พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"ก็นายน้อยอยากทำเสื้อผ้าผมเปียกไม่ใช่เหรอครับ"ว่าแล้วพรางปลดเสื้อเชิ้ตออกแล้วถอดออกอย่างช้าๆ ชิเอลหน้าแดงกล่ำอ้าปากค้างมองดูเรือนร่างของพ่อบ้านหนุ่มตาไม่กระพริบ เซบาสเตียนหลับตาลงจากนั้นก็ถอดรองเท้าถุงเท้า ในตอนนี้เหลือกางเกงขายาวที่ยังไม่ได้ถอดและกำลังจะถอดในไม่ช้า

"เดี๋ยวก่อนเซบาสเตียน ฉัน.."ชิเอลรู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้วที่เห็นพ่อบ้านหนุ่มกำลังเปลื้องผ้าต่อหน้าเขา เซบาสเตียนหยุดปลดตะขอกางเกงขายาวออกแล้วหันมามองหน้านายน้อยอย่างแปลกใจ

"มีอะไรหรือครับ"เซบาสเตียนถามตอนนี้เขามีสภาพช่วงบนเปลือยเปล่าเหลือช่วงล่างเอาไว้

"ใส่กางเกงไว้น่ะแหละ อย่าถอดออกนะ แล้วมาอาบน้ำให้ฉันต่อ ส่วนนายหลังจากอาบน้ำให้ฉันเสร็จแล้วค่อยอาบต่อจากฉันในห้องน้ำนี้ละกัน" ชิเอลบอกอย่างอายๆ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับยิ้มๆจากนั้นเดินมาหาชิเอลแล้วลงมือจับนายน้อยลากตัวมาอาบน้ำต่อทันที จากนั้นก็วักน้ำตักลาดตัวชิเอลล้างคราบสบู่ออก เด็กหนุ่มนั่งนิ่งหลับตาลงพยายามสงบสติอารมณ์ เมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่นะทำไมพอเห็นเซบาสเตียนในสภาพแบบนั้นแล้วใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีเลย 

"หึหึหึ เป็นอะไรไปครับ"เซบาสเตียนที่ช่วงบนเปลือยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ถามอย่างเป็นห่วง พรางแกล้งยิ้มยั่วนิดๆ ชิเอลหน้าแดงกล่ำพรางดันหน้าพ่อบ้านหนุ่มออกไปห่างๆด้วยความเขินสุดๆ

"ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้ นายจะยั่วฉันหรือไงเซบาสเตียน"ชิเอลก้มหน้าหลบ เขาหน้าแดงจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วใจเต้นตูมตามขึ้นมาอีกจนได้ เซบาสเตียนหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งนายน้อยให้ใจหวิวเล่น

"หึหึหึ แค่แกล้งเล่นนิดหน่อย เห็นนายน้อยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนผมเลยอยากรู้ว่านายน้อยจะทำไงต่อ แต่ว่า คุณไร้เดียงสากว่าที่คิดนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เซบาสเตียนหัวเราะพรางเอามือยีหัวชิเอลเล่นด้วยความเอ็นดู จนผมเด็กหนุ่มยุ่งกระเซิงเลย

"เฮ้ยๆ พอแล้วน่า เซบาสเตียน ผมฉันยุ่งหมดแล้ว "ชิเอลสะบัดหัวพรางเอามือกันไม่ให้พ่อบ้านแกล้งยีผมเขาได้อีก เมื่อวานพึ่งสระผมมา วันนี้เลยไม่ต้องสระอีกรอบ เซบาสเตียนเห็นชิเอลทำท่าไม่พอใจจึงหยุดแล้วจากนั้นก็ลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ออกมาจากตู้ที่อยู่สูงอยู่ในระดับเดียวกับสายตาของพ่อบ้านหนุ่ม

จากนั้นก็เอามาเช็ดตัวนายน้อยของเขาจนตัวแห้งแล้วเอามาพันที่เอวของเด็กหนุ่มแล้วปล่อยให้เดินออกไปข้างนอกเอง ส่วนตัวเขาเดินตามหลังเด็กหนุ่มไป
พอออกมาจากห้องน้ำแล้วชิเอลเดินไปที่เตียงสี่เสาแล้วทรุดตัวลงนั่งบนฟุกขนนกนุ่มๆ ส่วนเซบาสเตียนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดหาชุดนอนตัวใหม่มาสวมใส่ให้นายน้อยของเขา ชุดนอนเป็นเสื้อเชิตตัวยาวสีขาวบางเบา เขาถืออกมาแล้วจัดแจงสวมใส่เสื้อผ้าให้นายน้อยอย่างคล่องแคล่ว

"นี่ เซบาสเตียน"ชิเอลเริ่มการสนทนาในระหว่างที่กำลังถูกพ่อบ้านจับแต่งตัว

"มีอะไรหรือขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนถามในระหว่างที่จัดแจงกลัดกระดุมเสื้อเม็ดแรกให้เด็กหนุ่ม

"ตอนที่นายกำลังจะตีฉันน่ะ นายบอกว่าสงสัยอะไรให้ถามนายได้ใช่มัย"ชิเอลถามเขานั่งนิ่งเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อให้พ่อบ้านหนุ่มกลัดกระดุมเสื้อได้สะดวก

"ใช่ครับ"เซบาสเตียนบอกพรางกลัดกระดุมเสื้อเม็ดที่สอง

"จดหมายนั้นคืออะไร"ชิเอลยิงคำถามทันที เซบาสเตียนชงักแล้วหันมาจ้องหน้านายน้อย พรางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ นี่นายน้อยยังไม่เลิกสอดรู้สอดเห็นอีกเหรอเนี่ย

"นี่ดึกแล้วนายน้อยควรจะนอนได้แล้วนะครับ"เซบาสเตียนยังคงไม่ยอมตอบคำถามพรางกลัดกระดุมเสื้อนอนต่อ

"จดหมายรักเหรอ จากใครกันล่ะ"ชิเอลไม่ยอมแพ้ยังคงซักไม่เลิก 

"วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นนายน้อยต้องห่มผ้าให้อุ่นๆนะครับ"เซบาสเตียนบ่ายเบี่ยงอีกตามเคย

"หรือจดหมายจากครอบครัวทางบ้านของนาย"ชิเอลถามอีก เซบาสเตียนสะดุ้งนิดๆแต่ก็ยังทำเป็นไม่สนใจกลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายต่อจนเสร็จเรียบร้อย

"เอาหล่ะแต่งตัวให้นายน้อยเสร็จและ คราวนี้ก็เข้านอนได้แล้วนะครับ"เซบาสเตียนยังคงไม่ตอบคำถามหลังจากนั้นเขาก็เดินมาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้ชิเอลที่ยังนั่งนิ่งบนเตียงไม่ยอมนอน

"จดหมายจากพ่อแม่นายเหรอ"ชิเอลยังไม่ยอมนอนแม้เซบาสเตียนเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วก็ตามเขาปัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วจ้องตาพ่อบ้านหนุ่มเขม็ง

"นอนได้แล้วครับนายน้อย นี่ดึกแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนยังคงเมินเฉยต่อคำถามของนายน้อย เขาจับตัวชิเอลกดลงให้นอนแล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้

"ทำไมไม่ตอบคำถามฉันล่ะ ไหนนายบอกว่าสงสัยอะไรให้ถามนายไม่ใช่เหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลไม่ยอมนอนเขาลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าพ่อบ้านหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

"ไว้เมื่อไหร่ที่คุณอ่านภาษารูนได้คุณก็จะรู้เอง"เซบาสเตียนพูดตัดบทจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วอาบน้ำต่อทันที

"เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป"ชิเอลรีบลุกจากเตียงแล้วคว้าแขนพ่อบ้านหนุ่มไว้ไม่ยอมให้หนีเข้าไปในห้องน้ำ

"มีอะไรอีกล่ะครับ ผมชักจะหนาวแล้วนะ กางเกงผมยังเปียกชื้นอยู่เลย ผมจะไปอาบน้ำแล้วนะครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างรำคาญ

"สอนภาษารูนให้ฉันหน่อยสิ"ชิเอลเซ้าซี้ไม่เลิก

"ผมจะสอนให้ก็ต่อเมื่อนายน้อยผ่านการทดสอบแล้วเท่านั้น"เซบาสเตียนบอกอย่างรำคาญ เขาเหนียวตัวเต็มทีและอยากอาบน้ำเสียที

"ก็ได้เมื่อไหร่ล่ะ"ชิเอลถามอย่างตื่นเต้น

"พรุ่งนี้ละกันครับ "เซบาสเตียนพรางเดินตรงไปยังห้องน้ำแต่ชิเอลไม่ยอมปล่อย

"เดี๋ยว พรุ่งนี้ไม่ได้ฉันต้องไปจัดเก็บห้อง"ชิเอลหาข้ออ้างเขาอยากไปเที่ยวในเมืองซาตานก่อนค่อยทดสอบจะได้ไปแอบจดอักขระนั้นแล้วเอามาฝึกเขียนและท่องจำอีกที

"งั้นไว้นายน้อยว่างแล้วค่อยทดสอบแล้วกันนะครับ คราวนี้จะปล่อยผมได้หรือยัง ผมจะไปอาบน้ำ"เซบาสเตียนบอกอย่างเหนื่อยใจ

"เอางั้นก็ได้ จะไปไหนก็ไปเลยไป เชอะ"แล้วชิเอลก็ปล่อยมือออกจากแขนพ่อบ้านแล้วเดินกลับไปที่เตียงเปลี่ยนเป็นโหมดมนุษย์ตาสีท้องฟ้าแล้วก็กระแทกตัวลงนอนทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ เซบาสเตียนมองชิเอลอย่างเหนื่อยใจจากนั้นเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำต่อทันที

หลังจากนั้นหลายนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็ออกมาพร้อมนุ่งผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำในห้องนอนของชิเอล เขากำลังจะเอาเสื้อผ้าเปียกๆกลับไปซักที่ห้องตนเองระหว่างที่จะเดินกลับไปที่ห้องก็เหลือบมองดูว่านายน้อยหลับไปยัง

"หึหึหึ หลับไปแล้วสินะ ดีและเราจะได้ไม่ต้องคอยตอบคำถามเค้า ราตรีสวสัดิ์นะครับนายน้อยของผม"แล้วเซบาสเตียนก็หอบเอาเสื้อผ้าเปียกๆนั้นเดินกลับออกไปจากห้องตรงไปยังห้องนอนของตนเองทันที
พอไปถึงห้องของตัวเองแล้วเซบาสเตียนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้านอน

เช้าวันใหม่
เซบาสเตียนตื่นแต่เช้าเขาลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจสองสามทีจากนั้นก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าพ่อบ้านมาสวมใส่เตรียมไปปลุกนายน้อย

"อืมเช้านี้อากาศแจ่มใสดีจัง กี่โมงแล้วน้า"เซบาสเตียนชโงกหน้าออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าที่หน้าต่างห้องนอนของเขาชั้นสอง หลังจากนั้นก็หันไปหยิบนาฬิกาพกบนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดูเวลา

"8 โมงแล้วสินะ ได้เวลาที่นายน้อยต้องตื่นแล้วล่ะ ไปปลุกเขาเลยดีกว่า"แล้วเซบาสเตียนก็เดินออกไปจากห้องนอนของตัวเองออกมาที่ระเบียงทางเดินชั้นสองเดินตรงไปยังห้องนอนของชิเอลที่ตอนนี้กำลังหลับปุ๋ยอย่างสบายอยู่บนเตียงขนนกสี่เสานุ่มนิ่ม ชิเอลชอบนอนเตียงนี้มากเลยมันอบอุ่นและนุ่มนิ่มน่านอนเป็นที่สุด

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูโดยพ่อบ้านหนุ่มแล้วก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของนายน้อย
เซบาสเตียนเดินไปตรงไปยังเตียงสี่เสาแล้วเขย่าตัวปลุกเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย พรางเดินไปที่หน้าต่างรูดผ้าม่านเปิดออกให้แสงสว่างยามเช้าส่องลอดเข้ามาในห้องอย่างเต็มที่ 

"ตื่นได้แล้วขอรับนายน้อย เช้าแล้วนะครับ"เซบาสเตียนหันมาพูดกับเด็กหนุ่มที่สะดุ้งตื่นเพราะแสงยามเช้าแยงตาเขาจนนอนต่อไม่ได้

"อืมมมม"ชิเอลค่อยลืมตาสีท้องฟ้าตื่นขึ้นจากนั้นค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง 

"ฮ้าวววววว"ชิเอลบิดขี้เกียจพรางอ้าปากหาว เซบาสเตียนเดินตรงมาจับชิเอลปลดกระดุมเสื้อนอนเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองสีดำอีกตามเคย จากนั้นเซบาสเตียนสำรวจดูมือของนายน้อย

"เล็บยาวแล้วนะขอรับ ตัดเล็บหน่อยนะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางมือหนึ่งจับมือของชิเอลไว้ส่วนอีกมือล้วงไปในเสื้อคลุมพ่อบ้านหยิบกรรไกรตัดเล็บออกมา

"อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วนั่งเฉยๆส่งมือให้เซบาสเตียนจัดการตัดเล็บให้อย่างว่าง่าย
แล้วเซบาสเตียนก็จัดการตัดเล็บให้ครบทั้งหมดทุกนิ้วทั้งสองมือ เล็บของชิเอลเป็นสีดำตั้งแต่เขาเป็นปีศาจไปแล้ว แต่ชิเอลเกิดอยากให้เล็บของเขากลับมาสีชมพูอ่อนๆเหมือนเมื่อก่อนจังเลย เขาไม่ค่อยชอบเล็บสีดำเท่าไหร่ถ้ามียาทาเล็บเปลี่ยนให้เป็นสีปกติของมนุษย์ได้ก็คงดีไม่น้อย

"เช้านี้มีกำหนดการอะไรบ้าง เซบาสเตียน"ชิเอลถามด้วยความเคยชินเมื่อตอนอยู่แฟนทอมไฮด์

"วันนี้นายน้อยจะต้องไปจัดเก็บห้องให้ผมไม่ใช่หรือขอรับ หรือว่าคุณเปลี่ยนใจแล้ว"เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบพรางตัดเล็บที่นิ้วนางเป็นนิ้วสุดท้ายก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าส่วนเศษเล็บนั้นเดี่ยวเขาจะจัดการทำความสะอาดพื้นอีกที

"จริงด้วยสิ ต้องไปจัดห้องให้นายใหม่สินะ งั้นก็เอากุญแจมาสิ"ชิเอลพูดพรางยื่นมือมาขอพวงกุญแจจากเซบาสเตียน 

"ไม่ให้ขอรับ นายน้อยชอบเอาไปเล่นซนในห้องจนทำข้าวของเสียหาย ผมไม่ไว้ใจให้เก็บพวงกุญแจบ้านของผมอีกแล้ว ถ้าจะไปจัดห้อง ผมจะเป็นคนพาคุณไปส่งที่ห้องนั้นเอง แล้วจะเลือกห้องที่เหมาะสำหรับการทำงานของคุณให้ด้วย ห้องพิพิธภัณท์โบราณผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ห้ามเข้าไปซนเด็ดขาดเลยนะขอรับ ไม่งั้นนายน้อยจะต้องโดนตีอีกแน่ๆ" เซบาสเตียนพูดอย่างดุๆ

"รู้แล้วน่ะ ดุชะมัดเลยนายเนี่ย ตกลงนายเป็นพ่อบ้านหรือเป็นพ่อของฉันกันแน่ฮะ ขนาดพ่อแม่ของฉันเองแท้ๆยังไม่เคยตีฉันสักครั้งเลยนะ นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาทำแบบนี้กับฉันฮะเซบาสเตียน แล้วทำไมฉันจะต้องโดนนายดุแต่เช้าเลย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ นายมาดุฉันทำไม" ชิเอลโวยใส่ที่โดนเซบาสเตียนดุแต่เช้า

"ผมก็แค่เตือนคุณไว้ก่อน ไม่ได้คิดจะดุหรอกนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบ ชิเอลมองพ่อบ้านหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์

"ชิ"ชิเอลหลับตาเชิดใส่

"ตกลงจะไปทำงานกันหรือยังล่ะครับเดี๋ยวผมจะได้พานายน้อยไปที่ห้องนั้น"เซบาสเตียนพุดยิ้มๆเลิกดุนายน้อยแล้ว
ชิเอลพยักหน้าพรางลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินนำออกจากห้องไปทันที เซบาสเตียนเดินตามหลังมาติดๆแล้วก็ปิดประตูห้องนอนแล้วใช้กุญแจล๊อกห้องเอาไว้ทันที ชิเอลมองตาปริบๆ

"นายจะล๊อกห้องฉันทำไมเซบาสเตียน"ชิเอลถามอย่างแปลกใจพรางมองหน้าพ่อบ้านหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์

"เพื่อไม่ให้คุณกลับมาที่ห้องนี้จนกว่างานจะเสร็จแล้วน่ะสิขอรับ"เซบาสเตียนบอกเสียงเรียบ

"นี่ฉันถูกลงโทษอยู่ใช่มัยเนี่ย นายทำกับฉันเหมือนเป็นนักโทษในคุกเลยนะ เซบาสเตียน"ชิเอลโวยใส่ทันที ไม่เข้าใจเลยทำไมเซบาสเตียนต้องทำแบบนี้ด้วย คิดว่าเขาจะอุ้หนีมาพักที่ห้องนอนหรือไง

"ผมก็แค่กันเอาไว้ก่อน นายน้อยอย่าคิดมากสิขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแล้วจากนั้นก็คว้าแขนนายน้อยของเขาไว้ทันที

"ปล่อย!!"ชิเอลขึ้นเสียงใส่พรางสบัดแขนให้หลุดจากมือเซบาสเตียน 

"ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆไม่จำเป็นที่ต้องให้พ่อบ้านอย่างนายมาคอยจูง แล้วก็ไม่ต้องมาอุ้มด้วย ฉันจะเดินขึ้นบันไดไปเอง"ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์หน้าบึ้งตึงแล้วจากนั้นก็เดินนำเซบาสเตียนตรงไปที่บันไดขึ้นไปชั้นสามด้วยตัวเอง เซบาสเตียนยืนมองดูครู่หนึ่งจากนั้นก็เดินตามชิเอลลไปทันที

แล้วทั้งสองคนก็เดินขึ้นมาจนถึงชั้นสามโดยชิเอลเป็นคนเดินนำและมีพ่อบ้านคอยเดินตาม

"เดี๋ยวสิครับนายน้อย"เซบาสเตียนคว้าข้อมือชิเอลไว้ทันทีเมื่อเห็นว่านายน้อยนำไปผิดทาง ชิเอลตวัดมือออกทันทีแล้วหันมาจ้องหน้าพ่อบานอย่างไม่สบอารมณ์

"ปล่อย!!"ชิเอลขึ้นเสียงใส่เมื่อถูกเซบาสเตียนจับแขนเอาไว้ 

"มีอะไร"ชิเอลพูดเสียงแข็งหันมาจ้องหน้าเซบาสเตียน พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือเซบาสเตียน

"ผมจะบอกว่านายน้อยไปผิดทางน่ะครับ แล้วอีกอย่างนายน้อยรู้แล้วเหรอว่าผมจะให้คุณทำงานที่ห้องไหน"เซบาสเตียนพูดอย่างเนือยๆพรางปล่อยแขนชิเอลทันที 

"เอ่อ...."ชิเอลส่ายหน้า เขาลืมไปเลยว่าจะต้องทำงานเฉพาะห้องที่เซบาสเตียนกำหนดไว้เท่านั้น

"ในเมื่อไม่รู้แล้วนายน้อยเดินนำดุ่มๆไปอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้แบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะถึงที่หมายล่ะครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจ 
ชิเอลทำเป็นเมินหน้าหนีเพราะตอนนี้หน้าแดงด้วยความอายที่ตนเองเผลอปล่อยไก่ไปตัวเบ่อเร่อ

"ชิ"คนปล่อยไก่ทำเป็นเชิดใส่ใบหน้าแดงระเรื้อ เซบาสเตียนเดินมาคว้าข้อมืออีกครั้งพรางจูงพาเดินไปตามทางที่ถูกต้องทันที แต่ชิเอลไม่ยอมให้จูงเนี่ยสิเขาขัดขืนสบัดแขนออกแล้วถอยออกมาห่างๆพ่อบ้านหนุ่มทันที

"นายนำไปสิ ไม่ต้องมาจูงฉัน "ชิเอลบอกพรางเอามืออีกข้างลูบแขนข้างที่ถูกเซบาสเตียนจับไว้แน่นจนเป็นรอยแดง ผิวของเขาช่างบอบบางพรางจ้องหน้าคนที่ทำแขนเขาเป็นรอยเขม็งอย่างไม่สบอารมณ์

"เฮ้อ...ก็ได้ครับตามมาดีๆล่ะระวังอย่างให้คลาดกับผมละกันนะครับ"เซบาสเตียนถอนใจอย่างเหนื่อยใจในความดื้อดึงของชิเอล แต่เขาก็พอจะเข้าใจอ่ะนะว่าเด็กวัยนี้มักชอบต่อต้านผู้ใหญ่ ไม่ค่อยชอบให้ใครมาทำเหมือนเค้าเป็นเด็ก เซบาสเตียนก็เลยไม่ว่าอะไร เขาตัดสินใจเดินนำโดยหันมาส่งสัญญาณให้นายน้อยเดินตามมา

"อืม"ชิเอลพยักหน้าเมื่อพ่อบ้านหนุ่มส่งสายตาให้สัญญาณว่าตามเขามา ชิเอลจึงเดินตามไปอย่างว่าง่าย แต่พอไปได้ไม่เท่าไหร่เด็กหนุ่มเกิดไปเห็นรูปปั้นทองคำโบราณดูน่าสนใจทีเดียว เขาจึงแวะกลางทางยืนมองสำรวจรูปปั้นอย่างสนใจ ส่วนเซบาสเตียนเดินนำลิ่วๆไปโดยไม่หันมามองนายน้อยของเขาเลย 
หลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนก็มาถึงที่หมาย เขาเอามือล้วงไปในกระเป่ากางเกงหยิบพวงกุญแจบ้านขึ้นมาแล้วก็ไขที่รูกุญแจ

"เอาล่ะนายน้อย ห้องนี้จะเป็นห้องแรกที่คุณจะต้องจัดเก็บให้เรียบร้อยนะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางหันหน้าจะพูดกับชิเอลแต่ทว่า

"อ้าว..."เซบาสเตียนถึงกับยืนอึ้งกิมกี่เมื่อหันหน้ามาแล้วไม่เห็นเด็กหนุ่มยืนอยู่เลย

"ไปไหนแล้วล่ะเนี่ย นายน้อย โถ่ -*-นึกว่าตามเรามาติดๆ"เซบาสเตียนเอามือกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ หลังจากนั้นก็เดินย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อตามหานายน้อยของเขาที่ตอนนี้ไม่รู้หลงไปอยู่ไหนแล้ว 

"เอาหล่ะไม่ใช่เวลาจะมาบ่นต้องหาตัวนายน้อยให้เจอก่อน"พ่อบ้านหนุ่มจึงตัดสินใจใช้วิธีการหาตัวชิเอลจากการตรวจจับกระแสพลังปีศาจ ซึ่งเป็นวิธีการติดตามที่ง่ายที่สุดและเร็วที่สุด เขาจึงหลับตาลงและเพ่งสมาธิคอยตรวจจับกระแสพลังปีศาจ หลังจากนั้นก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับดีดนิ้ว เปาะแล้วหายตัววับไปทันที