ ฟาง นั่งอยู่ใกล้ๆ   แล้วแก้วก็เดินมาพร้อมกับเขื่อนและป๊อป  

 

 

 

                    โทโมะเงยมองแก้วที่สวยสง่ามากในวันนี้  เขาอึ้งไปเมื่อเห็นแก้ว  แก้วรีบหลบตาไม่อยากสบตากับโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  อ้าว ได้เวลาแล้ว "  ดิเรกเปิดพิธี  โทโมะยกพานธูปเทียนไปวางไว้ที่หน้าของดิเรก แล้วก้มลงกราบดิเรก เป็นการขอขมาที่ได้ชิงสุกก่อนห่าม 

 

 

 

 

                    " แกรักลูกสาวชั้ลจริงๆหรือเปล่า " ดิเรกพูดเสียงเข้ม โทโมะนิ่งไป แล้วหันมามองหน้าแก้ว  แก้วนั่งก้มหน้า น้ำตาเอ่อ 

 

 

 

 

                    " โทโมะ ! "  ย่าดุ เมื่อเห็นโทโมะนั่งนิ่งอยู่นาน

 

 

 

 

                    " ครับ " โทโมะเลี่ยงคำพูด  แต่คนอย่างดิเรกนะหรือจะดูไม่ออกว่าโทโมะคิดอะไรอยู่  

 

 

 

                    ดิเรกมองโทโมะด้วยสายตาที่โกรธแค้น หากแต่ใบหน้าของเขายังคงเก็บอารมณ์โกรธไว้ได้  เขื่อน ป๊อป ขบกร้ามแน่น  เขาทั้งโกรธทั้งแค้นโทโมะจนแทบจะกระโดดต่อยหน้า แต่เมื่อได้สบตากับดิเรก เขาจำต้องปล่อยทุกอย่างไม่ก่อน

 

 

 

 

 

                    " งั้นก็คุยกันเรื่องหมั้นเลยนะดิเรก  แม่ก็อยากจะสู้ขอหนูแก้วให้กับโทโมะ ดิเรกหมั้นกันไว้ก่อนนะ แล้วย่าจะไปหาฤกษ์ดีๆมาให้ "  ย่าพูดกับดิเรก แล้วหันไปพูดกับแก้ว แก้วยิ้มบางๆ  เฟย์ฟาง เจ็บแทนเพื่อน

 

 

 

 

                    " งั้นก็หมั้นกันได้เลย "  ดิเรกพูด  โทโมะ แก้ว ยังนั่งนิ่งอยู่ ไม่มีใครกล้าทำอะไร  อินอรสะกิดโทโมะ แล้วส่งแหวนให้  โทโมะเงยหน้ามองแก้ว  แก้วน้ำตาตก  ใช่ว่าเธอดีใจนักหรอก ที่จะได้โทโมะมา แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจมากกว่า 

 

 

 

 

                    โทโมะผายมือออก แก้วยังนิ่งอยู่จนดิเรกต้องเอ่ยเรียก  แก้วได้สติก็ส่งมือให้กับโทโมะ  โทโมะค่อยๆสวมแหวนให้กับแก้ว 

 

 

 

 

 

                    "  โมะ !!! "  เสียงแจ๋นตะโกนดังเข้ามา จนคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นจำต้องหันไปมอง

 

 

 

 

                    " มิ้น !"  โทโมะอึ้ง ไม่คิดว่ามิ้นจะมาที่นี่ได้    มิ้นมองหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง แล้วรีบปรี่เข้ามาหา แต่ฟาง เฟย์ขวางเอาไว้

 

 

 

 

                    "  โมะทำบ้าอะไรอยู่  ทำไมทำกับมิ้นแบบนี้ " มิ้นโวยวาย ย่า ดิเรก มองด้วยสายตาที่นิ่ง จนเดาไม่ออกว่าทั้งคู่คิดอะไรอยู่  

 

 

 

 

                    " มิ้น  คือ  ผมต้องรับผิดชอบเค้า " โทโมะเหมือนแค่ความรู้สึกมิ้นมาก  แก้วเจ็บ  น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

 

 

 

 

                    "  ทำไม  ทำไมต้องไปรับผิดชอบมัน !! "  มิ้นโวยวายจะเดินเข้ามาหาแก้ว แต่เฟย์ดึงเอาไว้ 

 

 

 

 

                    "  มิ้น คือ ... "  โทโมะจะอธิบาย แต่มิ้นพูดแทรกขึ้นมา

 

 

 

 

                    " ถ้าโมะเลือกนักนี้ มิ้นจะหายออกไปจากชีวิตโมะทันที " มิ้นพูดทั้งน้ำตา   โทโมะสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตตัวเอง ณ เวลานี้   แก้วนิ่ง ไม่พูดไม่จา ไม่ขอร้อง ไม่อ้อนวอนโทโมะแม้แต่น้อย

 

 

 

 

                    " มิ้น อย่าพูดแบบนี้สิ " โทโมะจะเดินเข้าไปหามิ้น แต่อินอรปรามด้วยสายตา เขาไม่แม้แต่จะหันมามองแก้วเลย

 

 

 

 

                    " เลือกมาสิ !!! "  มิ้นขึ้นเสียง  เขื่อน ป๊อป ไม่เข้าใจดิเรก ตอนนี้เขาทั้งคู่โกรธจนแทบจะฆ่าโทโมะได้เลย แต่ทำไมดิเรกถึงได้นิ่งขนาดนี้  ป๊อป เขื่อน มองแก้วที่ยื่นนิ่งน้ำตาอาบหน้า

 

 

 

 

                    " ผมขอโทษ " โทโมะหันมามองแก้ว แล้วเขากล่าวคำขอโทษเธอ  ซึ่งนั้นหมายความว่าเขาเลือกมิ้น  แก้วนิ่งแต่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด  เธอรู้สึกเกลียดตัวเองเป็นอย่างมากที่เผลอมอบทั้งกายและใจไปให้เขา

 

 

 

 

                    ดิเรกยิ้มมุมปาก  ร้อยยิ้มของเขามันเป็นร้อยยิ้มแห่งความเจ็บปวด  เจ็บที่เขาเห็นลูกสาวของเขาเจ็บ  แต่มันก็มีความดีใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่โทโมะเลือกมิ้น  เพราะเขาคิดว่าผู้ชายอย่างโทโมะ ไม่คู่ควรกับดวงใจของเขาเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

 

                    "  มึง !  "  เขื่อนจะเดินมาต่อยโทโมะ แต่แก้วดึงเอาไว้

 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้อง " เธอพูดสั้นๆ แล้วเดินเข้าไปหาโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    เพลี๊ยะ !!!!  แก้วตบหน้าโทโมะสุดแรง ก่อนจะเดินเข้าไปหามิ้น 

 

 

 

 

                    " นี่ของของเธอ  เก็บกับไปด้วยนะ " แก้วยื่นแหวนให้มิ้น มิ้นนิ่ง เธอเลยทิ้งแหวนไว้ตรงหน้ามิ้น  แล้วหันหลังจะเดินกลับ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะถือว่ามันเป็นความผิดพลาดของชั้ลเอง   ลาก่อน "  เธอกระซิบโทโมะ แล้วเดินขึ้นห้องไป 

 

 

 

 

 

                    พลั๊วะ  !!!!   แล้วป๊อปก็เดินเข้าไปชกหน้าโทโมะอย่างจัง จนโทโมะล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

 

 

 

 

                    "  ไอเขื่อน !! "  ดิเรกดุเขื่อน ที่กำลังเดินไปต่อยโทโมะ  เขื่อนหยุดกึก 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะครับแม่  ขอบคุณที่ทำให้แก้วหยุดพ้นจากความเลวของผู้ชายคนนี้สักที "  ดิเรกจ้องโทโมะอย่างอาฆาต

 

 

 

 

                    " ดิเรก  "  ย่าน้ำตาซึม สงสารแก้ว 

 

 

 

 

                    "  สำหรับเรา เรายังเป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน  แต่สำหรับมึง  อย่ามายุ่งกับลูกกูอีก "  ดิเรกพุดกับย่า อินอร เฟย์ ฟาง อย่างเป็นมิตร  แต่จ้องโทโมะอย่างอาฆาต

 

 

 

 

                    " ลุงคะ เฟย์ กับ ฟางขออยู่เป็นเพื่อนแก้วได้มั้ยคะ " เฟย์ พูด 

 

 

 

 

                    " ขอบใจมากนะลูก  แต่ลุงว่าแก้วคงไม่พร้อมที่จะเจอใครในตอนนี้ "  ดิเรกพูด

 

 

 

 

                    " ผมขอโทษนะครับ " โทโมะยกมือไว้ดิเรก 

 

 

 

 

                    " เก็บคำขอโทษของมึง แล้วรีบออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                    "  ไปรอย่าที่รถ "  ย่าพูดนิ่งๆ  ฟาง เฟย์ อินอร โทโมะ มิ้น เดินออกจากบ้านไป

 

 

 

 

                    " ขอโทษอีกครั้งนะดิเรก "  ย่าพูดจากใจจริง  ดิเรกยิ้มบางๆ แล้วยกมือไว้ย่า

 

 

 

 

                    " สวัสดีครับ คุณแม่ "  ดิเรกพูด ย่ารับไว้ แล้วเดินออกจากบ้านไป  ทันทีที่ทุกคนเดินออกจากบ้าน เขื่อน ป๊อป ดิเรก รีบขึ้นไปหาแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  !!  แก้ว !!  เปิดประตูหน่อยลูก  เปิดประตูให้พ่อหน่อย " ดิเรกเห็นห่วงแก้วอย่างมาก  แต่แก้วไม่ยอมเปิดประตู ดิเรกบิดลูกบิดก็พบว่าแก้วไม่ได้ล็อคห้อง   ทั้งสามถลำเข้าไปในห้องของแก้ว

 

 

 

 

 

                    สภาพของแก้วมันทำให้หัวใจของทั้งสามแทบสลาย  แก้วนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้เหมือนคนแทบจะขาดใจ  ดิเรกป๊อป เขื่อน รีบเข้าไปกอดแก้ว

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรนะลูกนะ ไม่เป็นไรนะ  "  ดิเรกกอดแก้วไว้แน่น เขื่อน ป๊อป น้ำตาไหล

 

 

 

 

                    " แก้วรู้สึกเหมือนว่าแก้วแพ้ มันเหมือนคนสิ้นหวัง ฮึก ฮึก " แก้วพยามหยุดร้องไห้

 

 

 

 

                    " หนูมีค่ามากกว่านั้นนะแก้ว "  ดิเรกพูดเสียงสั่น

 

 

 

 

                    " แก้วทำใจไว้ตั้งแต่วันที่กลับมาที่นี่แล้วหละป๋า  แก้วรู้คำตอบอยู่แล้ว เพียงแต่แก้วอยากให้มันชัดเจน  แล้ววันนี้มันก็ชัดเจนจริงๆ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " เจ็บครั้งนี้แค่ครั้งเดียว ดีกว่าเจ็บอยู่กับความรู้สึกไม่แน่นอนแบบนี้ไปเรื่อยๆ " ดิเรกลูบผมแก้ว

 

 

 

 

                    " ใช่คะป๋า  แก้วจะร้องครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้จะไม่มีน้ำตาสำหรับผู้ชายคนนี้อีกแลว " แก้วนิ่ง เธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว แต่สายตาของเธอมันดุชิงชังเขาเหลือเกิน

 

 

 

 

                    " ดีแล้วลูก ดีแล้ว "  ดิเรกดีใจที่เห็นว่าแก้วฟื้นเร็วขนาดนี้

 

 

 

 

                    ' แต่แก้วจะเอาคืนให้สาสม ' แก้วโอบกอดดิเรกไวแน่น ราวกับที่พักพิงใจในยามที่เธออ่อนล้า แต่อ้อมกอดของดิเรกก็ช่างเป็นแรงกำลังให้เธอได้อย่างมาก 

 

 

 

 

 

                    " ขอเฮียกอดน้องสาวคนเก่งหน่อย " เขื่อนกอดแก้วไว้แน่น

 

 

 

 

                    " กอดด้วยคน "  ป๊อปโอบแก้วและเขื่อน

 

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ ตั้งแต่ถึงบ้านมา  ย่าก็แยกตัวไปบ้านสวนทันที ไม่พูดไม่จาอะไรกับใครทั้งนั้น  อินอร ฟาง เฟย์ยังงกับมิ้น 

 

 

 

 

 

                    " นี่เธอเข้าไปที่นั้นได้ยังไง " อินอรถาม

 

 

 

 

                    " ก็ป้าสายไปปลุกมิ้น แล้วบอกว่าโทโมะไปหมั้นกับผู้หญิงคนอื่น แล้วลุงพลก็ขับรถพามิ้นไปส่ง "  มิ้นพูดเย้ย อย่างผู้ชนะ

 

 

 

 

                    " หึ !  เจอคุณย่าซ้อนแผนเข้าแล้วสิ "  เฟย์แสยะยิ้มใส่โทโมะและมิ้น 

 

 

 

 

                    " ขอให้รักกันนานๆนะ มิ้น  พี่โทโมะ "  ฟางโกรธโทโมะมาก  โทโมะนิ่ง ไม่โต้ตอบอะไร

 

 

 

 

                    " วันนี้แก้วมันเจอพิษสงของพี่ มันคงจะเจ็บหนัก แต่เฟย์เชื่อว่าพิษของพี่ทำอะไรมันไม่ได้มากหรอก  พี่รอดูพิษสงของแก้วบ้างแล้วกัน  " เฟย์พูด สายตาของเฟย์มั่นใจในตัวแก้วมาก

 

 

 

 

                    "  ไปเถอะเฟย์ อย่าเสียเวลาเลย เปลืองน้ำลยเปล่าๆ "  ฟางจูงมือเฟย์ขึ้นไปข้างบน  อินอรก็เดินแยกไปอีกทา

 

 

 

 

                    " นี่นังนั่นมันเป็นใคร  ทำไมมันถึงดูมีอิทธิพลกับคนในบ้านหลังนี้จัง "  มิ้นไม่เข้าใจ เฟย์ ฟาง ก็ชอบแก้ว อินอรกับย่าก็ชอบแก้ว  แต่ทำไมถึงไม่ชอบเธอบ้าง

 

 

 

 

                    " ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ "  แล้วโทโมะก็เดินเลี่ยงขึ้นห้องไปเลย

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวก่อนสิโมะ มาตอบมิ้นก่อน  โมะ !!!! "   มิ้นไม่พอใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      ไรคิดว่า ถ้าแก้วยังไม่ได้เอาคืนโทโมะ มันอาจจะดูไม่เป็นธรรมกับแก้วสักเท่าไหร่   รีดเดอร์ทั้งหลาย รอดูความแซ่บของแก้วด้วยนะคะ รับรองไม่ผิดหวัง  

 

 

 

                         รอดูโทโมะร้องไห้ด้วยนะ  ^^