ความทรงจำของเราสองคน...

9.0

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.32 น.

  49 ตอน
  577 วิจารณ์
  92.02K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

26) ใจร้ายเกินไปไหม ตอนที่ 26

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                 เวลาผ่านไปหลายวัน โทโมะไม่ยอมปล่อยให้ฟางไปที่ไหนคนเดียวเลย แล้วเค้าก็มักจะชอบแกล้งสาวห้าวแอบหวานอย่างแก้วอยู่เป็นประจำเขามีความสุขที่ได้แกล้งเธอได้มีเธอมาอยู่ข้างๆๆ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขามันทำให้แก้วเองก็คิดเกินไปไกลมาก ถึงแม้ว่าฟางจะมาบอกกับเธอเสมอว่าทั้งเขาและเธอเป็นพี่น้องกันเท่านั้นแต่การกระทำช่างหวานเสียนั่น จะให้เธอคิดไปเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร 

 

 

 

 

" นี่คุณผมต้องการงานวันนี้ไม่ได้ชาติหน้ามัวแต่เหม่อลอยอยู่ได้ " โทโมะตำหนิแก้วที่เอาแต่เหม่อลอย หลายวันมานี้แก้วเอาแต่เหม่อลอย เงียบไปมาห จนเขาเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้แต่ ก็ทำไงได้อยากปากแข็งไม่ยอมรับเขาเอง เขาก็จะแกล้งจนกว่าเธอจะยอม

 

 

 

 

 

 

" ฉันก็รีบอยู่นี่ไง อย่าบ่นมากได้ไหมคุณ ชาติที่แล้วเกิดเป็นหมาหรือไงเห่าอยู่ได้ " แก้วพูด โทโมะมองหน้าแก้วอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับจะเดินเข้าไปหา แต่ฟางรีบห้ามก่อน 

 

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวคะใจเย็นๆๆสินี่ฟางถามจริงๆๆนะ ทั้งสองคนเลยไม่เบื่อบ้างหรอ ฟางเห็นทะเลาะกันตั้งแต่ฟางเข้ามาแล้วอ่ะ นี่ลองสมานสามัคคีกันนะคะ นี่แบบนี้ อ๊ะอย่านะ " ฟางพูดพร้อมกับดึงมือของโทโมะกับแก้วมาวางซ้อนกัน แก้วกับโทโมะเตรียมเอามือออกแต่ฟางห้ามก่อน 

 

 

 

 

 

 

" ฟาง!! แก้วจะได้ทำงาน ให้แก้วปล่อยเหอะเดี๋ยวต้องเอาแอลกอฮอล์ฉุบหรือเปล่าก็ไม่รู้ " แก้วพูดกับฟางแล้วพูดประโยคหลังลอยๆๆ โทโมะหันขวับมองหน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

 

" นี่คุณผม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้นสักหน่อย ไม่งั้นคืนนั้นคุณคง...อื้อ อ่อย " โทโมะพูดเพื่อจะแกล้งร่างบางแก้วรีบปิดปากโทโมะทันที ฟางมองหน้าทั้ง2 คนสลับกันไปมา ก่อนที่โทโมะจะเอามือออกจากฟางแล้วมดึงมือแก้วออก

 

 

 

 

 

 

" อยากแต๋ะอั๋งผมหรอครับ คุณจริญญา " โทโมะพูด พร้อมกับจับมือแก้วแน่น 

 

 

 

 

 

 

" ไอ้บ้าใครเขาอยากแต๋ะอั๋งนายกัน แค่เข้าใกล้ก็ปวดหัวแล้ว " แก้วพูดเขินๆๆก่อนจะเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะ โทโมะยิ้มมองตาม แก้วก่อนจะหันมาหาฟางที่ทำหน้าเจ้าเหล่ใส่เขจนต้องรีบหลบไปทำงานตอ 

 

 

 

 

 

 

   เวลา 21.30 น.

 

 

 

" ฮ้ะจะมารับแก้ว อ่ะเออไม่มีอะไรหรอกเฮีย ไม่เป็นไรดีกว่านะเดี๋ยวแก้วกลับเอง " แก้วออกมารับโทรศัพท์พี่ชายที่โทรมา บอกว่ามันดึกแล้วจะมารับ 

 

 

 

 

(ไมีอะไรหรือเปล่าถึงไม่อยากให้เฮียไป ไอ้โมะมันทำอะไรเรา ) ป๊อปปี้ถามแก้วอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

 

 

 

" เค้าไม่ได้ทำอะไรแก้วหรอกเฮีย เค้าจะทำได้ไงในเมื่อ... เออช่างเหอะ จะมารับก็มาละ กันแค่นี้นะคะ " แก้วพูดจบก็ววางสายอย่างเว้งๆๆ  ' เค้าจะมาทำอะไรแก้วได้ละในเมื่อตอนนี้ในสายตาของเขามีแต่คนาำคัญ ' 

 

 

 

 

 

 

   ในห้องประชุม ....

 

 

 

" โอเค เดี๋ยวเราพักก่อนแล้วกัน 15 นาทีนะ ยังไงผมก็ขอโทษพวกคุณด้วยที่ใช้งานดึกขนาดนี้ งั้นเดี๋ยวผมสั่งอาหารมาให้ทานแล้วกัน " โทโมะพูดเอ่ยขอโทษลูกน้อง ที่เขานัดช่วยกันเคลียร์งาน จนดึก

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวฟางไปซื้อให้ไหมคะ " ฟางพูโกับโทโมะ ที่ก้มอ่านเอกสารอยู่ โทโมะเงยหน้ามองน้องสาว รวมไปถึงทุกคนที่นั่งทำงานอยู่ เพราะถึงจะพัก ทุกคนก็ไม่ได้ลุกไปไหนมาก นอกจากจะเดินเล่นอยู่ในห้องประชุม 

 

 

 

 

 

" เราจะไปได้ไงพี่ยังทำงานอยู่น่ะตัวเล็ก " โทโมะพูด มองหน้าฟาง ฟางหน้ามุ่ยเดินไปหโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

" พี่โมะฟางไม่ได้เป็นเด็กอายุ 2 ขวบน้าที่ดูแลตัวเองไม่ได้อะ เดี๋ยวฟางไปคนเดียวก็ได้คะ พี่จะได้ทำงานไง แล้วจะรีบกลับ " ฟางพูด 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ให้ไป เดี๋ยวพี่ให้เจนเขาจัดการ เราไม่ต้องเลย ไปโน่น ไปแปลเอกสารให้พี่หรือยังคะ " โทโมะพูดก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารต่อฟางไม่ยอมเดินเข้าไปอ้อนโทโมะต่อ พนักงานคนอื่นๆๆๆอมยิ้มกับเจ้านายและสาวน้อยคนนี้ที่ออดออ้อนกันน่ารักเกินคำว่าพี่น้อง แล้วพวกเขาก็ชอบเสียด้วย 

 

 

 

 

 

 

" น้าน้าพี่โมะ นี่เดี๋ยวฟางแวะซื้อพายแอปเปิ้ลมาให้ นะคะ " ฟางพูดพร้อมกับนั่งย่อตัวให้เท่ากับโทโมะที่นั่งเก้าอี้ พร้อมกับเอาแขนของโทโมะมาวางไว้บริเวณแก้มของตัวเอง โทโมะยิ้ม แล้วเอามือยีผมร่างบางก่อนจะพูด 

 

 

 

 

 

 

" 555 ครับครับ งั้นเดี๋ยวเราเอารถพี่ไปน่ะ แล้วให้เวลาไ่เกิน 30 นาที ถ้าไม่ทันก็กลับมาแล้วให้เค้ามาส่งทีนี่ ถ้าเกินละก็ วันหยุดนี้อดเที่ยว ... " โทโมะพูดฟางยิ้มแก้มแทบปริ แล้วเดินไปออกไป แก้วมองตาม แล้วหันมามองโทโมะที่ส่ายหน้าายิ้มมองตามฟางออกไปก็เริ่มร้อนที่หน้า ก่อนจะขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ โทโมะเห็นแก้วออกไปก็เป็นห่วงเลย เดินออกตามไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     หน้าบริษัท

 

 

 

"  อุ้ย" ฟางรีบวิ่งออกมาจากบริษัทเพราะกลัวว่าจะไม่ทันทีพี่ชายสุดหล่อกำหนดเวลาเอาไว้ แต่ก็วิ่งไม่ได้ดูทางก็ไปชนกับ ใครคนหนึ่ง 

 

 

 

 

 

" เป็นอะไรหรือเปล่าครับ " ผู้ชายคนนั้นส่งมือมาช่วยฟางลุกขึ้น ฟางเงยหน้ามายิ้มให้พร้อมกับส่งมือให้ช่วย ชายหนุ่มมองรอยยิ้มของสาวน้อยคนนี้ก็หลงใหลอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้น 

 

 

 

 

 

 

"  ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า " ธามไท ผู้บริหารอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังเป็นที่โด่งดังในเวลานี้ เขามาที่นี่เพื่อที่จะมาหารุ่นพี่ที่รู้จักซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใคร โทโมะนั่นเอง 

 

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรคะ ฟางซุ่มซ่ามเอง ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ เออ ฟางขอตัวก่อนนะคะ " ฟางพูดจบก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของโทโมะพร้อมกับออกไปเลย ธามไทยืนยิ้ม ตามแล้วส่ายหน้าให้กับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปที่บริษัท โดยการกระทำที่เกิดขึ้น ได้อยู่ในสายตาของใครบางคนซึ่งมันก็ทำให้เขาโมโหมิใช่น้อย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ร้านอาหาร....

 

 

"  อาหารที่สั่งไว้คะ  วิศวะคะ " ฟางเดินเข้ามาในร้านเพื่อที่จะมารับอาหาร เพราะเธอได้โทรสั่งเอาไว้ก่อนแล้วร้านนี้เป็นร้าานโปรดของเธอ เธอมักจะมากับเขาคนนั้นอยู่บ่อยครั้ง 

 

 

 

 

 

 

" ลืมสักทีฟาง ลืมมันไปสักที ต่อไปนี้เธอต้องเริ่มใหม่ " ฟางพุดกับตัวเองเยาๆๆเมื่อหันไปมองที่โต๊ะประจำของเธอและเขา ภาพเก่า ภาพต่างๆๆใหลเข้ามาในสมอง จนน้ำตาเริ่มทำหน้าที่ของมันเธอรีบปาดน้ำตาออก ก่อนจะรับ ถุงอาหาร เป็น10 กว่าถุงมาไว้ในมือ ก่อนจะคิดเงินแล้วเดินออกไปที่รถ เพื่อจะไปที่ร้านเบเกอร์รี่ร้านประจำของพี่ชายสุดหล่อ 

 

 

 

 

 

 

 

" ตายๆๆ ยัยฟางเหลืออีก 10 นาที พี่โมะเอาแกตายแน่เลย " ฟางพูดพร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือแล้วรีบวิ่งอ้อมไปเพื่อที่จะไปขึ้นฝั่งคนขับแต่แถวนั้นเป็นช่วงมืด 

 

 

ฟึ่บบ กรี๊ดดด 

 

 

 

" อือ อ่อยอั้นอ่ะ อ่อย อ่อย " ฟางดิ้นไปมาในออ้อมอกอดของร่างสูงใหญ่ที่เธอพอจะจำได้ว่าเขาคือคนที่ทำร้ายเธอทั้งจิตใจ ทั้งร่างกาย แต่รูปร่างของเขา ดูบึกบึน มีก้ามมากขึ้น แถนหน้าตาก็ดูมีหนวดเคราขึ้นเช่นกัน 

 

 

 

 

 

" โอ๊ยย!! " ป๊อปปี้ร้องออกมาพร้อมกับรีบปล่อยฟางให้เป็นอิสระ ฟางใช้จังหวะนั้นรีบวิ่งขึ้นรถ แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมลดละ วิ่งามแล้วดันตัวเองเข้าไปในรถพร้อมกับช้อนัวร่างบางมาอยู่ในตักของเขาก่อนจะ ล๊อกรถทั้งหมด 

 

 

 

 

 

 

" นี่ปล่อยนะคุณภาณุ ปล่อยฉัน " ฟางโวยวายดิ้นไปมาจนปีอปปี้ รำคาญ 

 

 

 

 

 

 

" อื้อออฮึกก " ปีอปปี้ดึงฟางเข้ามาจูยบพร้อมกับลูบไล้ไปทั่วส่วนเว้าส่วนโค้งของร่าบาง อย่างโหยหา ฟางมีเสียงอยู่แค่ในลำคอเพราะร่างสูงเอาเปรียบเธอทุกทาง ทั้งปากทั้งมือ เขาความหาความหวานจนพอใจก่อนจะปล่อยเธอเป็นอิสระ 

 

 

 

 

 

 

" พอใจแล้วก็ลงไปสะ " ฟางพูดเย็นชาก่อนจะเปิดประตูรถเตรียมจะก้าวออกแต่ป๊อปปี้กอดเอวเธอเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

" ทำไมทำเป็นเย็นชา ทั้งที่ในใจดี้ด้าละสิ อย่ามามารยาหน่อยเลย เรื่องแค่นี้น่าจะจิ๊บๆๆสำหรับเธอนะ ฟาง เมื่อกี้ก็ไปหาเหยื่อมาหนิ เหอะมีฉันกับไอ้โมะเป็นผัวแค่นี้ยังไม่พออีกหรอ ยังจะร่านไปหาของใหม่ทำไมไม่บอกฉันละถ้ามันอยากมากนักน่ะ " ป๊อปปี้พูดอย่างเจ็บแค้นให้ฟาง ฟางตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนคำพูดที่ทำร้านจิตใจของเธอมากขนาดนี้ 

 

 

 

 

 

"........." 

 

 

 

 

 

 

" เงียบแสดงว่าฉันพูดถูกละสิ อยากมากนักหรือไง คืนนี้ฉันก็ว่างอยู่น่ะเหงาพอดี ไปกันเลยไหม " ป๊อปปี้พุดอย่างรุนแรง ฟางหันมาสบตาเข้าโดยที่มีน้ำตาหนองหน้าสวย ป๊อปปี้เห็นน้ำตาของร่างบางก็รู้สึกผิดไปแวบนึงก่อนจะกลับมาสู้ปกติ 

 

 

 

 

 

 

 

" ฉันจะร่าน จะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยฉันได้แล้วคะ สามีของฉันรอทานข้าวอยู่ " ฟางพูดนิ่ง พร้อมกับรีบลุกออกจากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

" หึเธอนี่มัน..... เหอะแต่ก็ดีนะ ไอ้โมะมันคงชอบของเหลือเดน จากฉันถือสะว่าเป็นของขวัญแล้วกันหึ " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินกลับไปที่รถ ปล่อยให้ฟางทรุดตัวลงแล้วปล่อยโฮ ทันที

 

 

 

 

 

 

 

" ฮึกกฮืออออ พี่ป๊อป พี่ป๊อปคนเดิมหายไปไหน ฮึกกก ทำไมพี่ทำกับฟางแบบนี้ ฮึอออ " ฟางร้องไห้กอดตัวเองแน่น ป๊อปปี้ที่ขับรถออกมก่อนจะ จอดที่ข้างทางแล้วทุบพวงมาลัยอย่างโมโห

 

 

 

' ฉันจะร่านจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยฉันดได้แล้วคะ สามีฉันรอทานข้าวอยู่ ' 

 

 

 

" โถ่เว้ย...." ป๊อปปี้ โมโหพอนึกถึงคำพูดของร่างบาง ที่เขาว่าเธอเธอกลับนิ่งเธอไม่ปฏิเสธคงจะเป็นเรื่องจริงสินะ หึ ผู้หญิงหลายใจ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 บริษัท...

 

 

" ไปไหน " โทโมะเดินตามแก้วออกมาเห็นแก้วเดินไปที่ระเบียงของบริษัทไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำก็เดินตามออกไป 

 

 

 

 

 

" วันนี้ดาวสวยจัง  พระจันทร์ก็ต้องคู่กับดวงดาวสิเนาะ ก้อนเมฆก็คงต้องหายไป " แก้วเงยหน้ามองดวงจันทร์น้ำใสไหลออกจากดวงตาคูา่สววยเธอรีบปาดมันทิ้งก่อนที่จะมีใครมาเห้น แล้วยืนกอดตัวเอง

 

 

 

 

 

" มายืนทำอะไรตรงนี้ " โทโมะพูด แก้วหันไปมองก่อนจะเดินหนี 

 

 

 

 

 

 

" จะไปไหน อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ " โทโมพูดเสียงอ่อน แก้วเลยยอมมายืนด้วย โทโมะเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่คู่กับดวงดาวส่อสกาวอยู่บนท้องฟ้า นานแล้วที่เขาไม่ได้มาดูดาวกับเธอ 

 

 

 

 

 

 

" คืนนี้ดาวสวยนะว่าไหม " โทโมะพูด แก้วไม่ตอบ 

 

 

 

 

 

 

" ฉันจะกลับไปทำงาน " แก้วพูดก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

" จะไม่ให้อภัยฉันจริงหรอแก้ว... " โทโมะพดามหลัง แก้วยืนหยุดนิ่ง 

 

 

 

 

 

" พอเถอะ พอสักทีนะ " แก้วพูดเสียงสั่นก่อนจะรีบเดินออกไปโทโมะมองตามอย่างเป้ฯห่วงจะรีบเดินตามไปตแ่แล้ว

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ พี่โมะ " เสียงของหนุ่มฮ้อต เดินเข้ามาทักโทโมะก่อนที่เขาจะตามแก้วไปทัน 

 

 

 

 

 

" อ้าวว่าไงไอ้ธามมาไงเนี่ยเรา " โทโมะจะต้องหันกลับมาทัรุ่นนน้องคนสิท 

 

 

 

 

 

" มาดูงานที่นี่หน่อยอ่ะเฮียเลยแวะมาหา แล้วนี่อันแน่ตามสาวไหนเนี่ย " ธามไท แอยแซวโทโมะ แต่โทโมะกลับนิ่ง 

 

 

 

 

 

" เอาเถอะเฮียประชุมอยู่วะ " โ?โมะพูโ 

 

 

 

 

 

" ไม่เป้นไรเฮียย เดี๋ยวผมรอเออ เฮียรู้จักสาวหน้าหวานคนหนึวงไหมอ่ะ คนตัวเล็กหน้าหวาน ตัวขาวๆๆ ผมไม่ยาวมากอ่ะเฮีย " ธามรีบถามเพื่อพี่ชายของเขาจะรู้จักเธอ 

 

 

 

 

 

" หน้าหวานตัวเล็ก อ๋อ... ว่าแต่แกถามไหมอ่ะ " ธามไทยิ้ม แล้วเดินกอดคอพี่ชายเข้าไปนห้องประชุมทันที...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

  พี่ป๊อปมาโหดนะคะช่วงนี้ เราไปนอนแล้วน้าเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายย บายๆๆๆ แล้วจะรีบมาอัพอีกน้าา

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา