เพียงเงา

9.5

เขียนโดย sunyo

วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.35 น.

  51 ตอน
  435 วิจารณ์
  71.19K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 23.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

34)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                            ที่ทำการของเมฆา  ทรงกรด  บอม เมฆา อยู่ในห้องประชุมใหญ่เพียง3 คน  เมฆาผู้เป็นหัวหน้าเริ่มเปิดประเด็นทันทีที่ทุกคนเข้ามาพร้อมกันในห้อง

 

 

 

                  "  ทำงานไปถึงไหนกันแล้ว  "  เมฆาพูด  

 

 

 

 

                  "  ผมนัดกับลูกค้าไว้แล้วครับ ทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งสถานทีและคนของเรา รอแค่เวลาอย่างเดียวเท่านั้น  "  ทรงกรดพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ แววตาดูเปร่งประกายกว่าทุกวันที่ผ่านมา  บอม และเมฆาหันมองทรงกรดอย่างสงสัย 

 

 

 

 

                 "  มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับแกหรือปล่าวว "  เมฆาถาม ทรงกรดยิ้ม

 

 

 

 

                  "  มีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตครับ "  ทรงกรดตอบ ก่อนจะยิ้มอย่างเขิลอาย  เมฆาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปถามเรื่องงานกับบอม

 

 

 

 

                   "  แล้วแกหละ  งานไปถึงไหนแล้ว  "  เมฆาพูด

 

 

 

 

                    "  ทุกอย่างเรียบร้อยครับนาย  ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง "  บอมพูด เมฆาพยักหน้า

 

 

 

 

                     "  ดี  งั้นไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วมารายงานชั้ลเป็นระยะๆ งานนี้ห้ามพลาดเด็ดขาด ! "  พูดจบก็เดินออกไปจากห้องพอดี 

 

 

 

 

                     " หึ !  มองแบบนี้ มีปัญหาอะไร  "  ทรกรดหันมองบอมที่เอาแต่จ้องตน 

 

 

 

 

                     " ก็แค่อยากจะถาม ว่าจะยิ้มต่อได้อีกกี่วัน  "  บอมพูดจบก็เดินชิ่งออกไปทันที  

 

 

 

 

                   "  ก็รอดูต่อไปแล้วกัน  "  ทรงกรดพร่ำพูดคนเดียว มองถามบอมไปอย่างชังๆ 

 

 

 

 

 

                                  ที่โรงพยาบาล  โทโมะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะมัวแต่รอแก้ว คอยโทรศัพท์หาแก้วตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย  แก้วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  มันเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเรา    ทุกอย่างมันวกไปวนมาอยู่ในสมองของเขาตลอดทั้ังคืน ยันสว่าง  แล้วสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่รอเธอ  เขาจะไปหาเธอเอง

 

 

 

 

 

                        "  เข้าไปบ้านชั้ล แล้วเอาเสื้อผ้ามาให้ชั้ล 1 ชุด "  โทโมะโทรไปสั่งลูกน้อง

 

 

 

 

 

                            ไม่นานเกินรอ ลูกน้อง ก็เอาเสื้อผ้ามาให้กับโทโมะ  โทโมะใช้เวลาในการเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ถึง 5 นาที ก็ออกมาจากห้องน้ำ

 

 

 

 

 

                     "  ท่านประธานจะไปไหนครับ "  ลูกน้องเดินตามโทโมะ ที่กำลังเดินออกจากห้อง

 

 

 

 

                     "  ชั้ลขอยืมรถนายหน่อยนะ  " โทโมะไม่ตอบคำถาม แต่คว้ากุญแจรถในมือของลูกน้องไปทันที

 

 

 

 

                     "  คุณ  คุณ  จะไปไหนค่ะ  คุณค่ะ  "  พยาบาลตะโกนเรียกโทโมะ ที่เดินผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่สนใจ  

 

 

 

 

 

 

                             โทโมะรีบลงลิฟต์ วิ่งไปขึ้นรถ อย่างไม่สนใจใคร ไม่สนใจลูกน้อง หรือแม้กระทั้งพยาบาลที่วิ่งตามเขามา  เขาขับรถออกไปอย่างร้อนรน  จิตใจว้าวุ่นจนเกินจะบังคับได้  แต่เขาก็มาถึงที่หมาย  คือ บ้านของเขาอย่างปลอดภัย  

 

 

 

 

 

                      "  จ๋าาาา !!!  จ๋าาาาา !!!   อยู่ที่ไหน  ออกมาหาเค้าหน่อย  จ๋าาาา !!!  "  ร่างสูงรีบลงจากรถ แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที  บ้านหลังเดิมของเขา บ้านที่เคยอยู่อาศัยกัน 2 คน มีเขา มีเธอ  แต่วันนี้ทำไมมันดูกว้างเกินไป  มันดูเงียบ ดูหว้าเหว่เกินไปสำหรับเขา  ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปอย่างเร็ว เมื่อไม่มีเสียงตอบรับของเธอ นั้นเท่ากับว่าเธอไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว  แล้วเธออยู่ที่ไหน  

 

 

 

 

 

                       "  ไม่ซิ  จ๋าอาจจะนอนอยู่ในห้อง หรือไม่ก็อาบน้ำอยู่  "  เขาได้แต่หลอกตัวเองไปเรื่อยๆ หลอกว่าเธอยังอยู่กับเขา หลอกว่าเธอจะไม่ทิ้งเขาไปไหน  โทโมะ รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน เขาเปิดห้องนอนของเธอ หาตัวเธอ ทั้งในห้องน้ำ ห้องแต่งตัว แม้กระทั้งการเปิดตู้เสื้อผ้า  แต่ก็ไร้วี่แวว  เขารีบออกจากห้องนั้นมา แล้วเปิดเขาไปดูห้องของตัวเองที่อยู่ที่กัน เข้าไปดูในห้องน้ำ ห้องแต่งตัว  รวมทั้งตู้เสื้อผ้า  แต่ก็ไม่เจอ   ร่างสูงรีบวิงลงมาชั้นลองตรงดิ่งไปที่ห้องครัว  หวังว่าเธออาจจะยืนทำอาหารให้เขาอยู่  แต่ห้องกว้างมันกลับว่างเปล่า  เธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ 

 

 

 

 

                             เขาสับสนไปหมด แก้วไปอยู่ที่ไหน  ถ้าแก้วไปจากเขา แล้วทำไมเสื้อผ้าของแก้วยังอยู่  ทุกอย่างของแก้วมันยังอยู่ครบ  ยกเว้นตัวของแก้ว  แก้วไปไหน ไปอยู่ที่ไหน โทโมะยืนอยู่กลางบ้านหลังใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    "  หรือว่าแก้วจะกลับไปหาพ่อที่บ้าน  "  ทันทีที่คิดออก โทโมะ ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ และขับออกไปอย่างเร็ว  เขายังมีความหวัง หวังว่าเธอจะอยู่ที่บ้านของเธอ 

 

 

 

 

 

 

                                  หน้าบ้านแก้ว  ประตูรั้วปิดอยู่  โทโมะรีบลงจากรถมากดกริ่งหน้าบ้านรัวๆ 

 

 

 

 

                         กริ๊งง ๆๆๆๆๆๆ   

 

 

 

 

 

                     "  ไปดูซิ ใครมากดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้าน  "  กวางที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ เดินลงมาชั้นล่างขอบ้านอย่างหงุดหงิด 

 

 

 

 

                     "  ผู้ายที่เคยมากับคุณแก้วนะคะ  "  แม่บ้านรีบวิ่งไปชะเง้อมอง แล้วกลับมารายงานกวาง   ทันทีที่ได้ยิน กวางแสยะยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

                     "  ไปทำงานต่อ  เดี๋ยวชั้ลไปเปิดเอง  "  กวางพูดจบ แม่บ้านก็แยกตัวออกไป กวางเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วเดินออกไปหาโทโมะที่หน้าบ้าน 

 

 

 

 

 

                              หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

                  "  แล่นมาถึงที่นี่เลยนะ มีอะไรหรือปล่าวค่ะ  "  กวางแสยะยิ้มให้กลับโทโมะ 

 

 

 

 

                  "  ชั้ลมารับแก้วกลับบ้าน  "  โทโมะพูด พลางมองหาแก้ว 

 

 

 

 

                   "  ความจำเสื่อหรอ  ชั้ลบอกแล้วไง ว่านังนั้นมันไปกับผู้ชายคนอื่นแล้วว "  กวางพูด  โทโมะทั้งโกรธ และไม่พอใจกวาง เขาพลักกวางออกให้พ้นทาง แล้วจ้ำเท้าเข้าไปในบ้านอย่างเร็ว  

 

 

 

 

 

                   "  จ๋าาา !!  จ๋าาาาา !! จ๋าาาาาาาาาาาาาาา  !!! เค้ามารับกลับบ้านแล้วนะ  "  เขาตะโกนเรียกแก้วอย่างคนบ้าคลั่ง ด้วยความร้อนรน ร่างสูงเดินขึ้นขั้นบนของบ้านอย่างถือวิสาสะ เดินไปเปิดประตูห้องทุกห้อง แต่ก็ไม่เจอแก้ว  ดวงใจแกร่งของเขามันหวิวๆ ใจหาย อย่างบอกไม่ถูก มันกลัวไปหมด มันงง สับสน ว้าวุ่น เป็นห่วง  มันปะปนไปหมดจนเขาเริ่มจะทุรนทุราย 

 

 

 

 

 

                   "  ไม่เจอสินะ "  กวางรอซ้ำเตริมอยู่ที่ราวบันไดชั้นล่าง  ทันทีที่เห็นโทโมะ เดินลงมา เธอก็เย้ยอย่างเต็มที  พูดจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้โทโมะ 

 

 

 

 

                  " หลังจากที่นายออกจากบ้าน ผู้ชายคนนี้ก็เดินเข้าไปหานังแก้ว  ดูเค้าจะสนิทสนทกันมากนะ " กวางบรรยายประกอบภาพในโทรศัพท์ที่โทโมะกำลังดูอยู่ มันเป็นภาพที่แก้วเดินไปดักหน้าทรงกรด  ระยะห่างมันเพียงน้อยนิด และมันก็ดูเหมือนเธอสนิทกับทรงกรด ตามที่กวางว่าไว้จริงๆ 

 

 

 

 

                   "  ตอนที่มันไปอยู่กับนาย ไม่สังเกตบ้างหรอ ว่าทำไมมันถึงชอบออกจากบ้านตอนดึกๆ  กลับมาในสภาพอย่างกับคนโดนมาหนักๆ  "  กวางพูดเสริม  ใช่ว่าเธอจะใส่ร้ายแก้ว แต่เธอเข้าใจว่าแก้วเป็นแบบนั้นจริงๆ 

 

 

 

 

                  "  พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง  "  โทโมะ สับสนกับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น  มันมืดไปหมด เขาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ 

 

 

 

 

                   "  ก็ไม่รู้สิ  ตอนที่มันอยู่ที่บ้าน มันก็ชอบออกไปตอนกลางคืน กลับมาก็เกือบเช้า  สภาพตอนกลับมาก็นะ ช้ำๆ ไร้แรง ดูเหนื่อยๆ  นายคิดไม่ออกหรอ  ผู้หญิงมันจะออกไปทำอะไรตอนกลางคืน  "  กวางพูดต่อ  โทโมะเงียบ  

 

 

 

 

                    " ก็เพราะเหตุนี้แหละมั้ง ทีพ่อส่งมันไปให้นาย  "  กวางพุดต่อ  โทโมะยังเงียบอยู่   ถ้าแก้วเป็นผู้หญิงอย่างว่า มาก่อนที่เธอจะโดนพ่อ ส่งตัวมาให้กับเขา  แล้วทำไมคืนนั้น  เธอถึงมีเลือดออกมา  โทโมะหวนคิดถึงวันที่เขาข่มเหงเธอครั้งแรก 

 

 

 

 

                     "  แล้วนายไม่สงสัยบ้างหรอ  พอนายปลดหนี้ให้กับพ่อ นายขอมันแต่งงาน มันก็ไปจากนายทันที  "  วางพูดต่อ  โทโมะยังเงียบอยู่  ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่กวางพูดไว้จริงๆ หรือว่าเขาโดนหลอก 

 

 

 

 

                     "  ชั้ลว่า นายถูกมันหลอกแล้วหละ   "  กวางพูดทิ้งท้าย แล้วเดินเข้าไปดูผลงานของตัวเองในบ้านทันที  

 

 

 

 

 

 

                                       สภาพของโทโมะตอนนี้เห็นได้ชัดเจนมาก ว่ากวางทำสำเร็จ  ความรักของเขาและแก้วกำลังพังทลาย  เขาดูอ่อนแอ หมดแรง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงถึงความผิดหวัง เสียใจ อย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมเริ่มแดงกล่ำ  ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาด โทโมะเหมือนคนใจสลาย เมื่อรับรู้เรื่องทุกอย่างจากกวาง

 

 

 

 

 

                       "  เธอหลอกชั้ลได้แนบเนียนจริงๆ  หลอกจนชั้ลรักเธอหมดทั้งหัวใจ  " หลังจากที่พยุงร่างสูงของตัวเองมาถึงรถได้  น้ำตาก็ไหลเปราะลงมาอย่างห้ามไม่ได้  ใจมัสลายไปแล้วจริงๆ ความรักมันพังลงแล้ว มันไม่มีอีกแล้วความรักของเรา  

 

 

 

 

 

 

                               ในบ้านทรงกรด  แก้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง  ในเฝ้าห่วงหาแต่โทโมะ ไม่รู้ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่  เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า เขาอยู่ยังไง เขาจะคิดถึงเธอหรือเปล่า ทรงกรดยังยุ่งวุ่นวายกับเขาหรือเปล่า  เขาจะเข้าใจเธอหรือเปล่า  ทุกอย่างมันวนเวียนอยู่ในสมอง คำถามมันวนเวียนไปมา และเธอไม่สามารถหาคำตอบได้เอง

 

 

 

 

 

                    "  คิดอะไรอยู่หรอ  "  แล้วแก้วก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งที่มันดังขึ้นข้างๆเธอ  แก้วหันหลังกลับไปมองหาเจ้าของเสียง ก็เจอทรงกรดที่ยืนพิงฝากอดอกมองมาที่เธอยู่

 

 

 

 

                  "  คะคุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ  "  แก้วยิ้มเจื่อนๆให้เขา 

 

 

 

 

                 "  ทำไมคิดถึงไอหมอนั้นอยู่หรอ ถึงได้เหม่อลอยขนาดนี้  " ทรงกรดหึง มองแก้วอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

                 "  ปล่าวสะหน่อย  คือ แก้วหิว  แต่ไม่กล้าลงไปข้างล่าง  ผู้ชายเหอะเกิน เลยเดินคิดๆดูว่าจะเอายังไงกับเรื่องปากเรื่องท้องของตัวเองดี   " แก้วพูดติดตลก ทำให้ทรงกรด ขำไปด้วย

 

 

 

 

                   " ไป  เดี๋ยวชั้ลพาไปหาอะไรกินข้างนอก "  ทรงกรดพูด พลางเดินมาโอบไหล่แก้ว  แก้วจำยอม เพราะอยากจะซื้อใจทรงกรด เมื่อล้วงความลับจากเขา

 

 

 

 

                   "  พาไปข้างนอกหรอ  " แก้วเริ่อมวางแผนที่จะติดต่อกับบอม

 

 

 

 

                   " อือ  "  ทรงกรดตอบปัดๆ  แล้วพาแก้วออกไป  

 

 

 

 

 

 

                                  ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง รถหรูขับมาจอดที่หน้าร้าน  พนักงานชายของร้าน เดินมาเปิดประตูรถให้กับแก้วและทรงกรด 

 

 

                    ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านอาหาร

 

 

 

                   "  มะมาทานข้าว ไม่น่ามีผู้ติดตามมากขนาดนี้เนอะ  "  แก้วยิ้มเจื่อนๆ แล้วหันไปมองลูกน้องของทรงกรดที่ตามมา ถึง 4 คน  

 

 

 

 

                    "  พามาเฝ้าเธอไง  เผื่อว่าเธอจะแอบหนีไปไหน  "  ทรงกรดกระซิบข้างหูแก้ว ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง  

 

 

 

 

                     "  แก้วเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ นะ แค่คุณคนเดียวแก้วก็ไปไหนไม่รอดแล้วหละ  "  แก้วเริ่มโปรยเสน่ห์  ทรงกรดยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

                     "  พูดแบบนี้  ไม่กลัวว่าชั้ลจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวบ้างหรอ "  ทรงกรดพูด  แก้วหน้าซีดลงทันที

 

 

 

 

                     "  งั้นไม่พูดแล้วนะ  "  แก้วรีบก้มหน้าสั่งอาหาร  ทรงกรดมองแก้วอย่างพอใจ มองเธออย่างไม่ละสายตา  และในเวลาเดียวกันนี้ ก็มีผู้ชายอีกคนในร้านแห่งเดียวกันที่มองแก้วอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน

 

 

 

 

                            อีกมุมนึงของร้านอาหาร

 

 

 

 

                  "  คุณวีรวิทย์ มีอะไรหรือเปล่าครับ  "  ผู้ชายที่นั่งตรงหน้าวีรวิทย์เอ่ยถาม เมื่อเห็นวีรวิทย์นั่งมองอะไรบางอย่างอยู่  

 

 

 

 

 

                  "  อ่อ ปล่าวครับ ผมแค่เจอคนรู้จัก ไม่มีอะไรครับ ทานต่อเลยครับ  "  วีรวิทย์พูด แต่ยังหวนกลับไปมองแก้ว ที่นั่งอยู่กับทรงกรด 

 

 

 

 

                      '  แก้วมากับหมอนั้นได้ยัไง  '  วีรวิทย์ได้แต่คิดในใจ  เขาทั้งสงสัยและเป็นห่วงแก้วจับใจ

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา