[2'Brother]รักวุ่นวายมัดใจนายบ้านไร่
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.59 น.
แก้ไขเมื่อ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2557 23.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30) อย่าเข้าใกล้ลูกสาวชั้น!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ป๊อปแก้วว่าป๊อปไปพักผ่อนเถอะ”แก้วพูดเพราะป๊อปปี้ตั้งแต่เมื่อคืนไม่ยอมนอนเลย เอาแต่นั่งเฝ้าฟาง
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวยัยเตี้ยตื่นมาไม่เจอใครทำไงล่ะ”ป๊อปปี้หันไปพูดแล้วยิ้มให้เพื่อให้แก้วสบายใจ
“ป๊อปอย่าหักโหมสิ ถ้าฟางตื่นมาแล้วรู้ว่าป๊อปเป็นแบบนี้ฟางก็ต้องให้ป๊อปไปพักอย่างที่แก้วพูด”แก้วพูดแล้วมองฟาง
“ป๊อปจะรอให้ยัยเตี้ยฟื้นขึ้นมาสั่งป๊อปเอง”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟางแน่นขึ้น
“ป๊อป”แก้วเรียกชื่อป๊อปปี้แผ่วเบา เข้าใจว่าปอปปี้คงจะเสียใจที่ต้นเหตุเป็นเพราะเขา และอีกอย่างคือเหตุผลที่หัวใจต้องให้คำตอบ
“แก้วกลับไปเถอะ ป๊อปฟางดูไร่ด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด
“อื้ม เหนื่อยก็นอนพักนะ”แก้วพูดแล้วแตะไหล่ป๊อปปี้ก่อนจะวางปิ่นโตที่เอามาแล้วเดินออกไป
“เป็นยังไงบ้าง”เขื่อนถามเมื่อแก้วกลับมาถึงไร่
“ป๊อปยังไม่ยอมนอนเลย”แก้วพูด
“เฮ้อ น่าสงสารมันนะ”เขื่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูด
“ยัยบ้าพิมนั่นเป็นไงบ้างล่ะ”แก้วถาม
“หมอบอกม่ว่าพิมเป็นโรคจิตอ่อนๆ พอมีอะไรมากระตุ้นก็เลยบ้าคลั่งอ่ะ แล้วส่วนหน้าที่แก้วต่อยอ่านะ”เขื่อนพูดหยุดเว้นวรรค
“ทำไม”แก้วถาม
“ปากฉีกเย็บ 7 เข็ม คิ้วแตก2ข้าง ข้างล่ะ 4 เข็ม โหนกตรงแก้วแตกเย็บไป 3 เข็มแล้วก็เส้นเลือดในตาแตกทำให้ตาบอดไปข้างนึง”เขื่อนร่ายยาวถึงอาการของพิมแก้วดูอึ้งๆเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าที่ทำไปจะขนาดนี้
“ตาบอดเลยหรอ”แกวถามอึ้งๆ
“ก็ใช่น่ะสิ แต่ที่ตำรวจไม่เอาเรื่องเราะเป็นการป้องกันตัวไม่ต้องห่วง แต่ต่อยกระหน่ำแบบนี้น่ะ ไม่เจ็บมือบ้างหรอ”เขื่อนถาม
“นาทีนั้นอะไรมันก็ไม่เจ็บแต่พอกลับบ้านพักน่ะสิ ชาเป็นบ้าเลย”แก้วพูดติดตลก
“หึ เด็กน้อยเอ้ย”เขื่อนพูดแล้วขยี้หัวแก้ว
“เอ่อคุณเขื่อนคุณแก้วค่ะมีคนมาหาคุณแก้วกับฟางค่ะ”เนยรีบวิ่งมาพูด
“ใครกัน”แก้วทำหน้างง
“เป็นชายวัยกลางคนกับหญิงวัยกลางคนน่ะค่ะเห็นบอกว่าเป็นคุณพ่อของฟาง”เนยพูด
“ห๊ะ ซวยแล้วไง อยู่ไหน”เนยถาม
“ตอนนี้รอที่ล๊อบบี้ค่ะ”เนยพูดแก้วรีบวิ่งไปทันที
“เที่ยงแล้วนะ ทานข้างหน่อยล่ะกัน”ป๊อปปี้ล่ะมืออกจากมือฟางแล้ววางลงอย่างนิ่มนวล ป๊อปปี้เดินไปเปิดปิ่นโต่ก็พบว่ามันเป็บต้มจืดของโปรดของเขาซึ้งฟางเองก็ชอบทานเหมือนๆกัน
“…”
“นี่ดูสิ๊ ต้มจืดของโปรดเธอเลยนะยัยเตี้ย นี่ชั้นก็ชอบอีกนี่ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาชั้นทานหมดเลยนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วชูต้มจืดขึ้นมาแล้วคุยกับฟาง
“..”
“ทำไมเป็นเงียบ หึ ชั้นไม่แย่งก็ได้ นี่ตื่นมากินสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินกลับมาที่เดิมแล้วจับมือฟางก่อนจะลูกผมเบาๆ
“..”
“ไม่ว่าจะยังไงชั้นจะรอเธอตื่นขึ้นมาทานข้าวพร้อมกับชั้นนะยัยเตี้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วจูบไปที่หน้าผากของฟางอย่างอ่อนโยน
“พ่อ แม่ สวัสดีค่ะ”แก้วพูดแล้วยกมือไหว้พ่อและแม่ของฟาง
“ยัยฟางล่ะลูก”แม่ถาม
“เอ่อ..”แก้วอึกอัก
“ยัยฟางอยู่ไหน”พ่อพูดเสียงเข้ม
“เอ่อฟางอยู่..”
“พ่อถามว่ายัยฟางอยู่ไหน”พ่อพูดอีก
“โรงพยาบาลค่ะ”แก้วหายใจเข้าก่อนจะกลั้นใจพูด
“ยัยฟางเป็นอะไร”แม่พูดตกใจแล้วรีบเดินเข้ามาหาแก้วทันที
“คือฟางโดนยิงค่ะ”แก้วพูดกล้าๆกลัวๆ
“ห๊ะ โดนยิง”แม่พูดก่อนจะรู้สึกขาไม่ค่อยมีแรงจะทรุดลงไปแต่เขื่อนเข้ามรับไว้แทนก่อนจะอุ้มไปนอนที่โซฟา
“แล้วยังฟางโดนยิงได้ยังไง”พ่อพูดแล้วลุกขึ้นมาถามแก่วอย่างพายาบาลข่มอารมณ์
“จะบ่ายแล้วนะ ข้าวชาวก็ไม่ยอมกิน ข้าวเที่ยงยังจะไม่ยอมตื่นมากินอีกหรอ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าฟางที่หลับไหล
“..”
“ไม่กินชั้นเก็บแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วลุกขึ้นมาเก็บปิ่นโต
แอ๊ด
“แกใช่มั้ยที่เป็นคนทำให้ลูกสาวชั้นเป็นแบบนี้”
ผลั่ก
“ว๊าย พ่อใจเย็นก่อนนะค่ะ”แก้วที่เดินเข้ามาทีหลังรีบเข้ามาห้ามทันทีเมื่อพ่อฟางต่อยป๊อปปี้จนคว้ำไปกองกับพื้น
“ไอ้เลว ผั๊วะ”พ่อสะบัดแขนออกจากแก้วก็เข้าไปดึงขอเสื้อป๊อปปี้ขึ้นมาแล้วปล่อยหมัดเข้าหน้าป๊อปปี้โดยที่ป๊อปปี้ไม่ได้ตอบโต้หรือเอามือบังหน้าตัวเองเลย
“พ่อใจเย็นสิค่ะ อ๊ะ”แก้วที่ขะเข้าไปห้ามแต่ก็พถูกพ่อเหวี่ยวจนชนผนัง
ผว๊ะ ผว๊ะ
พ่อฟางต่อยป๊อปปี้อีกสองครั้งจนอารมณ์เริ่มแผ่วลงบ้าง
“ทำไมแกไม่สู้ว่ะ”พ่อพูดแล้วหอบเหนื่อย
“ผมขอโทษครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วพยุงตัวเองขึ้นมา
ผลั่ก
“ขอโทษแล้วลูกชั้นจะฟื้นมามั้ย!!”พ่อตะโกนใส่หน้าป๊อปปี้
“ผมจะดูแลเธอจนกว่าเธอจะฟื้น”ป๊อปปี้พูด
ผลั่ก!
“อย่าเข้าใกล้ลูกสาวชั้นอีก”พ่อต่อยป๊อปปี้จนล้มพับนั่งลงนับครั้งไม่ถ้วนก่อนจะชี้หน้าออกคำสั่ง
“ผมทำไมได้”ป๊อปปี้พูด
ผลั่ก
“ชั้นบอกว่าอย่ามายุ่งกับลูกสาวชั้นเข้าใจมั้ยออกไป!!”พ่อฟางตะโกรไล่ป๊อปปี้จนสุดเสียง แก้วรีบเข้ามาพยุงป๊อปปี้
“ไม่ต้อง”ป๊อปปี้พูดแก้วจึงเดินถอยห่างออกมา
“ให้โอกาสผมได้มั้ย”ป๊อปปี้คลานมาไหว้พ่อฟางแต่พ่อฟางถอยหนี
“ไม่มีคำนั้นอยู่ในหัวสมองของชั้นสำหรับคนที่ทำให้ลูกสาวชั้นเป็นแบบนี้”พ่อฟางพูดอย่างใจเข็ง
“ผมจะดูแลเธอ”ป๊อปปี้พูดอ้อนวอน
“ไม่มีทาง!”
“ผมขอร้อง”ป๊อปปี้พูดแล้วร้องไห้ออกมาจ้ก้มกราบเท้าพ่อฟางแต่พ่อฟางก็ถอยหนีแล้วเบี่ยงตัวไปหาฟางทันที
____________________________________________________________________________________
เอาล่ะสิ หึหึ พ่อเค้าห้ามเเล้วไง อิอิ 55555 อุสรรคสุดท้ายเเล้วจีจี 55555
ยังไงก็ติดตามกันหน่อยน้าาาาา
เม้นเยอะๆด้วยยยย555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
