Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21) กาญน่าสงสัย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เอาเป็นว่าวันนี้คุณนอนที่นี่แล้วกันนะค่ะ นอนได้รึเปล่า"แก้วที่ขอตัวพาโทโมะมาดูห้องนอน เพื่อจะให้กาญกับจองเบออกมาจากที่ซ่อน แก้วพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของโทโมะเพราะโทโมะเองชอบบ่นว่ารู้สึกเหมือนมีคนมอง แม่ของแก้วจึงแนะนำให้พามาดูห้องนอน
"ครับ ห้องก็กว้างขวางดี"โทโมะมองห้องแล้วตอบก่อนจะหันมาหาแก้วที่กำลังยืนยิ้มให้อยู่
"เอ่อ คุณได้เอาเสื้อผ้ามาหรือเปล่าค่ะ"แก้วถามออกไปเพราะไม่เห็นโทโมะจะพกอะไรติดตัวมาเลลยสักอย่าง
"จริงสิ ลืมเรื่องนี้ไปเลย"โทโมะพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ถึงจะเบาแค่ไหนแก้วก็ได้ยินอยูดี
"ถ้างั้นเราไปซื้อเสื้อผ้ากัน!"แก้วรีพูดขึ้นมาทันที
"เอ่อ..."โทโมะมองแก้วด้วยความแปลกใจแค่จะไปซื้อเสื้อผ้าทำไมต้องทำเสียงน่าตกใจแล้วยังจะท่าทางที่ดีใจแบบนั้นอีก
"เอ่อ คือชั้น เอ่อ หมายถึงว่าให้คุณไปซื้อเสื้อผ้า ระ หรือคุณจะนอนแบบนี้กะ ก็ตามใจนะ แฮะๆ"แก้วที่เห็นโทโมะมองด้วยสายตาแปลกๆ ก็รีบหาข้อแก้ตัวทันที
"ผมไม่นอนแบบนี้แน่ๆ นอนไม่หลับหรอกครับ แต่ว่านี่มันดึกแล้วนะคุณจะพาผมไปซื้อหรอ?"โทโมะถาม
"เอ่อ..."แก้วนิ่งไปทันที
ทางก็ไม่รู้จะพาไปยังไงT^T เอ้อ! กาญไง
"...?"
"ค่ะเดี๋ยวชั้นจะพาคุณไปเองแต่คุณไปรอชั้นที่ห้องรับแขกก่อนนะค่ะ"แก้วพูด
"แล้วทำไมไม่ลงไปพร้อมกันเลยล่ะครับ?"โทโมะถามด้วยความสงสัย แก้วอึกอักทันที
"กะ ก็เดี๋ยวชั้นขอตัวจัดการตัวเองแปปนึงก่อน เดี๋ยวจะตามลงไปไม่นานหรอกค่ะ"แก้วพูดแล้วจับโทโมะหมุนตัวไปทางบันไดก่อนจะผลักโทโมะให้เดินไปเบาๆ โทโมะมองทาทางของแก้วที่แปลกๆ แต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้ในใจก่อนจะเดินลงไปรอที่ห้องรับเเขกอย่างว่าง่าย
ก๊อกๆๆๆ
"กาญๆ นี่แก้วเอง"แก้วเคาะประตูแล้วพูดเบาๆ
"แปปนึงน้า"กาญตะโกนออกมาจากห้องก่อนจะเดินออกมาเปิดประตู
"ว่าไง"กาญออกมาเปิดประตูแล้วถาม
"กาญไปซื้อเสื้อผ้ากับคุณโทโมะแทนแก้วหน่อยสิ"แก้วรีบพูดเข้าเรื่อทันที
"ทำไมล่ะ?"กาญถามด้วยความไม่เข้าใจ
"คือคุณโทโมะเค้าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาน่ะ กาญช่วยพาเค้าไปซื้อหน่อยสิ้"แก้วพูดแล้วจับมือเชิงขอร้อง
"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ มาขอดีแบบนี้กาญก็จะไปให้อยู่แล้วน่า"กาญพูดแล้วส่ายหัวเบาๆ
"ตกลงจะไปใช่มั้ย?"แก้วถามเพื่อความั่นใจกาญพยักหน้า
"ถ้างั้นลงไปที่ห้อวรับแขกล่ะกันนะเพราะเค้ารออยู่ที่นั่นน่ะ อ้อ! ช่วยถามเค้าทีว่าเค้าหิวมั้ยแล้วถ้าเกิดเค้าหิวพาเค้าไปหาอะไรกินด้วยนะเพราะว่าตั้งเเต่มาแก้วเห็นเค้ากินน้ำไปแค่แก้วเดียวเองอ่ะ"แก้วพูด
"เอ่อ จ้ะ"กาญพูดแล้วดูงงๆกับอาการแปลกๆของแก้ว อ่าการที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยโทโมะเหลือเกิน แต่เหมือนเจ้าตัวจะเก็บอาการไว้วะด้วยสิ แต่มีหรือที่แฝดอย่างเธอน่ะจะไม่รู้
"คุณโทโมะค่ะ"เสียงหวานของกาญทำให้โทโมะสะดุ้งจากความคิดฟุ้งซ่านโทโมะรีบหันมามองกาญทันที ในหน้านึ่งเริ่มนิ่วหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัยทำไมถึงลงมาชุดนี้
"คุณเปลื่ยนเสื้อผ้ามหารอครับ?"โทโมะถามทันทีเพื่อจะได้หายข้องในตัวเอง
"เอ่อ คะ ค่ะ"กาญตอบไปอย่างมึนๆ เพราะเธอเองก็ลืมไปว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกับแก้ว
"ทำไมถึงอยากกลับมาใส่กระโปรงล่ะครับ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เปลื่ยนเป็นใส่กางเกางขายาวแล้วนี่"โทโมะถาม
"กะ ตอชั้นเข้าไปในห้องชั้นทำน้ำเลอะใส่กางเกงน่ะสิค่ะเลยต้องเปลื่ยนมาใส่เป็นกระโปรงแทน"กาญรีบหาข้ออ้างทันที
"อ๋อครับ ถ้างั้นเราไปกันเถอะผมไม่อยากกลับมาที่นี่ดึก"โทโมะพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับกาญ โทโมะพยายมสังเกตอาการของกาญที่ดูแปลกไปจากปกติ
อย่าลืมถามคุณโทโมะนะว่าหิวหรือเปล่า
"เอ่อ หิวหรือเปลาค่ะ ทานอะไรก่อนมั้ย"กาญถามระหว่างเดินตลาด
"คะ ครับ? เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ"โทโมะถามเพราะมัวแต่สนใจกาญที่ดูแปลกๆไป ดุเงียบเรียบร้อยจนผิดสังเกต
"กาญถามว่าคุณหิวมั้ย ทานอะไรรึเปล่า"กาญพูดซ้ำอีก
"ครับก็นิดหน่อย"โทโมะตอบก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ
"ถ้างั้นเราหาอะไรทานก่อนก็ได้นะค่ะ"กาญพูดเเล้วยิ้มหวานให้
"คุณไม่รีบหรอครับ"โทโมะถาม
"ไม่รีบมากหรอกค่ะ"กาญตอบ
"ผมอยากทานอาหารฝีมือคุณมากกว่า กลับบ้านไปคุณค่อยทำให้ผมทานก็ได้"โทโมะพูด
"กาญว่าคุณอาจจะหิวก่อนนะค่ะเพราะกว่าเราจะซื้ออะไรเสร็จก็น่าจะนานพอสมควร คุณหาซื้อของทานหรือเราจะไปร้านอาหารกันก็ได้นะค่ะ"กาญรีบพดทันที เพราะเธอเองทำอาหารไม่เก่งเหมือนแก้ว แต่ไม่คิดว่าแก้วจะทำอาหารให้คนอื่นทานนอกจาครอบครัวอีก
"คุณไม่อยากทำให้ผมทานหรอ"โทโมะามแล้งจ้องกาญอย่างจับผิด
"มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ คือกาญกลัวคุณหิว"กาญรีบพูด
"ผมทนได้ครับ"โทโมะตอบกลับมาอย่างไม่คิด
"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ"กาญจำเป็นจะต้องตอบตกลงไปเพราะว่าเลี่ยงไปมากกว่านี้มีหวังโดนสงสัยแหงๆ
"จะไปไหนน่ะ"ป๊อปปี้ที่เห็นฟางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกำลังจะออกจากห้องก็รีบทักท้วงทันที
"เรื่องของชั้น อย่ายุ่ง"ฟางพูดแล้วจะเปิดประตูแต่ป๊อปปี้ใช้ความไว้เข้ามาคว้าแขนฟางไว้ทัน
"นี่ ปล่อยนะอย่ามาจับชั้น"ฟางพูดแล้วพยายามสบัดแขนออกจากอุ้มมือใหญ่ของป๊อปปี้
"เป็นอะไรของเธอ"ป๊อปปี้ถามแล้วขมวกคิ้วงัน
"บอกว่าเรื่องของชั้นไงเล่า ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง!"ฟางกระแทกเสียงใส่ป๊อปปี้ทันที
"ถามแค่นี้ทำไมต้องกระแทกเสียงใส่กันด้วย!"ป๊อปปี้เริ่มจะเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมาบ้าง เขาเองแค่อยากรู้ว่าจะไปไหนทำไมถึงไม่ตอบมาดีๆ
"ก็อย่ามายุ่ง อย่ามาแตะต้องตัวชั้น!"ฟางพูดแล้วสบัดแขนออกอย่างเต็มเเรง
เพี๊ยะ!
แต่เหมือนจะออกแรงมากเกินไปหน่อยเพราะมือฟางสบัดไปโนที่หน้าของป๊อปปี้เต็มๆ ใบหน้าของป๊อปปี้หันไปตามแรงตบของฟางทันทีที่ฝ่ามือน้อยๆแสนหนักหน่วงมากระทบ
"ตบ?"ป๊อปปี้ที่ไม่เคยมีใครตบหน้าเขามาก่อนแม่แต่แม่เขายังไม่เคยเลย แต่กลับมาโดนผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาตบเขาแบบนี้
"เออ!"ฟฟางที่ไม่รู้จะพุดยังไง ใจนึงอยากขอโทษแต่เธอกำลังโกรธอยู่คำขอโทษไม่จำเป็นเพราะป๊อปปี้เองยังไม่ขอโทษเธอเลย ฟางจึงตอบไปอย่างประชดประชัน
"ได้!"ป๊อปปี้พูดด้วยอารมณ์ที่โกรธจัดมือหนาสองข้างประคองหน้าของฟางเข้ามาใกล้ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของฟางอย่างร้อนแรง
"อื้อ!"ฟางตาโตด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าป๊อปปี้จะทำอะไรที่มันรุนแรงแบบนี้ มือสองข้างทุบตีแผ่นหลังป๊อปปี้อย่างสเปะสปะแต่ป๊อปปี้เองก็ไม่ยอมผละจูบออกสักที น้ำตาแห่งความกลัวเริ่มเคลื่อนไหวออกมาช้าๆ ป๊อปปี้ผละจูบออกเมื่อเห็นว่าฟางนิ่งไปไม่ทุบตี
"ฮึก..."
เพี๊ยะ!
ฟางสบัดมือน้อยๆใส่หน้าของป๊อปปี้อย่างเต็มแรง และมากกว่าครั้งก่อนเพราะครั้งนี้เธอเต็มใจและจงใจจะตบหน้าเขาให้มันสาสมกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับ จูบแรกของเธอเธอจะเก็บไว้ให้คนที่เธอ จูบแรกที่วาดฝันต้องเป็นจูบที่อ่อนโยน แต่นี่มันไม่ใช่มันแตกต่าง มันรุนแรงและน่าขยะเเขยงที่สุด
"เลว เลวที่สุด!"ฟางว่าด้วยน้ำเสียงผิดหวัง รู้ว่าเธอกับเขาเป็นคู่ปรับกันแต่ไม่คิดว่าป๊อปปี้จะล่วงเกินเธอได้ขนาดนี้ หลังจากที่พ่นคำด่าออกไปเรียบร้อยขาเรียวสวยรีบก้าวเท้ายาวๆจากเดินเปลื่ยนเป็นวิ่งออกจากห้องนี้อย่างไม่เหลียวหลังกลับมา
ป๊อปปี้ยืนอึ้งไปกับสิ่งที่ตัวเองทำ พยายามประมาลผมต่างๆ เขาทำเธอแรงเกินไป ใช่เขาเกินไปจริงๆ ครั้งนี้เขาผิด ผิดมหันเลยล่ะ แต่จะทำยังไงดีถ้าตามไปง้อตอนนี้ฟางไม่หายโกรธเป็นแน่ ทำไมยังไงดี เขาจะทำยังไง เลว เลวอย่างที่ฟางว่าจริงๆไอ้ป๊อปปี้!
"นี่หลับแล้วกะจะไม่ตื่นมาอาบน้ำเลยรึไง คุณเลขา"เขื่อนพูดแล้วมองร่างบางๆของเฟย์ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนุ่มของรีสอร์ท
"อืมม"เฟย์ครางออกมาเบาๆ พร้อมขยับกายตัวเองเล็กน้อยให้นอนสบายๆ
"ขี้เซาจริงๆเลยย"เขื่อนลากเสียงยาวเล็กน้อยก่อนจะเดินมาใกล้เป็นจังหวะเดียวที่ผมของเฟย์ล่วงลงมาปกปิดใบหน้าสวยนั้น
มือหนายกขึ้นมาค่อยๆปักปอยผมที่ล่วงลงมาปกปิดหน้าตาของเฟย์อย่างเบามือ เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กนี่ตื่นขึ้นมา สายตาเขื่อนจับจ้องไปที่ในหน้าของเฟ์ที่เหมือนกำลังนอนอย่างมีความสุข
O_O!
เขื่อนถึงกับตาโตเมื่อยอุ่เฟย์ก็ลืมตาขึ้นมาเฟย์เองก็ตกใจไม่ต่างกันเพราะใบหน้าของเขื่อนอยู่ห่างไม่ถึงคืบ
ปั้ก!
"โอ้ยยย!"เฟย์และเขื่อนร้องออกมาทันทีเพราะเฟย์ตกใจแล้วโผงผลางลุกขึ้นมาไม่บอกไม่กล่าวหัวเลยชนกันเขื่อนอย่างจังเเต่เขื่อนกลับสนใจความเจ็บตัวเองแค่เพียงเสี้ยวนาที รีบลุกขึ้นมาดูเฟย์ที่จับหัวตัวเองอยู่ ดวงขาคลอไปด้วยน้ำสีใส ขนาดเขื่อนเองยังเจ็บเลยแล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กอย่างเฟย์
"เจ็บมั้ยครับ ผมขอโทษนะ"เขื่อนพูดแล้วพยายามจะพูดแผลของเฟย์มันโนขึ้นมาหน่อยๆ
"ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร ฮ่ะๆ เฟย์นี่ซุ่มซ่ามจริงๆ"เฟย์พูดแล้วขยี้ผมตัวเอง ทั้งที่เจ็บเจ็บมากด้วย แต่ก็ต้องบอกว่าไม่เป็นไร
"ไหนขอผมดูหน่อยสิ หัวโนหมดแล้ว"เขื่อนพูดแล้วเป่าไปที่หัวโนของเฟย์เฟย์สะดุ้งอึ้งกับการกระทำของเขื่อน
"เอ่อ อร่อยมั้ยค่ะ"กาญถามอย่างเกร็งๆเพราะเธอเองก็ไม่ค่อยทำอาหาร
"ครับ"โทโมะหันมาตอบถึงแม้ในใจจะรู้สึกแปลก แปลกมากๆกับรสชาติแบบนี้ มันไม่เหมือนเดิม ต่าง ต่างอย่างไม่ต้องอธิบาย
"หรอค่ะ ดีใจจัง"กาญพูดแล้วยิ้มอย่างโล่งใจคิดว่าโทโมะจะติซะอีก
"แต่ว่ามันก็แปลกจากเดิมนะครับ คุณเปลื่ยนมันหรอ"โทโมะถาม กาญนิ่งงันทันที
"กะ ก็อยากให้คุณลองอะไรใหม่ๆ"กาญพูดแล้วยิ้ม
"หรอครับ ครับ แต่ผมชอบแบบเดิมมากกว่านะ แต่แบบนี้ก็ไม่เลว"โทโมะพูดเพราะไม่อยากทำร้ายน้ำใจของกาญที่อุส่าห์อยากให้ลองอะไรใหม่ๆ
"ค่ะ"กาญพูดแล้วยิ้มแห้งๆ
มาแบบยาวๆกันเลยสำหรับตอนนี้ ก็นะไรท์หายไปนานอันนี้ก็เข้าใจอยู่ 5555555 แต่เค้ามาอัพเเล้วอ่าน้าาาาา
อย่าลืมเม้นท์ล่ะเค้าอุส่าห์อัพให้ยาวๆ -3- 555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
