รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

      ภายในห้องพัก

 

   ตอนนี้มีแก้ว พิม จินนี่ เฟย์ และฉัน 

 

"พี่ฟาง ดีขึ้นยัง ปวดหัวมากมั้ย"

 

"ไม่แล้วล่ะ แล้วนี่ทุกคนไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมหรอ"

 

"ไม่หรอก ตอนนี้เข้าให้รุ่นน้องไปพักน่ะ ฟางเองก็ทานข้างก่อน แล้วกินยานะ จะได้หาย"

 

"จินนี่ เอายามาวางไว้ให้ ก่อนจะไปนั่งลงข้างๆพิมอีกครั้ง"

 

     ฉันนั่งทานข้าวต้ม จนหมด แล้วทานยา ตามคำสั่งเพื่อน

 

"ฟาง แก้วว่าฟาง น่าจะฟังเหตุ.."

 

"พอเถอะแก้ว ฟางไม่อยากฟัง ฟางไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นแหละ กลับบ้านเมื่อไหร่ ฟางจะถอนหมั้นกับผู้ชายคนนั้น"

 

"พี่ฟางใจเย็นๆสิคะ บางทีพี่ป๊อปปี้อาจจะไม่ได้ทำจริงๆก็ได้"

 

"ไม่หรอกเฟย์ ผู้ชายกับผู้หญิงนอนด้วยกันเฉยเป็นไปไม่ได้หรอกนะ"

 

   ฉันยังเถียงต่อไป เพราะยังไงก็ไม่เชื่อผู้ชายโกหกคนนั้นอีกแล้ว

 

"จริงหรอ งั้นแสดงว่า พี่ฟางกับพี่ป๊อปปี้ก็ @#$#@ แล้วหรอ"

 

"บ้าหรอ ยัยเฟยื เค้าไม่ได้ทำอะไรพี่สะหน่อย"

 

"นั้นไง พี่ก็นอนกับเค้าบ่อย เค้ายังไม่ทำอะไรพี่ แล้วแค่นอนกับยัยนั้นแค่ครั้งเดียวเอง"

 

"ไม่หรอกเฟย์ พี่ไม่ยอมเค้าต่างหาก ส่วนยัยนั้นเสนอตัวจะตาย"

 

"พี่ฟางอ่ะ เฟย์ไม่รู้จะพูดอะไรกับพี่ดี"

 

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละเฟย์ เค้าทำของเค้าเอง"

 

   ฉันพูดจบแล้วเดินออกไปจากห้องนั้น แล้วเดินเล่นไปเรื่อยๆ ตอนนี้ก็ไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วยแล้ว สบายตัวขึ้นมาก พร้อมที่จะฟัดจะเหวี่ยงกับหมาแมวแถวนี้แล้วล่ะ  ฉันเดินไปเรื่อยจนถึงห้องพักยัยพวกนั้น มาทางนี้ได้ไงนะยัยฟาง ไม่อยากมาสะหน่อย

 

"หวาย ฉันต้องขอบใจเธอมากๆนะ ที่ช่วยฉันน่ะ"

 

   เสียงยัยป๊อปปี้ดังออกมาจากในห้องฉันไม่ได้เสียมารยาทนะ แค่บังเอิญได้ยินก็เลยยืนฟังนิดหน่อยอ่ะนะ

 

"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้ ฉันน่าจะอัดจนป๊อปปี้สมองเสื่อมให้มารักแกเลย นี่แค่จิ๊บๆนะ"

 

"จร๊ แม่เพื่อนรัก แค่เธอช่วยฉันจัดฉาก เข้าใจผิดวันนั้น ฉันก็สะใจจะแย่อยู่แล้ว สงสัย ยัยฟางคงจะซ้ำใจตายไปแล้วล่ะ5555"

 

    หน๋อยยัยนางมาร มันแผนแกหลอกหรอ เลวมากอยากได้ของคนอื่นจนตัวสั่นถึงขนาด ปู้ยี้ปู้ยำกันเลยหรอ แต่เสียใจ ฉันไม่ตายง่ายหรอก ถ้าฉันไม่ได้ส่งแกไปอยู่ในสวนสัตย์ลพบุรีไปอยู่กับเพื่อนแก ฉันคงตายไม่หลับหรอก หึๆๆๆ   พอฉันได้รู้ความจริงแล้ว ฉันก็นึกสงสารป๊อปปี้ไม้ได้ ฉันคงงี่เง่ามากสินะที่ไม่ฟังเหตุผลเค้าเลย

 

"ยัยฟางเอ้ย ยัยฟาง แกจะโง่เอาโล่ทองคำหรือไงฟะ" (ให้ตายนางเอกด่าตัวเอง/ไรเตอร์) (ฉันไม่อยากให้ใครด่าฉันนิ ก็เลยด่าเอง/ฟาง)

 

ตุ๊บ

 

"โอ๊ย/ฟาง"

 

"ป๊อปปี้" ตายแล้ว ยัยฟางแกจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย แกเจอเค้าแล้ว

 

"ฟาง พี่ขอโทษนะ แต่พี่ไม่ได้ทำจริงๆนะ"

 

    'ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ฟางรู้แล้วฟางก็ขอโทษพี่ก็แล้วกันนะที่ฟางงี่เง่า' ฉันก็ได้แต่พูดในใจ

 

"ฟางจะโกรธจะเกลียดพี่ก็ได้นะ แต่พี่ไม่ได้ทำจริงๆ"

 

"ช่างเถอะ ฟางไม่ได้สนหรอก ฟางขอตัวนะ"

 

    ฉันพูดหลีกเลี่ยงไปก่อน 

 

"ขอโทษนะ ป๊อปปี้ แต่ขอเถอะ ฟางขอเล่นงานมันสักตั้งก่อนล่ะกัน"

 

     ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทันที

 

 

"ฟางไปไหนมา ตัวเองยิ่งไม่สบายอยู่ "

 

   พอฉันมาถึง ยัยเพื่อนฉันทั้งหลายก็บ่นเป็นพระสวดทันทีเลย ดีเหลือเกินที่มีเพื่อนแบบนี้

 

"ฟางไปเดินเล่นมาน่ะ ออกกำลังกายบ้างนอนเฉยๆเด๊ยวเป็นง้อยพอดี"

 

"ฟาง ฟางจะไม่ให้โอกาสพี่ป๊อปปี้เค้าจริงๆหรอ"

 

   โอ๊ย ยัยพิมนะยัยพิม ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันไม่ยอมถอนหมั้นแล้วโว้ย ถ้าฉันถอนยัยนั้นยิ่งได้ใจ คอยดูเถอะกลับบ้านไป จะเก็บข้าวของไปอยู่กับป๊อปปี้เลย (แล้วตรูจะไปยังไงหว่า ในเมื่อเราโกรธเค้าอยู่ แต่งเลยเป็นไง ไรเตอร์) (เป็นเอามากแล้วนางเอกเรา)

 

"ฟางขอคิดดูก่อนละกันนะ"

 

"พูดอย่างนี้แสดงว่า พี่ป๊อปปี้ก็ยังมีโอกาสนะสิ"

 

    ฉันไม่พูดอะไร เดินขึ้นไปนอนที่เตียงของตัวเองทันที แต่เอะ เตียงมันดูกว้างๆเหมือนขาดอะไรไปนะ ใช่สิ ฉันนอนกับป๊อปปี้นี่น่า ตายล่ะ ลืมไปว่าเราโกรธเค้าแล้วเค้าจะไปนอนที่ไหนล่ะ โอ๊ย ยัยฟางนะยัยฟางแกนี่จริงๆเลย ไม่ได้ๆ ถ้าเกิดป๊อปปี้ไปนอนกับยัยป๊อปปี้จริงๆฉันเป้นประสาทตายแน่ ต้องไปตาม  ใช่แล้วต้องไปตาม

 

    พูดจบฉันก็รีบไปตามป๊อปปี้ แต่ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหน เอาแล้วไง แล้วจะไปตามที่ไหนวะเนี่ย

 

"ใครน่ะ"

 

   เอือก!!!!ใครสะกิดเราวะ

 

  พรึบ

 

"ป๊อปปี้/ฟาง"

  

    ฉันตกใจ เมื่อจู่ๆเค้าก็โพล่มาจากที่ไหนไม่รู้

 

"มาทำอะไร นี่มันจะดึกแล้วนะ ยิ่งไม่สบายอยู่เด๊ยวก็ไข้ขึ้นอีกหรอก ใครปล่อยให้เธอมาเนี่ย"

 

     นี่เค้าเป็นห่วงเราขนาดนี้ เรายังจะใจร้ายกับเค้าอยู่อีกหรอ

 

"ป่าวหรอก ฉันแค่เบื่อๆออกมาเดินเล่น แล้วนายล่ะไม่ไปนอนรึไง"

 

"ไม่รู้จะไปนอนที่ไหน นั่งเล่นแถวๆนี้แหละจนกว่าจะเช้า"

 

"ไม่ได้นะ"

 

    ฉันเผลอพูดออกไป ไอ้หมี ถ้านายนั่งอยู่ที่นี่ ได้ยังไง

 

"เป็นอะไรหรอฟาง อ่อ โกรธพี่มากขนาดนั้นหรอ"

 

"ปะ..ป่าว ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว"

 

"ฟางไปนอนเถอะ เดี๋ยวนั่งเล่นอยู่ตรงนี้ ไม่นานหรอกเด๊ยวก็เช้า"

 

"บอกให้ไปนอนก็ไปสิวะ"

 

    ฉันอดไม่ได้ ที่หมอนี่ฉันอุส่าห์มาชวนไปนอน กลับไม่ไปจะเอาไงกันแน่

 

"อ่อ ฟาง อ่อ ฉัน หมายถึงว่า ไปนอนในห้องก็ได้ มานั่งตากน้ำค้างทั้งคืนเดี๋ยวจะไม่สบาย ก็แค่นั้น"

 

" ^_^" มองหน้าแล้วยิ้ม

 

"จะไปไม่ไป ไม่ไปก็แล้วแต่นะ"

 

"ไปสิ ปะไปนอนกัน"

 

    ป๊อปปี้รีบคว้าเอามือฉันแล้วไปที่ห้องทันที

 

"ปล่อยได้แล้ว ฟางเดินเองได้ จะล่กทำไม"

 

"ป๊อปปี้ขอโทษ"

 

"ช่างเถอะ เข้าไปสิ"

 

    ฉันให้เขาเข้าไปก่อน ส่วนเค้าก็เดินเข้าไปก่อนฉัน เพื่อนๆทุกคนก็ยังตกใจเลย ที่เจอป๊อปปี้ แต่พอเจอฉันเดินตามไปก็เลยหายสงสัย ก็นอนกันไปหมด 

 

"หลับสิ จ้องอยู่ได้ ไม่หลับเดี๋ยวแม่ถีบเลย"

 

    โหดแฮะ 

 

   ฉันพูดก็แอบได้ยินเพื่อนๆแอบขำกัน แต่ก็ขำกันอย่างเงียบๆอย่างมีมารยาท เสียใจโว้ย ฉันได้ยิยนะพวกแก

 

"คร๊าฟฟ ผมกำลังจะนอนครับแม่"

 

   พูดจบป๊อปปี้ก็หลับตาลง ฉันก็อดยิ้มไม่ได้ ก็เลยเผลอยิ้มออกมา 

 

"ยิ้มทำไมหรอฟาง"

"อ๊ะ บอกให้หลับตาไงเล่า"

 

    ฉันหุบยิ้มทันทีแล้วก็หลับตาลง เพราะเหนื่อยมากน่ะสิ เฮ้ย ป๊อปปี้นายคงไม่โกรธฉันนะ ถ้านายโกรธฉันฉันก็จะโกรธนายเหมือนกัน

 

 

    'ผู้หญิงอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ก็น่ารักดี แถมดุด้วย อย่างนี้แหละชอบ5555' ผมก็ขอนอนก่อนล่ะ ถ้าไม่นอนเดี๋ยวเจอแม่ตัวเล็กนี่ถีบตกเตียง ฝรรดีนะครับ ^_^