[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

10.0

เขียนโดย doraaung

วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.

  45 ตอน
  5 วิจารณ์
  67.52K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14) มนุษย์ต่างด้าว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 14

มนุษย์ต่างด้าว

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฮยอนซึงครางออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกถึงไอแดดอ่อนๆ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่แล้วก็ต้องตกใจกับใบหน้าของจุนฮยองที่กำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้า ฮยอนซึงสำรวจร่างกายตัวเองก็พบว่า แทนที่จะเป็นจุนฮยองที่กำลังกอดเขา แต่กลับเป็นเขาที่กอดจุนฮยองแทน ฮยอนซึงหลับตาลงเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆยกแขนแล้วก็ขาออกจากร่างกายของจุนฮยอง

 

 

“ให้ตายเถอะ”ฮยอนซึงมองจุนฮยองก่อนจะส่ายหัวแล้วก็ออกจากเต้นท์ไปเพื่อล้างหน้าล้างตาเตรียมทำงานที่เขาได้รับมอบหมายนั่นก็คือ ทาสีอาคารเรียนใหม่ พอฮยอนซึงไปแล้วจุนฮยองก็ลืมตาขึ้นก่อนจะยิ้มที่มุมปากบางๆ

 

 

ตอนนี้ทุกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานตามที่ได้รับมอบหมายกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ผู้หญิงส่วนใหญ่จะได้มาทาสีอาคารเรียนให้กับเด็กๆแล้วฮยอนซึงก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย เขาอดที่จะขำตัวเองไม่ได้ คงเป็นเพราะตัวเล็กและผอมแหละมั้ง ส่วนพวกผู้ชายแข็งแรงก็ไปสร้างห้องน้ำให้กับโรงเรียน  ฮยอนซึงทาสีไปยิ้มไปอย่างมีความสุขและรู้สึกดี

 

 

“มองอะไรวะ”จุนฮยองถามดูจุนที่เอาแต่มองไปยังกลุ่มนักศึกษาที่ทาสีอยู่

 

“คน”

 

“กูรู้ มึงมองใคร”

 

“ฮยอนซึง”ดูจุนพูดทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มสดใสของฮยอนซึง จุนฮยองจิกตามองอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

 

“มองทำเพื่อ อยากได้ไง”ดูจุนหันไปมองหน้าจุนฮยองอย่างเซ็งๆ

 

“นั่นมันเรื่องของกู ทำไมมึงหวงเหรอ”

 

“ไอ่นี้”

 

“มึงนี่พูดไม่คิด ทำไม กูดูอยากมากขนาดนั้นเลยหรือไง”

 

“ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ”จุนฮยองยักไหล่ก่อนจะตอกตะปูต่อไป

 

“มึงทำยังกับมึงไม่ใช่เพื่อนกู”จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“ก็แค่แซวเล่นไม่ได้หรือไง หมอนั่นคงไม่มาได้ยินหรอก”

 

“ไอ้จุน”ดูจุนกระชากคอเสื้อจุนฮยองอย่างแรง

 

“โอ๊ะโอ่ มึงโกรธเหรอวะ ฮ่าๆ กูจะคอยดูว่ามึงจะอดทนได้นานแค่ไหน”

 

“ถ้ามึงยังล้อกูไม่เลิก เมียมึงได้มีผัวเพิ่มแน่”

 

“ไอ้นี่”จุนฮยองจับมือดูจุนออกจากคอเสื้อตัวเอง ดูจุนได้แต่แสยะยิ้มบางๆอย่างสะใจ

 

“พอๆเลิกคุย แล้วตกลงมึงมองหมอนั่นทำไม”

 

“มึงจำเรื่องตอนที่กูจมน้ำได้ป่ะ”

 

“จำได้ ทำไมอ่า”

 

“ฮยอนซึงเป็นคนช่วยกูไว้”จุนฮยองเบิกตากว้างอย่างตกใจที่ได้ยิน

 

“เฮ้ย จริงอ่า แล้วมึงรู้ได้ไง”

 

“สร้อย กูจำสร้อยได้”จุนฮยองขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาเองก็รู้สึกว่าคุ้นๆสร้อยเส้นที่ฮยอนซึงใส่อยู่

“แล้วไง”

 

“แต่เขาบอกไม่ได้ช่วยน่ะสิ ก็เลยสงสัยว่าไม่ได้ช่วยจริงๆหรือว่าแกล้งจำไม่ได้กันแน่”

 

“แล้วมึงจะไปสนใจทำไมวะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ช่างมันเหอะ”ดูจุนมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อย

 

“กูก็แค่อยากจะ ขอบคุณ”จุนฮยองยักไหล่เล็กน้อย

 

“ก็ในเมื่อเขาบอกไม่ใช่ก็คงไม่ใช่หรอกมั้ง”

 

“จะไม่ใช่ได้ยังไง กูเห็นเต็มสองตา เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนั้น มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอ”

 

“เออ กูเห็น แต่จำหน้าไม่ได้หรอก สะดุดแค่สร้อยเหมือนมึงนั่นแหละ แล้วจะให้ทำยังไง ในเมื่อเขาไม่ยอมรับจะทำอะไรได้”ดูจุนมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ

 

“มึงไง”

 

“หือ”

 

“มึงช่วยกูได้ ต้องได้แน่ๆ”จุนฮยองมองดูจุนอย่างไม่เข้าใจ

 

“กูเนี่ยนะ ยังไงวะ”

 

“หมอนั่นกลัวมึงมากไม่ใช่เหรอ ช่วยหน่อยนะ ให้เขายอมรับออกมาให้ได้ กูจะได้ไป ขอบคุณเขา จะได้ไม่มีอะไรติดค้าง”ดูจุนมองเพื่อนอย่างอ้อนวอน จุนฮยองชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา

 

“ก็ได้ กูช่วยก็ได้ หึหึ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บรืนนนนนน

 

“เฮ้อ เซ็งเป็ด”เสียงบ่นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักของกีกวังทำให้ดงอุนที่นั่งอยู่ข้างหลังอมยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“แกจะหลับทำไมโย ให้ตายเถอะ”กีกวังหันไปมองโยซอบที่หลับเป็นตายอยู่ข้างๆ แถมน้ำลายยังไหลอีก

 

“ทำไม”เสียงเข้มๆของดงอุนทำให้กีกวังถึงกลับถอนหายใจอีกครั้ง

 

“ตอนนี้ฉันกำลังไม่ชอบนายอยู่ อย่าเอ่ยเสียงใดๆออกมา”

 

“งั้นแสดงว่าก่อนหน้านี้นายชอบฉันงั้นเหรอ”

 

“นี่!!”กีกวังหันไปมองดงอุนที่เอาแต่นั่งหัวเราะอยู่อย่างหงุดหงิด

 

“ประสาท”

 

“แล้วไง แต่ฉันก็ทั้งหล่อแล้วก็ฉลาดนะ ไม่สนเหรอ”

 

“ยี๋ คนอะไรหลงตัวเองสุดโลกเลย หล่อตรงไหนมองไม่ยักจะเห็น”ดงอุนยิ้มที่มุมาปากนิดๆ

 

ฉันรู้ทันทางนายแล้วล่ะกีกวัง เสร็จฉันแน่มนุษย์ต่างด้าว

 

“นายจะเห็นได้ไง มองไกลขนาดนั้น”กีกวังเอียงคอมองอย่างงงๆ

 

“งั้นต้องมองใกล้ๆสินะ”แล้วกีกวังก็ข้ามโยซอบที่หลับอยู่ไปนั่งข้างๆดงอุนแล้วก็จ้องสำรวจดงอุนอย่างละเอียด

 

“ใกล้แบบนี้ก็ไม่เห็น นายนี่มั่วจริงๆเลย ชิส”กีกวังเลิกจ้องแล้วก็นั่งกอดอกแทน ดงอุนหัวเราะนิดๆกับความซื่อของกีกวัง

 

“เขาใช้ตามองที่ไหน ต้องใช้นี่”ดงอุนยกมือไปกุมที่หัวใจตัวเอง กีกวังมองอย่างไม่เข้าใจอยู่ดี

 

“ใช้หน้าอกมองนี่นะ บ้าแล่ว หน้าอกมีตามองเห็นที่ไหน”

 

“ปัญญานิ่มจริงๆ”ดงอุนหันหน้าไปพูดกับตัวเองเบาๆ

 

“นี่!! นายกำลังว่าฉันใช่ไหม”กีกวังสะกิดแขนดงอุนเบาๆ ดงอุนหันมาแล้วก็ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า

 

“เปล่านะ ฉันจะจามน่ะ สงสัยมีคนกำลังคิดถึง”กีกวังกระพริบตาปริบๆ

 

“จริงเหรอ ถ้าจามแสดงว่ามีคนกำลังคิดถึงเหรอ”ดงอุนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะคิดอะไรดีๆที่จะแกล้งเด็กปัญญานิ่มคนนี้

 

“อื้ม จริงสิ ฉันจะโกหกนายทำไม”

 

“เฮอะ จริงเหรอเนี่ย งั้นฉันจะจำเอาไว้ อิอิ”กีกวังนั่งกอดอกอมยิ้มอยู่คนเดียว

 

“นี่นายหายงอนฉันแล้วใช่ไหม”

 

“งอน ฉันงอนนายเรื่องอะไรเหรอ”

 

“ก็เรื่อง….”ดงอุนยกมือไปจับที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆกีกวังมองอย่างสงสัยก่อนที่ตาจะค่อยๆเบิกกว้างขึ้นเพราะเริ่มนึกออก

 

“อ๋อ ฉันจำได้และ นายมันไอ้โรคจิต ลามก เจ้าชู้ ทุเรศที่สุด ฮึ่ย!!”กีกวังลุกขึ้นด้วยความโมโหเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ดงอุนถึงกลับอึ้งกับอารมณ์ที่แปรปรวนยังกับพายุที่ไม่เคยสงบนิ่งของกีกวัง

 

เอี๊ยดดดดดดด

 

แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ซ้ำๆซากๆที่เรียกว่าความบังเอิญที่มักจะเกิดขึ้นเสมอกับสองหนุ่มทุกครั้งที่ได้เจอกัน รถตู้เกิดเบรกกะทันหัน เป็นผลทำให้กีกวังที่ยืนอยู่เซล้มหงายหลังไปนอนอยู่บนตักของดงอุน

 

ตุบ!!!

 

พร้อมกับหัวที่กระแทกกับผนังรถอย่างแรงเล็กน้อย

 

“โอ๊ยยย”กีกวังยกมือขึ้นกุมหัวพร้อมกับร้องโอดโอย

 

“โอ๋ๆ เจ็บไหม มามะฉันเป่าให้”ดงอุนถือโอกาสเนียนตามเคย เขาจับหัวของกีกวังแล้วก็ลูบไปมา ก่อนจะเป่าลมเบาๆเพื่อ… แล้วก็เนียนต่อโดยการจูบหัว กีกวังเมื่อรู้สึกตัวก็ถึงกลับหลับตาอย่างข่มอารมณ์

 

“ยังไม่เลิก หัวฉันเป็นเชื้อราขึ้นมานายตายแน่”ดงอุนยิ้มบางๆก่อนจะถอนจูบออกแล้วก็มองหน้ากีกวังด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มนั่นที่ทำให้กีกวังถึงกลับเผลอมองไม่วางตา

 

เง้อ น่ารักเว่อร์ กร๊ากกก

 

กีกวังกำลังเหม่อลอยอย่างลืมตัว ดงอุนเห็นอย่างนั้นก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้กีกวังหวังเพียงจะได้สัมผัสริมฝีปากบางๆนั่นอีกโดยที่เขาได้รู้จักชื่อกีกวัง โดยที่กีกวังไม่ได้ซุ่มซ่าม โดยที่กีกวังไม่ได้เมาหรือโดนยาอะไร กีกวังกระพริบตาสองสามทีเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมาอย่างโดยเร็ว เขามองริมฝีปากของดงอุนที่ใกล้เพียงแค่เอื้อม ก่อนจะยกมือหยิกปากดงอุนอย่างแรง

 

“อื้ออออออออ”

 

“ฮึ่ย!!!”กีกวังลุกขึ้นจากตัวของดงอุนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเนียนตอนที่ดงอุนกำลังเจ็บที่ปากดีดหน้าผากเขาเบาๆ

 

“โอ๊ย เจ็บนะ”

 

“นายนี่มัน เพลย์บอยชัดๆเลย เผลอเป็นฉวยโอกาส ผู้ชายบ้า!!”

 

“เอ๊า พูดยังกับนายไม่ใช่ผู้ชาย”คำพูดของดงอุนเล่นเอากีกวังถึงกลับหน้าแดงขึ้นมา แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามน้ำลายขึ้นคนขับรถก็เปิดประตูรถมาเสียก่อน

 

“เอ่อ ขอโทษนะหนู”กีกวังและดงอุนหันไปมองหน้าลุงด้วยสีหน้าที่ต่างกัน คนหนึ่งยิ้มร่าอีกคนหน้าหงิกยังกับตูด

 

“มีอะไรเหรอลุง”

 

“คือ รถเกิดปัญหาน่ะครับ”

 

“ปัญหาอะไร อย่าบอกนะว่ารถเสีย หรือยางแตก หรือว่าน้ำมันหมด หรือจะเป็นหัวเทียนบอด หรือว่า…”

 

“พูดมากจริง”กีกวังหันไปมองดงอุนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกลับไปหน้ามุ่ยและนิ่งอย่างเดิม

 

“รถเป็นอะไรเหรอครับลุง”

 

“เอ่อ ก็เป็นอย่างที่พ่อหนุ่มคนนั้นพูดนั่นแหละ ยางแตก น้ำมันหมด สรุปคือ รถเสียไปต่อไม่ได้แล้ว”

 

“ไม่ได้นะ!!”กีกวังพูดขึ้นอย่างตกใจ

 

“แต่เดินไปอีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วนะครับ ลุงว่าหนูสามคนเดินไปก็น่าจะได้ ส่วนกระเป๋าเดี๋ยวลุงจะเอาไปให้เมื่อซ่อมรถเสร็จ”

 

“งั้นก็รออยู่กับลุงก็ได้นี่ฮะ”กีกวังพูดขึ้นเพราะเขาไม่อยากจะเดินไปเลย

 

“ลุงว่ามันคงจะนานมาก อีกอย่างที่นี่ก็ห่างไกลความเจริญ เดินไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว”กีกวังที่หน้าหงิกอยู่แล้วก็หงิกเข้าไปใหญ่ คนอย่างเขาชอบความสบายไม่ชอบความลำบาก ดงอุนมองหน้ากีกวังเล็กน้อย

 

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับลุง รบกวนเอากระเป๋าไปให้ด้วยนะครับ ถ้าแบกไปคงจะไม่ไหว”

 

“นาย!!”กีกวังถึงกลับควันออกหู ดงอุนไม่พูดอะไรเพียงแค่ยักไหล่แล้วก็ยิ้มบางๆ

 

“นายจะไปก็ไป ฉันจะรออยู่กับลุงที่นี่แหละ”กีกวังนั่งลงที่เบาะรถทันที

 

“ถ้าพ่อหนุ่มจะรอ ก็เฝ้ารถให้ลุงด้วยนะ เพราะลุงต้องไปตามช่างน่ะ”กีกวังหันไปมองหน้าลุงอย่างตกใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปปลุกโยซอบที่หลับเป็นตายจริงๆ ขนาดรถเบรกแรงขนาดนี้ยังไม่ตื่น

 

“โยซอบ”กีกวังเรียกโยซอบแต่สายตาก็ยังหันไปตำหนิดงอุนอยู่

 

“โยซอบ ตื่นได้แล้ว เราต้องเดินไป”โยซอบก็ยังคงนอนนิ่งอยู่

 

“โยซอบๆๆ”คราวนี้กีกวังเขย่าตัวโยซอบเบาๆ แต่โยซอบก็ยังหลับอยู่

 

“ยังโยซอบๆๆ”กีกวังออกแรงเขย่าเพิ่มขึ้นอีก โยซอบครางออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น

 

“เฮ้อ ตกใจหมดเลย ทำไมหลับลึกจังเลยอ่า”กีกวังที่ตอนนี้สีหน้าดูไม่ดีเอาซะเลย

 

“กีกวัง ปลุกฉันทำไมเนี่ย กำลังนอนสบายเลย”

 

“จะมานอนอะไรตอนนี้ ไป เราต้องเดินไปกัน”

 

“ไป ไปไหน”กีกวังอ้าปากมองโยซอบอย่างตกใจ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

 

“อย่ามาตลกเลยโยซอบ ไปค่ายอาสาสมัครไง รถมันเสียเราต้องเดินไป”  โยซอบเกาหัวตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

 

“เออ จริงด้วยสิ แฮ่ๆ”โยซอบยิ้มออกมาอย่างอายๆ กีกวังส่ายหัวก่อนจะเดินลงจากรถแล้วก็ตามด้วยโยซอบกับดงอุน

 

“เฮ้อ ทำไมมองไม่เห็นวี่แววของหมู่บ้านเลยนะ”

 

“เดินตรงไปเรื่อยๆก็ถึงแล้ว”ลุงพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับทางเดิมเพื่อไปตามหาช่าง

 

“ได้ยินแล้วใช่ไหม เดินตรงไปเรื่อยๆ”

 

“หูไม่ได้หนวก เฮ้ นายอย่าพูดมากได้ไหม ได้ยินเสียงนายมากๆเดี๋ยวหูฉันจะพังพอดี ไปกันโยซอบ”กีกวังเดินไปจับมือโยซอบก่อนจะเดินนำหน้าดงอุนไป ดงอุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตามไป

 

“โยซอบ นายสบายดีใช่ไหม”

 

“เอ๋ ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”

 

“ไม่รู้สิ หมู่นี้นายหลงๆลืมๆบ่อยเกิ๊น”

 

“คนเรามันก็หลงๆลืมๆกันได้ทั้งนั้นแหละน่า อย่าคิดมาสิ”

 

“นั่นสิเนอะ”ดงอุนมองเพื่อนรักสองคนคุยกันอย่างอยากรู้อยากเห็น เขามองโยซอบเล็กน้อย

 

คนนี้เองโยซอบ ก็น่ารักดีนี่หว่า แล้วทำไมไอ้ดูจุนมันไม่สนวะ ทั้งน่ารัก ทั้งขาว เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอก

 

ดงอุนอมยิ้มกับกับความคิดของตัวเองเล็กน้อย

 

“โยซอบ”โยซอบหันไปมองดงอุนที่เรียกตัวเอง

 

“อะไรเหรอ”

 

“นายน่ะ ชอบเพื่อนฉันเหรอ”กีกวังมองหน้าดงอุนอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

 

“ทำไมเหรอ”

 

“เปล่าหรอก แค่สงสัยน่ะ”โยซอบยิ้มอย่างเศร้าๆเล็กน้อย

 

“อื้ม อื้ม”โยซอบพยักหน้าก่อนจะหันหน้าเดินต่อ ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากัน

 

อะไรวะ ทำไมดูไม่มีความสุขเลย หรือจะเป็นเรื่องที่กีกวังไปต่อยหน้าดูจุน เรื่องนั้นเหรอ เรื่องอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ แล้วทำไมดูจุนไม่บอก โอย คิดเรื่องของชาวบ้านนี่ปวดหัวดีจริงๆ

 

โป๊กกกก

 

“โอ๊ย!!”ดงอุนยกมือจับหน้าผากทันทีที่โดนอะไรบางอย่างกระแทกใส่

 

“ก้อนหิน นายเอาก้อนหินมาทุบหน้าปากฉันทำไมเนี่ย”

 

“ถ้าขืนนายพูดถึงเรื่องของไอ้เลวนั่นอีกนะ ฉันจะเอาไอ้นี่ปาหัวนาย”กีกวังชูก้อนหินใส่หน้าดงอุน

 

“พูดให้มันดีๆหน่อย นั่นมันเพื่อนฉันนะ”

 

“แล้วไง ชิส”กีกวังโยนหินเข้าไปในป่า ก่อนจะเดินไปหาโยซอบโดยไม่ทันระวังก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่กลางถนน แล้วจะเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ เอิ่มมมม

 

ตุบ!!!

 

“อ๊ากกกกกกกกก”

 

“เฮ้ย!!!”

 

กีกวัง!!!!

 

 

 

 

 

---------------

14-07-2014

 

ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันและกันนะคะ

 

#ฟิคแบดเลิฟ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา