เพียงเงา

 

 

 

                              ปาร์ตี้ริมชายทะเล บอมและไตรคุณ สั่งจัดปาร์ตี้ โดยจุดของปาร์ตี้จะถูกจัดริมหาดทรายเลย บริเวณนั้นจะไม่มีผู้คนพลุกพล่าน มีแต่พวกเขาเท่านั้น ในงานปาร์ตี้ มีโต๊ะตัวเดียว วางยาว สำหรับคนนั่งได้ 7 คนพอดี ส่วนข้างๆ จะมีลำโพง เครื่องเสียงไว้สำหรับเปิดเพลง  รวมทั้งโต๊ะ เครื่องดื่มและผลไม้ 

 

 

 

                     " แล้วเมื่อไหร่สาวๆ จะมากันวะ  " บอมบ่นๆ แล้วหันมองซ้ายมองขวา ก็ยังไม่เจอใคร  วันนี้บอมอยู่ในชุดลำลองสบายๆ เสื้อกล้ามรัดรูป บวกกับกางเกงขาสั้นเทียมเข่า ชวนน่าหลงไหล

 

 

 

                    " พูดถึงก็มาพอดีเลย "  ไตรคุณหันมองตามบอม ก็เจอกลุ่มของกาญจน์ กวาง แก้ว และวีรวิทย์ที่เดินตามๆกันมา 

 

 

 

                    " สวัสดีคะพี่ไตร อาบอม " แก้ว กวาง กาญจน์ วีรวิทย์ยกมือไหว้ไตรคุณและบอม

 

 

 

                    "  นี่อาบอม กับพี่ไตร มาด้วยหรอคะ "  แก้วมองทั้งคู่อย่างสงสัย 

 

 

                    " ใช่สิ ทำไมไม่อยากให้มาหรอ " บอมย้อนถาม 

 

 

 

                    " ปล่าวนะคะอา คือ แก้วแค่ งงๆ นะคะ "  แก้วรีบปฏิเสธ 

 

 

 

                    "  เอากระเป๋าไปเก็บแล้วใช่มั้ย " บอมเปลี่ยนเรื่องพูดทันที เพราะไม่อยากให้แก้วสงสัยไปมากกว่านี้  บอมเลยถามเรื่องอื่นแทนทุกคนพยักหน้า  วันนี้แม้ว่าแก้วจะมาเที่ยวทะเล แต่หน้าตาของเธอก็ยังไม่ชดชื่นเมื่อเคย ใจห่อเหี่ยวเหมือนเดิม

 

 

 

                    "  ปาร์ตี้เริ่มกลางคืน ตอนนี้ไปเล่นน้ำก่อนมั้ย พี่ว่าจะลงเกาะ ใครสนใจจะไปกับพี่บ้าง  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

                     " ไปคะ / ครับ " กาญจน์ กวาง วีรวิทย์รับคำทันที แก้วยังนิ่งอยู่

 

 

 

                    "  แก้วไม่ไปหรอ " บอมถาม 

 

 

 

                    ' ไม่ดีกว่าคะ แก้วขออยู่ที่นี่นะคะ "  แก้วพูด หน้าเศร้า เธอไม่อยากทำอะไรเลย มันดูเหนื่อยไปหมด เธอไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่ทะเลาะกับโทโมะ และที่แย่กว่านั้นคือ โทโมะ ไม่มาง้อเลยด้วยซ่ำไป 

 

 

 

                    " แน่ใจนะ  ไม่เสียดายหรอ "  กาญจน์ถาม แก้วยิ้ม แล้วพยักหน้าช้าๆ 

 

 

 

                    "  จะอยู่คนเดียวได้หรอ ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย " กวางจับมือแก้วมากุมไว้ 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรคะ พี่กวางไปเที่ยวเยอะ แก้วอยู่ได้ แก้วโอเค "  แต่แววตาเธอก็ยังดูไม่โอเคอยู่ดี ในสายตาของคนอื่น

 

 

 

                    " โอเค อยู่ได้ก็อยู่ได้ งั้นไปกันเถอะ " บอมพูด ทั้งหมดเดินตามๆกันไป 

 

 

 

                    " ทำไมไปพูดแบบนั้น แก้วน้อยใจขึ้นมาจะทำไง ยิ่งเคว้งคว้างอยู่ด้วยช่วงนี้ " กาญจน์เดินไปเหน็บบอม

 

 

 

                    " ปล่อยไปเถอะ เด็กดื้อแบบนั้น ต้องสั่งสอนซะบ้าง " บอมพูด แล้วหันกลับไปมองแก้ว ทียังยืนมองทะเลที่เดิม 

 

 

 

 

 

 

                                   บริษัท โทโมะ 

 

 

                     "  ผมจะไปพักผ่อนสัก 2-3 วัน มีอะไรก็โทรมาแล้วกันนะ "  โทโมะพูดหน้านิ่ง สภาพเขาไม่ต่างจากแก้วเลย เหมือนคนไม่มีชีวิต เหมือนคนไม่มีหัวใจ

 

 

 

                      "  ได้คะ ท่านประธาน "  แล้วโทโมะ ก็หลับบ้านไป 

 

 

 

                                    

                                    บ้านโทโมะ โทโมะเดินขึ้นมาบนห้องนอน เขาเหลือบมองห้องของแก้ว  ห้องที่ไม่มีแม้แต่ข้าวของ ของแก้วอยู่เลย เพราะเขาเป็นคนทำลายมันไปเอง เขาหวนคิดตอนนี้ทำร้ายแก้ว ตอนแก้วร้องไห้  ตอนที่แก้วบอกลาเขา มันมีทั้งความรู้สึกผิด ความโกรธเกลียดตัวเอง ความเสียใจ น้อยใจ ความรัก ความคิดถึง มันปนเปกันไม่หมด  

 

 

 

                      "  ไม่มีเค้าอยู่ จ๋าคงจะมีความสุขใช่มั้ย  " ร่างสูงเดินเข้าไปในห้อง แล้วหยุดนั่งลบนเตียง มือของเขาลูบสัมผัสกับหมอนใบที่แก้วเคยหนุมนอน พร้อมกับพูดกับมัน ราวกับมีแก้วมานอนอยู่ตรงหน้าของเขา น้ำตสเขาไหลเปาะลงบนหมอน  โทโมะเงยหน้าขึ้นเพื่อห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล แล้วตัดใจรีบเดินออกจากห้องแก้วทันที เผื่อห้ามความคิดถึง 

 

 

 

 

                           ไม่ต่างกันเลยกับแก้ว ที่จากยืนมองชายทะเล แต่ขาทั้งสองข้างของเธอกับไร้เรี่ยวแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทราย ทันทีที่พวกของบอมเลยจากไป แล้วน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  ใจของเธอยังไม่พร้อมที่จะมาเที่ยว ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มใหม่ ยังไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้น  มันยังคงคิดถึงโทโมะอยู่ ยังหวงหาแต่โทโมะ มันยังรักโทโมะอยู่  

 

 

 

 

                    "  เมื่อไหร่จะกลับมาหากันสักที  ฮืออ ฮืออ ฮือออ  "  เธอนั่งกอดเข่าฟุบหน้าลง ร้องไห้อยู่ริมหาด

 

 

 

 

 

                                      เกาะ กลางทะเล เรือหายาวจอดเรียบเกาะ เขาเอาบันไดลงเรือมาวางไว้

 

 

 

 

                      "  ลงทางนี้เลยครับ นี่สน็อกเกิ้ลครับ  " พร้อมกับแจกสน็อกเกิ้ลให้คนละอัน  กวาง วีรวิทย์ ไตรคุณ บอม รับมันมาคนละอัน ส่วนกาญจน์ ได้แต่ยื่นมองสน็อกเกิ้ล ยิ้มเจื่อนๆ ไม่ยอมรับ 

 

 

 

                    "  พี่กาญจน์ ไม่ลงหรอ "  กวางถาม ในขณะที่ตัวเองกำลังลงบันได 

 

 

 

                    "  มะไม่ดีกว่า น้ำมันลึก พี่ว่ายน้ำไม่เป็น "  กาญจน์พูดเสียงสั้น 

 

 

 

                     "  ก็ใส่ชูชีพอยู่แล้วเนี่ย จะไปกลัวอะไร ไม่จมหรอก ลงไปเถอะ "  บอมพูด ในขณะที่ตัวเองถอดเสื้ออยู่ ใส่หยิบชูชีพขึ้นมาใส่

 

 

 

                    " นายลงไปเถอะ ชั้ลไม่ลงหรอก  ชะชั้ลกลัว "  กาญจน์รีบเดินไปนั่งที่เดิม บอมมองแล้วส่ายหน้าไปมา พลางเดินมาหากาญจน์แล้วลากมือออกมา 

 

 

 

                    "  ดูสิ มีใครจมบางมั้ย  ดูๆ "  บอม กาญจน์ยืนอยู่บนเรือ  มองวีรวิทย์และกวางที่จับมือ ดำน้ำดูปะการังด้วยกัน ส่วนไตรคุณ ก็อยู่ห่าวออกไปเพียงลำพัง

 

 

 

                    " เค้าก็ว่ายน้ำเป็นกันทั้งนั้นอะ จะไปจมได้ยังไง " กาญจน์พูด 

 

 

 

                    "  ก็หัดๆเอาสิ  เดี๋ยวมันก็เป็นเอง   เอ้า ! ลงไปหัด  !!  " บอมอุ้มกาญจน์ ก่อนจะค่อนๆ หย่อนลงน้ำ  ทั้งๆที่ยังไม่ใส่สน็อกเกิ้ล

 

 

 

 

                       ตู้มมมมม !!!!!   กวาง วีริทย์ ไตรคุณเห้ยมามองพร้อมกัน

 

 

 

                          

 

                           "  กรี๊ดดดด   ทำบ้าอะไรเนี่ยย  ช่วยด้วยๆ ช่วยด้วย จะจมน้ำ " กาญจน์ปัดมือในน้ำ แหวกว่าย เมื่อคนว่ายน้ำไม่เป็น แต่เธอก็ไม่ได้จมน้ำหรอก แค่กลัวจมเท่านั้นเอง

 

 

 

 

                                    ตู้มมมม  !!!  บอมกระโดดตามลงมา 

 

 

 

 

                    "  นี่ๆ  เกาะบ่าชั้ลไว้ก่อน เดี๋ยวใส่สน็อกเกิ้ลให้  "  บอมจับมากาญจน์มาเกาะบ่าตัวเอง แล้วค่อยๆใส่สน็อกเกิ้ลให้กาญจน์ 

 

 

 

                     "  หายใจทางนี้นะ '  บอมชี้ไปที่ปาก กาญจน์พยักหน้า  ความกลัวของเธอหดหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธออยู่ใกล้กับบอม มันรู้สึกเหมือน บอมจะช่วยเธอได้ หากเธอจะตกอยู่ในอันตราย  

 

 

                      " อื้อ ๆ  "  กาญจน์จะพูด แต่พูดไม่ได้ เพราะปากยังคาบสน็อกเกิ้ลอยู่ บอมส่ายหน้าไปมา พร้อมกับจับมือกาญจน์ให้ว่ายตามเขาไป กาญจน์จับมือบอมแน่น กาญจน์ไม่กล้าก้มหน้ามองลงไปใต้น้ำ จนบอมต้องเอามืออีกข้างมากดหัวกาญจน์ ซึ่งมันจะอยู่ในท่าที่เหมือนว่าบอมกำลังโอบกาญจน์อยู่นั้นเอง

 

 

 

 

 

                    "  แหม  สงสัยจะมีข่าวดีในเร็ววัน  "  กวาง มองทั้งคู่ แล้วหันมาพูดกับวีรวิทย์ 

 

 

 

                    "  ดีสิ จะได้แต่งพร้อมกันไปเลย  "  วีรวิทย์พูด 

 

 

 

                     "จะแต่งได้ยังไง  พี่ยังไม่ได้ขอกวางแต่งงานเลยนะ " กวางเขิลๆ 

 

 

 

                      " แล้วถ้าพี่ขอหละ  กวางจะแต่งงานกับพี่หรือเปล่า  "    วีรวิทย์พูด 

 

 

 

                      "  ก็ขอสิ จะได้รู้ว่ากวางจะยอมแต่งงานด้วยหรือเปล่า  "  กวางพูด 

 

 

 

                    "  ขอมือหน่อยสิ "  วีรวิท์พูด กวางมองยั่งเชิง นึกว่าวีรวิทย์จะสวมแหนให้ แต่ปล่าวเลย เขาไม่ได้สวมแหวนให้เธอ แต่กลับเอามือของเธอไปจับที่สร้อมขอของเขา

 

 

 

                    "  ดึงสร้อมออกมาให้หน่อยสิ มันรัด เจ็บคอมากเลย " วีรวิทย์ทำหน้าเจ็บปวด กวางเซ็งนึกว่าวีรวิทย์จะขอกวางแต่งงานซะอีก 

 

 

 

                    " ทำไมมันดึงยากจังเลยคะพี่วี " กวางพยามดึงๆ จนสร้อยขาด 

 

 

 

                     "  เห้ย สร้อยขาด!!! " วีวิทย์ช็อค เมื่อเห็นสร้อยที่มือของกวาง  

 

 

 

                    " พี่วี กวางขอโทษ "  กวางรู้สึกผิด เมื่อเห็นีหน้าของวีรวิทย์  วีรวิทย์หน้าเครียด รีบว่ายน้ำไปที่เรือ ล้วถอดชูชีพออก ก่อนจะใส่ตีนกบ แล้วกระโดดลงน้ำ ดำน้ำหายไปเลย 

 

 

 

                    "  พี่วี !  พี่วี !  จะไปไหน !!! "  กวางร้องไห้  มองวีรวิทย์อย่างไม่เข้าใจ  ไตรคุณ รีบว่ายน้ำมาหากวาง  บอมและกาญจน์เมื่อได้ยินเสียง ก็รีบเข้ามาหากวางเหมือนกัน 

 

 

 

 

                     " เห้อ "  วีรวิทย์พลุดขึ้นมาเหนือน้ำ พร้อมชูแหวนเพชร 

 

 

 

                    " ทำเสียเรื่องหมดเลย คนเค้าจะขอแต่งงานแบบโรแมนติกซะหน่อย  "  วีรวิทย์พูด   กวางร้องไห้หนัก  โผล่เข้ากออดวีริทย์ทันที

 

 

 

                    "  ก็กวางไม่รูหนิ ใครเค้ามาขอกันในน้ำหนะ  "  กวางพูด 

 

 

 

                    " เอาเถอะ  ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ตกลงจะแต่งงานกับพี่มั้ย  "  ีรวิทย์พูด 

 

 

 

                    "  แต่งคะแต่ง  "  กวางดีใจ รีบยื่นมือให้วีรวิทย์สวมแหวนแต่งงาน วีรวิทย์สวมแหวนให้กวางช้าๆ แล้วจูบที่มือของกวาง

 

 

 

                    " เล่นซะกูอิจฉาเลยนะพวกมึงเนี่ย  "  ไตรคุณพูด  ทุกคนหัวเราะ 

 

 

 

                    "  อาผมของกวางแล้วนะ  เมื่อไหร่อาจะขอพี่กาญจน์สักทีหละ " วีรวิทย์หันไปคุยกับบอม  บอมรีบหันหน้าหนีทันที 

 

 

 

                    "  เมื่อกี้ยังดูปะการังไม่เสร็จเลย  ไปก่อนนะ "  บอมชิ่งไปทันที  กาญจน์มองบอมจ๋อยๆ เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่แท้ๆเลย ไงมาเมินใส่กันซะงั้น  

 

 

 

                         '  หรือว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับเรานะ '  กาญจน์มองบอมที่ดำน้ำดูปะการังอยู่คนเดียว ก่อนจะตะกายขึ้นเรือไป

 

 

 

 

 

 

 

                                  โทโมะ ขับรถมาเรื่อยๆ จนถึงที่พัก เขาเดินเรื่อยๆเอื่อยๆ เหมือนคนหมดแรง มาติดต่อห้องพัก 

 

 

 

 

                    "เชิญทางนี้เลยคะ "  พนักงานเดินนำไป  โทโมะเก็บกระเป๋าในห้อง แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มๆ 

 

 

 

                    " แถวนี้มีเซเว่นบ้างมั้ยคะ " แถวถามพนักงานที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องโทโมะ 

 

 

 

                     "  มีคะๆ เดินตรงไป แล้วเลี้ยวซ้าย ก็เจอเลยคะ " พนักงานพูด 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากคะ " แล้วแก้วก็เดินไป

 

 

 

                    "  เสียงแก้วหนิ  "  โทโมะสะดุ้งโหยง รีบดีดตัวลุกจากเตียง แล้วเดินออกมาจากห้องทันที  เขามองซ้ายมองขวา ก็ไม่เจอใครแล้ว เดินเลยไปหาพนักงานผู้หญิงที่มาส่งเขาเมื่อกี้

 

 

 

 

                     "  ขอโทษนะครับ เมื่อกี้ตอนที่คุณเดินออกจากห้องผม คุณพูดอะไรกับใครหรือเปล่ากับ เหมือนว่าผมจะได้ยินคุณคุยกับผู้หญิง  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    "  อ่อ  ใช่คะ ชั้ลคุยกับผู้หญิงคนนึง หน้าห้องของคุณ " พนักงานพูด 

 

 

 

                    "  แล้วเค้าไปไหนแล้วครับ  "  โทโมะถาม เขาดูตื่นเต้นมากที่จะได้เจอแก้ว

 

 

 

 

                    "  อ่อ เธอไปเซเว่นนะคะ " 

 

 

 

                    " แล้วเซเว่นอยู่ตรงไหนครับ " 

 

 

 

                     "  เดินตรงไป แล้วเลี้ยวซ้าย ก็เจอเลยคะ "  พนักงานพูด  โทโมะขอบคุณ แล้ววิ่งไปทันที 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  !  แก้ว ! "  ทันทีที่ถึงเซเว่น  โทโมะรีบวิ่งเข้าไปแล้วตะโกนหาแก้ว แต่ก็ไม่เจอใคร เขาผิดหวังและคิดว่าผู้หญิงเมื่อกี้ไม่ใช่แก้ว โทโมะเดินออกมาหาเซเว่น 

 

 

 

 

                    " ไปโรงแรม ...  " แต่แก้วเดินออกมาจากร้านขายยาข้างๆเซเว่น แล้วตอนนี้เธอก็ขึ้นมอร์เตอร์ไซรับจ้างไปแล้ว

 

 

 

                    "  แก้ว !  มาซื้ออะไรที่นี่ ?  "  โทโมะออมาเห็นพอดี แต่เรียกไม่ทัน 

 

 

 

 

                    "  พี่ครับ ผู้หญิงเมื่อกี้มาซื้ออะไรหรอครับ "  โทโมะเดินเข้าไปถามที่ร้านขายยา

 

 

 

                    " เอ่อออ  "  พนักงานไม่กล้าบอก

 

 

 

                    "  ผมเป็นแฟนเค้านะครับ เค้าป่วย แต่ไม่บอกผม ผมเป็นห่วงเค้า  " โทโมะพูด 

 

 

 

                    "  อ่อ คุณผู้หญิงมาซื้อที่ตรวจครรภ์นะคะ " พนักงานบอก  โทโมะช๊อค อึ้ง เดินออกจากร้านทันที

 

 

 

                    "  แก้วท้องหรอ "  โทโมะอุทาน พอตั้งสติได้ ก็รีบกลับห้องทันที เพราะคิดว่าแก้วต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ 

 

 

 

 

 

                                    ริมหาด  โทโมะวิ่ตามหาแก้วจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

                      "  นั่นโทโมะนิ  พี่โทโมะ  !!!!   "  กวางที่เพิ่งจะเดินลงจากเรือ รีบตะโกนเรียกโทโมะ  โทโมะหันขวับ 

 

 

 

                        "  เห็นแก้วมั้ย "  โทโมะถามเสียงหอบ 

 

 

 

                        "  รู้ได้ไง ว่าแก้วมาที่นี่  "  วีรวิทย์อึ้ง เพราะตัวเองเพิ่งจะโกหกโทโมะไป 

 

 

 

                        "  เมื่อกี้เห็นแก้ว ที่ร้านขายยา "  โทโมะพูด 

 

 

 

                       "  แล้วแก้วไปทำอะไรที่นั่น  "  ไตรคุณสงสัย

 

 

 

                        " ที่ตรวจครรภ์  "  โทโมะพูดเบาๆ 

 

 

 

                        "  ที่ตรวจครรภ์ !! " ทุกคนอุทานพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย