เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

 

                      สนามบิน  

 

 

 

 

 

                    ดิเรกขึ้นมองเครื่องบิน ที่กำลังบินขึ้นสู่ท้องฟ้า  ดิเรกเงยมอง น้ำตาเอ่อ  มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับลูกสาวของเขา  และเขาก็ยอมรับในการตัดสินใจของเธอ    ในวัน ดิเรกมาส่งแก้ว และ ที ตั้งแต่เช้าตรู่ โดยที่ป๊อป และเขื่อนต่างไม่มีใครรู้ถึงการจากไปของแก้ว   ใช่ว่าเขาอยากจะปิดบังลูกชายทั้งสอง  หากแต่กลัวว่าเรื่องมันจะยุุ่งไปมากกว่านี้ถ้าเขาสองคนรู้ถึงการตัดสินใจของแก้ว

 

 

 

 

 

                    "  ป๋าไปไหนมาตั้งแต่เช้า " ทันทีที่รถของดิเรกกลับเข้าสู่บ้านหลังใหญ่  ป๊อปหันมองอย่างสงสัย

 

 

 

 

                    "  เห็นแก้วกับไอทีบ้างมั้ยไอป๊อป "  เขื่อนเดินหน้าหงุดหงิด เข้ามาหาป๊อปที่ยืนมองรถดิเรกอยุ่

 

 

 

 

                    " นี่ไปพี่ทีกับแก้วก็ไม่อยู่หรอ "  ป๊อปเริ่มใจคอไม่ค่อยดี

 

 

 

 

                    " แล้วนั้นป๋าไปไหนมา "  เขื่อนมองตามป๊อป ก็เห็นดิเรกกำลังลงจากรถ 

 

 

 

 

 

                    " ป๋าครับ  ป๋าไปไหนมา แล้วแก้วกับพี่ทีหายไปไหน ป๋ารู้หรือเปล่า " ป๊อปเดินกรู่เข้าไปหาดิเรก เขื่อนเดินตามไปติดๆ

 

 

 

 

 

                    " แก้วกับที ไปอังกฤษ "  ดิเรกตอบไปตรงๆ  

 

 

 

 

 

                    O_O

 

 

 

 

                    O_O  

 

 

 

 

 

                    " ไปอังกฤษ !  ไปทำไม " เขื่อนตกใจ 

 

 

 

 

                    " แก้วยังลืมโทโมะไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากให้แกกับแฟนมีปัญหากัน เลยอยากจะไปอยู่ที่นั้นสักพัก  เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น "  ดิเรกพูด

 

 

 

 

 

                    " ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร  ทำไมต้องไปด้วย  แล้วไปอยู่ที่นู้นจะไปยู่กับใคร " ป๊อปเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    "  เอาเถอะๆ  ไม่ต้องคิดอะไรมาก  น้องไปแล้ว ป๋าให้ไปอยู่กับอากฤษ คงไม่มีปัญหาอะไร "  ดิเรกพูดจบก็รีบเดินเข้าบ้านไป ไม่อยากตอบคำถามอะไรอีก  ป๊อป เขื่อนหัวเสีย ทำอะไรไม่ถูก

 

 

 

 

 

                    "  ทำไมมันวุ่นวายได้ขนาดนี้วะ "  เขื่อนทั้งเครียด ทั้งเซ็ง ทั้งเป็นห่วงแก้ว

 

 

 

 

 

                    บริษัท 

 

 

 

 

                    ห้องของเขื่อน  เขื่อนั่งนิ่งเครียด เหมือนเค้าคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ เขาไม่พูดไม่จากับเฟย์ตั้งแต่เช้า  เฟย์ชะเง้อหน้ามองเป็นระยะๆ  แต่เขื่อนก็ไม่สนใจเธอเลย 

 

 

 

 

 

 

                    " เฮียเป็นอะไรหรือเปล่า  ทำไมวันนี้ดูเครียดๆจัง "  เฟย์อึดอัด เลยตัดสินใจเดินเข้าไปหา

 

 

 

 

 

                    " เปล่า  ไม่มีอะไร "  เขาดีใจนะที่เฟย์ยอมพูดกับเขา แต่ตอนนี้ใจของเขาอยู่ที่แก้ว  เขาเป็นห่วงน้องง

 

 

 

 

 

                    " เฮียคิดเรื่องแก้วอยู่หรือเปล่า " เฟย์ดูออก

 

 

 

 

 

                    " อื้ม  แก้วไปคุยกับเฟย์บ้างหรือเปล่า " เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

                    " เมื่อวานแก้วมาคุยกับเฟย์กับฟาง "  เฟย์นั่งเก้าอี้ตรงหน้าเขื่อน

 

 

 

 

 

                    "  แก้วหนีไปอยู่อังกฤษกับไอที  "  เขื่อนถอนหายใจ แล้วเล่าให้เฟย์ฟัง

 

 

 

 

                    "  แก้วบอกเฟย์แล้วคะ  แต่ไม่ได้บอกว่าไปกับพี่ที  เฟย์นึกว่าแก้วยังรักพี่โทโมะอยู่  แต่แปลก ทำไมถึงไปกับพี่ที "  เฟย์งง ไม่เข้าใจแก้ว  เพราะยังไม่รู้ว่าทีกับแก้วเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

 

 

 

 

 

                    " ก็ที่มันไป ก็เพราะมันยังลืมไอหมอนั้นไม่ได้นั้นแหละ "  เขื่อนขมวดคิ้ว เมื่อพุดถึงโทโมะ

 

 

 

 

                    " ลืมไม่ได้ แล้วทำไมถึงหนีไปกับพี่ที  เฮียพูดยังกับแก้วกับพี่ทีไม่ได้รักกันจริงๆ " เฟย์เริ่มสงสัย

 

 

 

 

                    " ทีเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเรา "  เขื่อนบอกความจริง   เฟย์อึ้งไป เธอดีใจมาก ดีใจแทนโทโมะ

 

 

 

 

 

                    " ว่าแล้วเชียว   " 

 

 

 

 

 

                    "  แต่แก้วไปก็ดีเหมือนกัน มันจะได้ตัดใจได้สักที " เขื่อนเองก็สงสารแก้ว  วันๆเห็นแต่น้ำตาของแก้ว เขาก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย  ถ้ายังขืนให้น้องอยู่ที่นี่ มันก็เหมือนว่าเขาทรมานใจแก้วยังไงยังงั้น

 

 

 

 

 

                    " แก้วบอกกับเฟย์ ว่าไม่อยากให้เราทะเลาะกับเพราะคนอื่น " เฟย์พูด 

 

 

 

 

                    "  อื้ม  เราก็เข้าใจกันแล้วนี่ไง "  เขื่อนอมยิ้มให้เฟย์ 

 

 

 

 

                    " เฮียคะ  เฟย์ขอโทษนะ ที่หลบหน้าเฮียไม่ยอมคุยกับเฮีย เฟย์แค่สับสนกับความรู้สึกตัวเอง  เฟย์รักเฮีย แต่เฟย์ก็รักพี่โทโมะ แต่ไม่รู้ว่าเข้าข้างใครดี "  เฟย์หน้าเจื่อนไป

 

 

 

 

                    " เฮียเข้าใจเฟย์นะ เพราะเฮียก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน เฮียไม่ได้อยากทำร้ายมันหรอกนะ ถ้ามันไม่มาทำร้ายแก้วก่อน  เฟย์เข้าใจเฮียนะ "  เขื่อนกุมมือเฟย์ไว้

 

 

 

 

 

                    " เฟย์เข้าใจคะ เฟย์เองก็โกรธพี่โทโมะเหมือนกัน แต่เพราะเขาเป็นพี่ชาย เฟย์เลยทิ้งเค้าไม่ลง ยังคงเป็นห่วง ยังรักเค้าเหมือนเดิม "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

                    " แสดงว่าตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วนะ "  เขื่อนยิ้มบางๆให้เฟย์  เฟย์ยิ้มให้เขื่อน ทั้งคู่ยิ้มให้กัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปคะ  แก้วเค้าคงจะตัดสินใจดีแล้ว  มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด "  หลังจากที่ป๊อปโทรหาฟางหลายวัน  วันนี้ฟางกลับเป็นคนโทรมาหาป๊อปเอง เธอเป็นคนขอนัดป๊อปมาเจอ เมื่อรู้จากเฟย์ว่าป๊อปทุกข์เรื่องที่แก้วหนีไป

 

 

 

 

                    " อื้ม พี่เค้าใจ แต่พี่แค่เป็นห่วง "  ป๊อปซึม 

 

 

 

 

                    " พี่ลองคิดดูสิคะ ถ้าแก้วยังอยู่ที่นี่ แก้วก็เอาแต่ร้องไห้ทั้งวัน เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แก้วไม่มีคามสุข พี่เองก็ไม่มีความสุข " ฟางปลอบใจป๊อป

 

 

 

 

                    " อื้ม พี่รู้  แต่พี่เป็นห่วงแก้ว ไม่อยากให้แก้วไม่ไหน " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    "  ตอนที่ฟางไม่รับสายพี่  ตอนที่เราไม่เจอกัน ไม่ได้คุยกัน  พี่รู้สึกยังไงบ้างคะ " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    "  ทรมานสิ ถามมาได้ "  ป๊อปวีน 

 

 

 

 

                    " แต่เราไม่ได้สักครึ่งของแก้วเลยนะคะพี่ป๊อป  แก้วเค้าทรมานกว่าเราเยอะ เค้ารักพี่โทโมะ แต่เค้ายังเจ็บ เค้าทำใจจะกลับไปหาพี่โทโมะไม่ได้ ทั้งๆที่เค้าก็รักกันมาก มันทรมานมากนะคะพี่ป๊อป "  ฟางพูด

 

 

 

 

                    " พี่รู้ " 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปเข้าใจแก้วแล้วใข่มั้ยคะ  พี่ป๊อปไม่คิดมากแล้วนะ "  ฟางกุมมือป๊อป  ป๊อปยิ้มบางๆให้ฟาง  เขาเข้าใจทุกอย่าง แต่แค่เป็นห่วงง

 

 

 

 

 

                    "  อื้ม  เข้าใจแล้ว  แล้วเราเข้าใจกันแล้วยัง "  ป๊อปเปลี่ยนประเด็น 

 

 

 

 

 

                    " ฟางเข้าใจพี่ป๊อปคะ  พี่ป๊อปหละคะ เข้าใจฟางมั้ย " ฟางย้อนถาม

 

 

 

 

                    " เข้าใจสิ  เราเข้าใจกันแล้วนะ  ต่อไปก็รับโทรศัพท์พี่ด้วยนะ" ป๊อปยิ้ม  

 

 

 

 

                    " ค่ะ ^^ "  ทั้งคู่ยิ้มให้กัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่นั่งเครื่องบินข้ามฟ้าข้ามภูเขาข้ามทะเล มาจนถึงอังกฤษ  กฤษน้าชายของแก้วก็กรู่มารับหลานสาวทันที

 

 

 

 

 

                    " ไงไอตัวแสบ  " กฤษทักแก้ว แก้วยิ้มกริ่ม แล้วโผล่เข้ากอดกฤษไว้แน่น

 

 

 

 

                    " คิดถึงอากฤษจัง ' เธอกอดเขาไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

                    " เออ คิดถึงเหมือนกัน  ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นเยอะนะเนี่ย " กฤษลูบผมแก้วอย่างเอ็นดู แล้วหันไปพูดกับที  "  มึงก็หนีไป ไม่บอกกูสักคำ งานที่บริษัทยุ่งจะตายอยู่แล้ว แม่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย "  เห็นหน้าที กฤษก็โวยวายทันที   แก้วอดขำไม่ได้

 

 

 

 

 

                    "  เอ้าอา  ผมก็ไปพักผ่อนบ้างดิ จะให้ทำงานอยู่ตลอดได้ไง เบื่อตายเลย " ทีกวนตีนใส่ 

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวกูจะคิดบัญชี "  กฤษชี้หน้าด่าที  แล้วโอบบ่าแก้วไปที่รถ 

 

 

 

 

 

                    " ลุงกับป้า ไม่มาด้วยหรอคะ "  แก้วถามถึงพ่อกัแม่ของที

 

 

 

 

                    "  เค้าทำมื้อใหญ่รอรับแก้วกันอยู่  เดี๋ยวก็ได้เจอ " กฤษพูดกับแก้ว พลงขับรถ 

 

 

 

 

 

 

                    

                      ถึงสักที  บ้านของอากฤษ  บ้านหลังใหญ่ที่อยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ มีอากฤษ  ภรรยาอากฤษ และลูกสาวอากฤษ สองคน คือ มืเกล กับ มิลา และ อุทิศกับ อรสา พ่อกับแม่ของกฤษ  และวันนี้บ้านหลังใหญ่ก็มีปาร์ตี้ไวน์ ตอนรับสมาชิกคนใหม่ 

 

 

 

 

 

                    "  Hi !!!!  "  ทุกคนเอ่ยทักทันที ที่ประตูบ้านถูกเปิดออก 

 

 

 

 

 

                    "  Hi !!!!! "  แก้วทักทายทุกคน  ทั้งหมดยิ้มให้กับแล้วโอบกอดกันอย่างอบอุ่น

 

 

 

 

 

                    "  ไอที เอากระเป๋าน้องไปเก็บแล้วลงมาทานข้าว "  อุทิศออกคำสั่ง ทียกกระเป๋าแก้วไปเก็บ แล้วเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร 

 

 

 

 

 

 

                    "  วันก่อน มิลาไปเมืองไทย ยุ่งๆเรื่องงานแต่งเลยไม่ได้โทรไปหาแก้ว  " มิลาพูด

 

 

 

 

 

                    " เฮียก็ไม่บอกแก้วสักคำ แอบไปเจอกัน  ใจร้ายชะมัด  " แก้วน้อยใจ

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ มิลายุ่งวุนวายมากเลย ขอโทษจริงๆ " มิลาอ้อน 

 

 

 

 

 

                    " แก้วล้อเล่น  ไม่ได้จะโกรธจริงๆสักหน่อย " แก้วยิ้ม มิลาโล่งอก 

 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่เป็นยังไงกันบ้าง เขื่อน ป๊อป ดิเรก เป็นไงบ้าง " อรสาถามถึงคนไกล

 

 

 

 

 

                    แก้วเล่าถึงป๊อป เขื่อน ดิเรกให้กับอรสาฟัง ทั้งหมดคุยกันอย่างสนุกสนาน ความอบอุ่นในบ้านหลังนี้มันช่วยแก้วได้จริงๆ  มันทำให้แก้วลืมโทโมะ ไปได้บ้าง ไม่มากก็น้อย 

 

 

 

 

 

 

 

                      ผ่านไป 1 เดือน  โทโมะกลับมาแข็งแรงปกติ เมื่อได้รับกำลังใจจาก เฟย์  ฟาง อินอรและย่า  เขาก็ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง  แต่ทุกคนยังไม่บอกกับเขา ว่าแก้วได้ไปจากเขาแล้ว  

 

 

 

 

 

                    " ผมหายแล้ว ผมจะไปหาแก้ว "  โทโมะยิ้มอย่างมั่นใจ  

 

 

 

 

                    " พี่โทโมะ  แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะคะ "  ฟางพูดเสียงเบา กลัวโทโมะรับไม่ได้ 

 

 

 

 

 

                    "  นี่ อย่ามาอำพี่นะฟาง ไม่อยู่ที่นี่ แล้วเค้าจะไปอยู่ที่ไหน "  โทโมะพยามหลอกตัวเอง  เพราะแก้ว เขาถึงมีแรงสู้  สู้เผื่อกลับมาง้อ ขอคืนดี  แล้วตอนนี้เขาก็หยดีแล้ว แล้วเธอไปอยุ่ที่ไหน

 

 

 

 

 

                    " เอ่อ  แก้วไปต่างประเทศแล้วลูก  "  อินอรเองก็ส่งสารโทโมะ  โทโมะหน้าซีด  ใจหาย   ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไมมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย ทำไมมันถึงเลวร้ายได้ขนาดนี้  คำถามทุกอย่างมันวนเวียนอยู่ใสมองของเขา  

 

 

 

 

 

 

                    "  เพราะความโลเลของผมคนเดียว  ถ้าผมรู้ใจตัวเองตั้งแต่แรก มันคงไม่เป็นแบบนี้  เราคงจะมีชีวิตคู่ด้วยกันไปแล้ว  "  โทโมะน้ำตาซึม 

 

 

 

 

                    "  พี่โทโมะคะ "  เฟย์เห็นใจโทโมะ  เธอกุมมือโทโมะไว้แน่น

 

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวพี่มานะ "  โทโมะจับมือเฟย์เอาไว้ แล้วคืนให้เธอ   ก่อนที่เขาจะลุกพรวดออกจากบ้านไปทันที 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านดิเรก  ดิเรก ป๊อป เขื่อน คุยกันที่สวนหย่อมหน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

                    " ป๋า ผมคิดถึงน้อง "  ป๊อป แม้จะโทรคุยกับแก้วทุกวัน แต่ความคิดถึงของเขาก็ยังไม่วอดหายอยู่ดี  เขาอยากกอด อยากคุย อยากเห็นหน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ทนหน่อยน๊าา เดี๋ยวมันทำใจได้เมื่อไหร่ ก็กลับมาเองแหละ " ดิเรกเองก็พูดได้  เพราะเขาบินไปหาแก้วเกือบทุกอาทิตย์

 

 

 

 

 

                    "  แหมะ  ป๋าก็พูดได้ดิ  เล่นบินไปหาแก้วทุกอาทิตย์แบบนั้น  ไม่เหมือนพวกผม ได้แต่คุยโทรศัพท์   ผมว่ามันไม่ยุติธรรมเลยนะป๋า " เขื่อนโวย

 

 

 

 

 

                    "  เอ้า !  ก็เรื่องของพวกมึงสิวะ   สมองมีก็คิดสิ  ไปไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะทำให้มันกลับมาไม่ได้ " ดิเรกพูดเป็นนัย

 

 

 

 

 

                    " จะให้มันกลับมายังไงหละป๋า  ถามทุกครั้ง มันก็บอกยังตัดใจไม่ได้ทุกครั้ง ไม่รู้มันโกหกพวกผมหรือเปล่า  " เขื่อนเริ่มกลัวว่าแก้วจะติดใจการใช้ชีวิตที่นู้น  เพราะเท่าที่แก้วเล่าให้ฟัง เหมือนเธอจะมีความสุขมากกับการอยู่ที่นู้น

 

 

 

 

 

 

                    "  นั้นสิป๋า  "  ป๊อปเสริม 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋าว่าพวกแกสองคนก็อายุมากแล้วนะ  ถ้าจะขอผู้หญิงเค้าแต่งงานได้แล้ว "  ดิเรกเกริ่นๆ ให้ป๊อปกับเขื่อนคิดต่อ  ทั้งคู่ยิ้มกริ่ม 

 

 

 

 

 

                    " แหมะ !  ขนาดเป็นกรดจริงๆเลยป๋า  ถ้าผมขอฟางแต่งงาน แก้วก็ต้อกลับมาร่วมงาน ผมก็ได้ทั้งเมีย ได้ทั้งน้อง " ป๊อปจินตรนาการอย่างเหนอชั้น

 

 

 

 

                    " รออะไรอยู่หละไอป๊อป  รีบไปขอดิวะ "  เขื่อนลุกขึ้นจะไปหาเฟย์  ป๊อปลุกตาม 

 

 

 

 

 

                    แล้วทั้งสองคนก็หน้าเจื่อนลง เมื่อเห็นใครคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา 

 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีครับ " ชายคนนั้นเอ่ยทัก ป๊อปและเขื่อน  ดิเรกหันไปมอง แล้วหันกลับ