พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"จริงสินายน้อยยังเจ็บระบมก้นอยู่หรือเปล่าครับ"เซบาสเตียนถามอย่างเป็นห่วงในขณะที่กำลังเช็ดหัวให้ชิเอลอยู่

"เอ่อ ไม่เจ็บแล้วล่ะ"ชิเอลบอกพรางหันหน้าหลบ จริงๆแล้วเขายังเจ็บอยู่แต่หากบอกแบบนั้นมีหวังโดนจับไปทายาแน่เลย เขาจึงต้องโกหก

"เห จริงหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจพรางจ้องมองดูหน้านายน้อยอย่างแปลกใจว่าทำไมหายเร็วจัง

"อืม"ชิเอลพยักหน้ายืนยันหนักแน่น

"งั้นในเมื่อนายน้อยหายเจ็บตรงนั้นแล้วเรามาทำกิจกรรมต่อจากตอนอยู่ในสระน้ำกันดีมัยขอรับ"เซบาสเตียนเสนอแนะ

"ไม่เอา ฉันอยากฟังนายเล่าเรื่องของนายมากกว่า กิจกรรมไว้ทำทีหลังก็ได้"ชิเอลบอกเขายังไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว ถ้าขืนทำตอนนี้ล่ะก็คงได้เลือดตกยางออกกันมั่งล่ะ

"เห เอางั้นหรือขอรับ"เซบาสเตียนมองตาสีแดงของนายน้อยอย่างสงสัย พรางเอาผ้าเช็ดตัวที่เช็ดหัวชิเอลจนแห้งแล้วเอามาคลุมไหล่นายน้อยไว้แล้วลองแกล้งเอานิ้วชี้สอดแยงเข้าไปที่ร่องก้นของเด็กหนุ่มดูเพื่อทดสอบว่าหายเจ็บแล้วจริงมัย

"อ๊าาา"ชิเอลถึงกับสะดุ้งสุดตัวร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดน้ำตาแทบร่วง 

"เซบาสเตียน! นี่นายทำบ้าอะไรน่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เอา !!!"ชิเอลร้องโวยพรางเอามือลูบคลำบริเวณที่ปวดระบมหลับตาปี๋พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดให้ได้

"นึกแล้วเชียวว่านายน้อยยังไม่หายเจ็บจริงๆด้วย ทำไมต้องโกหกผมด้วยล่ะครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ ชิเอลจ้องหน้าคนดุเขาตาขวางอย่างไม่สบอารมณ์

"ใครว่ายังไม่หาย ฉันหายแล้วต่างหาก ที่ร้องเมื่อกี้เพราะฉันตกใจที่นายมาทำบ้าๆกับฉันอย่างกระทันหันต่างหากล่ะ"ชิเอลรีบแก้ต่างพรางจ้องหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่พอใจ

"อย่ามาโกหกผมดีกว่า แค่แตะเบาๆก็ร้องลั่นแล้วแบบนี้ ท่าทางจะเจ็บมากเลยสินะครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ

"เปล่า ไม่เจ็บสักหน่อย นายจะจุ้นมากเกินไปแล้วนะ รีบๆพาฉันไปแต่งตัวซะทีสิให้ยืนแก้ผ้าแบบนี้มันหนาวนะ"ชิเอลรีบปฏิเสธพรางแถไปเรื่องอื่น

"โอ๊ะ"ชิเอลร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆเขาก็ถูกเซบาสเตียนเอาผ้าขนหนูรวบห่อตัวแล้วอุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างกระทันหัน

"นี่นาย เอาอีกแล้วนะ ชอบอุ้มฉันแบบไม่ให้ตั้งตัวทุกทีเลย ทีหลังจะอุ้มบอกก่อนไม่ได้หรือไง"ชิเอลโวยจ้องมองหน้าพ่อบ้านที่ช่วงบนเปลือยเปล่าช่วงล่างนุ่งผ้าเช็ดตัวเอาไว้

"หึ นายน้อยนี่นะ ยังไม่ชินอีกหรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแล้วเขาก็พานายน้อยของเขาออกไปจากห้องน้ำแล้วตรงไปที่เตียงสี่เสาอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะจับวางลงบนเตียงเซบาสเตียนกลับจับตัวเด็กหนุ่มนอนคว่ำบนตักแทน

"หวา"ชิเอลถึงกับตกใจที่ถูกเซบาสเตียนจับตัวมานอนคว่ำหน้าบนตักแล้วพ่อบ้านหนุ่มก็ดึงผ้าเช็ดตัวออกจากตัวเอามาวางบนฟุก

"ซะ เซบาสเตียน นี่นายจะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อยนะ จับฉันนอนคว่ำบนตักของนายทำไม ปล่อยนะเจ้าบ้า อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะ ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้ว ปล่อยเซ่!!!"ชิเอลร้องโวยพรางดิ้นพลาดๆอยู่บนตักพ่อบ้านหนุ่มที่นุ่งเพียงแค่ผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวซึ่งกำลังนั่งอยู่บนฟุกพรางเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะเล็กข้างเตียงหยิบหลอดยาเล็กๆออกมาอย่างรวดเร็ว

"อยู่นิ่งๆสิขอรับ นายน้อยจะดิ้นทำไม "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอาแขนแกร่งจับกดหลังนายน้อยเอาไว้

"นายจะทำอะไรฉัน!!!"ชิเอลตวาดใส่อย่างโมโห

"จะทายาให้นายน้อยไงขอรับ อยู่นิ่งๆนะขอรับ"เซบาเตียนพูดอย่างอ่อนโยนแม้จะถูกนายน้อยตวาดเขาก็ไม่มีที่ท่าจะโกรธเลย พรางเอาหลอดยามาเปิดฝา

"วะ ว่าไงนะ ทะทายาเหรอ ไม่เอานะ ปล่อยฉันนะ ไม่ทา"ชิเอลถึงกับเหงื่อตกร้องโวยลั่นหน้าแดงกล่ำด้วยความอาย พรางดิ้นรนไปมาพยายามจะลงจากตักพ่อบ้านหนุ่มให้ได้ ตอนนี้เขากำลังหน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย แต่เขาไม่มีแรงพอที่จะขัดขืนได้เลย

" ไม่ทาได้ไงล่ะครับนายน้อยเจ็บออกขนาดนี้แล้วไม่ทาก็ไม่หายซักทีสิขอรับ อยู่นิ่งๆเถิดขอรับ ผมจะทาอย่างเบามือที่สุดไม่ต้องกลัวนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดปลอบโยน พรางบีดหลอดยาใส่ที่ปลายนิ้วเตียมจะเอามาทาให้นายน้อยของเขา

"ไม่เอา เซบาสเตียน อ๊าาาา อย่า เจ็บนะ!!"คนถูกจับทายาถึงกับร้องลั่นสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บปวดและเสียวซ่านเมื่อถูกนิ้วชี้เรียวยาวของพ่อบ้านหนุ่มที่เอายาเหนียวๆเย็นๆนั้นค่อยๆสอดเข้าไปที่ช่องทางสีกุหลาบที่อักเสบบวมแดง

"อ๊าาาา ไม่เอา เจ็บ ปล่อยฉันนะ อ๊าาา"ชิเอลร้องลั่นดิ้นพลาดๆน้ำตาไหลพรากๆลงมาอาบแก้มใสๆพรางหลับตาปี๋ทั้งรู้สึกเสียวและก็เจ็บใบหน้าแดงซ่านมีเหงื่อเกาะพราว เมื่อถูกนิ้วของเซบาสเตียนสอดยาทาลึกเข้าไปข้างในช่องทางนั้นที่ทั้งร้อนและบวมแดง

"ฮัก ฮือๆ ฮึก"ชิเอลร้องไห้สะอื้น ฮั่กๆ เซบาสเตียนมองดูนายน้อยด้วยความสงสาร จึงค่อยๆทายาให้อย่างช้าๆและเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ครั้งแรกของนายน้อยช่างเจ็บปวดทรมานยิ่งนัก

"โถน่าสงสารจริงๆอดทนอีกนิดนะขอรับ จะเสร็จแล้วอีกแป๊บเดียว ถ้านายน้อยจะร้องก็ร้องออกมาเถอะครับไม่ต้องกลั้นเอาไว้ก็ได้"เซบาสเตียนพูดปลอบพรางทายาต่อแล้วสอดนิ้วเข้าไปให้ลึกอีกหน่อย

"อ๊าาาา"ชิเอลสะดุ้งจนตัวกระตุก เงยหน้าขึ้นน้ำตาไหลไม่หยุดใบหน้าแดงกล่ำ เขาไม่ชอบแบบนี้เลยมันเจ็บสุดๆเลย เมื่อคืนเขาไม่น่าเล่นโลดโผนขนาดนั้นเลย ทั้งที่เป็นครั้งแรกแท้ๆ

"ฮืออออ ฮึก ฮึก"ชิเอลร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวดสุดทน เขาอยากให้เซบาสเตียนหยุดทายาให้เขาเสียที เขาเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว
แล้วหลายนาทีต่อมาในที่สุดเซบาสเตียนก็ทายาจนเสร็จ แล้วเขาก็ปล่อยตัวชิเอลลงนอนคว่ำบนเตียง เด็กหนุ่มนอนเอาหน้าซบกับหมอนหลังจากที่เสียน้ำตาไปเป็นบี๊บๆ เขาไม่ได้ร้องไห้แบบสุดๆแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

"นายน้อยขอรับ"เซบาสเตียนเรียกชื่อเบาๆพรางเอามือมาลูบหัวนายน้อยเบาๆเพื่อปลอบโยน ส่วนยาเซบาสเตียนเอาไปเก็บในลิ้นชักโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ชิเอลและเซบาสเตียนยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าทั้งคู่

"ไม่เอาอีกแล้ว ทายาบ้าบออะไรเนี่ย อย่ามาทายาให้ฉันอีกนะ เซบาสเตียน"ชิเอลพูดเสียงอู้อี้เขายังนอนคว่ำเอาหน้าซบกับหมอนใบหน้าแดงกล่ำทั้งเจ็บทั้งอายทั้งเสียว

"คงจะทำตามที่นายน้อยต้องการไม่ได้ขอรับ เพราะตอนเที่ยงๆนายน้อยต้องทายาอีก รวมทั้งตอนเย็นและก่อนนอนด้วยขอรับ ต้องทาจนกว่าจะหาย"เซบาสเตียนบอกเสียงอ่อนโยน

"วะ ว่าไงนะต้องทายาอีกเหรอ ไม่เอานะ ไม่เอา "ชิเอลพลิกหน้าหันมามองหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่สบอารมณ์ตอนเช้ายังเจ็บขนาดนี้ตอนบ่ายจะขนาดไหนเขาไม่อยากจะคิดเลย

"ไม่ทาไม่ได้ขอรับ ต้องทาอย่างต่อเนื่องจนกว่าจะหาย เอาหล่ะเดี๋ยวผมไปหาเสื้อผ้ามาใส่ให้นายน้อยนะขอรับ ลุกขึ้นนั่งไหวมัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางมองดูนายน้อยอย่างห่วงใย ชิเอลส่ายหน้าไม่พูดอะไรเลยพรางซบหน้าลงกับหมอนยังคงนอนคว่ำมีผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเอาไว้

"งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะขอรับ ไปเอาเสื้อมาให้นายน้อยก่อน วันนี้ใส่ชุดนอนแล้วกัน นอนพักผ่อนเยอะๆเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟัง "เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดตู้หาเสื้อผ้ามาสวมให้ชิเอลที่กำลังนอนซบหมอนหลบหน้าหลบตาพ่อบ้านอย่างเขา
แล้วไม่นานนักเซบาสเตียนก็หยิบเสื้อผ้าของชิเอลออกมาจากในตู้แล้วเดินตรงมาที่เตียงสี่เสา

"มาขอรับ มาใส่เสื้อผ้าก่อน"เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบพรางคว้าเอวนายน้อยของเขาขึ้นมาจับนั่งบนฟุกนิ่มๆแล้วจัดแจงสวมใส่เสื้อผ้าให้อย่างรวดเร็ว 
พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชิเอลก็ล้มตัวลงนอนตะแคงคว่ำมีเซบาสเตียนคอยเอาผ้าห่มมาห่มให้ 

"เดี๋ยวผมไปแต่งตัวที่ห้องของผมสักประเดี๋ยวนะขอรับ นายน้อยนอนเล่นไปก่อนนะขอรับ แล้วเดี๋ยวจะมาเล่าเรื่องของผมให้ฟัง"เซบาสเตียนบองพรางทำท่าจะเดินตรงไปที่ประตูด้วยสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว ชิเอลไม่พูดอะไรเลยเอาแต่นอนคว่ำหน้าซบหมอนท่าทางซึมเล็กน้อย 
ปัง เสียงเซบาสเตียนปิดประตู ชิเอลค่อยๆพลิกตัวหันมามองที่ประตูแล้วเปลี่ยนมานอนตะแคงคว่ำเอาแก้มแนบกับหมอนสีขาวนุ่มๆ

"ชิ"ชิเอลจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์หน้าบึ้งตึงตอนนี้เขากำลังนอนเล่นรอเซบาสเตียนกลับมาเล่าเรื่องในอดีดให้ฟัง

"เรามันบ้าจริงๆทั้งที่เป็นครั้งแรกแท้ๆยังเล่นโลดโผนแบบนั้นเสียได้ สุดท้ายก็ต้องโดนจับมาทายาจนได้ น่าอายชะมัด "ชิเอลบ่นเสียงอ่อยๆพรางซบหน้าแดงๆลงกับหมอน ยาที่ทาไปมันเย็นผิวทำให้ชิเอลรู้สึกผ่อนคลาย แล้วเขาก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากความเจ็บปวดเวลาโดนจับทายาเมื่อครู่

หลายนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็เคาะประตูแล้วรอ พอไม่มีเสียงตอบออกมาจากในห้อง เขาจึงถือวิสาสะเปิดเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาติตามมารยาท จริงๆก็ไจำเป็นอีกแล้วเพราะตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของนายน้อยเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว 

"เงียบเชียวสงสัยนายน้อยคงกำลังหลับอยู่ อืม ปล่อยให้นอนหลับไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเที่ยงๆค่อยปลุกมาทายาอีกรอบ "เซบาสเตียนพูดรำพึงกับตนเองเบาๆตอนนี้เขาเดินเข้ามาที่เตียงสี่เสาแล้วก็มาเห็นว่านายน้อยกำลังหลับอยู่

"หึหึหึ ร้องไห้จนหมดแรงหลับไปเลยสินะ นายน้อยนี่ยังเด็กอยู่จริงๆ แต่ก็น่ารัก "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางก้มลงมองร่างชิเอลที่กำลังนอนตะแคงหลับอยู่ท่าทางน่าเอ็นดูไม่น้อยเลย

"จุ๊บ ^^"เซบาสเตียนค่อยๆก้มลงหอมแก้มใสๆของนายน้อยที่กำลังหลับสนิทอย่างน่าเอ็นดู แล้วพ่อบ้านหนุ่มก็เอามือลูบหัวเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน

"หลับไปก่อนนะครับเด็กดีของผม "เซบาสเตียนก้มลงกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างๆหูของชิเอลที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงสีเสาไม่มีทีท่าว่าจะตื่น 
แล้วหลังจากนั้นเซบาสเตียนก็เข้าไปในห้องน้ำไปหยิบเสื้อผ้าเปียกในห้องน้ำทั้งของเขาและของนายน้อยไปจัดแจงเอาไปซักให้เรียบร้อยแล้วก็พอสักเสร็จก็เอาไปตากที่ราวตากผ้าด้านล่างหลังบ้าน จากนั้นก็ไปดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านต่อ 
จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนถึงเกือบจะเที่ยง เซบาสเตียนก็ขึ้นไปหานายน้อยพอเข้าไปก็เห็นนายน้อยกำลังหลับอยู่ นี่ถ้าไม่มีใครมาปลุกเด็กหนุ่มขี้เซาสามารถหลับไปได้ตลอดทั้งวันเลยทีเดียว

"นายน้อย นี่เที่ยงแล้วนะครับ ตื่นได้แล้วครับ " เซบาสเตียนเขย่าตัวชิเอลปลุกให้ตื่นนอน 

"อืมมม"ชิเอลครางในลำคอแล้วค่อยๆลืมตาสีท้องฟ้าขึ้นช้าๆมองมาก็เห็นหน้าคนปลุกที่กำลังลังยิ้มให้อยู่

"เซบสเตียนเองเหรอ นี่กี่โมงแล้วล่ะ"ชิเอลถามเสียงงัวเงียพรางค่อยๆลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาและรู้สึกว่าตรงที่ระบมไม่ค่อยจะเจ็บเท่าไหร่แล้ว ยาของเซบาสเตียนนี่ดีเหมือนกันนะ 

"เที่ยงแล้วขอรับ ได้เวลาทายาอีกครั้งแล้ว"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางปลดผ้าห่มออกจากตัวชิเอลแล้วจัดแจงเอามาพับให้เรียบร้อยแล้วเอาไปวางที่ปลายเตียง 

"หา นี่ฉันต้องทายานั่นอีกเหรอ ไม่เอาแล้ว ฉันอาการดีขึ้นแล้วนะ ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่แล้ว"ชิเอลบอกพรางส่ายหน้ารัวๆด้วยความรู้สึกเสียวหน้าแดงขึ้นมาอีกแล้ว

"หึ ยาของผมมันไม่ใช่ยาวิเศษที่ทาเพียงครั้งเดียวก็จะทำให้หายเป็นปลิบทิ้งนะขอรับต้องทาซ้ำหลายๆครั้งจนกว่าจะหาย ถ้าไม่ทาซ้ำจะไม่หายนะขอรับ "เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางคว้าจับแขนชิเอลไว้เตรียมจับลากตัวมาอุ้มนอนคว่ำทายาอีกรอบ

"ไม่เอา ปล่อยนะ เซบาสเตียนนี่คือ อุ๊บ"ชิเอลกำลังจะออกคำสั่งแต่ยังพูดไม่จบก็โดนเซบาสเตียนจูบประกบปากเสียก่อน แล้วเลียที่ใบหู ชิเอลถึงกลับเสียวซ่านหลับตาปี๋ร่างกายอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงขัดขืนพรางย่นคอด้วยความจั๊กจี้

"อ๊าาาา อย่า มัน สะ เสียว อย่ามายุ่งแถวๆหูสิ อ๊าาา" และด้วยความเผลอเรอจากอาการตกอยู่ในผวังค์ ชิอลก็เสียท่า พอรู้ตัวอีกทีเขาก็โดนพ่อบ้านจอมเจ้าเล่ห์จับเอาแขนมาไพล่หลังแล้วเอาเชือกเล็กๆมัดข้อมือไว้อย่างรวดเร็วชนิดที่ไม่ให้ตั้งตัวเลยได้เลย

"อ๊ะ นี่นายจะทำอะไรฉันนะ ปล่อยนะ จับฉันมัดไว้ทำไม เซบาสเตียน!!!!"ชิเอลตวาดลั่นอย่างตกใจและเจ็บใจที่เสียรู้พ่อบ้านปีศาจจอมเจ้าเล่ห์เข้าให้ซะแล้ว กว่าจะรู้ตัวก็โดนจับมัดมือไพล่หลังไปเรียบร้อยแล้ว 

"ขออภัยขอรับที่ต้องทำแบบนี้ เพื่อไม่ให้นายน้อยทำอะไรได้ในขณะที่ผมจะจับคุณมาทายา"เซบาสเตียนพูดพรางรวบตัวคนโดนมัดขึ้นมาจับอุ้มมานอนคว่ำบนตักอย่างง่ายดาย

"ว๊ากกก ปล่อยนะ เจ้าบ้า ไอ้ซาดีส แกจะทำอะไรฉัน !ปล่อยน้าาา !!"ชิเอลร้องโวยลั่นทั้งเจ็บใจทั้งโกรธ เขาไม่น่าเผลอเลยให้ตายสิ แค่โดนเลียหูก็หลงกลเจ้าอีกาจอมโหดเสียแล้ว เขานี่มันใจง่ายเสียจริงๆ

"หึ ไม่ปล่อยขอรับ จนกว่าผมจะทายาให้นายน้อยเสร็จแล้วอยู่อย่างนี้ซักพักนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางจับชายเสื้อเชิตคลุมนอนเลิกขึ้นเล็กน้อยเปิดออกให้เห็นแค่สะโพกมนขาวเนียนงอนงามแค่นั้นไม่ถกขึ้นมาสูงมากนัก ชิเอลพยายามแกะมืออกจากเชือกแล้วจะดึงชายเสื้อลงมาปิดเรือนร่างของเขาแต่ทำไม่สำเร็จ ถูกมือแข็งแกร่งของเซบาสเตียนจับถกขึ้นมาอีกคราวนี้เลิกชายเสื้อนอนขึ้นมาจนถึงกลางหลังเลย

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง"ชิเอลออกคำสั่งเสียงเรียบ แต่ใบหน้าแดงกล่ำ สีหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ที่ถูกบังคับจิตใจ เขาไม่ได้อยากทายาเสียหน่อยทำไมต้องมาฝืนใจเขาขนาดนี้ด้วย พอนึกถึงตอนที่ถูกทายาทีไรมันทำให้เขารู้สึกอับอายจนเหงื่อออกเต็มหน้าด้วยความรู้สึกทั้งเสียวสยิ่วและกลัวไม่อยากถูกทายาอีกแล้ว 

"ขออภัยขอรับ นายน้อยสั่งว่าอะไรนะขอรับ ผมมีปัญหาเกี่ยวกับการได้ยินเสียด้วยสิตอนนี้น่ะ ผมไม่ได้ยินที่นายน้อยพูดเลยขอรับ"เซบาสเตียนแกล้งทำเป็นหูหนวกพรางเปิดลิ้นชักหยิบหลอดยาเปิดฝาออกแล้วบีบใส่ลงที่ปลายนิ้ว 

"หนอยแก เซบาสเตียน นี่คือ อุ๊บ"ด้วยความที่กลัวโดนทายาอีกชิเอลจึงคิดจะใช้ตาขวาบงการพ่อบ้าน กำลังจะพูดออกคำสั่งแต่กลับถูกเซบาสเตียนเอาผ้าขนหนูมาอุดปากไว้เสียก่อน

"อื้อ อื้อ"ชิเอลร้องอย่างโมโหตอนนี้เขาถูกผ้าขนหนูยัดใส่ปากไว้ไม่ให้พูด ส่วนมือทั้งสองก็โดนเชือกมัดไพล่หลังไว้ ในตอนนี้มีสภาพไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังจะโดนคนร้ายข่มขืนเลย และคนร้ายก็คือพ่อบ้านของเขาเองที่เกิดอาการห่วงใยนายน้อยของตนขึ้นมาติดหมัด จับมาทายาอีกจนได้ เด็กหนุ่มทำได้แต่เพียงดิ้นพลาดๆอยู่บนตักใหญ่ๆของพ่อบ้านหนุ่มเท่านั้น ไม่อาจดิ้นหลุดได้ 

"เอาหล่ะ อดทนนิดนะครับทายาแป๊บเดียว"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอาแขนแข็งแรงบล็อกหลังชิอลไว้ แล้วก็สอดยาแยงเข้าไปในร่องก้นอย่างช้าๆเพื่อทายาอีกครั้ง

"อื้อ อื้อ อื๊อ "คนที่โดนจับทายาถึงกับดิ้นพลาดๆใบหน้าแดงซ่านด้วยความเสียวสยิ๋วและเจ็บปวดจนน้ำตาร่วงเผาะๆปากไม่อาจพูดอะไรได้ เพราะมีผ้าขนหนูอุดเอาไว้ เพราะเซบาสเตียนรู้ว่านายน้อยจะเจ็บมากเลยเอาผ้าให้กัดเอาไว้

"กัดผ้าไปเลยครับผมรู้ว่านายน้อยเจ็บมาก อดทนอีกนิดนะครับ จะทายาใกล้จะเสร้จแล้วอีกนิดเดียว"เซบาสเตียนปลอบโยนพรางสอดยาทาแล้วเคล้าคลึงตรงจุดที่อักเสบอย่างแผ่วเบา ยิ่งเห็นนายน้อยร้องไห้ก็อดสงสารไม่ได้ จนบางครั้งหยุดทายาไปด้วยความสงสาร ที่เห็นนายน้อยของเขาเจ็บปวดทรมานแบบนี้ แต่เขารู้ว่ายังไงนายน้อยก็เป็นเด็กเข้มแข็ง เจ็บมากกว่านี้ก็ยังทนมาแล้วเลยตัดสินใจทายาต่อ

"อื๊อ อื้อ "ชิเอลร้องลั่นน้ำตาไหลพรากๆดิ้นทุรนทุรายใบหน้าแดงกล่ำ เขาเกลียดการทายาแบบนี้ที่สุดเลย ขอให้มันสิ้นสุดเสียที ให้จบลงเสียที เขาไม่อยากทายาบ้าๆแบบนี้อีกแล้ว ขออย่าให้เซบาสเตียนมาห่วงใยเขามากแบบนี้อีกเลย ยิ่งห่วงเขายิ่งเดือดร้อน 
แล้วหลายนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็ทายาให้จนเสร็จ ชิเอลแทบหมดแรงเพราะเขาทั้งเกร็งทั้งดิ้น และร้องไห้เสียน้ำตาไปเป็นปี๊บๆ

"เสร็จแล้วขอรับ"เซบาสเตียนบอกอย่างอ่อนโยนพรางดึงชายเสื้อนอนลงมาคลุมปิดไว้ตามเดิมจากนั้นจับตัวนายน้อยมาอุ้มพาไปนอนคว่ำบนเตียง แล้วปลดเชือกออกอย่างรวดเร็ว พรางเอาผ้าที่อุดปากออกด้วย ชิเอลหายใจหอบเหงื่อออกเต็มหน้า ใบหน้าแดงกล่ำรุ้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่พึ่งนอนไปเองแท้ๆ การทายามันเหมือนบั่นทอนพลังกายของเขาไปเยอะเลยทีเดียว

"โอยเจ็บจังเลย เพลียมากด้วย ทั้งๆที่พึ่งนอนมาเองแท้ๆ"ชิเอลบ่นเขาพึ่งโดนจับทายามาเสียน้ำตาไปเป็นปี๊บๆ ตอนนี้เขาหายโกรธเซบาสเตียนแล้ว เพราะเขารู้ว่าพ่อบ้านหนุ่มทำไปเพราะเป็นห่วง เลยไม่ถือสาเอาความอะไรอีก 

"เอาหล่ะ นายน้อยอยากจะนอนหรืออยากจะฟังเรื่องเล่าของผมล่ะครับ ตอนนี้ผมว่างแล้ว งานบ้านก็ไม่มีอะไรทำแล้วด้วย"เซบาสเตียนถามพรางลุกขึ้นเอายาไปเก็บในลิ้นชักตามเดิม

"ฉันอยากฟังเรื่องของนาย เล่ามาสิ"ชิเอลบอกอย่างหอบๆตอนนี้กำลังนอนคว่ำแก้มแนบกับหมอนอยู่บนเตียงสี่เสา ตาสีท้องฟ้าหรี่ปรือเหมือนกำลังง่วงใกล้จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ทั้งๆที่นอนพึ่งตื่นมาแท้ๆ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางเดินไปลากเก้าอี้มาวางตั้งข้างเตียงจากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เตรียมตัวจะเล่าเรื่องของตนเองในอดีตให้นายน้อยฟัง