กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟางเฟิร์สอยากกินแอปเปิ้ลอีก”เฟิร์สพูดขณะที่นั่งระบายสีในบ้าน

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง/ว้าย”เฟิร์สเรียกฟางอีกครั้งทำให้ฟางที่เหม่ออยู่ก็ตกใจเผลอปอกผลไม้แล้วมีดบาดเข้าที่

นิ้ว

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะ ขอโทษนะครับเดี่ยวแม่ไปล้างแผลแปปนะ”ฟางตกใจรีบเข้ามาในครัวเพื่อทำแผลและปิด

พลาสเตอร์ตัวเอง ฟางคิดถึงเฟิร์สที่ชอบศิลปะเหมือนกับป๊อปปี้ กับใบหน้าที่ยิ่งโตก็ยิ่งรู้ว่าไม่หมือน

โทโมะเลยสักนิด เฟิร์สหน้าเหมือนพ่ออย่างป๊อปปี้มาก ยิ่งเธอหนีความเจ็บปวดในอดีตเท่าไหร่ก็หนี

ไม่พ้นเพราะลูกที่เธอรักหน้าตาเหมือนพ่อที่ร้ายกาจแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ทำไมพี่ไม่ไปจากความทรงจำของฟางสักที”ฟางที่หลบเข้ามาในห้องแล้วเปิดอัลบั้มรูปที่เธอ

เก็บซ่อนไว้ มันเป็นรูปงานแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้เมื่อ5ปีก่อน รอยยิ้มของเธอที่ยืนอยู่ข้างป๊อปปี้

ยิ้มออกมามีความสุขที่สุดในชีวิต

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง เฟิร์สระบายสีเสร็จแล้วนะ แม่ฟาง”เฟิร์สที่เดินตามขึ้นมาชั้นบนร้องหาฟางแล้วเดินเข้ามาใน

ห้องเห็นฟางกำอัลบั้มรูปอยู่ก็แอบดึงรูปที่สอดอยู่ออกมารูปหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟางถ่ายรูปกับใคร”เฟิร์สมองป๊อปปี้ในรูปที่ถ่ายคู่กับฟางด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

“แอบหลบมาอยู่ชั้นบนหรอแม่ลูก”โทโมะกลับมาที่บ้านแล้วเดินมาหาเฟิร์สและฟางที่อยู่ชั้นบน

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋าแม่ฟางถ่ายรูปกับใครไม่รู้ฮะ”เฟิร์สเอารูปที่ถือมาให้โทโมะดูโทโมะชะงัก ตกใจที่เห็นรูปนี้และ

มองไปที่ฟางที่นอนหลับบนเตียงแล้วกำอัลบั้มรูปไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์สครับลงไปหาลุงเขื่อนเร็ว ลุงเขื่อนซื้อขนมมาให้เราน่ะ”โทโมะพูดและบอกลูกชายให้ลงไป

ก่อนจะเดินไปปลุกฟาง

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ โทษทีนะคะพอดีฟางเพลียๆ”ฟางขยี้ตาแล้วลืมตาตื่นมาเจอโท

โมะก็พูด

 

 

 

 

 

“ฟางรู้มั้ยว่าเมื่อกี้เฟิร์สเจอฟางถือรูปนี้”โทโมะดึงรูปไปจากมือฟางแล้วพูด ฟางตกใจรีบเอารูป

ทั้งหมดไปซ่อน

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เฟิร์สก็โตขึ้นทุกวันๆ แล้วไม่คิดหรอว่าเฟิร์สจะสงสัยว่าทำไมพ่อลูกหน้าไม่เหมือนกัน แถมแม่

ยังเก็บรูปถ่ายกัยผู้ชายที่ไหนไม่รู้แบบนี้”โทโมะพูดทำให้ฟางนิ่งเงียบ

 

 

 

 

 

 

“5ปีที่ผ่านมานี่ฟางคิดว่าฟางลืมได้แล้วแท้แต่ทำไมฟางยังเจ็บแบบนี้เวลาเจอเค้า”ฟางพูดขึ้นมาด้วย

น้ำเสียงสั่นเครือ

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางต้องเข้มแข็งแล้วต้องลืมพวกคนพวกนั้นไปได้นะ ฟางมีชีวิตใหม่แล้ว อย่าจมกับอดีตอีก

เลย”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“แต่พี่แก้วพูดเหมือนกับเธอสำนึกผิดจริงๆนะคะ”ฟางแย้งเมื่อเห็นแก้วร้องไห้เมื่อวาน

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเค้าสำนึกผิดแต่เค้ายังทำตัวเดิมๆมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกฟาง พี่ไม่เชื่อหรอกนะ พี่ว่า2คนนั้นก็

แค่พูดไปเท่านั้น พูดเพราะว่าเจอพวกเรา เจอแรงกดดันจากทุกฝ่าย ใจเค้าไม่รู้อะไรหรอก”โทโมะ

ยังคงตั้งแง่

 

 

 

 

 

“ฟางต้องเข้มแข็งนะแล้วผ่านตรงนี้ไปให้ได้”โทโมะพูดแล้วกอดร่างบางเพื่อให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปแล้วนะครับ เจอกันตอนเย็นนะฮะแม่ฟาง”เฟิร์สพูดก่อนจะขึ้นรถโทโมะที่ไปส่งลูกที่โรงเรียนเดิน

มาหอมแก้มฟางและไหว้ก่อนจะวิ่งขึ้นรถไป ฟางมองลูกชายและโทโมะที่ออกไปแล้วก็เดินกลับเข้า

มาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหล ค่ะๆ เดี๋ยวจะเข้าไปแล้วล่ะค่ะ”ฟางรับสายเลขาโทโมะเพื่อให้เข้ามาตรวจเช็คความ

เรียบร้อยของรีสอร์ต ฟางจึงขับรถมาที่รีสอร์ตที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอ

 

 

 

 

 

“ผมว่าพื้นที่ตรงนี้ควรจะเอาพวกดอกไม้มาวางไว้นะ เพื่อจะได้เข้ากับสไตล์จองธีมรีสอร์ต”ฟางเดิน

มองดูการก่อสร้างด้านในไปเรื่อยๆแล้วชะงักเมื่อได้ยินเสียงก่อนจะเดินมาเห็นป๊อปปี้ที่สั่งงานคนงาน

แล้วยืนเช็คแปลนงานหมายจะเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าสามารถแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกได้”ป๊อปปี้หันมาเจอฟางก็

เรียกไว้

 

 

 

 

“ชั้นเห็นคุณทำงานอยู่ชั้นแค่มาตรวจดู ชั้นไปล่ะ”ฟางพูดปัดๆ แต่ป๊อปปี้รีบเดินมาดัก

 

 

 

 

 

 

“เป็นเจ้าของแท้ๆแค่มาดูแค่ไม่ตรวจเช็ดงาน ถ้าพี่แอบโกงขึ้นมาล่ะจะว่าไง”ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นแปลน

งานให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคุณโกงชั้นก็จะแจ้งตำรวจจับสิ ง่ายๆ”ฟางพูดแล้วมองแปลนที่ป๊อปปี้ให้มา

 

 

 

 

 

“ตรงนี้พี่ว่าเราทิ้งไว้โล่งไปควรหาพวกดอกไม้ต้นไม้ขนาดไม่สูงมากมาใส่หน่อยนะ”ป๊อปปี้เขยิบมา

ใกล้ฟางเพื่ออธิบาย ฟางชะงักเมื่อป๊อปปี้เจ้ามาใกล้แล้วมองชายหนุ่มที่ตั้งใจทำงานก็ใจสั่น

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ออกมาดูงานแต่เช้าให้สมกับเป็นคุณนายแม่ม่ายตกถังข้าวสารจริงจริ๊ง”เสียงของใครคนหนึ่ง

เดินเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

“วันนี้พี่โทโมะไม่อยู่ไปส่งแล้วเลยไปประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนน้องเฟิร์ส”ฟางพูดเมื่อเห็นพิมเดิน

เข้ามา

 

 

 

 

 

 

“ก็ดีสิเพราะชั้นจะได้พูดกับเธอโดยที่ไม่มีโทโมะคอยปกป้องอีก หึ ไง ปอกลอกโทโมะเค้าไปเท่า

ไหร่แล้วล่ะ”พิมว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นแต่งงานกับพี่โทโมะไม่เคยหวังสมบัติจากพี่เค้านะ”ฟางรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาแอ๊บแบ๊วตีหน้าใสซื่อไปหน่อยเลย ดูก็รู้ว่าเธอแต่งงานกับโทโมะเพื่อเกาะ ผู้หญิงที่มีแต่ตัว

แถมม่ายลูกติดแบบนี้ก็คงจะเกาะผู้ชายรวยๆเพื่อยกฐานะตัวเองล่ะสิท่า นี่คงโดนสามีเก่าทิ้งมาล่ะ

สิ”พิมแดกดันฟางถึงอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ฟางที่ทนไม่ไหวตบพิมไปทันที

 

 

 

 

 

“ออกไปจากที่นี่ซะ”ฟางไล่พิม

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด นังฟาง แกตบชั้นหรอ”พิมโมโหง้างมือจะตบฟางแต่ป๊อปปี้เข้ามาขวาง

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าคุณน่ะควรออกไปได้แล้ว เห็นรึเปล่าว่าเค้าทำงานกันอยู่แล้วมาเที่ยวระรานกล่าวหาเจ้าของที่

เค้าแบบนี้ เชิญคุณออกไปเถอะครับไม่งั้นผมจะเรียก รปภ”ป๊อปปี้พูดขู่พิมทำให้พิมที่เห็นสายตาดุน่า

กลัวป๊อปปี้ก็รีบหนีออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เข้าไปคุยส่วนของสระน้ำต่อเถอะยังมีงานอีกเยอะที่ต้องทำ”ป๊อปปี้ที่ไล่พิมไปได้หันมาเห็นฟางที่

ยืนซึมรู้สึกแย่ก็พูดขึ้นก่อนจะเดินมากับฟางเพื่อให้ฟางดูส่วนของสระน้ำ

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ไล่เค้าไปให้ชั้น”ฟางเดินตามป๊อปปี้แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ทำอย่างกับพี่ไม่เคยช่วยเราอย่างงั้นล่ะ เราน่ะเป็นเด็กขี้แยใครๆก็เข้ามารังแกได้ไม่เปลี่ยนเลย

นะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่รู้จักคุณ ไม่ต้องมาทวงบุญคุณหรอกนะ คราวหน้าถ้าคุณพิมมาอีก ต่อให้

ไม่มีคุณชั้นก็สามารถจัดการได้”ฟางแล้วเดินหนีป๊อปปี้ไปทันที

 

 

 

 

 

 

“นอกจากอ่อนแอแล้วยังง้องแง้งเอาแต่ใจเหมืนเดิม”ป๊อปปี้มองตามฟางแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณค่ะ”แก้วที่ออกมาข้างนอกแล้วแวะมาซื้อกาแฟหมายจะเอากลับไปให้ป๊อปปี้ด้วย

 

 

 

 

 

“หึ สบายจังเลยนะ ผมจ้างคุณมาทำงานกลับมาเดินเล่นนี่คิดว่าเป็นคุณนายรึไง”โทโมะที่เข้ามาที่

ร้านกาแฟเห็นแก้วก็ว่า

 

 

 

 

 

“นี่ อย่ามาตั้งแง่ได้มั้ย ชั้นน่ะแค่แวะออกมาซื้อกาแฟที่รีสอร์ตก็มีป๊อปคอยทำงานอยู่แล้ว”แก้วพูด

 

 

 

 

“ช่วยกันทำมาหากินดีจริงๆนะสามีภรรยาคู่นี้ สงสัยเวลาปีนต้นงิ้วคงจะร่วมด้วยช่วยกันปีนด้วยล่ะ

สิ”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ตัวว่าเลวมาก แต่ทำไมต้องว่าแรงๆทุกครั้งที่เจอกันแบบนี้ด้วย โทโมะเรายังต้องร่วมงานกันอีก

ไปสักพักนะ นายช่วยแยกเรื่องส่วนตัวกับงานออกหน่อยได้มั้ย”แก้วพูดขึ้นแล้วเดินหนีไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

“อย่าเอาเรื่องงานมาอ้างเลย ไง ไอ้หน้าซีเมนต์ของเธอตอนนี้มันเริ่มเปราะแล้วรึไง ถึงได้ทำเป็นสาว

หวานไม่อาจะทนต่อคำว่าแดกดันของชั้นน่ะ อย่ามามารยาทำตัวเองน่าสงสารไปหน่อยเลย”โทโมะ

เดินตามมาว่า

 

 

 

 

 

“เลิกว่าสักทีได้มั้ย ชั้นจะกลับไปทำงาน”แก้วหันขวับมาพูด

 

 

 

 

 

“ทำงานรึกลับไปปีนต้นงิ้วต่อล่ะ อ๋อ ต้องรีบไปสินะเพราะสามีสุดที่รักที่เธอแย่งของน้องมาเนี่ยเค้าจะ

รอร่วมกันปีต้นงิ้วไม่ไหวแล้ว”โทโมะยังว่าให้แก้วไม่หยุด

 

 

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

แก้วกาแฟที่แก้วถือถูกสาดใส่หน้าโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

“ทำตัวเป็นหมาบ้าไล่กัดคนอื่นไปทั่วแบบนี้ต้องโดนน้ำสาด”แก้วโมโหบ้างก็พูดแล้วหนีไปขึ้นรถ

 

 

 

 

 

 

“คิดว่าทำคนอื่นเป็นฝ่ายเดียวรึไง”โทโมะโมโหกระชากตัวแก้วเดินมา

 

 

 

 

 

“ว้า ปล่อยชั้นนะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะกระชากเธอมาตามทางแล้วมีคนมองมากมาย

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

แก้วพูดโทโมะลากมาถึงหน้าสวนสาธารณะที่มีน้ำพุเล็กๆตรงหน้าก็โยนแก้วลงไปอ่างน้ำพุ

 

 

 

 

 

“ก็บอกให้ปล่อยไง ปล่อยละนี่ไง”โทโมะเยาะใส่แก้วก่อนจะเดินออกไปแล้วไม่สนใจแก้วอีกว่าจะ

ตัวแก้วจะเปียกในอ่างน้ำพุแล้วมีคนที่เดินผ่านไปมามองแก้วมากมายเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

“นี่นายโกรธแค้นชั้นมากมายขนาดนี้เลยหรอ”แก้วมองโทโมะที่เดินไปแล้วอึ้งก่อนจะรู้สึกถึงความ

เจ็บก็พลิกที่แขนออกมาแล้วตกที่เห็นเลือดตัวเองไหลออกมาจากท่อนแขน คงเป็นเพราะตอนโท

โมะโยนเธอมาทำให้แก้วครูดกับกระเบื้องในอ่างน้ำพุเมื่อกี้เลยทำให้เป็นแผล ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้ว

เดินกลับไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันป้ะป๋าไปทานข้าวกับลูกค้าด้านนอก พวกเราทานข้าวกันเลยนะครับ”ฟางพูดเมือ่ไปรับเฟิร์ส

ตอนเย็นกลับบ้านมา

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง เมื่อวานเฟิร์สเห็นแม่ฟางถ่ายรูปกับใครหรอฮะ”เฟิร์สไม่ยอมกินข้าวแล้วถามแม่

 

 

 

 

 

“เอ่อ คนรู้จักน่ะลูกไม่มีอะไรหรอก”ฟางพูดแล้วตักข้าวให้เฟิร์ส

 

 

 

 

 

 

“ใครหรอฮะ เฟิร์สเคยเจอรึเปล่า”เฟิร์สรีบถามเพราะเวลาออกไปกับฟางฟางมักจะแนะนำเพื่อนๆให้

รู้จักเสมอ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่เจอหรอกลูก เค้าคือคุณลุงใจดีคนหนึ่งตอนนี้เค้าตายไปแล้วล่ะครับ เฟิร์สทานข้าวดีกว่านะ

ครับ นี่แม่ฟางทอดหมูทอดให้เราตั้งหลายชิ้นนะ”ฟางพูดก่อนจะเปลี่ยนเรื่องตักข้าวแล้วย้อนนึกถึงเมื่

ก่อนที่ฟางที่ทำกับข้าวไม่เป็นแล้วต้องหัดทำกับข้าวให้เป็นทุกอย่างเพื่อทำให้ป๊อปปี้กิน ซึ่งหมอ

ทอดเป็นอะไรที่ป๊อปปี้ชอบมากเหมือนกับที่เฟิร์สชอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาถึงร้านแล้วหรอวะเพื่อ โอเคเดี๋ยวจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แล้วล่ะ”เขื่อนโทรคุยกับโทโมะพลางถือข้าว

ของที่ซื้อเพิ่มกลับไปที่ร้าน

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

เขื่อนที่คุยโทรศัพท์แล้วมองแต่ของตัวเองไม่ทันได้มองทางก็ชนกับใครคนหนึ่งเข้า

 

 

 

 

 

 

 

“เย้ย ไข่แตก”เขื่อนตกใจรีบวิ่งไปดูถุงไข่ที่ซื้อมาแล้วร้องขึ้นมา

 

 

 

 

 

“โอย ห่วงคนก่อนสิตาบ้า”เสียงแว้ดๆร้องโวยวายเมื่อถูกเขื่อนชนกระเด็นแล้วไม่ไยดี

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษครับๆพอดีว่าผมรีบ อ้าวน้อง”เขื่อนชะงักแล้วรีบหันไปช่วยแล้วต้องตกใจเมื่อคนที่ชน

คือเฟย์

 

 

 

 

 

 

“ทีหลังน่ะถือของมาเยอะแบบนี้แล้วมัวคุยโทรศัพท์น่ะ มองทางด้วยสิ นี่อย่าบอกนะว่ามัวแต่คุยกับ

แฟน”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

“โห ผิดที่ชนแต่บ่นยาวหยั่งกับแม่”เขื่อนพูดเมื่อโดนเฟย์บ่นใส่

 

 

 

“นี่เฟย์ไม่ได้แก่ขนาดเป็นแม่ใครนะ”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

“ไม่แก่แต่ก็คล้าย เอะ จริงสิ เรามาอยู่ที่นี่ได้ไง หนีเรียนมาหรอ”เขื่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“จะบ้าหรอ นี่มันสุดสัปดาห์ก็มาเที่ยวกับเพื่อนน่ะสิ แล้วชั้นจะบอกนายทำไมเนี่ย โอ๊ยไปล่ะ”เฟย์พูด

แล้วรีบเดินไป

 

 

 

 

 

 

“เออ สงสัยจะเพี้ยน”เขื่อนมองท่าทางเฟย์แล้วแอบยิ้มขำก่อนจะเก็บของแล้วเดินออกไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

นางร้ายคนแรกมาเเล้ว ยังเหลืออีกคน ส่วนพระเอกของเราก็เริ่มจะร้ายแล้วซะด้วยสิ

 

 

55555 นางเอกโดนหนักแน่