บ่วงรักรอยอดีต

9.1

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 13.11 น.

  45 ตอน
  448 วิจารณ์
  102.51K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 12.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

38) 38 ความร้ายกาจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้เขื่อนจะขอพาโบว์เค้าไปหาหมอที่คลินิกนะครับ บ่ายๆคงจะกลับมา”เขื่อนพูดเมื่อเห็นว่า

ฟางนั้นเลิกซึมเศร้าและมีชีวิตชีวาเพราะวิญญาณลูกของเธอเข้ามาทำให้ฟางหายเศร้าได้

 

 

 

 

 

 

 

“อยากจะไปก็ไปเลย ทางที่ดีไม่ต้องมาก็จะดีๆมากๆ”เฟย์เห็นเขื่อนดูแลโบว์ก็พูดแขวะ

 

 

 

 

 

“ไปไม่ได้หรอกเพราะคนแถวนี้ยังไม่หายโกรธเลย”เขื่อนพูดยิ้มๆก่อนจะออกไปกับโบว์

 

 

 

 

 

 

 

“แหม หึงเค้าก็บอกเค้าไปสิ”ฟางแซว

 

 

 

 

 

“ใครหึง ไม่มีทาง”เฟย์รีบพูดก่อนจะวิ่งไปหาย่ำปาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ พ่อจ๋า”ฟางที่นั่งกับลูกของเธอก็ต้องตกใจเมื่อเด็กน้อยร้องออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรหรอลูก เกิดอะไรขึ้นกับป๊อปปี้”ฟางตกใจรีบถามลูกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋ากำลังอ่อนแอ คนใจร้ายจะพาพ่อจ๋าไปอยู่ด้วย หนูเห็นพ่อจ๋าหน้าตาซีดเซียว พลังชีวิตพ่อ

จ๋ากำลังหมดไป”เด็กน้อยพูดแล้วจับมือฟางแน่น ทันใดนั้นฟางก็เห็นภาพป๊อปปี้ที่ร่างกายทรุด

โทรมแต่ยังอยู่ในภวังค์ของจินนี่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ป๊อปปี้”ฟางน้ำตาไหลเมื่อเห็นภาพคนรักก็ร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟาง จะออกไปไหนน่ะฟาง”โทโมะและแก้วเห็นฟางจะวิ่งออกจากวัดก็รีบไปดึงฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยฟาง พี่โทโมะ ฟางจะไปหาป๊อปปี้ ป๊อปปี้กำลังจะตาย”ฟางดิ้นไปมา โทโมะจึงอุ้มน้องสาว

พาดบ่ากลับมานั่งที่ศาลาตามเดิม

 

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่ใจร้อนสิฟางเล่าให้พี่ฟังได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกบอกฟางว่า เห็นภาพป๊อปปี้ร่างกายทรุดโทรม ป๊อปกำลังจะตายเพราะคุณเขม พี่โทโมะ ฟาง

จะทำยังไงดี ฟางไม่อยากให้ป๊อปปี้ตาย ให้ฟางไปหาป๊อปปี้เถอะนะ”ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะคุณฟางจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เอางี้ถ้าคุณฟางอยากจะรู้ว่าคุณป๊อปเป็นไง ให้คุณโท

โมะกับแก้วไปสืบก็ได้แต่คุณฟางต้องอยู่ที่นี่ ทำจิตให้เข้มแข็งมากกว่านี้”แก้วพูดก่อนจะลากโท

โมะไปที่รถจัดการทุกอย่างแทนแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลยนะคะหลวงตา ว่าแก้วที่ดูเหมือนมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีกับฟางในตอนแรก เค้าจะมีน้ำใจ

ช่วยเหลือฟางเรื่องของป๊อปปี้ขนาดนี้”ฟางพูดเมื่อหลวงตาเดินมาหาเธอที่ศาลา

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาแต่ชาติก่อนแล้ว ชาตินี้ยังไงก็ต้องช่วยเหลือกัน”หลวงตาพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่แก้วเองก็มีความสัมพันธ์กับพวกฟางหรอคะ แล้วแก้วเป็นใครทำไมฟางถึงไม่เห็นแก้วเลยใน

อดีต”ฟางถามต่อ หลวงตาไม่ตอบได้แต่ยิ้มก่อนจะเดินออกไป ฟางเมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบ เธอจึง

ตั้งสติและนั่งสมาธิทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะยืนเฉยอะไรเล่า ช่วยดันแก้วขึ้นไปหน่อย”แก้วพูดแล้วสั่งโทโมะให้ดันเธอข้ามรั้วบ้าน

มีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม เธอนี่มันนุ่มไปทั้งตัวดีจริงเลยนะ โอ๊ย”โทโมะพูดเมื่อจับเข้าที่ก้นของแก้ว แก้วจึงเตะเข้าให้

ทีนึง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

เมื่อแก้วลงมาอีกฝั่งได้ โทโมะจึงรีบปีนตามขึ้นมาทำให้ทั้งคู่ชนกันล้มลงไปนอนทับกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ละ ลุกได้แล้วค่ะ แก้วหนัก”แก้วหน้าแดงได้สติรีบพูดก่อนจะผละออกจากกัน แล้วทั้งคู่ก็รีบย่อง

เข้าไปในบ้านของมีน ภายในบ้านดูเงียบเชียว แก้วกระชับตะกรุดที่สวมไว้แน่นเดินนำโทโมะเข้าไป

ในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยโง่ เธอกล้าทรยศชั้นงั้นเรอะ อยากไปหาไอ้เขื่อนนักรึไง”เสียงพูดบ่นของใครคนหนึ่งทำให้แก้ว

และโทโมะเดินไปที่ริมสระน้ำแล้วพบกับกั้งที่นั่งดื่มเบียร์ตรงนั้นแล้วเพ้อบ่นถึงใครสักคน

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย พวกแกเข้ามาได้ยังไงน่ะ”ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินต่อไปกั้งหันมาเจอเข้าก็ตะโกนเสียงดัง โทโมะ

และแก้วตกใจรีบดึงกั้งไปที่สวนโดยเอามือปิดปากกั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

“คนเมาคุณโทโมะ อัดซักทีเดี๋ยวก็สลบแล้ว”แก้วพูดแล้วจะชกกั้งแต่กั้งจับมือแก้วไว้ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“มายุ่งอะไรที่นี่อีก เอายัยโบว์ไปคนแล้วจะมายุ่งอะไรอีกห้ะ”กั้งที่เมาแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“พูดถึงโบว์อยู่นั่นล่ะนายคิดถึงโบว์สินะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ”กั้งรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นายรักโบว์สินะ”แก้วสังเกตท่าทางของกั้งแล้วพูดขึ้น ชายหนุ่มชะงัก

 

 

 

 

“ชะ ชั้นเปล่า”กั้งอึกอักแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาโกหกหรอก ชั้นรู้ชั้นดูออกหรอกน่า แววตาและท่าทางนายฟ้องชัดเจนอยู่แล้วว่านายรัก

โบว์ ชั้นถามจริงเหอะ รักเค้าแล้วทำไมไม่ไปหาเค้าไปขอโทษเค้าในสิ่งที่นายทำเล่า”แก้วพูด กั้ง

นิ่งคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หนวกหูน่า ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง บุกเข้ามาที่นี่แล้ว ชั้นจะตะโกนบอกมีน”กั้งโวยวายเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาไว้บอกตอนฟื้นละกัน”โทโมะคว้าขวดเบียร์เปล่ามาฟาดใส่กั้งจนสลบแล้วพูดก่อนจะพาแก้ว

เดินขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางอยู่ไหน”เสียงของป๊อปปี้ละเมอเรียกหาฟางทำให้โทโมะและแก้วชะงักรีบวิ่งไปที่ห้องที่

ป๊อปปี้นอนหลับอยู่ สภาพของป๊อปปี้อยู่ทรุดโทรมใบหน้าดูหมองคล้ำ

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เพ้ออยู่นั่นล่ะรำคาญ”มีนเดินเข้ามาบ่นป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกว่าใหญ่นะยัยมีน”เขริกาในร่างโปร่งแสงดุเหลนสาวก่อนจะขึ้นไปข้างๆป๊อปปี้แล้วดึงป๊อปปี้ไป

กอด

 

 

 

 

 

“ถ้ารักอีกตานี่มาก อยากให้กลับไปเป็นคุณใหญ่ของย่าทวดก็เอาไปอยู่ด้วยเลยสิคะ”มีนพูด

 

 

 

 

 

 

“อีกไม่นานหรอก เพราะถ้าป๊อปปี้อ่อนแอลงเรื่อยๆแบบนี้ อีกไม่นานคุณใหญ่ก็จะกลับมาอยู่กับย่า

ตลอดไป”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวันนั้นซะหรอก”แก้วโมโหเปิดประตูเข้าไปว่าทันที“หนอย กล้ามากนะยะที่บุกเข้ามาถึงที่นี่

อยากตายล่ะสิ”มีนว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อความถูกต้องแล้วคนอย่างชั้นไม่กลัวตายหรอก”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ดี อวดดีแบบนี้ก็ดี”เขริกาหันขวับไปมองแก้วก่อนจะพุ่งเข้ามาหมายจะบีบคอก็ชะงักเมื่อเห็นร่าง

ของแก้วซ้อนกับร่างของปลื้มเพื่อนของเธอในชาติที่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ช่วงที่เขริกาหยุดคิดแก้วอาศัยจังหวะนั้นเอาตะกรุดที่ใส่ชูใส่เขริการ้องกรีดร้องสุดเสียง

แล้วผลักมีนหัวโขกกำแพงก่อนจะช่วยกันกับโทโมะพยุงป๊อปปี้ที่สลบออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกแกจะเอาใหญ่ไปจากชั้นไม่ได้ พวกแกจะพรากใหญ่ไปจากชั้นไม่ได้ กรี๊ดดด”เขริกาที่ถูกพลัง

ของตะกรุดที่แก้วชูใส่เมื่อกี้ร้องออกมาอย่างคับแค้นเมื่อเห็นรถของโทโมะที่เอาตัวป๊อปปี้ไปแล้วกรี้

ดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ก็วันเผาแล้ว ใหญ่นอนอยู่ที่เรือนจันทร์เจ้าอีกคืนนะคะ เขมเหงา เขมคิดถึงใหญ่”เขริกาพูด

เมื่อเสร็จสิ้นงานเผาศพของพ่อแม่ภาณุแล้วทุกคนกำลังทยอยกลับกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอผมอยู่กับพ่อแม่ตรงนี้สักพักเถอะเขม เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”ภาณุพูดนิ่งๆ เขริกาและ

นันท์จึงเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

“แต่เธออยู่กับชั้นก่อนนะนันท์ เพราะเธอสัญญากับชั้นแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน”ภาณุคว้าแขนนันท์

ไว้แล้วพูด นันท์มองไปที่เขริกาที่มองอย่างไม่พอใจแล้วอึกอัก แต่สุดท้ายก็ถูกภาณุดึงให้นั่งข้าง

กันอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

“เอ้าๆหงุดหงิดๆถูกเมียน้อยแย่งซีนไปแบบนี้ยอมหรอจ้ะเขม”กวินพูดเมื่อเห็นเขริกาเดินปึงปังออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาพูดมากน่ากวิน ไอ้ของที่สั่งน่ะได้รึยัง อยู่ไหน”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันไม่แรงไปหน่อยรึไง ท้องแม่นั่นก็โตแล้วด้วยอันตรายถึงตายเลยนะ”กวินพูดและชั่งไม่ให้ซอง

ยากับเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ มันคือมารหัวใจของเขม ให้มันตายๆไปได้ยิ่งดี อ้อ ถ้ากวินปริปากบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ล่ะก็ เขม

จะสั่งคุณพ่อจัดการกับกวิน ครอบครัวกวินขั้นเด็ดขาด”เขริกาพูดขู่กวิน กวินสะอึกเพราะเขาและมด

นั้นพึ่งใบบุญบ้านเขริกามามากตั้งแต่ตอนเริ่มไปเรียนเมืองนอกจนมาถึงทำงานและอยู่ด้วยกันทำให้

กวินตกเป็นเบี้ยล่างให้เขริกาเสมอ

 

 

 

 

 

 

“งั้นตามใจเขมละกัน แต่ก็อย่าสาวมาถึงกวินล่ะว่ากวินเอายามาให้”กวินพูด

 

 

 

 

 

 

 

“มีวันนั้นหรอก ความไม่มีวันแตกแน่ๆ”เขริกาพูดแล้วมองไปทางนันท์และภาณุอยู่ด้วยกันอย่างมี

แผนร้าย

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนันท์ไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นนะ เดี๋ยวชั้นจะทำอะไรอุ่นๆให้เธอกินเอง”ภาณุพูดเมื่อ

ยุ่งกับการจัดการความเรียบร้อยของงานต่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ด้วยนะจ้ะอย่าเครียดมาก”นันท์พูดแล้วเดินไปจับแก้มภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้ครับว่ารักกันครับ แต่เพื่อนหนักครับ”ปลื้มพูดเมื่อเห็นภาณุและนันท์ส่งสายตาหวานให้กันจนลืม

ไปว่าภาณุวานให้ปลื้มช่วยถือของที่ซื้อมาเตรียมทำอาหารให้นันท์เหมือนครั้งก่อน

 

 

 

 

 

 

“ไม่อยากถูกใช้งานก็มีเมียไวๆสิ”ภาณุพูดกวนๆ

 

 

 

 

 

 

“เออ เดี๋ยวถ้าชั้นมีเมียนะ ชั้นจะนานทีมาหาแกเลยไอ้ใหญ่ แต่นันท์ชั้นต้องมาหาบ่อยๆเพราะต้อง

ดูแล”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อย มาหาเมียชั้นต้องมาหาชั้นด้วยดิวะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่พอแล้วจ้ะ นันท์จะไปเก็บของแล้ว”นันท์เขินจัดแล้วพูดก่อนจะขืนตัวภาณุออกไปแล้ว

เดินไปเก็บของที่เรือนริมน้ำกับจำปา ภาณุมองแล้วยิ้มก่อนจะพาคุณเล็กไปพักแล้วมาทำอาหารให้

นันท์ในครัว

 

 

 

 

 

 

 

“จำปาไปดูนันท์เถอะ ชั้นขอทำอาหารมื้อนี้ให้เมียชั้นเอง”ภาณุพูดแล้วอมยิ้มทำให้จำปาที่เข้ามา

ช่วยก็อดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนจะแยกไปกับปลื้มเพื่อให้ปลื้มไปตรวจร่างกายของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณปลื้มมากนะจ้ะที่ดูแลนันท์ดีแบบนี้ทั้งๆที่เราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันเลย”นันท์ไหว้ขอบคุณ

ปลื้ม

 

 

 

 

 

 

“ชั้นน่ะเป็นหมอนะ อะไรที่ว่าถูกชั้นก็ช่วยอะไรผิดชั้นก็ไม่ทำ ชั้นเอ็นดูนันท์นะถึงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆก็

เถอะแต่ชั้นชั้นยินดีที่จะดูแลนันท์นะ”ปลื้มพูดก่อนจะเริ่มตรวจร่างกายให้นันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”คุณเล็กออกมากห้องน้ำต้องตกใจเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เธอใส่ในวันที่โดนกั้งข่มขืนมาวางไว้

ที่เตียงและมีข้อความถูกเขียนด้วยลิปสติกว่า ‘ชั้นจะกลับมาล้างแค้นเธอ’ ทำให้คุณเล็กร้องกรีดดัง

ลั่นบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นยัยเล็กมีอะไร”ภาณุรีบวิ่งขึ้นมาชั้นบนแล้วกอดปลอบน้องสาว

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ใหญ่ ไอ้กร ไอ้กรมันกลับมาแก้แค้นเล็กแน่ๆเล็กกลัว ฮือๆ”คุณเล็กร้องด้วยความกลัวแล้วกอด

ภาณุแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่พี่จะไม่ให้ใครทำร้ายเราอีกแล้วนะเล็ก เห้ย คนในเรือน ไปตามล่าไอ้กรมา

เดี๋ยวนี้ มันต้องอยู่ในนี้แน่ๆ”ภาณุกอดปลอบคุณเล็กก่อนจะสั่งลูกน้องตามหาตัวกรจนทั่ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ โง่ที่สุด”เขริกาเห็นคนในบ้านเริ่มตามหาตัวกรก็ยิ้มเยาะก่อนจะลอบเข้ามาในครัวแล้วหยิบขวด

ยาในซองที่สั่งกวินไปหามาแล้วไปที่หม้อข้าวต้มที่ภาณุต้มไว้ให้นันท์ก่อนจะเทยานั่นใส่ลงไปจน

หมดหลอดแล้วก็คน

 

 

 

 

 

 

“ทายาทของจิระคุณต้องไม่ใช่ลูกของแก แต่เป็นลูกของชั้นคนเดียวเท่านั้น”เขริกาพูดแล้วคนหม้อ

ข้าวต้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณเขมทำอะไรน่ะจ้ะ”จำปาเดินเข้ามาในครัวแล้วถาม เขริกาตกใจที่เห็นคนเข้ามา แล้วเดิน

เข้าไปหาจำปา จำปาตกใจหมายจะวิ่งหนี

 

 

 

 

 

 

 

ปึก เขริกาจิกหัวจำปามาแล้วโขกเข้าเหลี่ยมในครัวอย่างแรงจนจำปาสลบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครหน้าไหนที่มาขวางชั้นมันต้องเจอแบบนี้จำไว้”เขริพูดอย่างร้ายกาจก่อนจะลากจำปาเข้าไป

เก็บในโรงเก็บของเล็กๆใกล้ครัวทันที

 

 

 

 

 

 

เอาละไง แก้วกับโทโมะบุกเข้าไปบ้านมีนซะขนาดนี้

 

 

 

แล้วอดีตไม่บอกก็รู้ว่าเขมจะทำอะไร หึหึ

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา