Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่ซากุระหมดลมหายใจ อุจิวะ ซาสึเกะแทบจะไม่กินข้าวเค้ามักจะมานั่งข้างโลงผลึกแก้วที่เธอยังคงหลับใหล เธอไม่ได้ตาย เธอแค่หลับไป นั่นคือสิ่งที่เค้าปลอบใจตัวเอง

สองวันผ่านไป...

ซาสึเกะจึงแวะไปดื่มเหล้าแต่เพียงผู้เดียวที่ร้านแห่งหนึ่ง

...มาเร็วแฮะ เหมี๊ยว เราเองก็ต้องเริ่มบ้างสินะ ...

ผู้เข้ามาในร้านคนใหม่ เป็นเด็กหนุ่มที่เรียกได้ว่าไม่สมประกอบ เพราะแขนซ้ายเป็นแขนเทียม

ขาขวาเป็นไม้ รูปร่างผอมกะหร่อง ตาซ้ายโดนฟันทำให้ตาข้างนั้นบอด แต่หน้าตานั้นพอดูได้ และเสื้อผ้าที่ใส่ก็ทำให้รู้ว่าเป็นคนธรรมดา

เจ้าของร้านมองก่อนจะทักด้วยความสมเพช”เฮ้ย ไอ้หนูไปโดนระเบิดที่ไหนมาวะ”

เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงยียวน“ก็โดนระเบิดพวกนินจามาน่ะสิ ร่างถึงเยินขนาดนี้ ถ้าไม่มีเจ้าปีศาจนั่น ชั้นข้ามแม่น้ำปรภพนานแล้ว”

“ปีศาจ? ปีศาจไหนวะ”เจ้าของร้านวางแก้วเหล้าใส่เหล้าอย่างดีให้เพราะสนใจ

“ก็หมอปีศาจที่ยำร่างกายชั้นเล่นไง ถึงมันจะช่วยให้มีชีวิตกลับมาได้แต่ชั้นก็โดนเจ้านั่นใช้เป็นหนูทดลองยาของมันเยอะมาก และขอบใจสำหรับเหล้าแต่ตอนนี้ชั้นกินไม่ได้ อีกสักพักใหญ่ๆ ชั้นเคยแอบกินเหล้าของเจ้าปีศาจนั่น โดนจับล้างท้องแทบตาย กินได้แต่นมเท่านั้นแหละ”

งานนี้ใครหลายคนรู้สึกสนใจ เช่นเดียวกับซาสึเกะ

“โทดทีๆเดี๋ยวเอาให้ แย่จังเลยน้า แล้วหนีรอดมาได้ไงเนี่ย และปีศาจที่ว่ามันหน้าตาเป็นยังไง”เจ้าของร้านส่งนมใส่แก้วให้

หนุ่มร่างไม่สมประกอบนั่งลงที่เคาทเตอร์“ไม่ใช่หนีได้หรอก แต่จู่ๆมันก็จากไปเองต่างหาก มันพูดว่า โลงผลึกแก้วหายไปแล้วๆ อยู่นั่นแหละ แล้วมันก็ออกไป ชั้นเลยหนีมาได้”

คำว่าโลงผลึกแก้ว ได้กระเด็นเข้าหู ซาสึเกะแทบจะพุ่งเข้าไปถามแต่โทบิที่ตามมาห้ามไว้ก่อน “ใจเย็นไว้ รอดูว่ามันจะพุดอะไร”

นินจาที่มาดื่มเหล้าอีกคนถามบ้าง “เฮ้ๆหน้าตามันเป็นยังไงล่ะ ตอนนี้หมอที่เก่งๆก็มีท่านซึนาเดะ โฮคาเงะรุ่น5 อีกคนก็ลูกศิษย์ของเค้า ตอนนี้ถูกลักพาตัวไป เป็นตายเท่านั้น”

“อืม...ถ้าจ่ายค่านมให้ชั้นล่ะก็พี่ชาย ชั้นจะบอกให้หมดเลย”

“ได้ๆ”นินจาคนนั้นยื่นตังค์จ่ายให้แต่

“ไม่ต้องๆชั้นเลี้ยงฟรี เพราะเรื่องของเจ้านี่มันน่าสนใจนะ”

“ขอบคุณๆน้องชายเล่าต่อเถอะ เจ้าคนที่รักษาน้องชายเป็นยังไง”

เด็กหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่ “ผมดำ ตาสีเขียว ผิวขาวซีด ตัวสูงไม่เกินร้อยหกสิบห้า แต่นี้แหละ หน้าตาก็ดีดูคล้ายผู้หญิง หน้าตันเหมือนเทวดาแต่นิสัยน่ะซาตานส่งมาเกิดชัดๆ!!”

นินจาคนนั้นทำหน้าเหวอ”เฮ้ยๆ ลักษณะแบบนั้น มันฮารุโนะ ฮารุชิชัดๆ แต่มันตายไปตั้งสิบห้าสิบหกปีแล้ว”

เจ้าของร้านทำหน้าฉงน”ทำไมนึกถึงคนๆนี้ล่ะพ่อหนุ่ม”

“โหย โหดๆแบบนั้น ลักษณะแบบนั้นมีแค่คนเดียวนี่นา”

ซาสึเกะเข้าไปประชิดหนุ่มไม่สมประกอบที่กำลังจิบนม “นายพอพาชั้นไปหาที่อยู่ของเจ้าปีศาจที่นายพูดถึงได้ไหม”

“ไม่ต้องมาถามชั้น เดี๋ยวมีคนจะตอบนายเอง ดู”

ซาสึเกะหันไปทางประตูร้านก้เห็นใครบางคนพุ่งพรวดเข้ามาท่ามกลางหิมะ เค้าสวมชุดนักโทษบางๆเท่านั้นแต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เจ้าของร้านเหล้ามองนักโทษด้วยสายตาเวทนา”เฮ้ยๆพี่ชายดื่มเหล้าอุ่นๆก่อน”

ซาสึเกะหันไปหาเด็กหนุ่มไม่สมประกอบ ปรากฏว่าไม่เจอตัวแล้ว...หายไปไหน...สิ่งที่เหลืออยู่คือแก้วนมที่ว่างเปล่า

ชายผู้ฝ่าหิมะรับแก้วเหล้ามาดื่มเพื่อคลายหนาว

“นี่พี่ชาย หนีอะไรมา ดูทำหน้าเข้า”

“ปีศาจ หมอปีศาจน่ะสิ”

“เรื่องเป็นไงมาไงล่ะเนี่ย”

“ก็...ลูกชายของไดเมียวแคว้นอิคุเกิดอุบัติเหตุเจ็บเจียดตาย ทีมหมอที่เก่งที่สุดก็เยียวยาไม่ได้”

“โห ท่าจะอาการหนักจริงนะ หมอแคว้นอิคุถือว่าเก่งที่สุดและมีเทคโนโลยีที่ดีที่สุดด้วย ยังรักษาไม่ได้เลยเหรอ”

“เท่าที่รู้อาการน่ะจองศาลาได้เลยแต่ จู่ๆก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามารักษา เห็นพวกยามมันนินทานะ ว่ามันฉีดยาเข็มเดียวคนใกล้ตายกลับลืมตาโต้ตอบได้เฉยเลย ตอนนี้ก็กำลังหายดีแล้ว...”

เจ้าของร้านหรี่ตาถาม”แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ชายล่ะ”

“ก็เพราะมันจะเอาตัวชั้นไปทดลองทำยาน่ะสิ แต่พอพวกยามเผลอชั้นก็หนีออกมาได้ หน้าของปีศาจตนนั้นมันยังตรึงอยู่ในหัว น่ากลัว...หน้าเหมือนเทวดาแต่ใจอำมหิตเหมือนปีศาจชัดๆ”

ซาสึเกะจึงรอจังหวะที่ชายผู้ที่จะนำเค้าไปสู่ปีศาจตนนั้น ออกนอกร้านกลับไปยังบ้าน

“อั่ก พี่ชายต้องการอะไรจากชั้นกัน”ตอนนี้ร่างของนักโทษที่หนีตายโดยโทบิล็อคตัวเอาไว้

ไม่จำเป็นต้องพูด”จากนั้นเด็กหนุ่มก็ได้ใช้อ่านจันทราเข้าไปดูในหัว ก็เห็นภาพของเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเค้ามาที่คุกพร้อมทหารสองนาย

ทหารนายหนึ่งเอ่ยถามคุณหมอพเนจร“พวกนักโทษประหารไม่เข้าตารึไง”

เด็กหนุ่มยิ้มหวาน“นักโทษคนสองคนตายไป ก็มีข้ออ้างเยอะแยะจะตายไป ไม่มีใครสนใจนักหรอก จะอ้างแบบไหนก็ได้ ป่วยตาย โดนเพื่อนนักโทษฆ่าตาย มีหลายอย่าง ผมเลือกสองคนนั้น พามันมาที่ห้องปรุงยาด้วย”

“ครับ”

ซาสึเกะเปลี่ยนจากเนตรวงแหวนเป็นตาสีดำตามเดิม แล้วครุ่นคิด

เด็กหนุ่มคนนี้มีผมสีดำตัดสั้น ผิวขาวซีดเหมือนหิมะ ตาสีมรกตสวย ใบหน้าดูสวยราวกับผู้หญิงแต่แววตาฉายแววอำมหิต และไม่เหมือนพ่อตาเค้า ในตอนแรกเค้าคิดว่า ปีศาจที่เจ้านักโทษหนีตายเล่ามาเป็นพ่อตาเค้าเสียอีก แต่จะเป็นไปได้ยังไงนะเพราะพ่อตาเค้าตายไปนานแล้ว

“หมอนั่นยังอยู่แคว้นอิคุสินะ ดี”

โทบิพยักหน้าอย่างรู้ทัน”ที่หมายคือแคว้นอิคุ เป้าหายคือ หมอเถื่อนคนนั้นสินะ”

“ใช่ ไปบอกให้คาริน จูโกะตามชั้นมา ส่วนซุยเงสึกับซายะให้เฝ้าฐานไป”

“ได้ๆ”ร่างของนินจาสวมหน้ากากก็หายไป

...

“เหมี๊ยว เจ้านั่นกินเบ็ดแล้ว”เจ้าแมวอ้วนขาวดำตาบอดซ้ายรายงานต่อนายที่ตอนนี้นายของมันกำลังกินซาชิมิอย่างดีในห้องพักส่วนตัวที่ไดเมียวเตรียมไว้

เด็กหนุ่มผมดำยิ้มหวาน”แมวน่ารักแบบนี้ต้องการอะไรเอ๋ย บอกซิทามะ”

เจ้าแมวอ้วนยืนสองขาน้ำลายไหลเมื่อนายน้อยของมันยื่นชิ้นซาชิมิล่ออยู่เบื้องหน้า“ปลาๆ”

เมื่อสัตว์เลี้ยงร้องขอ เด็กหนุ่มก็โยนซาชิมิชิ้นใหญ่ให้ “ชั้นยกให้ทั้งจานเลย”

“เมี๊ยว รักเลย!”เจ้าแมวอ้วนกระโดดกินซาชิมิปลาโอโทโร่ทันที

เด็กหนุ่มรินเหล้าใส่จอกหนึ่งจอกก่อนจะส่งให้คนตรงหน้า

“แผนการณ์ราบรื่นนะคุณพ่อ”

“อืม...ลูกสาวของพ่อ อ้อ ไม่สิ ตอนนี้ต้องเป็นลูกชายสินะ ฮารุ”

เจ้าของนามหัวเราะในลำคอ แล้วหยิบเทมปุระกุ้งชิ้นโตเข้าปาก “คุณพ่อเองก็ช่างวางแผน ผมแค่ปรับเปลี่ยนเล็กน้อยเท่านั้น เดี๋ยวต้องบอกลาที่นี่ซะแล้ว”

ฮารุชิมองเลือดเนื้อเชื้อไขด้วยความภูมิใจ “ก็ดีแล้วนิ พันธสัญญาสีดำจะได้จบสักที”

“แต่หนทางคงจะไม่ง่าย”

“หึๆพ่อเตรียมปาฏิหาริย์เอาไว้แล้ว ลูกรอดูได้เลย คนเก่งของพ่อ”

ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร เด็กหนุ่มปริศนาฮารุ นี้คือใคร ซาสึเกะจะสามารถช่วยคนรักให้กลับจากความตายได้ไหม โปรดติดตาม