ทางแยกหัวใจ

9.3

เขียนโดย ppparepoly

วันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 18.44 น.

  36 ตอน
  333 วิจารณ์
  46.55K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7) รอยยิ้ม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอนะจินนี่ อย่ามายุ่ง" 

 

 

"ไม่ใช่เรื่องของฉันแต่เพื่อนฉันนะ ฉันไม่ยอมให้นายมาหลอกเพื่อนฉันหลอก"

 

 

"เดี๋ยวๆ นี่มันอะไรกันฟางไม่เข้าใจ หลอกอะไร ป๊อปหลอกอะไรฟาง" ฟางมองหน้าจินนี่และป๊อปปี้สลับกันไปมา "หลอก" คำนี้อีกแล้วเหรอ มันมีอะไรแย่ไปกว่าอดีตที่เลวร้ายของฉันและเค้าอีก

 

 

"จินนี่ เธอกำลังทำให้เรื่องมันแย่นะ ฟางต้องฟังป๊อปคนเดียวนะ"

 

 

"หยุดดดดดดดดด พอสักที อยากทะเลาะอะไรกันก็เชิญ พร้อมจะบอกเมื่อไหร่ก็มาบอกแล้วกัน" ฟางเดินหนีสงครามระหว่างเพื่อนและแฟนของเธอ และก็หันไปพบกับโทโมะที่ถือชีทติวเดินมาพอดี ใช่สิ นี่แหละตัวช่วยของฟาง คิดได้แล้วฟางก็รีบเดินไปหาโทโมะทันที

 

 

"อ่าว ยัยเตี้ยจะให้ฉันนั่งติวตรงไหนหล่ะ เฮ้ย เธอเดี๋ยวก่อนจะไปไหน"โทโมะอึ้งปนตกใจที่ฟางจับมือแล้วดึงเค้าออกไปจากตรงนั้น

 

 

"ไอ้แว่น บังอาจมาจับมือแฟนกูงั้นเหรอ" ป๊อปปี้มองสองคนด้วยความโมโห ก่อนจะเดินเข้าไปเอาเรื่องแต่จินนี่ดึงไว้ก่อน

 

 

"ทำไมหล่ะ ถ้ามันเป้นอย่างนั้นจริงๆนายก็จะได้ไปเสวยสุขกับพิมงัย ลงตัวดีออก หญิงร้ายชายเลว กับนางฟ้าเทวดา ก็ดีแล้วนี้"จินนี่ยิ้มเยาะเย้ย

 

 

"หยุดความคิดนั้นไปได้เลย เพราะฉันจะไม่มีวันโดนฟางทิ้ง ฟางเป้นของฉันคนเดียว" ป๊อปตะคอกสุดเสียง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

 

 

"อย่าน้ำเน่า!! อันนั้นของฉัน อันนี้ของฉัน ตลกอ่านนิยายมากไปเหรอ ฟางมันเป็นคนไม่ใช่สิ่งของและมันก็มีค่ามากกว่าที่จะคบกับคนเลวๆอย่างแก บายยย" จินนี่เดินกระแทกไหล่ออกไปด้วยความสบายใจที่ยั่วโมโหป๊อปไว้ตรงนั้น

 

 

"ถ้ามันเป็นอย่างที่จินนี่พูด ป๊อปก็จะทำให้ฟางเป้นของป๊อปให้ได้" ป๊อปพูดแล้วกำมือนั่น ก่อนจะมีความคิดนึงลอยขึ้นมา พิม คนที่เค้าเลือกหมายมั่นตั้งใจจะแต่งงานด้วย แต่ทำไมใจถึงโหยหา หึงหวง ฟางขนาดนี้ มันคืออะไรกันแน่

 

 

"นี่ ยัยเตี้ยฉันมาติวให้เธอนะไม่ได้พามาเดินห้าง เธอสับสนอะไรหรือเปล่าเนี่ย" ใช่แล้ว ตอนนี้โทโมะถูกฟางลากมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้มหาลัยของเธอ 

 

 

"ฉันแค่อยากมาให้ไกลๆจากตรงนั้น งดติววันนึงนะขอพักแปบ นายกลับก่อนก็ได้นะ ขอบใจที่มาส่ง" ฟางพูดจบก็เดินหนี แต่ไวกว่าโทโมะคว้ามือไปจับข้อมือเล็กๆของฟางไว้

 

 

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง" โทโมะพูดแล้วยิ้มบางๆให้ฟาง เค้ารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังไม่สบายใจ เค้าคงทิ้งผู้หญิงตัวเล็กไม่ได้

 

 

"ขอบใจมากนะโมะ"ฟางพูดแล้วส่งยิ้มให้ ถึงโทโมะจะเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกัน แต่ก็แปลกที่ทุกครั้งเวลาเธอทุกใจทีไรหันมาทีไรก็มักจะเจอเค้าทุกที

 

 

"เธอเรียกฉันว่า "โมะ" เหรอ "โทโมะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะไม่มีใครเรียกชื่อนี้กับเค้านอกจากคนสนิท

 

 

"ไม่ได้เหรอ ชื่อนายยาวนี่นา อ๊ะ แปบนะ" ฟางจับโทโมะให้หันมาแล้วถอดแว่นออก

 

 

"เธอทำอะไรของเธอเนี่ย"

 

 

"มองเห็นหน้าฉันมั้ย ฮัลโหลๆ" ฟางโบกมือไปมาตรงหน้าโทโมะ

 

 

"เห็นสิ ฉันไม่ได้ตาบอดนะยัยบ้า"

 

 

"งั้นก็ไม่ต้องใส่ หล่อแกว่าตั้งเยอะ ต่อไปนี้ห้ามใส่แว่นนะ ป่ะไปกินไอติมกันฉันเลี้ยงนายเอง" โทโมะยิ้มแล้วมองมือฟางที่จับเค้าไว้แน่นแล้วพาเข้าร้านไอติม ให้ตายสิใจเค้าเต้นแรงอีกแล้ว คนตัวเล็กข้างหน้าช่างมีผลต่อความรู้สึกเค้าเหลือเกิน

 

 

"นายชอบกินรสอะไร"

 

 

"รสมิ้นต์ช็อคอ่ะ เธออ่ะ"

 

 

"เหมือนกันเลยอ่ะ 555 งั้นเอาช็อคมิ้นต์ใส่โคนสองอันค่ะ" 

 

 

"ทำไมถึงชอบรสนี้อ่ะ มีแต่คนบอกว่ามันเหมือนยาสีฟัน แต่ฉันว่ามันสดชื่นดี" ฟางเดินกินไอติมแล้วบรรยายรสชาติไอติมแสนโปรดของเธอให้โทโมะฟัง

 

 

"เวลากินไอติมแบบนี้ต้องนั่งที่บรรยากาศดีๆตรงงั้นดีกว่า"โทโมะพูดจบก็พาฟางขึ้นชิงช้าสวรรค์ด้านหลังห้าง

 

 

"เธอถามว่าทำไมฉันถึงชอบไอติมรสนี้ ตอนแรกที่เห็นครั้งแรกมันก็แค่ไอติมสีสวยๆรสนึง แต่พอเริ่มทำความรู้จัก เริ่มชิมมัน ก็ทำให้รู้ว่ามันไม่ธรรมดาเลย มันสดชื่นแต่ก็ปนขมอยู่ คงต้องธทำความรู้จักมากกว่านี้อ่ะ" โทโมะพูดยิ้มๆ

 

 

"บ้าเหรอแค่ไอติมเนี่ยนะ ลึกซึ้งอะไรขนาดนั้น 555 วิวสวยดีเนอะ ฟางชอบนะเวลาพระอาทิตย์กำลังจะตกอ่ะสวยจัง" ฟางพูดแล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างชิงช้าสวรรค์ ใบหน้าของเธอเวลาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มช่างสวยสดใสจริง คิดได้ดังนั้นเค้าก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป

 

 

"ขอบใจนะ ที่ทำให้อย่างน้อยในชีวิตฉันก็ยังมีคนที่อยู่ข้างๆเวลาต้องเผชิญกับปัญหา นายนี่เหมือนฮีโร่เลยเนอะ มาทันเวลาทุกทีเลย" ฟางหันมายิ้มให้โทโมะ

 

 

"เฮ้ย นี่นายจะถ่ายรูปทำไมไม่บอกฉันยังไม่สวยเลยนะ"

 

 

"ก็เธอกำลังซึ้ง ฉันไม่อยากขัด"

 

 

"งั้นเรามาถ่ายด้วยกันมาๆ รูปนี้แด่ฮีโร่ของฉัน" ฟางพูดแล้วดึงโทโมะให้ย้ายข้างมานั่งข้างๆเธอก่อนจะกอดคอแล้วถ่ายรูปคู่ใบแรก โทโมะหันมาแอบมองฟางที่ยิ้มหวานเล่นกับกล้องของเค้า

 

 

"หนึ่งรูปแทนคำสัญญา ฉันให้นายเป็นฮีโร่ของฉันนะ เวลาฉันมีปัญหามาให้ทันเวลาหล่ะ" ฟางหันมายิ้มและสบตาให้โทโมะ เค้าอยากจะหยุดเวลาไว้เท่านี้จัง เวลาที่ได้อยู่ใกล้กับเธอ มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน ฉันหลงรักเธอแล้วใช่มั้ยฟาง

 

 

***กรุบกริบๆ อาจจิไม่สนุก ไรท์เตอร์โดนล้างคอมมา หายกันหมดหรือยังน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ใครไม่เม้นโหวตให้ก็ดีน้า เราจะมาอัพบ่อยๆเพราะคอมหายแล้ว***

 

สำหรับพระเอกเรื่องนี้ ไรท์เตอร์ไม่เฉลยนะเพราะฟิคเราบอกเล่าความรู้สึกผ่านตัวละครที่มีทั้งดีและไม่ดี อาจจะไม่ถูกใจหลายๆคน แต่เราอยากเขียนแนวที่ไม่มีใครเขียนอ่ะ พรุ่งนี้เจอกันอีก 2 ตอนค่ะ ขาประจำฟิคอย่าลืมมาติชมนะ เม้นครบปุ๊บอัพปั๊บ ^^ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา