มันจะจบลงเช่นไร ❓

 

" เบล์...มาได้ยังไง ไหนบอกเรียน "

               ก็เธอบอกผมว่าเรียนอยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้ ทำไมตอนนี้มาอยู่หน้าห้องผมได้ล่ะ

 

" เซอร์ไพร์ไง ก็เห็นบอกว่าเบื่อ เลยมาหา "

 

" ต้องดีใจใช่มะ "

" แล้วแต่เล๊ย "

" แล้วกินไรมายัง "

" ยังเลย "

" งั้นไปกินข้าวกัน"

 

                ผมกับเบล์เดินลงมาส่วนตัวล่างของบ้าน โดยมีเบล์ที่คอยพยุงผม พอลงมาถึงข้างล่างผมต้องหยุดชะงักลงเพราะแก้วมาอยู่ที่บ้านผมตอนนี้กับอามลและกิ่ง แล้วแก้วก็เห็นเบล์แล้ว เห็นว่าเบล์กำลังพยุงผม

 

 

 

" อ้าวตาโมะมาพอดี อามลกับน้องแก้วพี่กิ่งมาเยี่ยมนะลูก "

 

" สวัสดีครับอามล "

               ผมกล่าวสวัสดีพร้อมยกมือไหว้อามล อามลก็ยกมือตอบรับไหว้ผม

" สวัสดีลูก ขาเป็นไงบ้างล่ะเรา "

" ก็ดีขึ้นแล้วครับ แต่ก็ยังปวดๆอยู่ "

" แล้วโมะกับเบล์จะไปไหนกันล่ะ "แม่เอ่ยถามผม

 

" อ้อ เบล์หิวนะครับ ผมเลยจะมาหาอะไรเป็นเพื่อนเบล์ "

" กับข้าวอยู่ในครัวนะลูก พากันไปกินไป "

"ครับ งั้นผมกับเบล์ขอตัวก่อนนะครับ "

" อืม ไปเถอะ ว่าแต่ทานอะไรกันมารึยัง หนูกิ่ง หนูแก้วหิวมั้ย "

 

          ประโยคแรกแม่บอกผม แต่ประโยคหลังแม่หันไปพูดกับอามล และพี่กิ่งและแก้ว

" ทานมาแล้วค่ะ " เป็นเสียงของพี่กิ่งที่ตอบแม่ผมกลับมา ผมว่าวันนี้แก้วเงียบๆไป ผิดปกติที่แก้วจะเป็นคนร่าเริง

 

 

               ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในขณะที่นั่งทานข้าวเป็นเพื่อนเบล์

Tomo : เป็นอะไรป่าว ทำไมแก้วเงียบๆ

               ผมส่งข่อความไปในไลน์หาแก้วที่นั่งอยู่ข้างนอกกับแม่ของผมและแก้ว และพี่กิ่ง
ตรงที่ผมนั่งอยู่สามารถมองออกไปเห็นตรงห้องนั่งเล่นได้ เพราะไม่ได้มีอะไรที่มาปิดกั้น ผมเห็นแก้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลังจากที่ผมส่งข้อความไปหา แต่แก้วก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากระโปรงนักเรียนที่เธอยังไม่ได้เปลี่ยน

แก้วเป็นอะไร

 

" โมะ อิ่มแล้วเหรอ " เบล์ถามผมขึ้น เธอคงเห็นว่าผมไม่ตักข้าวใส่ปากมาได้สักพัก

 

" โมะอิ่มแล้ว เบล์กินเลย "

" หื้อ เบล์ก็อิ่มแล้ว "

" งั้นจะไปไหนต่อเปล่าเนี่ย "

" ไปทำรายงานต่อบ้านเพื่อนแถวๆนี่อ่ะ "

" อ้อ ป่ะเดี๋ยวไปส่ง "

" ไม่เป็นไรๆ ขายิ่งเจ็บๆอยู่ ไปพักเถอะ "

" งั้นไปบ้านเพื่อนดีๆนะ ถึงแล้วโทรมาด้วย "

" ค่ะคุณพ่อออ "

" ไปได้แล้ว มันเริ่มดึกแล้ว จะอันตราย "

" เป็นห่วงเหรอ "

" อื้อ ทั้งห่วงทั้งหวง ไปๆ กลับดีๆ "

               ผมเดินไปส่งเบล์ที่หน้าบ้าน เธอก็เรียกรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่เข้าคิวอยู่แถวนั้นไปบ้านเพื่อน ที่แรกเบล์จะนั่งแท็กซี่ แต่ผมไม่ยอม เพราะมันดึกแล้วผู้หญิงนั่งแท็กซี่คนเดียวแบบนี้มันอันตราย มอเตอร์ไซค์ยังหาทางหนีง่ายกว่า

 

               ผมเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องสวนทางกับแก้วที่ต้องตามอามลกับพี่กิ่งไปขึ้นรถ ผมกับแก้วสบตากัน แต่ไม่มีใครพูดหรือรำลากันก่อนที่จะจากกันไหนวันนี้ แก้วเงียบผมก็เงียบ ปกติแก้วต้องยิ้มให้ผม แต่วันนี้ไม่มีมีแต่รอยยิ้มหรือหน้าอื่นนอกจากหน้านิ่งที่แก้วส่งมาให้ผม

 

 

แก้วโกรธอะไรผมหรือเปล่า

 

" อามลครับ ผมขอคุยเรื่องงานกีฬาสีกับแก้วแปปหนึ่งได้ไหมครับ "

 

" อ้อ ได้จ้า แก้ว ม๊ากับพี่กิ่งไปรอที่รถนะ "

 

               อามลหันมาบอกผมแล้วหันไปพูดกับแก้วก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ โดยมีพี่กิ่งเดินตามหลังไป

 

               ความเงียบเริ่มครอบงำผมกับแก้วอีกครั้ง ผมมองหน้าแก้ว แก้วมองหน้าผม เราต่างสบตากันอยู่แบบนั้น จนแก้วกล้มหน้าลง 

 

" แก้ว แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า โกรธอะไรพี่หรือเปล่า "

" ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องงานกีฬาสีเลย "

" เออ...โอเค วันนี้แข่งเป็นไงบ้าง "

" บาสสีแดงชนะ "

" อืม ทำไมแก้วดูไม่ราเริงเลย "

" หมดคำถามเกี่ยวกับกีฬาสีแล้วใช่ไหมคะ "

" อ..อ้ออือ หมดแล้ว "

" งั้นแก้วขอตัวกลับก่อนนะค่ะ "

               แก้วพูดเสร็จก็เดินผ่านผมไปขึ้นรถทันที ผมทำได้แต่ยื่นมองแก้วที่เดินผ่านไป ผมไม่สบายใจเลยที่แก้วเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่สบายใจกับทุกคนที่ทำแบบนี้กับผมนั่นแหละ

 

 

ตื้อดึ้ง

 

TinkerBell : ถึงบ้านเพื่อนแล้วนะ

 

               เบล์ไลน์มาบอกผมว่าถึงบ้านเพื่อนแล้วตามที่ผมได้สั่งให้เบล์บอกผม

 

Tomo : อ่า รีบๆทำงานนะ จะได้เสร็จเร็วๆ จะได้ว่างมาสอนโมะสักที

TinkerBell : ได้ค่ะ นักเรียนที่รัก ไปล่ะนะ แอบอู้มานานแล้ว

Tomo : อ่า บ๊ายบาย

 

               เบล์อ่านข้อความผมแล้ว แต่เธอไม่ได้ตอบกลับ คงเป็นเพราะเธอแอบอู้งานมาจนเพื่อนว่าแน่เลย

 

               ผมเดินขึ้นไปในห้องของผม ผมทิ้งตัวล้มลงกับเตียงของผม ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดเข้าไปในแอพไลน์อีกครั้ง

 

Tomo : เป็นแบบนี้พี่ไม่สบายใจจริงๆนะ เพราะพี่หรือเปล่า

 

               ผมถามแก้วไปในแชทของผมกับแก้ว แล้วผมกดออกจากแอพนั้นแล้วกดเข้าแอพอีกแอพที่เป็นที่นิยมไม่แพ้กัน

               ผมกดเข้าไปที่ชื่อเฟสบุ๊คว่า Kaew Sirimongkonsakul ผมนั่งส่องเฟสแกัวเลื่อยๆ เห็นรูปหลายรูปที่มีคนเพิ่งแท็กมาให้แก้ว และผมก็มาหยุดสายตาอยู่สถานะล่าสุดที่แก้วตั้งไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว คงเป็นตอนที่กำลังกลับจากบ้านผม

 

                     ' อ่านแล้วไม่ตอบมันเสียความรู้สึก ถ้ายังคุยไม่จบ '

 

               แก้วหมายถึงผมหรือเปล่า ที่ผมลืมตอบแก้ว แต่ผมคงไม่สำคัญพอที่แก้วจะมาตั้งสถานะให้ผมหรอก แก้วคงจะตั้งให้แฟนแก้วนั้นแหละ คงงอนๆกันอยู่ล่ะมั้ง

          และผมก็กดเข้าไปในแชทไลน์ของแก้วอีกครั้ง ครั้งนี้แก้วอ่านของผมแต่ยังไม่ตอบ ผมนั่งรออีกประมาน 10 กว่านาทีได้แก้วก็ยังไม่ตอบ ตอนแรกผมคิดว่าแก้วคงเพิ่งอ่านแล้วกำลังพิม แต่นี่เลยมา10นาทีแล้วที่ผมเห็นว่ามันขึ้นว่าแก้วอ่านแล้ว แต่แก้วยังไม่ตอบ

Tomo : ถ้าไม่ตอบพี่จะไปถามถึงบ้านแล้วนะ ให้เวลาหลังจากอ่านแล้ว 10 นาที

               ไม่นานจากที่ผมส่งไปมันก็ขึ้นว่าอ่าน ผมเอาจริงนะถ้าแก้วไม่ตอบผมภายใน10นาทีนี้ ผมจะไปบ้านแก้วจริงๆ

 

---

 

แหม๋ขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้อีกว่าจริญญางอนนะวิศว

ตอนหน้ารีบไปง้อด่วน

แล้วจริญญาจะตอบมั้ย 

รอติดตามเนาะ 

---

อัพรอบ 2

23.41 น.

29/7/2015

ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะค่ะ

อย่างที่เราเคยบอก ว่ามีเหตุข้อผิดพลาด เนื้อหาที่เคยลงไป

แล้วเรากลับมาย้อนอ่านใหม่ อยู่ดีๆมันสลับกันมั่วเลย T^T

เราจึงขอลบ และมาลงใหม่

และการลงใหม่ครั้งนี้ มีเนื้อหาใหม่สอดแทรกไปบ้าง

แต่ยังคงอยู่ในลักษณะเดิมอยู่

 

ขอบคุณใครหลายๆคน(หรือเปล่า) ที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่

ช่วงนี้เรายุ่ง กับการเตรียมขึ้น มหาลัย ปี1 พอดี #Freshy ค่ะ ><

เราไม่ค่อยมีเวลามาอัพ T^T

แต่เราจะพยายามหาเวลามา และจะอัพให้จบ >O<

 

ปล. ฟิคเรื่องนี้อิงมาจากชีวิตจริงส่วนหนึ่งของบุลคลคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้อกับศิลปินในชีวิตจริง และบางส่วนเกิดขึ้นเพราะความมโนของผู้แต่ง ไม่ได้ต้องการให้บุคลในเรื่องเสียหายแต่อย่างใด