เพียงเงา

9.5

เขียนโดย sunyo

วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.35 น.

  51 ตอน
  435 วิจารณ์
  71.18K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 23.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

45)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                              

 

 

 

 

                              งานศพทรงกรด  แก้ว บอม   ไตรคุณ วีรวิทย์ กาญจน์  โทโมะมารวมงาน  แล้ววันนี้ก้เป็นวันเผา

 

 

 

           "  มึงไม่มาเลือกทางเดินแบบนี้เลย "  บอมมองขึ้นไปบนยอดเมรุ

 

            " สำหรับบางคนเค้าก้ไม่มีทางเลือกมากหรอกคะอา  ทรงกรดเค้าอาจจะมีแค่ทางนี้ทางเดียวก้ได้ "  แก้วซึม จับสร้อยของทรงกรดที่แขวนอยู่ที่คอตัวเองไว้แน่น 

 

 

              "  จ๋า  สร้อยของใครหนะ  ทำไมต้องกุมไว้แน่นขนาดนั้น  " โทโมะมองแก้วอย่างหึงหวง  แก้วไม่พอใจเดินไปอยู่ข้างๆบอม  

 

 

              "  อยากรู้มั้ย ว่าสร้อยใคร "  บอมจะแกล้งโทโมะ  โทโมะพยักหน้ารอคำตอบ

 

 

           " นู้นไง เจ้าของสร้อยขึ้นสวรรค์ไปแล้ว " บอมพูด พลางทำปากจู้ให้โทโมะมองตามไปยังยอดเมรุ  โทโมะซึมไป 

 

             " โอ้ยยยย " บอมร้องเสียงหลก เมื่อถูกกาญจน์หยอกที่แขน 

 

 

              " เป็นเด็กเป็นเล็กหัดรังแกผู้ใหญ่หรอห๊ะ ! " บอมจะมะเหงกใส่ แต่กาญจน์วิ่งไปหลบหลังวีรวิทย์ 

 

 

              " ไหนๆ ก้แก่ด้วยกันแล้วทั้งคู่นะครับ คนอายุน้อยๆอย่างผมก้อยากแนะนำว่า ถ้ารักกันชอบกัน ก้ให้บอกกันตรงๆนะครับ จะได้รีบขอรีบแต่ง รีบปั้ม รีบเกิด รีบเลี้ยง ไว้ให้ทันใช้งาน  " วีรวิทย์แซว 

 

               " นั้นสิอา แก้วเห็นด้วยกับพี่วีนะ  อาน่าจะหาคนดูแลสักคน ไว้คอยอยู่เคียงข้าวอา ในวันที่อาแก่เฒ่า " แก้วเสริม ทั้งหมดหัวเราะคิกคัก เว้นโทโมะ 

 

                " ทะลึ้งแล้ว ไอเด็กพวกนี้เนี่ย  "  บอมเขิล เดินหนีทันที 

 

                " มีแต่คนจับคู่ให้บอม ไม่เห็นมีใครจับคู่ให้พี่บางเลย " นั้นสิ ยังเหลือไตรคุณอีกคนที่ไม่มีคู่ 

 

                " พี่ไตรก้คู่แก้วไง  พี่ก้โสด แก้วก้โสด ลองมาคบกันดูมั้ย " แก้วต้องการจะแกล้งโทโมะ  แก้วมองตาไตรคุณ แล้วขยิบตาเป็นการส่งสัญญาณ ไตรคุณยิ้มมุมปาก

 

 

                 " เห้ยยยย !! " ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน แล้วหันไปมองโทโมะ ที่มองแก้วตาละห้อย  ชายผู้นั้นหาสงสารยิ่งนักในสายตาของทุกคน แต่แก้วไม่คิดเช่นนั้น 

 

                 " มีอะไรน่าตกใจหรอคะ " แก้วทำเป็นซื่อ  ทุกคนยิ้มเจื่อนๆ มองแก้วสลับกับมองโทโมะ 

 

 

                 " เอ่อ  งั้น ที่รักครับ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า " ไตรคุณเดินมาจับมือแก้ว แล้วจะพาเดินไป แต่โทโมะรีบวิ่งมาจับมืออีกข้างหนึ่งไว้ 

 

 

                 " ไม่ทำแบบนี้นะ  เค้าเจ็บ "  โทโมะอ้อนวอน ทุกคนมองโทโมะอย่างเห็นใจ แก้วปล่อยมือจากไตรคุณ แล้วมาดึงมือโทโมะออก แล้วจับมือไตรคุณเดินออกไป  โทโมะมองจามตาละห้อย 

 

 

                 " สู้ๆนะ โทโมะ " ทุกคนแยกย้ายกันกลับ ทิ้งโทโมะให้เคว้งคว้างอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

 

                              ในรถ

 

 

 

               " นี่   ไปทำแบบนี้ไม่สงสารแฟนหรอ "  ไตรคุณถาม 

 

 

               " ก้สงสารคะ แต่เค้าทำกับแก้วก่อน แก้วแค่อยากจะลงโทษเค้าบาง คราวหลังจะได้ไม่ทำอีก " แก้วพูด

 

 

 

               " เออ เอาเข้าไป ไม่มีใครยอมใคร เจริญหละทีนี่ " ไตรคุณถอนหายใจ 

 

 

 

               " แล้วนี่จะไปไหนต่อ " ไตรคุณถาม 

 

               " พี่ไตรอยากไปไหนอีกหรือเปล่าคะ " แก้วพูด                

 

               " ไม่รู้สิ กลับบ้านดีกว่า ไอโมะคงจะรอจนเหงือกแห้งแล้วมั้งป่านนี้ " ไตรคุณพูด

 

 

               " แก้วกลับบ้านพ่อนะคะ " แก้วพูด  ไตรคุณเลี้ยวรถ ไปส่งแก้ว ที่บ้านดิเรก 

 

 

 

 

 

                          บ้านดิเรก แก้วเดินเข้าไปในบ้าน ก้ชะงัก เมื่อเห็นรถโทโมะ รถบอม จอดอยู่ 

 

 

 

                    " อามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ " แก้วมึนงง

 

 

                    " ชั้ลก้มารอแกนี่แหละ " บอมลุกไปหาแก้ว 

 

 

                  " แล้วอารุ้ได้ไง ว่าแก้วจะมาที่นี่ " นั้นสิ 

 

 

                "  ปกติของคนฉลาด มั้งจะอ่านเกมส์คนอื่นออกเสมอ " บอมชมตัวเอง 

 

 

               " แหวะ จะอ้วก " กาญจน์ทำท่าจะอ้วก  บอมชี้หน้าจะด่า แก้วเห็นทั้วคู่ ก้รู้สึกเหมือนโลกของคนทั้งคู่เป็นสีชมพูจางๆ แล้วมันอาจจะเข้มขึ้นเรื่อยๆก้เป็นได้

 

 

               " อึ๊มมม " แก้วกระแอม ทั้งคู่หยุดทะเลาะกัน " อาา จะพักที่นี่ก้ได้นะคะ คืนนี้แก้วกะว่าจะค้างที่นี่ " แก้วพูด 

 

 

               " ไม่เอาอะ ไม่อยากนอนรวมชายคากับใครบางคน " บอมพูดพลางเหล่ตาไปมองกาญจน์ 

 

 

               " แล้วถ้านอนร่วมเตียงหละ อยากรึปล่าว " แก้วแซวไม่เลิก  บอมเบิ๊ดกระโหลกแก้วแก้เขิล 

 

 

               " ทะลึ้ง  ! ไป ไปนอนคอนโดกับอา อาไม่อยากไปนอนคนเดียว " บอมลากมือแก้ว ออกไป 

 

 

               " นี่นาย ก้แก้วบอกแล้วไง ว่าอยากจะนอนที่นี่ ทำไมต้องเผด็จการกับน้องชั้ลด้วยเนี่ย " กาญจน์ไปดึงมือแก้วออกจากมือบอม 

 

               " นี่ ! พูดดีๆก้ได้ ไม่เห็นต้องหลอกจับมือชั้ลเลย " บอมยิ้มเขิล 

 

 

               " ใครจับมือนายไม่ทราบ ชั้ลจับมือแก้วต่างหากหยะ " กาญจน์ยั่ว  ทั้งคู่ต่อล้อต่อเถียงกันเรื่อย โทโมะได้จังหวะ รีบดึงแก้วออกมาจากตรงนั้น 

 

 

 

 

 

               " กลับบ้านเราเถอะนะ " โทโมะจับมือทั้งสองข้างของแก้วมสกุมไว้ 

 

               " ชั้ลยังไม่อยากกลับไปตอนนี้ " แก้วแสร้งทำสีหน้าเหมือนคนไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่เลย 

 

 

               " เค้านอนไม่หลับหรอกนะ ถ้าไม่มีจ๋านอนอยู่ข้างๆ  กลับบ้านเถอะนะ " โทโมะเริ่มน้ำตาซึม 

 

 

 

               " บอกว่าไม่ก้คือไม่  แล้วก้เลิกยุ่งกับชั้ลได้แล้ว ชั้ลจะเริ่มต้นใหม่กับพี่ไตร " แก้วแกล้ง  โทโมะน้ำตาไหล  แก้วเบือนหน้าหนีทันที 

 

 

               " อย่าประชดเค้าด้วยวิธีนี่เลย มันเจ็บนะ " โทโมะพูดเสียงสั้น 

 

 

               " แล้วสิ่งที่นายทำ ชั้ลไม่เจ็บหรอ " แก้วโมโห 

 

 

               " แล้วสิ่งที่จ๋าทำ เค้าไม่เจ็บหรอ " โทโมะสวนกลับ 

 

 

               " ชั้ลทำอะไร " แก้วเถียง

 

 

               " ก้ที่อยู่ๆจ๋า ก้หายไป จ๋าไม่รู้หรอ ว่าคนรอมันทรมาน หายไปแบบไม่บอกไม่กล่าว อยู่ๆก้หายไปเฉยๆ  ไม่คิดถึงใจชั้ลบ้างเลย  เธอรู้มั้ยว่าความรู้สึกชั้ลเป้นยังไง  ชั้ลเป็นห่วงเธอ ชั้ลอยากไปหาเธอ แต่ชั้ลไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ไม่รู้จะไปหาที่ไหน มันเคว้วคว้างไปหมด ชั้ลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงหายไป ชั้ลคิดไปต่างๆนานา ว่าเธอจะเกิดอุบัติเหตุหรือปล่าว เธอถูกทำร้ายหรือปล่าว ใครทำอะไรเธอหรือเปล่า  แต่รู้มั้ย ว่าชั้ลไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะไปอยู่กับคนอื่น  แล้วพอชั้ลมาเห็น มารู้ว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น แล้วชั้ลโกรธ ชั้ลหึง ชั้ลเสียใจ ชั้ลผิดหวัง  ชั้ลผิดหรอ ที่ชั้ลรู้สึกแบบนี้ !! " โทโมะระบายมันออกมา  แก้วน้ำตาไหลพลาก บอม กาญจน์รีบวิ่งเข้ามาดู 

 

 

 

                  " แล้วชั้ลผิดหรอ ที่ชั้ลกลัวรายเป็นอันตราย ชั้ลผิดหรอที่ชั้ลต้องเลือกชีวิตนายไว้ ชั้ลผิดหรอที่ชั้ลเป็นห่วงนายมากกว่าชีวิตตัวเอง ชั้ลผิดหรอที่ชั้ลเลือกรักษาชีวิตของนายไว้แทนที่จะรักษาความรักของเรา  ถ้าชั้ลไม่เลือกไปอยู่กับทรงกรด เท่ากับว่าชั้ลเลือกที่จะอยู่กับนาย ชั้ลเลือกความรักของเรา แต่เค้าจะฆ่านาย ซึ่งชั้ลจะให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ ถ้าชั้ลไม่มีนานชั่ลอยู่ไม่ได้ ชั้ลมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ ชั้ลเลยต้องยอมให้นายเข้าใจผิด ให้นายโกรธชั้ลอยู่แบบนี้ไง  ! " แก้วโวยวายทั้งน้ำตา 

 

 

                  " แล้วทำไมไม่บอกความจริง ทำไมไม่บอกว่าเธอจำเป็นต้องทำ " 

 

 

 

                " เพราะชั้ลรู้ไง ว่าถ้านายรู้ นายจะไม่ให้ชั้ลทำ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้แล้ว ชั้ลมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับแล้ว ชั้ลเข้าไปในเส้นทางของทรงกรดแล้ว ถ้าชั้ลกลับมา นายก้ต้องตาย ชั้ลก้ต้อวตาย เราต้องตายทั้งคู่ "  แก้วพูด 

 

 

                " แต่ชั้ลก้ยอมตาย ถ้าแลกกับการที่เธอจะไม่เสี่ยงอันตรายแบบนั้น " 

 

 

               " แต่ชั้ลยอมไม่ได้ ! ชั้ลเห็นนายตายไม่ได้  " 

 

 

               " แล้วเธอคิดว่าชั้ลทนเห็นเธออยู่กับคนอื่นได้หรอ  ถ้าทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ื ชั้ลไปเสียเธอไปตลอดชีวิตหรอ เธอคิดว่าชั้ลอยู่ได้หรอ ถ้าไม่มีเธอ " 

 

 

               "  แต่ชั้ลก้รอดมาได้หนิ  แล้วอีกอย่าง ชั้ลก้บอกความจริงนายไปแล้ว แต่นายไม่เคยฟัวอะไรเลย "  แก้วเริ่มรู้สึกผิด  แต่ก้ยังมีทิฐิ 

 

 

               "   โอเค ชั้ลผิด ชั้ลขอโทษ ชั้ลขอโอกาสแก้ตัวอีกสักครั้ง ชั้ลจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ชั้ลสัญญา " โทโมะพูดอย่างจริงจัง 

 

 

               " แต่ชั้ลไม่ให้อภัย ชั้ลไม่อยากยุ่งกับนายอีกต่อไปแล้ว กลับไปซะเถอะ  ชั่ลไม่อยากเห็นหน้านายอีก " แก้วพูดไปด้วยทิฐิ  โทโมะช็อค  อึ้ง น้ำตาริน 

 

 

               " อื้ม งั้นขอโทษด้วยนะ ที่รักมากเกินไป ที่หึงมากเกินไป ที่เป็นห่วงมากเกินไป  ขอโทษที่ทำให้เจ็บ ให้เสียใจ ต่อไปจะไม่มีชั้ลคนนี้ที่ทำให้เธอต้องเจ็บ ต้องเสียใจอีกแล้วนะ  โชคดีกับรักครั้งใหม่นะ " พูดจบโทโมะ ก้หันหลังเดินไป แก้วใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใจมันร้องเรียก ไม่ให้โทโมะไป แต่สมองที่เต็มไปด้วยทิฐิกลับสั่งให้เธอปล่อยเขาไป 

 

 

               " เห้ยไอโมะ เห้ย หยุดก่อนสิวะ " บอมสงสารรีบเดินตามไป 

 

 

               " เค้าคงโกรธผมมาก คงจะหมดรักผมแล้ว ผมฝากแก้วด้วยนะครับอา " 

 

 

               " ฝากทำไมวะ ทำไมไม่เอาไปดูแลเอง " บอมพูด  โทโมะ ฝืนยิ้ม แล้วเดินออกไป 

 

 

               " แก้วคิดดีแล้วหรอ ที่ทำแบบนี้ " กาญจน์พูด  แก้วยิ่งร้องไห้หนักไปอีก เธอมองโทโมะที่เดินจากเธอไปเรื่อยๆ อย่างใจหาย 

 

 

 

           

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา