ทาสพายุ

"ตาป๊อปไปตลาดเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิลูก"พิมประภาแต่งตัวเสร็จแล้วพาร่างลงมาข้างล่างเห็น

บุตรชายกำลังนั่งอยู่เฉยๆเลยกล่าวชวน

"แม่ก็ไปกับไอ้เอกสิครับ"

"แม่อยากไปกับลูกนิไปเป็นเพื่อนแม่หน่อยไม่ได้หรือไง"ป๊อปปี้ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยจำใจไปด้วย

"คุณพิม สวัสดีคะ"แก้วยืนตะลึงและพึมพำเรียกชื่อหญิงวัยกลาง เมื่อเห็นเธอมายืนหยุดตรงหน้า

อย่างไม่คาดฝัน

"ฟางไหว้คุณพิมซิจ้ะ"

"สวัสดีคะคุณพิม"ฟางรีบยกมือไหว้พิมประภา หญิงวัยกลางคนแต่ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจิงมาก

"สวัสดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันซะนานโตขึ้นนะเรา"พิมประภายิ้มแยมทักทาย ผิดกับป๊อปปี้บุตรชายที่ยืน

ทำหน้าเซ็งอยู่ข้าง

"เมื่อไรจะกลับซะทีครับ"ป๊อปปี้หันมาพูดกับผู้เป็นแม่เบาๆ พร้อมกับดึงเสื้อหยิกๆ

"เดี๋ยวก่อนซิจ้ะลูกแม่ยังไม่ได้ซื้อกับข้าวเลย"พิมประภาหันไปพูดกับบุตรชายเจ้าอารมณ์อย่างใจเย็น

"ไม่เห็นต้องซื้อเลย ยายนาทำกับข้าวอร่อยทุกวันสะอาดกว่าพวกนี้อีก"ป๊อปปี้หันหน้ามามองกับข้าว

ในหม้อเรียงรายอยู่ในรถเข็นทำหน้าไม่ชอบใจ

"นี่ก็อร่อยสะอาดนะจ้ะ แม่แก้วน่ะทำกับข้าวอร่อยมากลูกก็เคยกินตอนเด็กๆไม่ใช่หรอจ้ะ

คงจำไม่ได้แล้วมั้ง"พิมประภารีบพูดชมสองแม่ลูกตรงหน้าเมื่อเห็นบุตรชายพูดจาไม่เข้าหู

"คุณพิมจะรับอะไรดีคะ มีหลายอย่างเลยค่ะ"แก้วรีบเชิญชวน เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มไม่ดี

เมื่อเห็นป๊อปปี้ทำท่าอยากจะรีบเดินไปจากรถเข็นขายข้าวแกงเล็กๆริมถนน

"งั้นเอาต้มยำหม้อขนมจีน และก็แกงเขียวหวานไก่ของโปรดตาป๊อปจ้ะ"พิมประภาตอบเสียงหวาน

"นี่ค่ะคุณพิม เรียบร้อยแล้วคะ"แก้วพูดกับพิมประภา ขณะให้บุตรสาวยื่นถุงใส่กับข้าวให้พิมประภา

"ตาป๊อปช่วยแม่ถือหน่อยซิจ้ะ"พิมประภาหันไปสั่งบุตรชาย

"นี่ค่ะ"ฟางถึงกับมือสั่น เมื่อเห็นป๊อปปี้รับถุงกับข้าวไปถือเรียกว่าดึงจะถูกมากกว่า

"เท่าไรจ้ะ"พิมประภาเอ่ยถามเสียงหวาน

"ไม่คิดเงินหรอกจ้ะ"แก้วตอบอย่างนอบน้อม

"ไม่ได้หรอก ของซื้อของขายเท่าไรจ้ะ"ป๊อปปี้เห็นแม่ค้าขายข้าวแกงกับแม่ตนเองคุยกันไม่จบสักที

เลยรำคาญเดินไปขึ้นรถเก๋งคันหรู ฟางได้แต่มองตาม แม้จะเคยพบกันสองสามครั้งในตอนเด็ก

แต่เขาไม่ค่อยสนใจใยดีเธอซะเท่าไร

"คุณทานนี่ซิค่ะต้มยำฝืมือแม่แก้วดูท่าทางอร่อยเหมือนเดิม"พิมประภาพูดพลางตักข้าวให้สามี

โทโมะชะงักเล็กน้อยเมื่อไดยินชื่อแม่ค้าขายข้าวแกง มองดูกับข้าวที่ภรรยาตักให้พักหนึ่ง

ก่อนจะตักเข้าปากไป

"วันนี้คุณไปซื้อกับข้าวเองเลยหรอ"โทโมะถามขึ้น พิมประภาสุขภาพไม่ค่อยดีป่วยออดๆแอด

อยู่ตลอดเวลา ปกติจึงไม่ค่อยได้ออกไปไหน

"ค่ะ ไม่ได้ไปไหนซะนาน เลยให้ตาป๊อปไปเป็นเพื่อนน่ะคะ นี่ได้เจอหนูฟางลูกสาวแม่แก้วด้วยนะค่ะ

โตเร็วเหมือนกันน่าตาน่ารักน่าเอ็นดูแถมขยัน"พิมประภาพูดชื่นชม

"หรอ แต่ความจริงหนูฟางนั่นก็อายุราวเดียวกับตาป๊อปแต่ห่างกัน4เดือนใช่ไหม"โทโมะพูดขึ้น

"ใช่ค่ะ สมัยก่อนพิมยังแบ่งของเล่นของตาป๊อปให้หนูฟางเลยนะค่ะ แต่ท่าแม่แก้วไม่ย้ายไปอยู่

ต่างจังหวัด หนูฟางก็จะน่าเป็นพี่น้องเล่นด้วยกันได้"พิมประภาชมไม่ขาดปากเมื่อนึกถึงอดีต

แก้วเป็นลูกของป้าจันทร์ คนรับใช่เก่าแก่ประจำบ้านสมัยก่อนแก้วเคยมาช่วยงานที่บ้านและพาฟาง

บุตรสาวตัวน้อยมาเลี้ยงที่บ้านด้วยสองสามครั้ง พิมประภารู้สึกเอ็นดูฟางเพราะเห็นว่าเป็นเด็กดีมี

มารยาทจึงมักให้ค่าขนมและของเล่นของบุตรชายตัวเองทุกครั้งที่เห็นเด็กสาวมาที่บ้าน

แต่พอป้าจันทร์เสียชีวิต แก้วจึงพาบุตรสาวไปอยู่ต่างจังหวัดตั้งหลายปี ได้ข่าวว่าพึ่งกับมาขาย

ของที่กรุงเทพ

"หายไปนานเลยนี่น่าแล้วเป็นยังไงบ้างสองแม่ลูก"โทโมะเอ่ยถามขึ้น

"ก็เห็นว่าเช่าบ้านอยู่แถวนี้นะค่ะ ขายข้าวแกงอยู่ทุกวันส่วนหนูฟางก็เรียนมหาลัย......"พิมประภา

เล่า

"เนี่ยตาป๊อปน่าตีจริงวันนี้ไม่ชวนหนูฟางคุยเลยจำเขาไม่ได้หรอ"พิมประภาหันมาดุลูกชาย

"จำไม่ไดครับ ไม่เห็นจะอยากจำ"ป๊อปปี้ทำหน้าเบะอย่างขัดใจ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่เอา

แต่พูดถึงแต่ยัยเด็กนั่นไม่ขาดปาก ก็แค่ลูกแม่ค้าขายข้าวแกง ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องจำ

"ตาป๊อปพูดจาไม่น่ารักเลยนะคุณดูซิลูกคุณน่ะ"พิมประภาหันไปทำท่าฟ้องโทโมะ สองสามีภรรยา

ได้แต่สายหัว บุตรชายบันเกิดเกล้าคนนี้ดื้อและเอาแต่ใจขนาดไหน แถมยังไม่เคยเชื่อใจใครด้วย

ซ้ำ

พอดีเรื่องเก่ามีปัญหาเลยลบ เลยแต่งเรื่องใหม่เลยเป็นไงบ้างติชมเม้นให้ด้วย

น้าาว่าเป็นยังไงไม่สนุกก็บอกได้น้าา