รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

     ห้อง 5/2

 

"เฮ้ย ป๊อปปี้ วันหยุดนี้ เราไปเที่ยวกันมั้ยวะ"

 

    เขื่อนนั่งลงข้างๆป๊อปปี้ หลังจากที่เรากับสาวๆต่างคนแยกย้ายไปเรียน

 

"ก็ดี เบื่อๆไปเที่ยว พักผ่อนบ้าง"

 

"ทำอย่างกับ ไปทำอะไรมาหนักๆน่าไอ้ป๊อปปี้"

 

     โทโมะ เดินมาแซวป๊อปปี้บ้าง

 

"อะไรแกวะไอ้โมะ"

 

    ป๊อปปี้หันไปหน้าบึ้งใส่โทโมะเพื่อนสนิทเขานั้นเอง ปกติมันก็กวนประสาทอย่างนี้แหละ แต่มันก็ใจเด็ดเหมื่อนกันนะ

 

"งั้นเราก็ชวนสาวๆไปด้วยสิ อยากไปเที่ยวกับน้องพิมบ้างอ่า"

 

    เคนตะเดินเข้ามาร่วมกลุ่มอีกคน

 

"เอาอย่างนี้ดีมั้ย เราไปหมดกันทั้ง10คนเลยเป็นไง จะได้สนุกๆ แถมมีเวลาไปสวีตกับสาวๆด้วย"

 

     เขื่อนพูดทำเอา ทุกคนนั้นเริ่มคิดไอเดียร์ ทริปนี้ออกกัน เลยวางแผนนิดๆหน่อยๆ

 

"ดีไอ้เขื่อน เดี๋ยวฉันไปชวนฟางล่ะกัน ส่วนพวกนาย จะไปซวนใครก็ได้"

 

     ป๊อปปี้ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ตามด้วยเพื่อนตัวแสบของเค้าด้วย พวกเราเดินตรงมาที่ ห้องเรียนของสาวๆ ป่านนี้แล้วคงจะเลิกเรียนแล้มั้ง

 

"เฮ้ย ป๊อปปี้ เราไปดักรอสาวๆที่น่าโรงเรียนกันดีกว่านะ"

 

"อืม "

  

    พวกเราเปลี่ยนเป้าหมายไปรอที่หน้าโรงเรียน และพอดี สาวๆก็กำลังเดินมา 

 

"เฮ้!!!พวกเธอ"

 

"หือ"

   

     เราทั้ง5คนหันซ้ายหันขวาไม่เจอใครนิ และแถวนี้ก็ไม่มีใครด้วย เพราะเค้าคงจะกลับกันหมดแล้ว

 

"ใครเรียกเราอ่ะ พิม แก้ว"

 

"ไม่รู้สิฟาง แต่แถวนี้ไม่มีคนเลยนะ"

 

"หรือว่า...."

 

"พี่ฟางอย่าพูดแบบนั้นสิ เฟย์กลัวนะ"

 

    เฟย์ เข้าไปชิดกับพี่สาว ฟางเอวก็กลัวนิดๆอ่ะนะ (นี่ขนาดนิดๆนะเนี่ย ชี่จะราดแล้วมั้ง55)

 

"ระ..เรารีบกลับกันเถอะนะ"

 

"ไปๆ" 

 

"ยัยพวกนี้ท่าจะเพี้ยนแฮะ หรือว่ากลัวผีวะ55 เรามาหาอะไรสนุกๆดีกว่า"

 

    เขื่อนว่าพลางให้สัญญานกับเพื่อน เดิน ไปใกล้สาวๆ ไม่ให้รู้ตัว

 

แค่กกก

 

"เสียงอะไรอีกอ่ะ แก้ว"

 

"ยัยฟาง ฉันตกใจหมด แกก็"

 

    แก้วหันมาตวาดฟางเพราะตกใจ ที่เดินมาจู่ๆยัยเพื่อนตัวแสบดันมาสะกิดอย่างแรก

 

 

"ก็ฉันได้ยินนี่"

 

"พิมว่ามันแปลกๆนะว่ามั้ย เราลองหันไปมองด้านหลังกันนะ นับ "

 

    1 2 3

 

   ขวับ   หมัด พรึบ !!!!

"แฮ่!!!!!!!!!"

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

 

    ผว๊ะๆๆๆๆ ตุ๊บบบบบบบ ป๊าบบบบบบบบบบบบบบ

 

     ทั้งเท้า ทั้งมือ ทั้งกระเป๋า ทั้งหนังสือ ไปลุมไอ้ผีบ้านนั้น

 

"โอ๊ย!!!"

 

"นี่ๆพวกเราหยุดก่อน"

 

    แก้วห้ามไว้ก่อน ก่อนที่ไอ้ผี นี่จะตายรอบที่สองด้วยมือของพวกเรา

 

"ผีบ้าอะไรเจ็บด้วย อ่ะ ไหน เฮ้ยยยย"

 

    เราทุกคนร้องตกใจใหญ่ ที่ไอ้ผีที่เราตี จนเกือบตาย คือ พวกนายหนุ่งฮอตนี่เอง ตายล่ะ

 

"อ่อ พวกนาย ฉะ...ฉันขอโทษนะ"

 

     เราต่างขอโทษขอโพยใหญ่เลย ดูสิ หน้าตาหล่อ มีเลือดไหลออก แถมมีรอยแดงอีกด้วย

 

"หน๋อย ยัยทอม แตะมาได้ หน้าคนนะเฟ้ย"

 

   โทโมะ ลุกขึ้นมาโวยวายใส่แก้วใหญ่

 

"ก็ขอโทษแล้วไง ใครจะคิดล่ะว่าเป็นพวกนาย"

 

"เออ ช่างเถอะ"

 

"พี่จองเบ จินนี่ขอโทษนะคะ คือจินนี่ตกใจอ่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นพี่"

 

"ไม่เป็นไรครับ น้องจินนี่น่ารักขนาดนี้ใครจะกล้าโกรธลงล่ะ"

 

"พี่จองเบก็"

 

 เพี๊ยะะ

  โอ๊ยยย

 

"ขอโทษค่ะ "

 

"เขิลแรงนะเนี่ยเราอ่ะ อิอิ"

 

"นี่นาย เถื่อน เอ้ย เขื่อน ฉันขอโทษนะ ที่อ่อ ชกนายอ่ะ "

 

"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้จิ๊บๆๆ..โอ๊ย"

 

   เขื่อนมามือจบที่ริมฝีปากตัวเองอย่างแสบๆ

 

"เจ็บขนาดนี้ยังจะมา ปากดีอีกนะ"

 

"พี่เคนตะ เจ็บตรงไหนบ้างคะ พิมไม่ได้ตั้งใจนะคะ พิมแค่ตกใจ"

 

"พี่ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่มีหน้าหวานๆของพิมก็เป็นยารักษาแผลพี่ก็หายแล้วล่ะครับ"

 

     เคนตะพูดอย่างเขิลๆพิมเองก็น่าแดงแจ๋เลย ดีนะที่แม่ตนนี้ไม่เขิลแรง ต้องเจ็บตัวแบบไอ้จองเบ

 

"แหวะ!!"   เสียงทุกคนที่จะอวกกับคำพูดของเคนตะ 

 

"อ่อ ป๊อป นายคงไม่โกรธฉันนะ"

 

    ฟางถามป๊อปปี้ ที่นั่งจับหัวกับ แก้วที่มีรอยแดงไปหมด

 

"ไม่หรอก แต่เธอก็ทำเอาได้นะ ทั้งหนังสือเรียนเก่งนักรึไง ถึงเอาหนังสือเป็นอาวุธ แถมยัง ตบฉันอีก"

 

"แฮ่ๆๆ ก็ใครใช้ให้พวกนายมาเงียบล่ะ นี่ก็จะค่ำแล้วด้วย ใครจะไปรู้ล่ะ"

 

"ช่างเถอะ กะว่าจะมาชวนไปเที่ยวตอนวันหยุดกับมาโดนอัดสะหน้าหล่อหลบไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ จะหาเจอมั้ยเนี่ย"

 

"เวอร์ไปแล้ว ไอ้หมี มันไม่หายไปไหนหรอก มันก็หล่ออยู่เหมื่อนเดิมนั้นแหละ"

 

"หล่ออยู่ก็จริง ความน่ารักฉันน่ะสิ เธอต้องหามาให้ฉันเลยนะ"

 

    ป๊อปปี้ ไม่โกรธเธอหลอก น่ารักขี้อ้อนขนาดนี้ เธอทำอะไรผิด เค้าก็ยังรักอยู่แล้ว อิอิ

 

"จะบ้าหรอ พูดไม่คิดเนอะ ให้ฉันไปหาความน่ารักมาคืนนาย มันไม่มีอะไรเสียหายหรอกน่า ทั้งหล่อทั้งน่ารักยังอยู่ครบเลย"

 

    ฉันพูดพลางมองสังเกตร่างสูงที่ปกติดี แต่ก็มีรอยแผลเล็กๆน้อยๆด้วยฝีมือเธอเองแหละ แต่ก็แอบสะใจอยู่นะ 55555

 

"น่ารักแล้วรักปะล่ะ"

 

   >///<

 

    ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางหน้าแดงใหญ่เลย สงสัยยัยฟูจะเขิลแฮะ แต่ขอเถอะ เขิลนาะเขิลได้ แต่อย่าเผลอตบผมล่ะกัน

 

"ไอ้บ้า ใครเค้ารักนายกัน กลับกันเถอะพวกเรา"

 

"เดี๋ยวก่อนสิยัยเตี้ย เธออย่าลืมสิ ว่าเธอต้องกลับกับฉันนะ มานี่เลย"

 

    ป๊อปปี้เดินไปคว้าข้อมือฟาง ไว้ส่วนคนอื่นๆก็กำลังจะกลับเหมือนกัน

 

"นี่นาย แต่เฟย์ล่ะ นายจะให้ฉันทิ้งน้องงั้นหรอ"

 

"ไอ้เขื่อนไปส่งก็ได้"

 

"ห๊ะ ฉันนี่นะ"

 

"เออ ดิวะ "

 

    ป๊อปปี้ ขยิบตาให้เขื่อนอย่างที่รู้ๆ เขื่อนเลยตกลง แต่ฟางไม่ตกลง

 

"ไม่ได้นะ นั้นน้องฉันจะให้กลับกับผู้ชายได้ไง"

 

"เอาน่าฉันไม่ทำอะไรน้องเธอหรอก ไม่เห็นน่าพิศวาทเลย"

 

   เขื่อนมองดูเฟย์ เธอก็ดูน่ารักดีอยู่หรอก ที่พูดไป พูดเล่น พอให้ ฟางเชื่อแล้วไปกับไอ้ป๊อปปี้เท่านั้นเอง

 

"น้อยๆหน่อย ไอ้กบ แกอยาก แตกก่อนที่เค้าจะทำแนวกั้นรึไง"

 

"ขอโทษกร๊าฟ ไปเถอะเดี๋ยว จะดึกกันพอดี"

 

     เราทุกคนต่างแยกย้ายกันไป เคนตะก็ไปส่งพิมส่วนจองเบก็ไปส่งจินนี่ ส่วนแก้วก็ไปกับโทโมะ และสุดท้าย ฉันก็ได้ไปกับ ไอ้หมี นั้นแหละคร๊

 

             บ้านจิระคุณ

 

      เราสองคนเดินเข้ามาในบ้านก็เจอ พ่อกับแม่ญาติผู้ใหญ่ ทุกคนรอเราอยู่ในบ้านพอดี ไม่เห็นแต่ยัยเฟย์ ไม่มาหรอเนี่ย 

 

"ว๊ายย ตาป๊อปปี้ ทำไมหน้าหยับขนาดนั้นอ่ะลูก ไปพัดกับหมาที่ไหนมา"

 

    อ๊ะ พัดกับหมาหรอ ว่าที่แม่สามีฉันก็กัดเจ็บเหมื่อนกันนะเนี่ย

 

"ป่าวหรอกแม่ พอดีโดนมด กัดมาน่ะครับ"

 

"มดบ้านแกสิ ไอ้ลูกคนนี้ หึๆคงไม่ต้องบอกหรอกว่าใคร ให้แม่เดานะ ฝีมือหนูฟางชัว"

 

      แม่ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น เราสองคนเดินไปนั่งที่โซฟา ทันที

 

"วันนี้แม่มาส่งลูกนะ  พรุ่งนี้ เราจะไปลองชุดงานหมั้นกัน"

 

"พรุ่งนี้หรอคะ แม่ แต่ฟางกับป๊อปปี้ เอ้ย พี่ป๊อปปี้ มีเรียนนะคะ"

 

    ฉันรีบเรียกนายนี่ว่าพี่ก่อน ที่จะโดนสายตาพิค่ด

 

"ไม่เป็นไรหรอก หนูฟาง พ่อจัดการเอง อีกอย่าง ที่โรงเรียน เค้าก็ฟากมายินดีด้วย"

 

"ค่ะ/ครับ"

 

      เราสองคนได้แต่เงียบ ฟังคำสั่งของบิดามารดาทั้งสองฝ่าย เราตกลงกันว่าจะไปลองชุดกับ เพื่อนของแม่ป๊อปปี้นั้นเอง ที่เปิดกิจการ เกี่ยวกับชุกวิวาร น่ะ 

 

"เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะลูก พรุ่งนี้ ต้องตื่นแต่เช้า ส่วนห้องหนูฟาง แม่เตรียมไว้ ให้แล้ว อยู่ข้างๆป๊อปปี้นั้นแหละ ไม่ต้องห่วง"

 

"ขอบคุณแม่มากนะคะ"

 

    ฉันยิ้มอย่างเป็นผู้ชนะ ที่ไม่ได้นอนร่วมห้องกับนายนี่ ส่วนไอ้หมี นั่งน่าตายเลยทีเดียว555 สะใจจัง

 

"ไปเถอะลูก หิวแม่เตรียมไว้ให้แล้วนะ อยู่ในครัว"

 

"ค่ะ/ครับ"

 

    เราสองคนเดินขึ้นไปข้างบน ไปที่ห้องของใครของมัน ที่มันอยู่ติดกันนั้นเอง

 

"เดี๋ยวก่อนสิ"

 

    ป๊อปปี้เดินไปขวางทางเธอก่อนที่จะเดินเข้าห้อง

 

"อะไรอีกล่ะ"

 

"นี่เธอ ทำฉันเจ็บแล้วจะไม่รับผิดชอบเลยหรอ"

 

    ป๊อปปี้พูดอย่างงอลๆ ให้ตายเถอะ ฉันเป็นโรคแพ้ผู้ชายขี้อ้อนรึเปล่านะ

 

"ป่าวสะหน่อย ฉันแค่จะไปอาบน้ำแล้วค่อยจะไปทำแผลให้"

 

"จริงนะ ถ้าเธอไม่มา ฉันบุกถึงห้องเธอแน่ยัยแสบ"

 

"เออ น่าฉันไม่เบี้ยวนัดหรอก"

 

      หึๆรู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วไอ้หมี แกไม่ได้แอ้มฉันหรอก555  ฉันหัวเราะอย่างสะใจอยู่คนเดียว อย่างมีความสุข ฉันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะอาบน้ำหลังจากที่เก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

 

        ห้องป๊อปปี้

 

    ผมนั่งรอ รอ รอ นานแสนนาน แม่ตัวดีก็ยังไม่มาอีก หรือว่าจะเบี้ยวเราอีกนะ 

 

"หึๆยัยฟู คิดจะเบี้ยวฉันหรอ ไม่มีทางเธอรู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วหึๆ"

 

    ผมหัวเราะพลางมองประตูอีกด้านหนึ่งที่เชื่อมไปอีกห้องหนึ่งที่ฟางอยู่นั้นเอง ต้องขอบใจแม่เค้านั้นเองที่เลือกห้องให้ฟางอยู่ 555 เธอเสร็จฉันแน่ ยัยแสบฟู

 

    ผมเดินไปเปิดประตูนั้นออก เพราะว่ามันไม่ได้ล็อก สงสัยยัยน้องคงไม่รู้สินะ ถึงไม่ได้ล็อก ช่างเถอะถึงจะล็อก เค้าก็มีกุญแจอยู่ดี (ร้ายนะ ป๊อปปี้/ไรเตอร์) (นิดหนึ่งน่าถ้ายัยนั้นไม่เบี้ยวนัดฉันก่อนฉันไม่ร้ายอย่างนี้หรอก/ป๊อปปี้)

 

     ผมเดินไปเข้าไปในห้องที่มีร่างบาง ที่นั่งดูดาวอยู่ที่ระเบียงบ้านนั้นเอง ว่าแล้วยัยนี่จะต้องไม่ไปหาเค้า หึๆเอาล่ะถึงตาฉันจะเอาคืนคนไม่รักษาสัญญา

 

     ผมย่องไปหาร่างบางที่นั่งอยู่เพลินๆอย่างที่เธอไม่รู้ตัว เธออยู่ในชุดนอนลายกระต่ายน้อยน่ารัก 

 

"มานั่งดูดาวคนเดียวไม่เหงารึไง"

 

"เหงาสิ เฮ้ยย!!!"

 

       ฉันตกใจเลยเผลอตกเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แต่เค้าก็รับฉันไว้ได้ แถมยังกอดฉันแน่นด้วย เหอะๆใครก็ได้ช่วยฟางด้วย ก๊ากกกก ไอ้หมอนี่จะขมขืนฉานนนนนนนนนนนนนนน  ฉันได้แต่ร้องอยู่ในใจ พยายามดิ้นจนสุดความสามารถ แต่ก็สู้แรงนายนี่ไม่ได้

 

"นี่ไอ้หมีหื่น ปล่อยฉันนะ"

 

"ปล่อยทำไม อากาศหนาว กอดอย่างนี้แหละ อบอุ่นดี"

 

"อุ่นบ้านแกสิ ไอ้บ้า ปล่อยฉัน"

 

     ฉันดิ้น ให้ตายเถอะ ยิ่งฉันดิ้น อีตานี่ยิ่งกอดฉันแรงขึ้น 

 

   ฟอดดดด

 

  ก๊ากกกกกกกกกกก ไอ้บ้านี่ยังขโมยหอมแก้มฉันได้

 

"อะ..ไอ้บ้า นายมาหอมแก้มฉันทำไม ปล่อยนะ "

 

"ไม่ปล่อย เธอเองที่ไม่ไปตามสัญญา ปล่อยให้รอตั้งนาน"

 

"อ่อออ"

 

    ฉันได้แต่อ้ำอึ้ง ฉันเองแหละที่ไม่ยอมไปทำแผลให้เค้า โธ่เอ้ย ยัยฟางหาเรื่องใส่ตัวจริงๆเลย

 

"ก็ได้ ปล่อยฉันก่อนสิ เดี๋ยวฉันทำแผลให้"

 

"ก็ได้"

 

    เขายอมปล่อยฉัน ฉันเลยเดินไปหยับน้ำยาล้างแผลมา นั่งลงข้างๆเค้า

 

"นี่นาน เข้ามาในห้องฉันได้ไงอ่ะ"

 

     ฉันถามอย่างงๆว่าจู่ๆนายนี่เข้ามาได้ไง ทั้งที่เค้าล็อกห้องหมดแล้วนี่น่า

 

"ก็เดินเข้ามาสิ"

 

    กวนอีกนะแก

 

"กวนจังนะ เอาอีกสักแผลดีมั้ยห๊ะ"

 

    ฉันซุปแอล์กอฮอลแล้วเช็ดที่แผลนายนี่แรงๆ 

 

"โอ๊ย!!นี่เธอจะฆ่าฉันรึไง"

 

    เค้าตะคอกใส่ฉัน แต่ก็สะใจนะ55

 

"ใครบอกนายกวนฉันก่อนล่ะ"

 

"พอดี มันมีทางลัด ก็เลยเข้ามา"

 

"ทางลัด ทางไหนกัน"

 

"ก็ทางนั้นไง พอดีมันเชื่อมทางห้องฉันพอดี หึๆ เธอหนีฉันไม่รอดหรอกอย่าพยายามหนีเลย"

 

 

    เค้ายิ้มอย่างน่ากลัวผสมความหื่น นึกว่าจะรอดสุดท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี ยัยฟาง 

 

"นายนี่มันร้ายๆจริงๆนะ"

 

"เธอเองก็แสบไม่เบาเลยนะ"

 

"พอเถอะฉันห่วงแล้ว จะนอน นายกลับไปที่ห้องนายเถอะ"

 

"ใครบอกว่าฉันจะกลับห้อง"

 

        อะไรอีกเนี่ย

 

"ฉันจะนอนกับเธอที่นี่ โทษฐานเธอโกหกฉัน"

 

"จะบ้าหรอ ฉันก็ทำแผลให้แล้วไง"

 

             โอ๊ย ฉันจะอยู่อย่างสงบไม่ได้เลยรึไงเนี่ย

 

"ไม่ได้ ยังไงฉันก็จะนอน"

 

      พอเค้าพูดเสร็จก็วิ่งเข้าไปในห้องนอนฉันทันที แถมยังล้มตัวนอนอย่างสบาย ส่วนฉันนะหรอ ได้แต่ยืน เหวอๆอยู่น่ะสิ ไอ้ตายเถอะ ไอ้หมอนี่ดื้อจริงๆเลย ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงได้ยอมนายนี่ด้วยนะ ทั้งที่ฉันไม่ได้รักเค้าอ่ะ โอ๊ย จะบ้าตาย