พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

แล้วเซบาสเตียนก็จูงมือพาชิเอลเดินตรงเข้าไปในป่ารกชัฏ 

"อ่ะเอ่อ เซบาสเตียน ไม่ดีกว่ามั้ง ปล่อยกลางป่าแบบนี้อ่ะ ฉันว่านายอุ้มฉันกลับไปบ้านเลยดีกว่านะ ฉันไม่อยากขี่ม้าแล้วอ่ะ"ชิเอลบอกเขาไม่อยากนั่งตักเซบาสเตียน จึงหาข้ออ้างไปเรื่อย

"แต่ตรงแถวนี้ก็มิดชิดดีนะครับ ปล่อยไปเถอะ อั้นไว้ไม่ดีต่อสุขภาพนะขอรับ ไม่มีใครเห็นหรอกน่า นายน้อยยังเด็กไม่มีใครว่าอะไรหรอกครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางพาเดินเข้าไปยังพุ่มไม้รกๆแล้วปล่อยมือชิเอลให้ไปทำธุระของตน

"ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากกลับบ้าน"ชิเอลหันมาบอกเขาไม่ยอมปลดทุกข์แถวนี้หรอก เขาไม่ได้ปวดจริงๆสักหน่อยแค่หาข้ออ้างในการหลีกเลี่ยงในการนั่งตักเซบาสเตียนบนหลังม้าแค่นั้นเอง เซบาสเตียนเหล่ตามองนายน้อยอย่างสงสัย

"ตกลงปวดจริงๆหรือเปล่าขอรับ หรือนายน้อยมีเหตุผลอื่น"เซบาสเตียนถามอย่างไม่ไว้วางใจ 

"ไม่มีอะไร.. ฉันปวดจริงๆ ฉัน...อยากกลับไปบ้านเร็วๆอ่ะ"ชิเอลรีบบอกพรางส่ายหน้า พยายามไม่สบตาเซบาสเตียนเพราะจะทำให้เขาเขินหน้าแดง

"ถ้างั้นก็ ปล่อยมันตรงนี้เลยขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางกระชากตะขอแล้วรูดซิบกางเกงของชิเอลลงมาอย่างเร็ว แล้วดึงพรืดถลกกางเกงลงมากองที่เท้าทันที 

"เฮือก!!!"เล่นทำเอาชิเอลถึงกับตกใจตาเบิกกว้างอ้าปากค้างยืนนิ่งเป็นรูปปั้นไปเลยด้วยความช็อกซีนีม่าที่โดนจับถอดกางเกงกระทันหันกลางป่า
"คราวนี้ก็ปลดทุกข์ได้แล้วนะครับ เอาหละผมจะไปรอตรงนู้นนะเสร็จแล้วก็รีบตามมานะครับ ผมรู้ว่าหากมีคนมามอง นายน้อยจะปล่อยไม่ออก โชคดีนะครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างหวังดีพรางเดินตรงไปที่ม้าสีนิลยืนรออยู่ ออกห่างจากชิเอลที่ยืนกางเกงหลุดคาอยู่ที่ข้อเท้า ลมเย็นๆพัดผ่านมาชวนวาบหวิวดีแท้
ชิเอลที่เริ่มได้สติก็รู้สึกโกรธเซบาสเตียนขึ้นมาทันที

"หนอยย แก เจ้าบ้าเซบาสเตียน ใครสั่งให้แกมาถอดกางเกงฉัน!!จะมากไปแล้วนะ ฮึ้ยย!!"ชิเอลร้องโวยอย่างโมโหและอับอาย แล้วรีบดึงกางเกงจากข้อเท้าขึ้นมาสวมใส่ไว้ตามเดิม แล้วก็วิ่งไปหาเซบาสเตียนเพื่อเล่นงานพ่อบ้านที่หวังดีต่อนายจับถอดกางเกงให้เสร็จสรรพเลย

"นี่แน่ะๆๆๆๆ ทีหลังอย่ามาจับฉันถอดเกางเกงกระทันหันแบบนี้อีกนะ "ชิเอลพูดพรางทุบแขนเซบาสเตียนแรงๆหลายทีหน้าแดงกล่ำด้วยความเขินอาย

"โอยยา!!! นายน้อยหยุดเถอะครับ ผมเจ็บนะ ผมอุตส่าห์หวังดีช่วยคุณถอดเกางเกงจะได้ปลดทุกข์ได้สะดวกแท้ๆ มาทุบผมทำไมล่ะครับ"เซบาสเตียนพยายามป้องกันไม่ให้นายน้อยทุบอกได้อีก พอเห็นว่านายน้อยไม่ยอมเลิกลาง่ายๆ พ่อบ้านหนุ่มจึงจับยึดข้อมือของนายน้อยไว้

"ปล่อย!!!!ก็นายเล่นถอดออกกระทันหันไม่ให้ฉันได้ตั้งตัวเลย ฉันอายนะมาถอดแก้ผ้ากลางป่าแบบนี้"ชิเอลพูดพรางหน้าแดงกล่ำด้วยความเขินอาย

"เอาน่า ตอนนี้นายน้อยก็ปลดทุกข์แล้วสบายตัวแล้วสินะครับ ป่ะ เราไปกันต่อเถอะนี่ดึกมากแล้ว"เซบาสเตียนพุดพรางเดินตรงมาจับชิเอลอุ้มพาดบ่า

"โอ๊ะ!!!"ชิเอลร้องอย่างตกใจที่โดนอุ้มกระทันหันอีกแล้ว เซบาสเตียนพาชิเอลมาที่ม้าสีนิลแล้วเขาก็ปีนขึ้นขี่ม้าโดยมือหนึ่งโอบหลังนายน้อยไว้ส่วนอีกมือจับสายบังเหียน คราวนี้ชิเอลไม่ได้ถูกจับให้นั่งตัก แต่ถูกจับอุ้มพาดบ่าแทน มันก็ดีกว่านั่งตักอ่ะนะ ขาของเขาพาดไปกับอานม้า 

"นี่เซบาสเตียน"ชิเอลถามในขณะที่เจ้าม้าสีนิลกำลังควบไปตามทาง ตอนนี้ตัวเขาถูกจับพาดบ่า หน้าของเขาซบลงกับแผ่นหลังกว้างของพ่อบ้านหนุ่ม

"ว่าไงขอรับ"เซบาสเตียนถามพรางเอามือโอบหลังชิเอลไว้แน่น เพราะตอนนี้เจ้าม้านิลกาฟวิ่งเร็วขึ้นแล้ว ทำให้ทั้งตัวเขาและตัวนายน้อยกระโดด เขย่าๆขึ้นลงไปด้วย

"ทำไมถึงเปลี่ยนท่าอุ้ม"ชิเอลถามพรางกอดรัดหลังเอาไว้เขากลัวแรงเขย่าบนหลังม้าจะทำให้กระเด็นตกลงไปได้

"เพราะนายน้อยรู้สึกไม่ค่อยดีเวลานั่งตักผมน่ะสิ ใช่มัยล่ะครับ คุณคงยังไม่เคยนั่งตักผู้ใหญ่มาก่อนสินะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ เขาเองก็รู้สึกไม่ใช่แค่นายน้อยรู้สึกเพียงคนเดียว ยิ่งเห็นนายน้อยมีอาการเสียวซ่านแบบนั้นยิ่งทำให้เขาแน่ใจว่านายน้อยเองก็ประสาทสัมผัสไวเหมือนกัน และเริ่มคิดแล้วว่านายน้อยเริ่มจะโตแล้ว แต่ก็ยังไร้เดียงสาอยู่ ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า นี่ขนาดแค่นั่งทับสิ่งนั้นของเขานายน้อยยังรู้สึกไม่ดีเลย มันยังเร็วไปที่จะคิดเรื่องอย่างว่าสินะ

"อ่าาา!!!"ชิเอลหน้าแดงทันที นี่เซบาสเตียนรู้ด้วยเหรอว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่น่ะ เซบาสเตียนจะคิดมัยนะว่าเขาแก่แดดคิดเรื่องอย่างว่านั้นในตอนนั้นที่ถูกสิ่งนั้นของพ่อบ้านดุนก้น

"เป็นอะไรหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามเขาจับความรู้สึกใจเต้นของชิเอลได้มันเต้นแรงทีเดียวเมื่อครู่นี้

"ปละ เปล่าสักหน่อย พูดมากน่าเซบาสเตียน"ชิเอลโวยพรางทุบหลังเซบาสเตียนแรงๆอย่าหมั่นไส้และเขินอาย

"โอยยา ผมถามดีๆแล้วมาทุบหลังผมทำไมล่ะครับ ทำตัวเกเรแบบนี้ เดี๋ยวตีก้นซะเลยดีมัย ฮึ"เซบาสเตียนพูดดุๆพรางเอามือตบก้นชิเอลเบาๆเป็นเชิงขู่ เด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้งทันทีเมื่อโดนขู่

"อย่านะ ไม่ทุบก็ได้ ห้ามตีฉันนะเซบาสเตียน"ชิเอลพูดเสียงอ่อย เขาไม่อยากเจ็บตัวอีกแล้ว วันนี้เจ็บตัวมาทั้งวันแล้วอีกอย่างก้นของเขาก็ยังระบมอยู่ยังไม่หายเจ็บเลย

"ก็ได้ขอรับ แต่นายน้อยต้องทำตัวดีๆนะครับ ถ้าง่วงก็หลับไปเลยก็ได้เดี๋ยวถึงบ้านแล้วผมจะปลุกเอง วันนี้คุณเหนื่อยมากเลยไม่ใช่หรือครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงอ่อนโยนลง แล้วเอามือลูบหลังชิเอลเบาๆไปเรื่อยๆ

พอชิเอลถูกเซบาสเตียนลูบหลังไปมาเบาๆไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็เริ่มเคลิ้มดวงตาเปลี่ยนเป็นสีท้องฟ้ากลับสู่โหมดมนุษย์ทันทีเมื่อในยามที่ตนผ่อนคลายตาเริ่มหรี่ปรือค่อยๆปิดลงช้าๆแล้วก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เซบาสเตียนได้ยินเสียงหายใจช้าๆลึกๆของเด็กหนุ่มทำให้เขาคิดว่านายน้อยคงหลับไปแล้ว

"หึหึหึ แค่ลูบหลังแล้วหลับนี่เหมือนหมาจังเลยนะครับนายน้อยเนี่ย เป็นชิวาว่าสินะ"เซบาสเตียนพูดกระซิบแผ่วเบากับตัวเองไม่ให้นายน้อยได้ยิน แต่คนถูกนิทาว่าเหมือนชิวาว่าหูดีสมกับเป็นหมา

"นินทาฉันเหรอเซบาสเตียน"ชิเอลพูดในขณะที่ยังหลับตาอยู่ หูดีเกินคาดจริงๆ เซบาสเตียนถึงกับสะดุ้งอย่างคาดไม่ถึง 

"อุ้ย!!.. ยังไม่หลับเหรอครับ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดพรางเหงื่อตก

"ก็งีบไปหน่อยน่ะ แต่ได้ยินแว่วๆอะไรๆ ชิวาว่านะ นายว่าฉันเป็นหมางั้นเหรอ เจ้าอีกา!!!"ชิเอลตะโกนใส่หูเซบาสเตียนจนหูพ่อบ้านหนุ่มแทบอื้อ ขี้หูเต้นระบำเลย

"โอยยา จะตะโกนใส่หูผมทำไมล่ะนายน้อย เดี๋ยวแก้วหูผมแตกขึ้นมานายน้อยจะทำไงล่ะครับ "เซบาสเตียนร้องโวยพรางเอานิ้วมาแคะหู

"ก็นายอยากมานินทาฉันก่อนทำไมล่ะ คนกำลังหลับสบายแท้ๆ"ชิเอลโวย

"ขนาดหลับแท้ๆนะยังได้ยินอีก หูดีสมกับเป็น...หมาจริงๆนะครับ"เซบาสเตียนแซวตอนนี้เขารีบเอามือบังหูไว้ เดี๋ยวเกิดนายน้อยมาตะโกนกรอกใส่หูอีก

"หนอย..กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นหมา ฮึ เดี๋ยวกัดเลย " ชิเอลพุดอย่างโกรธๆพรางทำท่าแยกเคี้ยวใส่เซบาสเตียน

"เอาน่าๆเอาน่า นายน้อยไม่ง่วงแล้วหรือครับ นอนต่อเถอะผมไม่นินทาอะไรคุณและ"เซบาสเตียนพยายามประนีประนอม แล้วเอามือลูบหลังชิเอลเบาๆ คน(หมา)ที่โดนลูบหลังเบาๆค่อยๆสงบลงแล้วก็เคลิ้มหลับไปแทบจะทันทีด้วยความเหนื่อยล้าและง่วงจัด
หลายนาทีต่อมาเมื่อเจ้าม้านิลกาฟเดินทางมาถึงสถานที่ที่เจอค้างคาวปีศาจ เซบาสเตียนก็สั่งให้นิลกาฟหยุดเพื่อดูว่าพวกแวมไพร์หลุดออกไปจากกระสอบแล้วหรือยัง

"หยุดก่อนนิลกาฟ ขอฉันดูพวกแวมไพร์ซิว่ามันหลุดออกไปหรือยัง"เซบาสเตียนพูดพรางบังคับทิศทางการเดินของม้าสีนิลให้เดินไปดูใกล้ๆกองถุงกระสอบ พอเห็นว่าถุงกระสอบมีสภาพถูกเปิดออกสายโซ่ที่พันไว้ขาดสะบั้น

"แย่ล่ะ พวกมันหนีไปได้แล้ว "เซบาสเตียนพูดอย่างตื่นตระหนก พรางหันไปมองรอบๆตัวอย่างระแวดระวัง แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็ค่อยๆลงมาจากหลังนิลกาฟ ในขณะที่มีเด็กหนุ่มหลับอยู่บนบ่ากว้างของเขา เซบาสเตียนได้กลิ่นเลือดจากตัวของนายน้อย 
แม้บาดแผลตามตัวจะหายไปแล้วแต่คราบเลือดแห้งๆก็ยังมีอยู่อาจเป็นตัวเรียกพวกแวมไพร์มาอีกก็เป็นได้ 

"นิลกาฟแกกลับไปหานายของแกที่เมืองซาตานก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะเอาค่าตอบแทนไปให้ ส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอ ฝากความคิดถึงเพื่อนของฉันด้วยนะ"เซบาสเตียนหันไปหาม้าสีนิลพรางลูบขนที่แผงขอของมัน นิลกาฟพยักหน้าแล้วมันก็หันหลังกลับไปทางเข้าเมืองซาตานแล้วโพทะยานวิ่งห้อกลับไปทันที มันไว้ใจเซบาสเตียนว่าจะไม่ผิดสัญญากับมัน
ทิ้งให้เซบาสเตียนอยู่กับเด็กอวดดีนั่นตามลำพัง

"เอาหล่ะ เรารีบกลับบ้านกันเถอะนายน้อยก่อนที่พวกแวมไพร์จะมา"เซบาสเตียนพูดพรางวิ่งตรงไปยังทางกลับบ้านของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าในนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็หยุดวิ่งเพราะเขาจับกระแสพลังปีศาจจำนวนมากได้ มันกำลังใกล้เข้ามา แย่แล้วกลิ่นเลือดของนายน้อยเป็นตัวเรียกพวกมันมา

"แย่ล่ะ พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว เราคงพานายน้อยกลับบ้านในตอนนี้ไม่ได้แล้ว หากพวกมันรู้ที่อยู่ของเรามันคงจะไปตามดักรอจับตัวนายน้อยแน่ๆ"เซบาสเตียนพรางเงยหน้ามองดูท้องฟ้ายามราตรี ซึ่งอีกไม่กี่นาทีนี้ จะมีบางสิ่งปรากฏบนท้องฟ้ามากมายเลย

"ตื่นเร็วนายน้อย พวกมันกำลังมา "เซบาสเตียนพูดรัวเร็วพรางตบหลังชิเอลเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น เด็กหนุ่มเริ่มขยับตัวแล้ว เซบาสเตียนเปลี่ยนท่าอุ้มมาเป็นอุ้มช้อนก้นอย่างรวดเร็ว

"มีอะไรเหรอเซบาสเตียน ฮ้าววว"ชิเอลพูดอย่างสลึมสลือ พรางอ้าปากหาวอย่างคนง่วงนอน 

"แวมไพร์ กำลังจะมา นายน้อยเปลี่ยนสู่โหมดดาร์กอีวิ้วไว้นะครับ พลังปีศาจของคุณจะช่วยปกป้องร่างกายของคุณ ผมจะต้องพาคุณไปให้ห่างจากบ้านผมแล้วล่ะ "เซบาสเตียนบอกพรางกางปีกสีดำทั้งสองข้างขึ้น

"นายจะไปไหนล่ะ"ชิเอลถามพรางเปลี่ยนเป็นโหมดดาร์กอีวิ้วทันทีตามคำแนะนำของเซบาสเตียน

"เราจะเข้าไปในป่ากันครับ ต้องล่อพวกนั้นไปให้ไกลจากบ้านก่อน ตรงนี้มันใกล้บ้านพวกเราเกินไปอันตราย "เซบาสเตียนพูดพรางขยับปีกขึ้นลงแล้วพาโพทยานไปอย่างรวดเร็ว ชิเอลเอาแขนโอบรอบคอเซบาสเตียนไว้หลวมๆ
แล้วเซบาสเตียนก็พาบินไปให้ไกลจากทางเข้าบ้านทันทีตรงไปยังเขตป่ารกชัฏ เขาจับกระแสพลังปีศาจได้ชัดมากขึ้นเรื่อยๆ พวกมันกำลังตามกลิ่นเลือดของชิเอลมา 

"ทำไมต้องเข้ามาในป่าด้วยล่ะ เซบาสเตียน" ชิเอลถามขึ้นทันทีอย่างสงสัย

"ผมจะพานายน้อยไปล้างตัวน่ะสิในป่ามีลำธารอยู่จะช่วยล้างคราบเลือดของคุณออก ผมคงพาคุณกลับไม่ได้จนกว่าจะล้างร่องรอยการติดตามของพวกแวมไพร์ออกไปก่อน และขอให้ฟังผมให้ดีนะครับ เมื่อไหร่ที่ผมบอกให้วิ่งก็ต้องวิ่ง หนีคุณก็ต้องหนีไปให้ไกลที่สุด และหากต้องทิ้งผมไว้กลางทางคุณก็ต้องทำ เข้าใจมันครับ"เซบาสเตียนบอกอย่างเด็ดเดี่ยวพรางบินเข้าไปในป่าลึก อย่างรวดเร็ว

"แต่ว่า ทำไมล่ะ ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้แน่ ฉันจะสู้เป็นเพื่อนนาย ฉันจะไม่หนีไปเด็ดขาด"ชิเอลพูดอย่างดื้อดึง

"อย่าได้มาเสี่ยงอันตรายกับผมเลยครับ เลือดของคุณมีน้อยกว่าผมและสำคัญมากกว่าผม หากผมพลาดท่าผมก็เอาตัวเองรอดได้ ต่อให้ผมถูกพวกนั้นรุมดูดเลือดไปผมก็ไม่ตายเลือดของผมมีไม่จำกัด ยิ่งเสียเลือดร่างกายก็ยิ่งสร้างขึ้นมาทดแทนมากขึ้นเป็นสิบเท่า และตอนนี้ผมเองก็เสียพลังไปมาก ยังเพลียๆอยู่ อาจจะปกป้องคุณไว้ไม่ได้"เซบาสเตียนพูดสั่งเสียไว้จากนั้นเขาก็พาชิเอลมาหยุดบนอากาศเหนือผืนน้ำเย็นๆ

"เอาหล่ะ ทนหนาวหน่อยนะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางปล่อยมือออกจากตัวชิเอลอย่างกระทันหัน ชิเอลตกใจมองเซบาสเตียนตาค้าง แล้วตัวเขาลอยในอากาศเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างของเขาตกวูบดิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว 
"อ้าาาาา!!!!เซบาสเตียน"ชิเอลร้องลั่นพรางหงายหลังตกลงไปในน้ำเย็นๆดัง ตู้ม!!! 

"แค่กๆ แค่กๆ เจ้าบ้าเซบาสเตียน!!!กล้าดียังไงมาจับฉันโยนลงน้ำน่ะ แค่กๆ เอาฉันขึ้นไปนะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น แค่กๆ "ชิเอลร้องโวยลั่นเขาสำลักน้ำไปมากโขพรางพยายามตะเกียกตะกายพุ้ยน้ำพยุงตัวขึ้นมาไม่ให้จมน้ำแต่เขาว่ายน้ำไม่เป็น
แล้วจากนั้นก็ค่อยๆจม บุ๋มๆ แล้วร่างของเขาก็จมดิ่งลงไปใต้น้ำอย่างช้าๆ

"อยู่ที่นี่ก่อนนะครับ พวกมันมาแล้ว ผมจะไปดักเอาไว้ ไม่ให้ตามหานายน้อยเจอ ขอให้คุณปลอดภัย "แล้วเซบาสเตียนก็หายตัววับไปทันที ไม่มีทีท่าว่าจะห่วงนายน้อยเลยว่าจะจมน้ำตายหรือไม่ เพราะเขารู้ว่านายน้อยเป็นปีศาจต่อให้ตกน้ำก็ไม่มีทางที่จะจมน้ำตายได้ จึงทิ้งชิเอลให้ลอยเค้งเต้งอยู่ในน้ำ

ชิเอลที่กำลังจมอยู่ใต้น้ำหลับตาลงคิดว่าตัวเองคงจะจมน้ำตายแล้ว แต่แล้วเขาก็ไม่ตายเขายังมีชีวิต เขายังมีลมหายใจ และความรู้สึก เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาดวงตาสีแดงวาวโรจ ร่างของเขาลอยละล่องอยู่ใต้น้ำ 

"เอ๊ะ นี่เรา..ทำไมยังไม่ตายล่ะ "ชิเอลคิดในขณะที่ร่างของเขาลอยละล่องอย่างไร้น้ำหนัก ตัวเบาหวิว และหายใจได้อย่างปกติ แม้ตอนนี้จะอยู่ในน้ำก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกทรมานว่าจะขาดอากาศหายใจเลยสักนิดเดียว

"เป็นไปได้ยังไง เราหายใจในน้ำได้ด้วยเหรอ ปีศาจไม่มีทางจะจมน้ำตายสินะ " ชิเอลหันไปมองดูรอบๆตัวอย่างร่าเริง ใต้น้ำนี้มีปลาแหวกว่ายๆ มีพืชน้ำ มีสาหร่าย ชิเอลยิ้มอย่างพึงพอใจ เป็นปีศาจนี่สะดวกสบายดีจริงๆ ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง
แล้วชิเอลก็ลองขยับแขนขยับขาลองหัดแหวกว่ายน้ำด้วยตัวเองดู จนกระทั่งว่ายลอยขึ้นมาจนโผล่พ้นผิวน้ำ 

"อ้าาาา"ชิเอลครางเมื่อเขาสามารถว่ายน้ำขึ้นมาบนผิวน้ำด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องพึ่งเซบาสเตียนเขาก็ว่ายน้ำได้แล้ว แม้จะเป็นโชคช่วยจากการเป็นปีศาจก็เถอะ

"ดีจังที่เราไม่จมน้ำตาย เพราะอย่างงี้ เจ้านั้นถึงทิ้งเราลงน้ำแล้วไม่สนใจจะมาช่วยเลยสินะ คงจะรู้ว่าเราจะปลอดภัยไม่มีทางจมน้ำตายได้อีกเหมือนตอนเป็นมนุษย์ หึหึหึ สะดวกสบายดีชะมัดเป็นปีศาจเนี่ย "ชิเอลพูดอย่างร่าเริงพรางพยายามแหวกว่ายมาขึ้นฝั่ง เนื้อตัวเปียกโชกเสื้อเชิ้ตสีขาวแนบติดตัว คราบเลือดและคราบสกปรกต่างๆจากดินจากฝุ่นหลุดออกไปหมดแล้ว 

"ฮึบ!!ว่าแต่เจ้านั่นไปไหนแล้วล่ะ "ชิเอลพูดพรางปีนขึ้นบนฝั่งลุกขึ้นเดินตัวเปียกปอนเหมือนลูกหมาตกน้ำไปตามชายฝั่งแม่น้ำลำธาร เพื่อตามหาเซบาสเตียน

"เซบาสเตียน เซบาสเตียน นายอยู่ไหน!!!! "ชิเอลตะโกนเรียกพ่อบ้านหนุ่มพรางเดินลึกเข้าไปในป่า ตอนนี้เขาไม่มีร่องลอยให้แวมไพร์ติดตามแล้ว ค่อนข้างปลอดภัยทีเดียว หากเขาคิดไม่ผิดเซบาสเตียนอาจไปดักโจมตีศัตรุอยุ่ก็ได้

ทางด้านเซบาสเตียนในตอนนี้กำลังประจันหน้าต่อสู้กับเหล่าแวมไพร์ที่แปลงกลายมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ พวกมันมีกันทั้งหมดยี่สิบตนได้ เซบาสเตียนกำลังต่อสู้เพียงลำพังด้วยมือเปล่าไร้อาวุธทำได้แค่ชกต่อย และตอนนี้พลังปีศาจของเขาอ่อนกำลังลงไปมากเนื่องจากก่อนหน้านี้ใช้ไปเยอะจนแทบจะหมดอยู่แล้ว จึงทำให้การต่อสู้นั้นยืดเยื้อ และเขาทำท่าจะเพลี่ยงพล้ำด้วยความเหนื่อยล้า

"อย่าฝืนไปหน่อยเลยน่า เจ้าอีกา แกสู้พวกข้าไม่ไหวแล้วนะ ต่อให้แกเป็นปีศาจระดับเอสคราส แต่แกสูญเสียพลังไปมากจากการต่อสู้กับพวกข้า
ไม่น้อยเลยนี่ " หนึ่งในเหล่าแวมไพร์พูด แวมไพร์ตนนี้มีรูปร่างแตกต่างจากแวมไพรืตัวอื่นๆดูมีอำนาจและรูปร่างและการแต่งกายที่สง่างามมากว่าตัวอื่นๆ เซบาสเตียนพอจะรู้ว่าเจ้านี่ต้องเป็นหัวหน้าแวมไพร์แน่ๆดูจะเก่งกว่าตัวอื่นๆ

และที่เขาพอจะจับสังเกตได้คือที่ใบหน้ามีรอยปื้นแดงๆเหมือนกับรอยโดนต้นไม้ฟาดใส่หน้ามา แสดงว่าเจ้านี่คือค้างคาวตัวที่เข้าใกล้นายน้อยและโดนพ่อบ้านอย่างเขาเขวี้ยงต้นไม้ใส่น่ะเอง

"คุณเองสินะที่โดนผมปาต้นไม้ใส่ ท่านเคล้า หึหึหึ "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"ใช่ ข้าถึงได้มาคิดบัญชีกับแกไง เจ้าอีกา จะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย ที่แกทำกับพวกข้าไว้แสบมาก ยังดีที่ภรรยาข้าไม่ได้มาด้วย นางจึงรอดจากการโดนแกจับมาได้ แล้วมาช่วยปลดปล่อยพวกข้าออกมาจากถุงกับโซ่เวรนั้น" เจ้าแวมไพร์หน้าเป็นปื้นแดงพูดอย่างเคียดแค้น

"อ้อ นั่นก็เป็นโชคดีของคุณล่ะนะ ที่หลุดออกมาจากถุงกระสอบได้ก่อนจะเช้าน่ะ"เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยๆเขาสู้กับพวกแวมไพร์ยี่สิบตนมาสักพักหนึ่งแล้วและพึ่งมาสู้กับตัวหัวหน้าเมื่อจัดการซัดพวกลูกน้องพวกนั้นสลบไปหมด เหลือตัวหัวหน้าเนี่ยแหละที่ยังเอาชนะไม่ได้ พลังของตัวหัวหน้ามีมากกว่าตัวอื่นๆ

"หนอยแก!!!!"เจ้าหัวหน้าแวมไพร์ดวงตาแดงวาวโรธด้วยความโกรธ แล้วก็บุกจู่โจมทันที เซบาสเตียนได้แต่ตั้งรับ เขาแทบไม่มีแรงเหลือจะสู้ไหวแล้ว ผลัวะๆๆๆ ตุบ ตับ โชะ ป้าบ เสียงการต่อสู้ประทะกันของปีศาจอีกากับหัวหน้าแวมไพร์กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด

"หึหึหึ อย่าฝืนเลยน่า เจ้าอีกา ยอมแพ้ซะเถอะ แกน่ะหืดขึ้นคอแล้วนะ พลังแกในตอนนี้น่ะสู้ข้าไม่ไหวหรอก"เจ้าหัวหน้าแวมไพร์พูดอย่างข่มขวัญพรางถาโถมพลังเข้าใส่อย่างสุขุม เซบาสเตียนเหงื่ออกเต็มหน้า หน้าซีดลงเขาเหนื่อยสุดจะทนแล้ว ร่างกายเคลื่อนไหวได้ช้าลง จนเพี่ยงพล้ำ ถูกหัวหน้าแวมไพร์จับล๊อกคอไว้ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

"อึ่ก!!! ปล่อยผมนะ ท่านเคล้า ถึงคุณจะพยายามฆ่าผม ผมก็ไม่มีทางจะตาย คุณก็รู้ว่าผมเป็นอมตะ ไม่มีใครฆ่าผมให้ตายได้"เซบาสเตียนพูดอย่างเหนือชั้น หัวหน้าแวมไพร์จ้องหน้าปีศาจอีกาด้วยความกระหายเลือด 

"ในเมื่อฆ่าแกไม่ได้ ข้าก็ขอเลือดของแกกับเด็กของแกเป็นของรางวัลในชัยชนะของข้าก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน " หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางใช้ปลายนิ้วที่มีเล็บยาวแหลมคมจิ้มไปที่คอหอยของเซบาสเตียนที่ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืนได้อีกแล้ว

"หึ เรื่องอะไรผมจะบอกแวมไพร์กระหายเลือกอย่างคุณ "เซบาสเตียนพูดพรางยิ้มเยอะ เจ้าหัวหน้าแวมไพร์มองดูเซบาสเตียนอย่างโกรธจัด พรางจับหัวพ่อบ้านปีศาจจิกกระชากผมขึ้นมา 

"หนอย แก ดีล่ะในเมื่อปากแข็งไม่ยอมบอกดีนัก ข้าก็จะทรมานแกจนกว่าจะบอก "หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางชกท้องเซบาสเตียนจนตัวงอ

"อ๊อกกก!!!"เซบาสเตียนร้องด้วยความจุกเสียด แล้วจากนั้นเขาก็โดนเข่าของท่านเคล้ากระแทกเข้ากับอกอย่างแรงจนตัวกระตุก เลือดกระอั่กออกมาจากปากของพ่อบ้านหนุ่ม

"นี่แน่ะ!!!จะบอกไม่บอก ฮึ เจ้าอีกา" พลัวะๆๆ พลักๆๆ ตุบ ตับ ป้าบ หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางซ้อมอัดร่างเซบาสเตียนไปเรื่อยๆ ทั้งต่อยท้อง ชกหน้า ศอกหน้า ทุบหัว ตีเข่า จับเอาหัวโขกกับต้นไม้ จนร่วงลงไปกองที่พื้นก็กระทึบซ้ำ จนตอนนี้สภาพพ่อบ้านหนุ่มกลายเป็นกระสอบทรายให้กับหัวหน้าแวมไพร์ไปเสียแล้ว เลือดอาบตัว หน้าเยิน เลือดกลบปาก สภาพเละจนดูไม่ได้

"บอกข้ามาเจ้าอีกา ไม่งั้นข้าจะซ้อมแกให้ปางตายเลย บอกมาเด็กของเจ้าอยู่ที่ไหน"เจ้าหัวหน้าแวมไพร์จิกหัวเซบาสเตียนที่นอนแน่นิ่งอยู่แทบเท้าของเขาขึ้นมาถามต่ออย่างไร้ความปราณี 

"หึหึหึ ถุย "เซบาสเตียนที่ถูกกระทึบจนนอนหมอบอยู่ที่พื้นถูกหัวหน้าแวมไพร์จิกผมให้เงยหน้าขึ้นมา เขากลับยิ้มเยอะแล้วก็พ่นเลือดใส่หน้าหัวหน้าแวมไพร์อย่างเหยียดหยาม

"หนอย แก จะมากไปแล้วกล้ามาพ่นเลือดใส่หน้าข้าเชียวเหรอ ตายซะ!!!!!"เจ้าหัวหน้าแวมไพร์ปล่อยมือออกจากหัวของเซบาสเตียนจากนั้นก็ลงเท้ากระทืบอีกหลายๆที จนร่างของพ่อบ้านปีศาจกระตุก เขาไม่มีแรงจะต่อสู้แล้วได้แต่เป็นกระสอบทรายให้ศัตรู แล้วก็ถูกซ้อมจนสลบไป

"นี่แน่ะ!!! แก ตาย เจ้าอีกาอวดดี "หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางกระทืบร่างของเซบาสเตียนซ้ำหลายสิบที จนร่างที่สลบไปแล้วกระตุกตามแรงกระทืบนั้น แล้วจากนั้นหัวหน้าแวมไพร์ก็ไปจัดการปลุกบรรดาลุกน้องลุกสมุนของตนให้ตื่นขึ้นมารุ่มดื่มเลือดเหยื่อที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเพื่อแก้แค้นที่ทำเอาไว้แสบมาก

"เฮ้ย พวกแก ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหน ตื่นๆ"หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางตบหน้าลูกสมุนของตนทีละตน ปลุกให้ตื่นขึ้น แล้วหลังจากนั้นบรรดาเหล่าแวมไพร์ผู้เป็นลูกน้องก็ตื่นขึ้นมาจนหมดทั้งสิบเก้าตน รวมตัวหัวหน้าด้วยเป็นยี่สิบตน

"เอาหล่ะ ข้าได้จัดการเจ้าอีกานั่นจนสลบไปแล้วที่เหลือก็ให้พวกเจ้าจัดการต่อได้ตามสบายเลย ส่วนข้าจะไปตามหาเจ้าเด็กเลือดหอมหวานนั่น คิดว่ามันคงอยู่ไม่ไกล ข้าจับกระแสพลังปีศาจของมันได้จากที่ไกลๆ ต่อให้เจ้าอีกาปากแข็งนี่ไม่บอกข้าก็จะตามหาเด็กของมันได้อยู่ดีนั่นแหละ " หัวหน้าแวมไพรืออกคำสั่งกับลูกน้อง

"จริงเหรอท่านเคล้า ท่านจัดการปราบเจ้าอีกานี่ได้แล้วเหรอ ดีจริงพวกข้าจะได้จัดการเอาคืนกับมันให้สาสมเลย มาแค่ตนเดี่ยวแท้ๆบังอาจมาเล่นงานพวกข้าได้ ทำแสบมากเจ้านี่"หนึ่งในลูกสมุนแวมไพร์พูด เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่บึกบึน กำลังหักนิ้วเปราะทำท่าเหมือนกำลังจะไปหักกระดูกใครสักคน

"อืม เชิญพวกเจ้าเล่นกับเจ้าอีกาได้เต็มที่เลย ข้าไปล่ะ จะไปตามจับเด็กนั้น จำเอาไว้เลือดของเด็กคนนั้นเป็นของข้า ใครห้ามมาแย่งข้าเป็นอันขาด"ท่าเคล้าพูดอย่างเชียบขาด พวกบันดาเหล่าแวมไพร์พยักหน้ารับทราบ แล้วจากนั้นท่านเคล้าก็แปลงร่างเป็นค้างคาวปีศาจออกบินตามหาเด็กชายที่มีเลือดหอมหวานนั่นทันที ทิ้งลูกน้องให้รุมสะกำร่างของปีศาจอีกาได้อย่างเต็มที่

"ท่านเคล้าไปแล้ว พวกเราจะเอายังไงกับเจ้าอีกานี่ดี"หนึ่งในสมุนแวมไพร์พูดตนนี้มีรูปร่างผอมบางหน้าตาหล่อเหลา ผมสีดำตาสีแดงยาวปะบ่า

"ข้าอยากจะจับมันเฉือนเนื้อหักกระดูกจริงๆ แต่เราไม่มีอุปกรณ์เนี่ยสิ"เจ้าร่างกำยำบึกบึนพูดพรางหักข้อนิ้วเปราะๆ

"แต่ข้าว่ากลิ่นเลือดของมันหอมหวานเหมือนกันนะ มันเป็นปีศาจเอสคราสใช่มัย ข้าว่าเลือดมันมีค่ายิ่งกว่าทองเสียอีก พวกเลือดบริสุทธิ์เดี๋ยวนี้หายากนะ เพียงแค่ดื่มเลือดของมันพลังก็จะพุ่งขึ้นสูงเต็มเปรี่ยมเลย "หนึ่งในแวมไพร์พูด ตนนี้มีรูปร่างเป็นชายหนุ่มผมสีทองแตกต่างจากตัวอื่นๆ เขาเป็นแวมไพร์ลูกครึ่งอเมริกัน

"ข้าเห็นด้วยกับเจ้า วอแรม เลือดบริสุทธิ์มีค่ายิ่งกว่าทอง ข้าชักจะอดใจไม่ไหวแล้วที่จะได้ดูดเลือดของมัน ท่านเคล้านี่เก่งจริงๆปราบมันจนหมอบแทบเท้าเลย" หนึ่งในสมุนแวมไพร์อีกตนหนึ่งพูด ตนนี้เป็นหญิงสาวดวงตาแดง หันไปคุยกับแวมไพร์ลูกครึ่งอเมริกันที่เธอเรียกว่า วอแลม แล้วจากนั้นเธอก็มานั่งคุกเข่าลงมองเรือนร่างของเซบาสเตียนที่สลบแน่นิ่งไม่ไหวติงอย่างกระหายเลือด เธอค่อยๆเอามือลูบไล้ใบหน้าของปีศาจอีกาที่หลับสนิทบาดแผลจากการถูกซ้อมนั้นค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ

"โห..ข้าพึ่งจะสังเกตตอนที่สู้กันข้าน่าจะสังเกตดีๆกว่านี้ เจ้าอีกานี่หล่อใช้ได้เลยนะ หล่อกว่าเจ้าอีกนะ ชาแนล"หญิงสาวแวมไพร์พูดพรางหันมามองหน้าแวมไพร์ร่างผอมบางผมสีดำยาวปะบ่าหน้าตาดีแล้วยิ้มเยอะ

"นี่ๆ เดลล่า เจ้านี่เจอผู้ชายหล่อๆหน่อยไม่ได้เลยนะ อย่าลืมสิเจ้าเป็นเมียของข้า อย่ามาชื่นชมชายอื่นต่อหน้าสามีจะได้มัย "ชาแนลตวาดใส่หญิงสาวอย่างหึงหวง

"แหมข้าก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง เจ้านี่อย่ามาทำเป็นหึงหวงข้าจะได้มัย "หญิงสาวที่ชื่อเดลล่าพูดอย่างไม่พอใจที่ถูกสามีต่อว่าแล้วเข้าไปจะไปตบตีสามี

"เอ้าๆๆๆ พอแล้วพวกเจ้าจะมาทะเลาะอะไรกันตอนนี้ มันใช่เวลาหรือไง ถ้าไม่รีบทำอะไรเดี๋ยวเจ้าอีกาก็ฟื้นขึ้นมาหรอก เดลล่า เจ้าเลิกบ้าผู้ชายได้แล้วนี่มันอาหารของพวกเรา "เจ้าร่างบึกบึนพูดอย่างโมโหพรางจับคว้าแขนของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายกันเอง

"ปล่อยแขนข้า บาบัต ข้าไม่ทะเลาะก็ได้เชอะ"เดลล่าตวาดใส่ร่างบึกบึนพรางสะบัดแขนของตนให้หลุดจากมือของร่างบึกบึนที่เธอเรียกว่าบาบัตให้ได้

"ก็ได้ เอาหล่ะเราจะเอายังไงกับเจ้าอีกานี่ดี ยิ่งเราปล่อยนานเจ้านี่อาจจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ อย่าลืมสิเจ้านี่เป็นปีศาจระดับเอสคราสเชียวนะ ข้าว่าจับหักคอดีมัย หรือไม่ก็หักแขนหักขา "บาบัตเสนอความคิดอันโหดเหี้ยมให้กับบรรดาเพื่อนพ้อง

"ข้าว่าดูดเลือดดีกว่าท่าทางเลือดของมันน่าอร่อยนะ บางทีอาจอร่อยกว่าเลือดของเด็กคนนั้นที่ท่านเคล้าหมายปองไว้"วอแลมหนุ่มอเมริกันพูดพรางเลียลิ้นแผล็บๆอย่างกระหายใคร่ลองลิ้มรส

"ใช่ข้าเองก็เห็นด้วยกับวอแลม พวกเจ้าคิดว่าไง"หญิงสาวเดลล่าหันไปถามเพื่อนพ้องแวมไพร์ที่เหลืออีกสิบกว่าตน แล้วทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ดี งั้นข้าไม่เกรงใจล่ะขอดูดเลือดพ่ออีการูปหล่อตนนี้ก่อนเลยแล้วกัน "เดลล่าพูดพรางก้มลงฝังเขี้ยวแหลมคมดูดเลือดที่ซอกคอของปีศาจอีกาอย่างดื่มด่ำในรสชาติที่หวานหอมจนยากจะอดใจไหวดูดอย่างเนิ่นนาน จนโดนสามีจิกหัวลากออกมาด้วยความหึงหวง

"แก...นังเมียเจ้าชู้ แกกล้าดูดเลือดที่ซอกคอของชายอื่นต่อหน้าสามีเชียวเหรอ นังเดลล่า!!ตาย!" ชาแนวจิกหัวเมียลากออกมาห่างๆร่างของเซบาสเตียนแล้วก็ตบๆๆๆ พวกแวมไพร์ที่เหลือก็มองดูคู่สามีตบตีกันครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มทยอยมารุมกินโต๊ะ หลังจากที่แวมไพร์สาวได้ลิ้มรสเปิดงานปาตี้เลือดอีกาไปเรียบร้อยแล้ว

แล้วเซบาสเตียนก็ถูกเหล่าแวมไพร์รุมดูดเลือดตามส่วนต่างๆของร่างกาย ส่วนตัวเขาได้แต่นอนแน่นิ่งหลับสนิทไม่รู้สึกตัวอีก
ทางด้านชิเอลในตอนนี้กำลังเดินตัวเปียกปอนตามหาเซบาสเตียน เขายังไม่อยากใช้ตาขวาเรียก อยากลองเดินตามหาด้วยตัวเองก่อน 

"เซบาสเตียน นายอยู่ไหน"ชิเอลร้องตะโกนเรียกตอนนี้เขาเดินเข้ามาในป่าลึกที่มืดมิต มองไม่เห็นแม้แต่ลากไม้

"โอ๊ะ!!" ชิเอลร้องออกมาด้วยความตกใจที่สะดุดลากต้นไม้หกล้ม หน้าคมำ จนกลิ้งไปบนเศษใบไม้ที่ร่วงเกลื่อน เข่าครูดกับพื้นที่มีเศษหินเล็กเข้าพอดี

" โอ๊ยเจ็บ!!!! โถ่เจ้าลากต้นไม้บ้านี่"ชิเอลร้องด้วยความเจ็บแปล๊บๆที่เข่ามีแผลถลอก เลือดออกซิบๆ ทำไมเขาถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ ชอบหกล้มเรื่อยเลย 
พอลุกขึ้นมาได้ก็เอาเท้าถีบต้นไม้อย่างโมโหที่รากของมันทำให้เขาหกล้ม แล้วจากนั้นไม่นานชิเอลก็ฉุกคิดมาได้

"แย่ล่ะ เลือดออกแบบนี้ แวมไพร์!!!"ชิเอลร้องขึ้นอย่างตื่นตะหนก กลิ่นเลือดของเขาเป็นตัวเรียกแวมไพร์ แย่แล้วทำไงดี ป่านนี้มันคงกำลังตามกลิ่นมาแล้ว
ชิเอลเงยหน้ามองข้างบนอย่างหวาดระแวง อีกไม่นานมันจะมา 

"ทำไงดี ทำไงดี มันต้องตามหาเราเจอแน่"ชิเอลเดินไปเดินมาอย่างลนลานแล้วนาทีต่อมาก็คิดได้

"จริงสิ กลับไปแช่น้ำดีกว่าแล้วว่ายไปที่อื่นเลย"ชิเอลคิดได้แล้วก็วิ่งทันทีเขาไม่สนใจเข่าที่เจ็บอยู่หรอกตอนนี้คือต้องหาทางทำลายร่องรอยการติดตามของแวมไพร์ก่อน 
แต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไปเพราะตอนนี้เจ้าหัวหน้าแวมไพร์ตามหาชิเอลเจอแล้ว ค้างคาวปีศาจส่งเสียงร้องความถี่สูงเพื่อหยุดยั้งร่างกายของเหยื่อที่กำลังตามล่าอยู่
ชิเอลอยู่ในโหมดดรากอีวิ้ว พลังปีศาจของเขาปกป้องตัวเขาจากคลื่นนั้นทำให้เขาพอจะเคลื่อนไหวร่างกายได้แต่ก็ช้ากว่าแวมไพร์อยู่ดี

"จะหนีไปไหน เด็กน้อย"หัวหน้าแวมไพร์มาดักตรงหน้าชิเอลที่กำลังวิ่งหนีแล้วต้องเบรคกระทันหันเพราะถูกดักหน้าเอาไว้ 

"ต้องขอบใจกลิ่นเลือดของเจ้า ที่นำพาข้ามาให้พบกับเจ้าได้อย่างง่ายดายแบบนี้"เจ้าหัวหน้าแวมไพร์พูดอย่างดีใจพรางมองดูราบเลือดที่เข่าของเด็กหนุ่ม

"แก!!!"ชิเอลร้องอย่างตื่นตระหนก พรางค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ หัวหน้าแวมไพร์ก็ย่างกรายเข้ามาช้าๆเช่นกัน เขาจะค่อยๆต้อนเหยื่อจนกว่าจะจนมุมไร้หนทางหนี

"หึหึหึ เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอกเจ้าหนู ยอมให้ข้าดูดเลือดของเจ้าซะดีๆ "หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางจ้องมองหน้าชิเอลด้วยความกระหายเลือด

"ไม่!!! อย่านะ.. เซบาสเตียน.. เซบาสเตียน ได้ยินมัย..ช่วยฉันด้วย!!ฉันอยู่นี่มานี่เดี๋ยวนี้!"ชิเอลใช้ตาขวาเรียกเซบาสเตียนมา แต่ทว่าไม่มีร่างของพ่อบ้านหนุ่มมาปรากฏตัวเลย

"หึหึหึ เรียกหาเจ้าอีกานั่นเหรอ มันคงมาช่วยเจ้าไม่ได้หรอก มันยังสลบเหมือดอยู่เลยเพราะโดนข้าเล่นงาน ในตอนนี้ก็คงโดนพวกสมุนของข้ารุมดูดเลือดอยู่ล่ะมั้ง ป่านนี้น่ะ คงโดนดูดจนแห้งหมดตัวไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"หัวหน้าแวมไพร์พูดยิ้มๆพรางเดินไล่ต้อนชิเอลเข้ามาอีกเรื่อยๆ 

"ไม่จริง!!! ปีศาจอย่างเซบาสเตียนไม่มีทางแพ้ใครง่ายๆ เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เซบาสเตียนมานี่เดี๋ยวนี้ นายจะมัวนอนอยู่ไม่ได้นะ มาหาฉันเดี๋ยวนี้ ฉันเชื่อใจนาย ว่านายต้องมาช่วยฉันได้แน่"ชิเอลใช้ตาขวาเรียกอีกครั้งอย่างมุ่งมั่นเข้มแข็ง
ทางด้านเซบาสเตียนในตอนนี้กำลังนอนแน่นิ่งหลับสนิทถูกบรรดาลูกสมุนแวมไพร์รุมดูดเลือดอยู่ เขายังไม่รู้สึกตัวเลย แต่แล้วที่มือขวาของเขาตราสัญลักษณ์พันธะสัญญาสีดำนั้นหลั่งเลือดออกมา 

เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลลงไปที่ใต้ตัวของเซบาสเตียนเรื่อยๆจนก่อเป็นรูปร่างตราสัญลักษณ์นั้นเรืองแสงขึ้นมามีพลังบางอย่างโอบล้อมรอบตัวของเขา แล้วเหล่าแวมไพร์ที่รุมดูดเลือดอยู่นั้นถูกพลังนั้นดีดกระเด็นจนไปกระแทกเข้ากับต้นไม้บ้างล่วงหล่นบ้าง ชนกันเองบ้างแล้วสลบแน่นิ่งไป 

เหลือแวมไพร์อยู่ตนเดียวที่ยังไม่ได้โดนพลังนั้นดีดกระเด็นคือ แวมไพร์สาวเดลล่าที่ถูกสามีตบจนแก้มแดงแล้วไล่ให้ไปนั่งไกลๆจากเหยื่อ เธอจึงไม่ได้ดูดเลือดของเซบาสเตียนอีกตอนที่พันธะสัญญานั่นทำงาน ดวงตาของเดลล่าเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น
นั้นคือร่างของปีศาจอีกาที่เธอได้ลิ้มรสเลือดหอมหวานจากซอกคอของเขาค่อยๆลอยขึ้นช้าๆ

"เจ้าอีกา!!!"เดลล่าร้องเรียกอย่างตื่นตระหนกที่เหยื่อของเธอลอยขึ้นมาเรื่อยๆเธอเข้าใกล้เขาไม่ได้ตราบใดที่แสงจากตราสัญลักษณ์ประหลาดนั้นยังทำงานอยู่ ร่างของเซบาสเตียนที่หมดสติในท่านอนหงายนั้นถูกพลังพลักดันให้ตัวตั้งตรงขึ้นลอยตัวอยู่กลางเวหา เหนือตราสัญลักษณ์เลือดนั้น

แล้ววินาทีต่อมาเซบาสเตียนก็ลืมตาตื่นขึ้นดวงตาสีแดงเลืองแสงด้วยพลังอำนาจที่เข้มแข็งของชิเอลทำให้ปลุกพลังเซบาสเตียนให้กลับฟื้นคืนมาได้เต็มเปรี่ยม ตอนนี้ปีศาจอีกาไม่ได้อ่อนแออีกต่อไปแล้ว พลังปีศาจที่รุนแรงทำให้เดลล่าที่ยืนเงยหน้ามองถึงกลับเบิกตากว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า เหยื่อที่โดนรุนทึ้งดูดเลือดไปมากมาย กลับยังมีพลังมากมายมหาศาลขนาดนี้ เธอรู้ดีว่าตอนนี้เธอไม่สามารถสู้กับเขาได้ แม้เธอจะได้รับเลือดของเขามาทำให้พลังของเธอเต็มเปรี่ยมก็จริง แต่ก็สู้ปีศาจระดับเอสคราสอย่างเขาไม่ได้ 

หลังจากนั้นเซบาสเตียนและตราสัญลักษณ์เลือดนั่นก็หายไป เดลล่าวิ่งมาดูที่ๆที่เคยมีร่างปีศาจอีกาอยู่อย่างงุนงงว่าทำไมอยู่ๆถึงหายตัวไป
และในตอนนี้ทางด้านชิเอลกำลังโดนหัวหน้าแวมไพร์จับดูดเลือด เขาพยามเอามือยันหน้าแวมไพร์นั้นเอาไว้สุดกำลังแต่อีกไม่นานเขาก็จะหมดแรงแล้วเสียท่าให้กับหัวหน้าแวมไพร์นั้นแล้วจะโดนดูดเลือด

"ออกไปให้พ้นนะ เจ้าปีศาจกระหายเลือด "ชิเอลตวาดใส่พรางเอามือยันหน้าของหัวหน้าแวมไพร์ไว้ตอนนี้เขาถุกต้อนจนมุมติดแหงกอยู่ที่ต้นไม้ต้นใหญ่หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว อีกไม่กี่วินาทีเขาก็จะโดนดูดเลือดแล้ว

"หึหึหึ ขัดขืนข้าได้อีกไม่นานหรอกเจ้าหนู ไหนล่ะคนของเจ้าน่ะ ไม่เห็นจะมาช่วยเลย ทำใจซะเถอะ ไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้หรอก มาให้ข้าดูดเลือดซะดีๆ เจ้าปีศาจน้อย"หัวหน้าแวมไพร์พยายามดันหน้าตัวเองเข้าไปงับคอชิเอลให้ได้ เด็กหนุ่มพยายามต้านอย่างสุดกำลัง เขาเริ่มเหนื่อยแล้วพลังของแวมไพร์มันเยอะเกินกว่าที่เด็กอย่างเขาจะต้านทานไหว

"อย่านะ ถอยออกไป เจ้าแวมไพร์กระหายเลือด ถอยไป ฮึบ!!!"ชิเอลคอยเอามือดันหน้าไว้ตอนนี้พลังของเขากำลังจะหมดแล้ว จะต้านแรงไม่ไหวแล้ว อีกไม่กี่วิเขาจะหมดแรงแล้วก็กลายเป็นเหยื่ออันโอชะของหัวหน้าแวมไพร์

"จงมองตาข้า "หัวหน้าแวมไพร์ใช้พลังสะกดจิต ชิเอลหลับตาลงไม่มองตาเด็ดขาดแต่แล้วเขาก็ถูกมือของแวมไพร์จับถ่างตาแล้วจ้องลึกเข้าไปทันที แล้วร่างของเด็กหนุ่มก็อ่อนยวบมือไร้เรี่ยวแรง ไร้การขัดขืนได้อีก เด็กหนุ่มหลับตาลงแล้วแน่นิ่งไปปล่อยให้หัวหน้าแวมไพร์ดูดเลือดได้ตามใจ

"หึหึหึ ในที่สุดเจ้าก็พ่ายแพ้แก่ข้า ปีศาจน้อย "หัวหน้าแวมไพร์พูดพรางค่อยๆจับเชยคางของชิเอลที่กำลังหมดสติเงยขึ้น แล้วหัวหน้าแวมไพร์ก็ค่อยๆก้มลงทำท่าจะฝั่งเขี้ยวคมๆที่ซอกคอของเด็กหนุ่มเตรียมจะดูดเลือดที่หอมหวานนั้น