กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปจะพาแก้วกลับมาทำไม แก้วอยากรู้ว่าฟางเป็นยังไงบ้างแล้วแก้วจะไปหาเฟิร์ส”แก้วโวยวายบน

รถ

 

 

 

 

 

 

“ไปตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะแก้ว ดูสิตอนนี้มีแต่คนเค้าไม่อยากให้เราอยู่ที่นั่นนะ ตอน

นี้ทางที่ดีเราออกมาก่อนเถอะ แล้วถ้าแก้วอยากไปหาฟางค่อยไปทีหลัง”ป๊อปปี้พูด แก้วจึงยอมกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะพี่โทโมะ”เฟย์ถามเมื่อโทโมะออกมาจากห้องพักของฟาง

 

 

 

 

“ฟางเครียดมากเลยทำให้เป็นลม คืนนี้คงต้องนอนที่โรงพยาบาลนี่ก่อนคืนนึง”โทโมะพูด

 

 

 

 

“แม่ฟาง เฟิร์สจะอยู่กับแม่ฟาง”เฟิร์สที่นั่งตักเขื่อนอยู่ก็รีบลุกแล้วจับชายเสื้อโทโมะก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

“ไม่ได้ครับ คืนนี้เราให้คุณแม่พักผ่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้ะป๋าจะพาเฟิร์สมาเยี่ยมแม่นะครับ”โทโมะพูด

ก่อนจะจูงมือเฟิร์สกลับไป เพื่อให้ฟางได้พักผ่อนหลังจากฉีดยาคลายเครียดไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“เจ็บมากมั้ยเรา”เขื่อนนั่งลงข้างๆเฟย์ที่นั่งตรงเก้าอี้ก่อนจะยื่นเจลเย็นประคบให้เฟย์

 

 

 

“เพราะนังนั่น นังแพศยานั่นพี่ป๊อปเลยกล้าตบชั้น”เฟย์พูดอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

 

“พี่รู้นะว่าเราอ่ะไม่ชอบเมียใหม่พี่เรา แต่ที่เราพูดมันก็เกินไปจริงๆเป็นพี่พี่ก็ไม่ทน”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“อะไร นี่นายจะตบชั้นแบบพี่ป๊อปหรอห้ะ โอ๊ย”เฟย์หันไปโวยวายใส่เขื่อนก่อนจะร้องเมื่อขยับ

ปากมาก

 

 

 

 

 

“นั่นไง ยังเจ็บอยู่อย่าพึ่งซนสิยัยแสบ ทำตัวเป็นเด็กไปได้”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“นี่ชั้นไม่ใช่เด็กนะ อีกปีเดียวชั้นก็จบแล้วน่า”เฟย์พูดเสียงอ่อยไม่พอใจพลางใช้เจลประคบแก้มตัว

เอง

 

 

 

 

 

“โตแต่ตัวน่ะสิ นี่ถึงคนตรงหน้าที่เราว่าไปเมื่อกี้เค้าจะเลว แย่ยังไงก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายเรานะ แล้วเรา

น่ะไปด่าว่าพี่เราปาวๆ ดูถูกพี่สะใภ้เราแบบนี้ ใครๆก็จะไปทนไหวล่ะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“ยัยนั่นไม่ใช่พี่สะใภ้ชั้น พี่สะใภ้ชั้นคือพี่ฟางคนเดียวเท่านั้น”เฟย์เถียง

 

 

 

“แน่ะ ยังจะเถียงอีกยัยเด็กแสบ”เขื่อนว่า

 

 

 

“เงียบไปเลยนะ”เฟย์ย้อน ก่อนจะทั้งคู่มองเขม่นกันไปมาแล้วไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้า แก้วต้องระวังตัวละกันไปเยี่ยมฟางแล้วอย่าให้พวกนั้นจับได้ล่ะ งั้นป๊อปวางสายก่อนนะเดี๋ยว

ต้องไปสั่งของต่อน่ะ บาย รักแก้วคร้าบ”ป๊อปปี้พูดโทรศัพท์กับแก้วสักพัก่อนจะวางสายแล้วแวะไป

ซื้อของตามออเดอร์สั่งของมา

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

ขณะป๊อปปี้หลบมาหมายจะสูบบุหรี่ก็ชะงักเมื่อเห็นกระเป๋นักเรียนหล่นลงมา

 

 

 

 

 

“เย้ย”แล้วป๊อปปี้ต้องตกใจเมื่อรั้วที่ดูไม่สูงมาก เฟิร์สปีนรั้วออกมาจนเขารับแทบไม่ทัน

 

 

 

 

“เด็กอนุบาลโดดเรียนเนี่ยนะ”ป๊อปปี้เห็นตรากระเป๋านักเรียนก็รีบพูดเมื่อวางเฟิร์สลง

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์สจำเป็นจริงๆหรอกน่า ขอบคุณลุงมากนะครับที่ช่วยรับเฟิร์สไว้ ลุงทำงานที่รีสอร์ตป้ะป๋ากับแม่

ฟางใช่มั้ยฮะ”เฟิร์สพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ใช่ ละนี่โดดเรียนมาแบบนี้จะไปไหน ถ้าครูจับได้แล้วโทรไปบอกพ่อแม่เราจะว่าไง”ป๊อปปี้รีบดุ

 

 

 

 

 

“ก็เฟิร์สจะไปหาแม่ฟาง แม่ฟางนอนโรงพยาบาลนี่ฮะ แถมเมื่อคืนป้ะป๋าไม่ยอมให้เฟิร์สไปเฝ้าแม่

ฟางด้วย เฟิร์สต้องไปหาแม่ฟางตอนนี้”เฟิร์สพูดอย่างเอาแต่ใจจนป๊อปปี้ส่ายหน้า

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ เดี๋ยวลุงพาเราไปหาแม่เราละกัน แล้วก็ต้องสัญญานะว่าจะกลับมาที่โรงเรียนก่อนโรงเรียนเลิก

น่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ครับผม แต่คุณลุง ผมหิว”เฟิร์สพูด ป๊อปปี้แอบกุมขมับมองลูกชายตัวเองที่นิสัยเหมือนเขาไม่มีผิด

ที่สมัยประถมชอบปีนรั้วโรงเรียนมาอ่านการ์ตูนฟรีที่ร้านเช่าการ์ตูนเสมอๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงเป็นกัน”แก้วที่ถือดอกช่อกุกลาบสีแดงเตรียมเข้าไปเยี่ยมฟางเมื่อเห็นว่าเฟย์และเขื่อนออก

ไปกินข้าวแล้ว

 

 

 

 

 

“เฟย์ เขื่อน ลืมอะไรรึเปล่า กระเป๋าตังค์อยู่ทางโน้นหยิบได้เลยนะ”ฟางที่นอนหันหลังอยู่ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องเมื่อวาน”แก้วพูดแล้ววางช่อดอกไม้ลงข้างๆฟาง

 

 

 

 

 

“เข้ามาทำไม มาทางไหนออกไปทางนั้นเลยนะ”ฟางหันมาเจอแก้วก็ตกใจไล่ทันที

 

 

 

 

“อย่าไล่พี่ได้มั้ย พี่เป็นพี่เรานะฟาง ทำไมถึงทำแบบนี้กับพี่”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

“อย่ามาเรียกตัวเองว่าพี่ไปหน่อยเลย ชั้นไม่มีพี่แบบคุณ”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

 

 

“แต่ฟาง พี่อยากจะคุยกับเรา เรากลับมาดีกันเหมือนเดิมได้มั้ย อย่างน้อยให้พี่ได้ดูแลเราแล้วดูแล

หลาน ตามที่พ่อกับแม่เคยขอไว้ไงล่ะ”แก้วพยายามโยงเข้าเรื่องพ่อแม่เพื่อให้ฟางใจอ่อน

 

 

 

 

 

“อ๋อ ที่แท้ก็แค่ทำตามหน้าที่ที่แม่สั่งงั้นสิ ชั้นไม่ต้องการความห่วงใยจากคุณ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับ

ลูกของชั้น ชั้นกับพี่โทโมะพวกเราช่วยกันเลี้ยงดูเฟิร์สได้ ไม่ต้องมายุ่ง”ฟางเข้าใจว่าแก้วทำตาม

หน้าที่ก็ว่า

 

 

 

 

 

 

“แต่พี่รักฟางนะ พี่คิดถึงฟาง คิดถึงหลานมากๆเลย”แก้วพูดแล้วฝืนน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“รักหรอ คิดถึงงั้นหรอ มาพูดอะไรป่านนี้ รึว่ายางอายมันพึ่งมา แล้วตอนที่นอนกกกันทำไมไม่คิดล่ะ

ว่าชั้นท้องอยู่ ทำไมไม่คิด”ฟางที่เจ็บใจจากอดีตก็ตกคอกใส่แก้วและทุบตีแก้วด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยฟาง พี่เจ็บนะ พอได้แล้ว”แก้วร้องตกใจและคว้าข้อมือฟางไว้ทำให้แก้วล้มไปทัยร่างบางของ

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำบ้าอะไรของเธอ นี่จะทำร้ายฟางถึงที่เลยรึไง”โทโมะที่เข้ามาเห็นพอดีก็กระชากแก้วออกไปจาก

เตียงฟางจนล้มกองกับพื้นหัวโขกข้างฝาอย่างแรง

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ทำ ฟางต่างหากทำร้ายชั้น”แก้วเถียงโทโมะ

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะเอาผู้หญิงคนนี้ออกไป ฟางไม่อยากเจอหน้าเค้า”ฟางขอร้อง โทโมะมองแก้วนิ่งก่อนจะ

กระชากลากแก้วออกมาที่ลานจอดรถข้าวนอก

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ ชั้นจะไปหาน้องชั้น”แก้วร้องโวยวาย

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ใช่น้องเธอ จำไว้”โทโมะว่า

 

 

 

 

“ชั้นแค่อยากจะขอโทษฟาง อยากดูแลหลาน ชั้นผิดไปแล้วจริงๆนะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“เลิกสร้างเรื่องสักทีอย่างเธอน่ะหรอจะสำนึก เหอะ ได้ อยู่ที่นี่แล้วมันมีแต่ปัญหาใช่มั้ย ได้”โทโมะ

พูดก่อนจะกระชากลากแก้วขึ้นรถแล้วสตาร์ทออกไปจากโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง”เฟิร์สแอบเปิดประตูเข้ามาแล้ววิ่งไปหาฟางที่กำลังจะนอนพักหลังทานยา

 

 

 

 

 

“เฟิร์ส อะไรกันนี่ยังไม่เลิกเรียน ออกมาทำไมเนี่ย แล้วนี่คุณครูรู้รึเปล่า แม่ต้องโทรหาครูประจำชั้น

เรา”ฟางพูดยาวเหยียด

 

 

 

 

 

“นี่อย่าบ่นเป็นป้าเลยน่า ลูกเค้าคิดถึงเรานะฟาง เค้าก็มาหาสิไม่แปลก”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

“นี่คุณทำไมมากับลูกชั้น นี่คุณลักพาตัวเฟิร์สมางั้นหรอ”ฟางรีบว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

“จะบ้าหรอ ถ้าจะลักพาตัวมาก็ลักมาหาเรานั่นล่ะ รายนี้น่ะโดดเรียนมาแล้วพี่ไปเจอต่างหาก

ล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“อะไรนะ นี่เราโดดเรียนมางั้นหรอ แล้วมากับคนแปลกหน้าอีก มันน่าลงโทษซะให้เข็ด”ฟางดุลูก

 

 

 

 

“ลุงป๊อปไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย ลุงป๊อปบอกว่าเป็นรุ่นพี่ของแม่ฟางนะ”เฟิร์สพูดทำให้ฟาง

ชะงัก

 

 

 

 

 

“แม่ไม่รู้จักเค้า เฟิร์สทีหลังใครพูดอะไรก็อย่าไปเชื่อแบบนี้สิ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็รูปที่แม่ฟางถือวันนั้นไง เฟิร์สเห็นแม่ฟางถ่ายรูปคู่กับลุงป๊อป ใส่ชุดสวยด้วยลุงป๊อปก็

หล่อ”เฟิรืสพูดป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เฟิร์ส แม่เราหิวละแน่ๆเลย โอ๊ะ องุ่น เราป้อนองุ่นแม่เราสิ”ป๊อปปี้รีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนจะอุ้ม

เฟิร์สมานั่งบนเตียง

 

 

 

 

 

“อะไรกัน ชั้นกินยาแล้วกำลังจะนอนนะ”ฟางรีบเถียง แต่เจอสายตาดุป๊อปปี้ก็ยอมลูก

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟางต้องกินเยอะๆนะฮะ เฟิร์สน่ะเป็นห่วงแม่ฟางมากเลยนะ ไม่งั้นไม่ยอมโดดเรียนวิชาดนตรีมา

หรอก เพราะวันนี้ได้จับคู่ร้องเพลง เฟิร์สน่ะได้คู่กับน้องแอมมี่แท้ๆ แต่ก็ช่างเถอะ เฟิร์สต้องเลือกแม่

ฟางก่อนสาวๆของเฟิร์สอยู่แล้ว”เฟิร์สที่ป้อนองุ่นให้ฟางไปเล่าเรื่องตัวเองไป โดยมีป๊อปปี้นั่งทำงาน

ข้างๆก็แอบขำ

 

 

 

 

 

 

“สำเนาถูกต้องบ่นเหมือนแม่ไม่มีผิด”ป๊อปปี้พูดลอยๆ

 

 

 

 

“นี่ชั้นไม่เคยโดดเรียนนะ”ฟางแย้ง

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง เฟิร์สง่วงอ่ะ เรานอนกอดกันเหมือนอยู่บ้านนะฮะ”เฟิร์สพูดก่อนจะหาวแล้วเบียดตัวเองมา

นอนกอดฟาง ฟางเห็นลูกชายที่เริ่มง่วงก็ยิ้มก่อนจะสวมกอดเฟิร์สแน่นด้วยความรัก แล้วหอมหน้า

ผากเฟิร์สทีนึง ป๊อปปี้มองภาพนั้นนิ่งไม่พูดอะไรก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรไปบอกครูที่โรง

เรียนของเฟิร์สเพื่อขอลาให้เฟิร์สครึ่งวัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บ นี่พาชั้นมาที่ไหนน่ะ”แก้วโวยวายเมื่อมาถึงบ้านหลังหนึ่งแล้วเตรียมตัวลงรถเมื่อรถ

จอดแล้วเพื่อหนี

 

 

 

 

 

 

“นี่ คิดจะหนีงั้นหรอ ไม่ง่ายไปหน่อยมั้ง มานี่”โทโมะรีบอ้อมไปดักแล้วจัดการลากแก้วเข้ามาในบ้าน

แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นบ้านอย่างแรง

 

 

 

 

“นี่ ชั้นเจ็บนะ”แก้วร้องแล้วเอามือกุมหัวเข่าที่ดูเหมือนจะแตก

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็ตั้งใจให้เธอเจ็บนี่ สมน้ำหน้า”โทโมะเยาะ แก้วมองอย่างโมโหแล้วมองเห็นกระเป๋าที่ตัวเองที่

โทโมะถือก็คว้ามันมา

 

 

 

 

 

 

 

“จะเอาไปไหน อ๋อ จะกลับไปงหาชู้รักเธอสินะ ไม่มีวัน”โทโมะผลักแก้วลงไปกองกับพื้นอีกครั้งก่อน

จะคว้ากระเป๋ามา

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

โทโมะคว้าไปเจอมือถือของแก้วออกมาก่อนจะปามันลงพื้นจนแบทเด้งหลุดหน้าจอดับทันที

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ นั่นมันมือถือของชั้นนะ”แก้วร้องตกใจแล้วเข้าไปดูมือถือตัวเอง

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็สำนึกผิดไม่ใช่หรอ คิดหรอว่านักโทษเลวๆอย่างเธอจะมีให้อภัยง่ายๆน่ะห้ะ”โทโมะเยาะ

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะเอาอะไรกับชั้น จับชั้นมาแบบนี้ นายมันก็กักขังโหน่งเหนี่ยวกัน เลวเหมือนกันนั่นล่ะ ยังไง

ซะป๊อปจะต้องตามหาชั้นจนเจอแล้วเอานายเข้าคุกแน่”แก้วพูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ถ้าคิดว่าไอ้ป๊อปชู้รักเธอจะเข้ามาที่นี่ได้ก็เอาสิ”โทโมะพูดแล้วพุ่งไปบีบปากแก้วอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

“แล้วจับชั้นมาเพื่ออะไรเล่า คนบ้า”แก้วโวยวายแล้วหมายจะลุกแต่ถูกโทโมะจับกดแก้วไว้กับพื้นอีก

ครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ก็เอามาลงโทษไงล่ะ นักโทษเลวๆ ที่ทำร้ายจิตใจน้องสาว ร่วมกันสวมเขากับชายชู้แบบนี้ มันต้อง

โดนลงโทษให้สาสม”โทโมะตะคอกใส่แก้วอย่างแรง เขามองแก้วลึกด้วยความผิดหวังที่แก้วเลือก

ให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ นายจะทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะโทโมะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะปล่อยตัวเธอเป็นอิสระแล้วเดิน

หนีแก้วพร้อมกับล๊อคประตูบ้านจากด้านนอก แก้วร้องโวยวายแล้วทุบประตูรัวก่อนจะทรุดนั่งแล้วหา

ทางออกจากบ้านโทโมะ

 

 

 

 

s;yหวังว่าคงสมใจใครหลายคนเมื่โทโมะจับแก้วไปแล้ว

 

 

ต่อไปจะเป็นการแก้เเค้นของโทโมะแล้วล่ะ55555