เกมส์แค้น บำเรอรัก

          ตอนที่ 6 สร้างความประทับใจ

 

 

              "ผมกลับบ้านก่อนนะครับ" ป๊อปปี้บอกฟางเมื่อเลิกงานเวลา 5 โมงเย็น

 

 

             "ค่ะ กลับบ้านดีๆนะคะ" ฟางบอก แล้วฟางก็ทำงานไปเรื่อยๆจนเวลาล่วงเลยไป 2 ชั่วโมง

 

 

             "เฮ้อ เสร็จสักที ตายแล้ว" ฟางพูดพร้อมกับมองนาฬิกาว่านี่มันเวลาทุ่มนึงแล้วเธอจึงอุทานอย่งตกใจ จึงรีบเก็บของกลับบ้าน แล้วโบกแท็กซี่คันหนึ่ง

 

 

           "ไปxxx" ฟางบอกคนขับแท็กซี่และขึ้นรถไป

 

 

 

 

         ระหว่างทางฟางก็นั่งมองทางไปเรื่อยๆๆ

 

 

                "นี่มันไม่ใช่ทางไปxxxนี่ค่ะ" ฟางบอกแท็กซี่แล้วมอง2ข้างทางที่มีแต่ป่า รกทึบ

 

 

                 "นี่มันทางลัดหน่ะ" คนขับบอกฟางแล้วมองฟางที่กระจกด้วยสายตาแปลกๆจนฟางสังเกตได้

 

 

                "เอ่อ เลี้ยวกลับก่อนได้มั้ย พอดีฉันลืมของ" ฟางบอกคนขับแท็กซี่

 

 

               "คงจะไม่ได้นะจ้ะน้องสาว เพราะนี่มันก็จะถึงแล้ว" คนขับบอก

 

 

                "ถึงที่ไหนกัน นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉัน" ฟางบอก

 

                "ถึงสิ แต่ถึงสวรรค์ของเรานะ" แท็กซี่พูดเสร็จก็จอดรถ

 

 

              เมื่อแท็กซี่จอดรถฟางจึงรีบเปิดประตูแล้ววิ่งลงจากรถแต่ความเร็วของผู้หญิงก็ไม่อาจสู้ผู้ชายได้ชายคนขับแท็กซี่วิ่งไปจับฟางแล้วลากเข้าไปในป่า แล้วจัดการกระชากเสื้อของฟางจนกระดุมหลุดกระจายจนเห็นบรา แล้วบีบหน้าอกของฟางด้วยความหื่นกระหาย

 

 

                "โอ้ย ปล่อยฉันนะ " ฟางร้องแล้วดิ้นไปมา ขาก็ถีบสะเปะสะปะไปหมด

 

 

               "ใครปล่อยก็โง่สิจ้ะ คนสวย ยิ่งดิ้นน้องจะยิ่งเจ็บนะ" คนขับแท็กซี่พูด

 

 

               "กรี้ดดดดด ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย" ฟางกรีดร้องเรียกคนช่วย

 

 

                "ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก แถวนี้มันไม่มีรถผ่านมาหรอก เรามาสนุกกันดีกว่า" คนขับแท็กซี่บอกฟาง

 

 

                "ฮืออออ ปล่อยฉันไปเถอะนะ" ฟางร้องขอแต่คนขับแท็กซี่ไม่สนใจ แล้วชายคนนั้นก้ค่อยๆเลิกกระโปรงของฟางขึ้นแล้ว...

 

 

               "เฮ้ย ทำอะไรวะ" ป๊อปปี้พูด เมื่อชายคนนั้นหันมา ชายหนุ่มก็ต่อยไม่ยั้ง จนคนขับแท็กซี่ที่ไม่ทันตั้งตัวน่วมไปเลย

 

 

              "ฟางไม่เป็นไรนะ" ป๊อปปี้พูดกับฟางพร้อมถอดสูทคลุมให้ฟางที่เสื้อขาดวิ่นจนเห็นอะไรต่อมิอะไรแล้วอุ้มฟางขึ้นรถไป

 

 

             "ฮือๆๆ คุณป๊อป" ฟางกอดป๊อปปี้ด้วยความกลัว

 

 

            "ไม่เป็นไรนะครับ" ป๊อปปี้พูดพร้อมกอดปลอบฟาง

 

 

            "ฟางกลัว ฮือ ฮืออออ" ฟางร้องไห้ออกมา

 

 

             "โอ๋ โอ๋ ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมอยู่นี่แล้ว" ป๊อปปี้บอกฟางที่ตอนนี้ตัวสั่นไปหมดแล้วลูบผมของเธอ

 

 

            "ฮือ ฮือออออ" ฟางกอดป๊อปปี้แล้วร้องไห้ ส่วนป๊อปปี้ก็ขับรถออกมาจากซอยนั้นจนถึงถนนใหญ่

      สักพักเสียงร้องไห้สะอื้นก็หายไป ป๊อปปี้มองไปที่ฟางก็เห็นเธอหลับไปแล้ว จึงจัดแจงย้ายให้เธอไปนอนที่เบาะข้างคนขับแล้วปรับเบาะให้นอนสบายๆแล้วขับรถไปที่คอนโดของเขาที่อยู่แถวนั้น เมื่อถึงคอนโดชายหนุ่มก็อุ้มร่างบางขึ้นไปบนห้องของเขา แล้วจัดให้เธอนอนบนเตียงแล้วเรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนเสื้อให้เธอ โดยให้ใส่เสื้อเชิ้ทของเขาที่ตัวใหญ่มากสำหรับเธอ ส่วนเขาก็ไปอาบน้ำ

 

 

               "อย่า อย่าทำฉันเลย" ฟางละเมอออกมา ป๊อปปี้ได้ยินเสียงเข้า หลังจากอาบน้ำเสร็จจึงเดินไปดู

       

 

               "แม่ แม่ช่วยฟางด้วย ฟางกลัว" ฟางละเมอถึงแม่ตัวเองแล้วดึงมือป๊อปปี้ที่อยู่แถวนั้นไปจับไว้

 

 

               "แม่อย่าทิ้งฟางไปไหนอีกนะ" ฟางละเมอออกมาแล้วเอามือของป๊อปปี้แนบที่หน้าแล้วจับไว้แน่น ทำให้ป๊อปปี้ไม่สามารถไปไหนได้ จึงต้องนอนอยู่บนเตียงกับฟางไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             เช้าวันต่อมา

 

 

 

                   ฟางตื่นขึ้นมาแล้วหันไปหันมารอบๆ นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่พอนึกไปนึกมาแล้วเธอก้เริ่มจำได้ แล้วเธอก้มองไปข้างๆเธอเห็นป๊อปปี้เจ้านายคนใหม่ของเธอนอนอยู่ข้างๆ หัวใจของเธอก้เต้นไม่เป็นจังหวะและใบหน้าของเธอก้แดงอย่างกับลูกตำลึง เพราะใบหน้าของเขาและเธอห่างกันแค่เพียงไม่กี่เซน เธอมองใบหน้าของชายหนุ่ม ใบหน้าของเขามีดวงตาคมที่น่าเกรงขามแต่ตอนนี้กลับเป็นเพียงตาเล็กๆน่ารัก จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเป็นกระจับ ตอนเจอครั้งแรกเขาทำให้เธอใจสั่นไม่น้อยเลย เขาช่างเป็นผู้ชายที่เธอประทับใจ หากเมื่อคืนเขาไม่มาช่วยเธอ เธอก้คงจะไม่มีวันมานอนอยู่ตรงนี้

 

 

                    "อื้อ" ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว แล้วเอามือขยี้ตาเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด เธอจึงอดที่จะยิ้มไม่ได้กับช่วงเวลาอย่างนี้

 

 

                  "ฟาง คุณตื่นแล้วหรอ " ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นฟางที่อยู่ข้างๆมองเขาอยู่

 

 

                   "ค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยฟาง ถ้าไม่ได้คุณฟางคง...." ฟางพูด

 

 

                   " ช่างเถอะครับ คุณอย่าไปคิดมากเลย คิดว่ามันเป็นฝันร้ายละกันนะครับ ผ่านเรื่องร้ายๆเดี๋ยวก็จะมีแต่เรื่องดีๆ"ป๊อปปี้บอกฟาง

 

 

                   "ค่ะ" ฟางพูดและยิ้ม

 

 

                 "วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานหรอกนะ ผมให้คุณพัก" ป๊อปปี้ถามฟาง

 

 

                 "แต่ว่าฟางเพิ่งไปทำงานได้แค่วันเดียวเองนะค่ะ ถ้าจะหยุดเดี๋ยวคนอื่นจะว่าได้" ฟางแย้ง

 

 

                "ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมจะบอกผู้ช่วยอีกคนว่าคุณไปพบลูกค้าทั้งวัน วันนี้ไม่เข้าบริษัท" ป๊อปปี้บอก

 

 

                "ก้ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฟางยิ้มรับและพูด

 

 

                "คุณหิวรึยัง" ป๊อปปี้ถาม

 

 

               เธอพนักหน้าหงึก หงึก

 

 

                "งั้นเดี๋ยวผมโทรสั่งอาหารให้นะ" ป๊อปปี้บอก แล้วชายหนุ่มก้หยิบโทรศัพท์ข้างๆเตียงมาโทรไปสั่งอาหาร

 

 

  
                "คุณไปอาบน้ำก่อนละกัน" ป๊อปปี้บอกแล้วเดินไปหยิบแปรงอันใหม่และผ้าเช็ดตัวให้เธอ แล้วหยิบเสื้อเชิ้ทอีกตัวให้เธอ

 

 

 

               "คุณใส่เสื้อผมไปก่อนนะ" ป๊อปปี้บอกแล้วยื่นของทั้งหมดให้

 

 

 

                "ขอบคุณค่ะ" ฟางพูด แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

              ส่วนป๊อปปี้ก้เตรียมผ้าเช็ดตัวและของต่างๆไปอาบน้ำอีกห้องนึง

 

 

 

                  15นาทีผ่านไป ทั้ง2ก้อาบน้ำเสร็จ

 

 

 

                  "คุณจะใส่ชุดนี้ไปทำงานหรอค่ะ" ฟางถามป๊อปปี้ ที่วันนี้เขาใส่เสื้อผ้าในลุคสบายๆมากกว่าจะไปทำงาน

 

 

                "เปล่าครับ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัท เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้าน จะได้อธิบายให้พ่อแม่คุณฟัง " ป๊อปปี้ตอบ

 

 

               "ค่ะ แต่คุณไม่ต้องไปส่งฟางหรอกค่ะ เดี๋ยวฟางกลับเองก้ได้ แล้วคุณก็ไม่ต้องบอกเรื่องเมื่อคืนให้คุณพ่อรู้นะคะ ฟางไม่อยากให้ท่านกังวล" ฟางบอก

 

 

              "ให้ผมไปส่งคุณเถอะครับ ยังไงวันนี้ผมก้ไม่ไปทำงานอยู่แล้ว คุณกลับเองมันอันตรายนะ แล้วผมก้จะไม่บอกเรื่องเมื่อคืนกับท่านด้วย" ป๊อปปี้บอก

 

   

             "ขอบคุณนะคะ คุณช่วยฟางมาตั้งหลายเรื่องแล้ว ฟางไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี" ฟางบอก

 

 

             "คุณก็แค่ทำตามที่ผมบอก แค่นี้ก็ตอบแทนผมแล้วหล่ะครับ" ป๊อปปี้บอก

 

 

         ก๊อก ก๊อก

 

 

               "อาหารคงจะมาแล้ว เดี๋ยวฟางไปเปิดประตูให้เค้าเองค่ะ" ฟางบอกแล้ววิ่งไปเปิดประตู

 

 

               "ถ้าบุญคุณต้องทดแทน งั้นแค้นนี้เธอก้ต้องชำระ" ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางเดินไป

 

 

          แล้วทั้ง2คนก้นั่งทานข้าวกันจนเสร็จ

 

 

              "เดี๋ยวผมว่าเราไปซื้อเสื้อผ้าใหม่กันก่อนดีมั้ย พ่อคุณจะได้ไม่สงสัย" ป๊อปปี้ถาม

 

 

               "ก้ได้ค่ะ เพราะถ้าใส่ชุดนี้กลับไปไม่รู้ว่าท่านจะคิดยังไง" ฟางบอก

 

 

               "งั้นเราไปกันเถอะครับ" ป๊อปปี้บอก

 

 

           แล้วทั้งสองก้ไปที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แล้วเข้าไปในร้านเสื้อผ้าที่เป็นสไตล์ของการทำงาน

 

 

              "ตัวไหนดีนะ" ฟางบ่นพึมพำ เมื่อเลือกไม่ถูก

 

 

              "เอาตัวนี้ไปลองสิครับ" ป๊อปปี้พูดพร้อมยื่นชุดกระโปรงตัวหนึ่งให้ฟาง

 

 

         แล้วฟางก้เข้าไปลองแล้วออกมาให้ป๊อปปี้ดู

 

 

                "โอเครมั้ยครับ" ป๊อปปี้ถาม

 

 

                "ค่ะ" ฟางตอบสั้นๆ

 

 

                 "งั้นเอาชุดนี้แหละครับ" ป๊อปปี้บอกพนักงานพร้อมยื่นบัตรให้

 

 

                  "เอ่อ...คุณป๊อปคะ ฟางจ่ายเองก้ได้นะคะ" ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน

 

 

                  "ไม่เปนไรครับ ถือซะว่าเปนของรับขวัญทำงาน" ป๊อปปี้บอก

 

 

                 "ขอบคุณนะคะ" ฟางตอบ แล้วยิ้มกับป๊อปปี้

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------

 

มาอัพแล้วนะค่ะ

ขอโทษนะที่หายไปนาน กลับมาแล้วนะ

ป๊อปปี้มีซัมติงอยู่บอกเลย

ฝากติดตามด้วยนะ เม้นติชมกันด้วยจะดีมากค่าาาาา