เพื่อนกันฉันรักเธอ

โรงเรียนนานาชาติ

พิม:พิมตื่นเต้นจังเลยอ่ะทุกคน วันแรกที่เราจะได้มาเรียนที่นี่อ่ะ 

อิงค์:โรงเรียนใหญ่ๆสวยๆอย่างนี้นะ มีแต่ลูกคนมรฐานะทั้งนั้นเลยอ่ะ 

แก้ว:ใช่ มีคนมากมาย ก็มาเรียนที่นี่ด้วยแหละ

ฟาง:อืม ฟางก็พึ่งมาเรียนที่นี้ครั้งแรกเหมื่อนกัน อ่ะ แต่ว่าเรารีบไปที่ห้องเรียนกันดีกว่านะ 

 สาวทั้ง6คนก็รีบขึ้นไปที่ห้องเรียนใหม่ และก็เตรียมตัว พบกับเพื่อนใหม่ของพวกเค้าด้วย

หัวหน้า:นักเรียนทำความเคราพ

นักเรียน:สวัสดีค่ะ/ครับ

คุณครู:สวัสดีจ๊ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาเรียนที่นี่อีก 6คน ยังไงแล้วก็แนะนำเพื่อนหน่อยนะจ๊ะ

 ่วาแล้วพวกเราทั้ง6 คนก็เดินเข้ามาในห้องเรียน

เฟย์/เขื่อน:เฮ้ย!!นาย/เธอ

ทั้งสองคนตกใจเลยเพลอเอ็ดออดมา

ฟาง:เป็นไร เฟย์

เฟย์:ป่าวพี่ฟาง

คุณครู:งั้นก็แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักหน่อยสิ

พิม:สวัสดี ชื่อ พิม พิมประภา ตั้งประภาพร

ฟาง:สวัสดี ชื่อ ฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์

เฟย์:สวัสดี ชื่อ เฟย์ พรปวีญ์ นีระสิงห์

แก้ว:สวสัดี ชื่อ แก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุล

อิงค์:สวัสดี ชื่อ อิงค์ วรันธร เปานิล

เบสท์:สวัสดี ชื่อ เบสท์ รตาพร ทิตย์มนตรี

คุณครู:เอาล่ะ จ๊ะ ก็ได้แนะนำตัวไปแล้ว ก็เชิญนั่งที่ได้แล้วนะ 

สาวๆ:ค่ะ 

 และพวกเราก็เดินหาที่นั่งกัน พวกเราได้นั่งแถวๆข้างหน้าต่างที่มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ พวกเค้ามองพวกเราเหมื่อนกับจะกินเลือดกินเนื้อ มองอะไรขนาดนั้น

เขื่อน:หวัดดีเฟย์ ไม่นึกเลยนะว่าเราจะได้เจอกันอีกอ่ะ 

เฟย์:อืม ก็นึกไม่ถึง

แก้ว:นี่เฟย์ รู้จักกันหรอ

เฟย์:ก็พึ่งรู้จักนิล่ะแก้ว

ฟาง:เฟย์ เด๊ยวมานะ 

เฟย์:ไปไหนอ่ะ พี่ฟาง 

ฟางรีบวิ่งออกไปนอกห้อง อย่างเร้ว (ถึงขาจะสั้นแต่ก็เร็วนะเนี่ย) 555

เขื่อน:พี่เธอหรอ น่ารักดีนิ

เฟย์:ใช่ พี่สาวฉันเอง ว่าแต่เค้าจะไปไหนอ่ะ

พิม:แก้ว ฟางจะไปไหน อ่ะ รีบจัง

เบสท์:งั้นเดียวฉันมานะ 

    เบสท์ก็วิ่งตามไปอีก คนแล้ว ที่เหลือหรอ จะรอช้า ก็วิ่งออกไปตามเหมื่อนกัน พวกหนุ่มๆก็ด้วยทุกคนวิ่งตามฟางออกมา 

แก้ว:อ้าวเฮ้ย หายไปไหนแล้วอ่ะ ไวชะมัด เลย ขาสั้น

เพี๊ยะ!!

พิม:แก้วอ่ะ ชอบว่าฟางจังนะ

เฟย์:รึว่า แย่ล่ะ 

ว่าแล้วเฟย์ก็วิ่งไปทางโงยิม ของโรงเรียน  

เขื่อน:เฟย์จะไปไหนอ่ะ 

เฟย์:โงรยิม โรงยิมอยู่ที่ไหนอ่ะ 

ป๊อปปี้:อยุ่ท่างนี้ งั้นตามพวกเรามาสิ

ว่าแล้วทุกคนก็วิ่งตามหนุ่มๆมา จนถึงโรงยิม

แฮ่กๆๆๆๆๆๆ ทุกคนต่างหอบกันใหญ่ 

เขื่อน:มาทำไรกันที่นี่อ่ะ 

เฟย์:ก็ฉันมีลางสังหอน ว่าที่นี่แหละ พี่ฟางต้องมาแน่ๆ 

เขื่อน:เธอรู้ได้ไง 

แก้ว:เฟย์ คิดไปเองมั้ง ฟางจะมาที่นี่ได้ไง พวกเราพึ่งมาเรียนที่นี่ครั้งแรกนะ

เฟย์:ไม่ใช่หรอกแก้ว พี่ฟางเคยมาที่นี่ 

พิม:หมายความว่าไงอ่ะเฟย์พิมไม่เข้าใจ

เฟย์:พี่ฟาง เค้าเคยมีแฟนเรียนอยู่ที่นี่ เค้าเป็นประธานชมรมบาส ทุกครั้งที่แฟนเค้าซ้อม เค้ามักจะมาที่นี่เป็นประจำ เขื่อน พวกนายพอจะรู้มั้งว่าประธานชมรมที่นี่เค้าลาออกรึยัง

โทโมะ:หมายถึงไอ้พิชชี่นั้นหรอ ยังนะ มันก็เรียนอยู่ที่นี่ นิ ทำไมหรอ

เฟย์:แย่แล้ว พี่ฟางต้องแย่แน่ๆเลยอ่ะ 

เบสท์:เฟย์พูดแบบนี้หมายความว่าไอ่ะ 

เฟย์:ก็พี่ฟางเลิกกับนายพิชชี่แล้ว ตอนที่พวกเราจะย้ายบ้านแต่พิชชี่ไม่ยอมเลิก แถวยังกักขังตัวพี่ฟางทำร้ายพี่ฟางอีกด้วย ถ้าเกิดว่ากลับมาครั้งนี้แล้ว ถ้าพิชชี่เจอพี่ฟางเข้า มันจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ 

พิม:ไม่นะ นี่พวกเธอทำยังไงดีอ่ะ ใครก็ได้ช่วยฟางหน่อยนะ 

พิมเริ่มกระวนกระวาย

โทโมะ:ไม่เป็นไร เด๊วพวกเราจะช่วยอีกแรงนะ ไปเถอะพวกเรา 

ทุกคน:อืม 

ทุกคนวิ่งเข้าไปในโรงยิม พร้อมกันแล้วมองหาเป้าหมาย

เฟย์:พี่ฟาง 

ทุกคน:ฟาง!!!!!!!!!

ทุกคนต่างก็เดินหาทุกซอกทุกมุมของโรงยิม

 ทางด้านหลัง

อึบๆๆ ทามไออี  (พูดไม่ได้ เพราะโดนมัดปากเอาไว้ )

พิชชี่:อยู่เฉยๆน่าฟาง อย่าดิ้นเลย 

ฟาง:อ่อยอันอะ

พิชชี่:ไม่ฉันไม่ปล่อยเธอฉันจะไม่ให้เธอไปไหนอีกแล้ว

ฟางพยายามดิ้น แต่ทำไม่ได้เพราะโดนมัดติดกับเสาไม้

    ฟางงงงงงงงงงงงง

พิชชี่:ใครว๊ะ มาแซ่ถึงที่นี่ เฮ่้ย ไอ้พวกเคโติก นิ มันมากับใคร วะ

ฟาง:อ่อยอันนะ อึบบบบบ

ฟางพยายามส่งเสียง และดิ้น

พิชชี่:ฟางเธอหยุดดิ้น และหยุดส่งเสียงได้มั้ย อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอนะ 

 ฟางเงียบ น้ำตาแห่งความเก็บกดมาตั้งหลายปี มันไหลออกมาด้วยความเสียใจมาก เค้าพยายามลืม และตัดใจ และเค้าก็ทำได้ แต่วันนี้เค้ากับกลับมา กลับมาเพื่อทำร้ายเธออีกเหมิ่อนเดิม

พิชชี่:ฟาง

พิชชี่เอ๋ยชื่อของฟางเบา แล้วเอามือปาดน้ำตาให้ 

พิชชี่:ที่ผ่านมาเทออยู่กับฉันเธอไม่มีความสุขเลยใช่ไหม เธอตอบมาสิว่าเธอไม่ได้รักฉัน 

   พิชชี่เอามือแกะเชือกที่มัดที่ปากฟาง แล้วโยนมันทิ้งไป

ฟาง:นายจะทำมันไปเพื่ออะไร พิช นายทำอย่างนี้ทำไม นายก็รู้ว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อนายก็มีคู่หมั้นของนายอยู่แล้ว นายจะมายุ่งกับฉันทำไม นายรู้มั้ย ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา แันใช้เวลาลืมมัน มันใช้เวลานานแค่ไหน ฉันทำมันได้ แต่สุดท้ายนายกลับทำร้ายมัน นายทำให้ฉันเสียใจซ้ำๆซากๆอย่างนี้ทำไม ขอร้องล่ะนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ 

 พลักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

หญิงสาวร้องอย่างตกใจเมื่อจู่

ร่างพิชชี่ก็ถูกกระซากออกไป ด้วยแรงของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเอาเท้าแตะพิชชี่ แล้วกระทืบอย่างหนัก

เฟย:พี่ฟาง 

ฟาง:เฟย์

เฟย์และเพื่อนวิ่งเข้ามาหาฟางแล้วแก้หมัดให้ฟาง

ฟาง:พอเถอะ น่ะ 

 ฟางวิ่งเข้าไปห้ามเพื่อนผู้ชายที่กำลังกระน่าจะมาตอบโต้ได้อีก

ป๊อปปี้:แต่มันทำร้ายเธอนะ 

ฟาง:ช่างเถอะฉันไม่เป็นไรแลเราไปจากที่นี่เถอะนะ ฉันขอร้องล่ะนะ

 ฟางรีบดึงแขนป๊อปปี้แล้ววิ่งออกมาข้างนอกพร้อมเพื่อนๆของเค้า

พิม:ฟางไม่เป็นไรใช่ไหม ไอ้บ้านั้นมันทำไรเธอรึเปล่า

ฟาง:ไม่หรอกพิม เค้าไม่ได้ทำอะไรฟาง

เบสท์:คอยดูนะ ถ้ามันทำอะไรเธออีก ฉันจะจับมันมาเฉือดเลยคอยดู

แก้ว:แม้เก่งจังนะแม่คุณ 

เบสท์:ก็มันโมโหนี่น่า

ฟาง:ช่างเถอะ ไปเถอะนะ เฟย์ ไปได้แล้ว

เฟย์:พี่ฟางอ่ะ ไม่น่าห้ามเลย น่าจะจัดการมันชะเลย จะได้ไม่ต้องมาทำร้ายพี่ฟางอีก

ฟาง:เฟย์พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะ คนทั้งคนพี่ฆ่าเค้าไม่ลงหรอก ไปเถอะ อย่าคิดมากเรื่องนี้เลยนะ

 ว่าแล้ว พวกเราทุกคนก็เดินกลับมา แต่ไม่ได้ขึ้นไปบนห้องเรียนเพราะยังไงแล้วก็ไม่ได้เรียนอยู่ดี พวดเราก็เดินไปที่ที่หนึ่ง เพราะพวก 5 หนุ่มเคโอติกพาพวกเรามาที่นี่ เค้าว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของพวกเค้าเองแหละ มันน่าอยู่มากๆเลย อากาศบริสุทธิ์ดี ใกล้ๆสระน้ำด้วย