ไฟในดวงใจ

 

 

 

                    แสงแดดยามเช้าสอดส่องผ่านหลังคามุงจาก ร่างบางหรี่ตาขึ้นช้าๆ เธอค่อยๆพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่ง

 

 

 

                    " โอ้ย ! " เธอร้อเสียงหลง แค่ขยับร่างเพียงเล็กน้อยแต่มันกลับสร้างควมเจ็บปวดให้กับเธอมหาศาล  ใบหน้าสวยหันกลับมามองข้างๆเธอ แต่มันกลับมีแค่ความว่างเปล่า คิ้วเรียวขมวดชนกัน 

 

 

 

 

                    " เธอ !  เธอ ! " แก้วตะโกนเรียกชายหนุ่ม เธอเริ่มใจคอไม่ดี รีบหยิบเส้อผ้ามาสวมใส่แล้วเดินออกจากห้องมา 

 

 

 

 

                    " โทโมะ !! โทโมะ !!! "  แก้วใจหายวูบเมื่อไม่เห็นรถของโทโมะที่จอดอยู่  น้ำตาเธอเริ่มเอ่อเต็มดวงตา 

 

 

 

 

                    " แก้ว " เสียงเย็นเอ่ยทักขึ้น  แก้วหันหลังกลับไปหาเสียงเรียก 

 

 

 

 

                    " พี่เค " ใบหน้าสวยซีดเผือด เมื่อนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ไม่ใช่โทโมะ 

 

 

 

 

                        แล้วเคมาที่นี่ได้ยังไง ??? 

 

 

 

 

 

                    " กลับบ้านกับพี่นะ " เคเดินเข้ามาหาแก้วก่อนจะผายมือออก รอรบมือของเธอ แก้ว งง ไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

 

 

 

 

                    " แก้วกลับกับพี่เคไม่ได้ แก้วต้องรอเค้าก่อน " แก้วส่งสายตาวิงวรเค เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าเคจะทำร้ายโทโมะ กลัวว่าเคจะทำร้ายความรักของเรา 

 

 

 

 

                    " เค้าไม่อยู่แล้วแก้ว กลับบ้านกับพี่เถอะ " แววตาของเคมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แววตาของเขามันดูเศร้าและเจ็บปวดอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน 

 

 

 

 

                    " พี่เคทำอะไรเค้าหรือเปล่า พี่เคทำอะไรเค้าบอกแก้วมานะ " แก้วสับสนงวยงงไปหมด เธออาละวาดใส่เค จนสมุนของเคต้องรั้งไว้

 

 

 

 

 

                    " พี่ไม่ได้ทำอะไรเค้า แต่เค้าต่างหากที่ทำให้พี่เจ็บ " เคพูดเสียงสั่น แก้วยิ่งไม่เข้าใจ

 

 

 

 

                    " พี่เคหมายความว่ายังไง  แก้วไม่เข้าใจ ! " แก้วตะหวาดใส่เค 

 

 

 

 

                     มันทำให้ลายหัวใจของพี่ ! เคอยากจะตะโกนบอกเธอไปเหลือเกิน แค่เค้ากลับเลือกที่จะเก็บมันไว้ 

 

 

 

 

 

                    " กลับไปคุยกันที่บ้าน " เคจับข้อมือของแก้วเอาไว้ แต่แก้วสะบัดจนหลุด

 

 

 

 

                    " แก้วไม่ไป !! แก้วจะรอเค้าที่นี่ พี่เคกลับไปเถอะ " แก้วโวยวาย

 

 

 

 

                    " เลิกโง่ได้แล้วแก้ว มันหลอกแก้ว  ได้ยินมั้ยว่ามันหลอกแก้ว !!! " เคสุดทน ตะหวาดใส่แก้วเสียงดัง  แก้วช็อค ยืนนิ่ง 

 

 

 

 

                    " เค้าจะหลอกแก้วเพื่ออะไร "  แก้วเสียงสั่น น้ำตาไหลนอง ใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ 

 

 

 

 

                    " มันต้องการจะล้างแค้น " เคนิ่งลง

 

 

 

 

                    " ล้างแค้น ? แล้วเค้าแค้นอะไรแก้ว แก้วไม่เคยไปทำอะไรให้เค้า "  แก้วยังไม่เชื่อ 

 

 

 

 

                    เคสุดทนไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาตัดสินใจยื่นโทรศัพท์ของเขาให้กับแก้ว

 

 

 

 

                    '  มาเก็บซากของคนรักมึงได้แล้ว  กูใช้งานจนอิ่มแล้ววะ ' คลิปวิดีโอของโทโมะ ที่เขาแอบอัดไว้ตอนที่เธอหลับ เขาพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย ร้อยยิ้มมุมปากของเขามันทำให้หัวใจของเธอแทบสลาย ด้านข้างของเขา เป็นร่างของเธอที่ยังตอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม

 

 

 

 

                    แก้วมือสั่น โทรศัพท์ของเคตกเปาะลงกลับพื้น เธอยืนตาค้าน้ำตาร่วงอยู่ตอหน้าเค ร่ากายเธอเริ่มหมดแรง จนต้องทรุดนั่งลงกับพื้น  แก้วปล่อยโฮออกมาเหมือนคนแทบจะขาดใจ 

 

 

 

 

 

                    ทุกอย่างมันพังสลายไปหมดแล้วในเวลานี้  ใจเธอแตกสลยจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว 

 

 

 

 

 

                    เขาทำสำเร็จแล้ว   เขาชนะแล้ว  

 

 

 

 

                    ทุกอย่างที่เธอพยามคิดว่ามีอยูจริงกับไม่มีอยู่จริง  ทุกอย่างที่อยากให้เป็นแค่ความฝัน แต่มันกลับเป็นความจริง  สิ่งที่มีค่า ตอนนี้มันกลับไม่มีอีกแล้ว เธอมอบมันไปให้กับเขา เพราะหลงเชื่อในคำว่ารัก ซึ่งมันไม่เคยมีอยู่จริง 

 

 

 

 

 

                    "  เป็นน้องสาวของพี่ เป็นลูกของป๋า ต้องเข้มแข็ง จำไม่ได้หรือไง " เคพูดทั้งน้ำตา เขากลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่  แก้วคือหัวใจของเขา ใครทำร้ายแก้ว มันต้อชดใช้อย่างสาสม  เขากอดเธอเอาไว้แน่น 

 

 

 

 

                    " เจ็บยิ่งกว่าโดนฆ่าตาย " แก้วขมฟันแน่น ดวงตาหวานแดงกล่ำ น้ำตาเธอค่อยไหลออกมาอีกครั้ง มือเรียวกำหมัดแน่น 

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีใครทำให้เราเจ็บได้หรอก นอกจากตัวเราเอง  ลุกขึ้นสู้ไปกับพี่ อย่าให้มันเห็นถึงความเจ็บปวดของเรา  เก็บมันเอาไว้ข้างในเก็บให้ลึกที่สุด " ดวงตาคมแข็งกร้าว  มือหนากำหมัดแน่น

 

 

 

 

                    " แก้วเกลียดมัน  เกลียดมันนนน " เธอตะคอกออกมาเหมือนคนระบายความโกรธแค้น เธอ้องไห้ออกมาอีกครั้ง เคกอดร่างบางไว้แน่น 

 

 

 

 

                     "  แก้ว ! แก้ว ! " เคเขย่าร่างบางที่สลบไปในกอดของตัวเอง 

 

 

 

 

                    " กูจะทำให้มึงเจ็บกว่าที่กูเจ็บ ! " ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นรถไป 

 

 

 

 

                    " อย่าบอกให้ป๋ารู้ เรื่องนี้ชั้ลจะจัดการด้วยมือของชั้ลเอง !" เคสั่งลูกน้อง เขาก้มมองใบหน้าสวยที่นอนสลบหนุมตักของเขาอยู่ที่เบาะหลังรถ 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ  กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกขนมากองรวมกันไว้หน้าบ้าน 

 

 

 

 

 

 

                    " นายจะกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วหรอครับ " ชายสูงวัยเอ่ยถามโทโมะ

 

 

 

 

                    " อื้ม  ชั้ลไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นั้นอีกต่อไปแล้ว " เขาดูมีความสุขมากเหลือเกินกับสิ่งที่เขาได้ทำลงไป  รอยพรหมจันทร์ที่มันติดตาเขา มันยิ่งทำให้เขาสะใจทวีคูณขึ้นไปอีก 

 

 

 

 

                    " นายไปทำอะไรมาหรอครับ  ดูนายจะมีความสุขมาก " สมุนอีกคนแซวโทโมะ 

 

 

 

 

                    " หึ ! มีความสุขมากเลยหละ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน " เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ปล่อยใหสมุนยืนมึนงงกันเป็นแถวๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงได้ดูเครียดๆจัง "ฟางมองหน้าป๊อปที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะทำงาน

 

 

 

 

                    " พี่รู้สึกใจหายแปลกๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน "ป๊อปใจคอไม่ค่อยดีอย่างไม่รู้สาเหตุ

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปมีอะไรก็บอกฟ้าได้นะคะ " ฟางเป็นห่วง และครั้งนี้เธอก็ดูจะเป็นห่วงเขาจริงๆ 

 

 

 

 

                    " ฟ้า พรุ่งนี้พี่จะกลับบ้านนะ ฟ้าจะไปกับพี่หรือเปล่า "ป๊อปเริ่มเป็นห่วงแก้ว 

 

 

 

 

                    " มะไม่ดีกว่าคะ เดี๋ยวฟ้าอยู่เฝ้าบริษัทดีกว่า "ฟางกลัวว่าแก้วจะเห็นฟาง กลัวความลับจะแตก 

 

 

 

 

 

                    "งั้นพี่จะให้ไอเป้อยู่เป็นเพื่อนแล้วกันนะ " ป๊อปฝืนยิ้ม แต่เอาก็อดไม่ได้ที่จะโทรถามข่าวแก้ว

 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า สบายดีหรือเปล่า แก้วอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง " ป๊อปเป็นห่วงแก้วมาก 

 

 

 

 

                    ( แก้วไม่โอเค  มาหาแก้หน่อยได้มั้ย ) แก้วร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม บอกป๊อปหน่อย แก้วร้องไห้ทำไม  แก้ว ! แก้ว ! "  ป๊อปลนลานอยู่ไม่ถูก เป็นห่วงแก้วมากเข้าไปอีก 

 

 

 

 

                    ( ป๊อป ฮึก ฮึก ) แก้วพูดไม่ออก 

 

 

 

 

 

                    " แก้วรอป๊อปอยู่ที่บ้านนะ นะแก้วนะ เดี๊ยวป๊อปจะไปหาเดี๋ยวนี้เลย  รอป๊อปก่อนนะ " ป๊อปรีบหยิบกุญแจรถ และเดินออกไปทันที เขารีบร้อนจนไม่ทันได้เอ่ยลาฟาง  ฟางมองป๊อปด้วยความตกใจ  เธอเริ่มใจคอไม่ดี กลัวโทโมะจะทำเกินกว่าเหตุ

 

 

 

 

 

 

                    " หายไปไหนมาไอเค !" อธิคมถามเสียงดุ เมื่อเห็นเคเดินหน้าซึมเข้ามาในบ้าน  สุดท้ายแก้วก็ไม่ยอมกลับบ้านมากับเขา ขนาดเธอเสียใจ เจ็บปวดใจขนาดนี้ เขายังอยู่ดูแลเธอไม่ได้เลย 

 

 

 

 

                    " ไปส่งน้องมาครับ " เคตอบสั้นๆ 

 

 

 

 

                    "นี่แก้วยอมกลับมาอยู่ที่บ้านตัวเองแล้วหรอ " อธิคมดีใจ

 

 

 

 

                    "ครับ น้องไม่อยู่คอนโดแล้ว " เคพูด 

 

 

 

 

                    " ดีแล้วหละ เราะถ้ายังอยู่ที่นั้น ชั้ลคงจะบ้าตาย "อธิคมพูด เคหันไปมองหน้าอธิคมอย่างสงสัย

 

 

 

 

                    " ตกลงมันก็เป็นไปตามที่เราคิด หลังจากที่พ่อไอโทโมะมันตาย มันก็พาแม่มันปรักษาตัวที่เมืองนอก มันน้องสาวของมันก็ตามไปอยู่ที่นั้นกันหมด แต่เมื่อไม่นานมานี้ เฟย์แอบหนีกลับมาเมืองไทย แล้วชั้ลก็คิดว่าเฟย์คงมาหาไอเขื่อน " อธิคมพูด 

 

 

 

 

                    " แสดงว่าไอเขื่อนมันยังไม่ตาย "เคตกใจ

 

 

 

 

                    " ใช่ ! มันยังไม่ตาย  แล้วที่แย่ไปกว่านั้นคือ ไอโทโมะและครบครัวของมันรู้ว่าเขื่อนพาเฟย์หนีไป และเขาใจว่าที่พ่อมันตาย แม่มันต้องพิการเป็นเพราะครอบครัวของแก้ว และที่มันกลับมาที่นี่ เพราะมันต้องการแก้แค้น  " อธิคมพูด เคหนักใจ

 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่างมันเกืบจะดีอยู่แล้ว  ถ้าไม่มีแก้วเข้ามาเกี่ยวข้อง " เคเศร้า 

 

 

 

 

                    " ใช่ ทุกอย่างมันคงจะดีมาก  แต่มันก็เหมือนเวรกรรมที่ทำให้ชั้ลต้องทุกข์ใจกับการเป็นห่วงแก้วขนาดนี้  ทุกอย่างที่ชั้ลก่อมันขึ้นมา ถ้ามันมาลงที่ชั้ลก็คงจะดี ทำไมมันถึงไปลงกับคนที่ชั้ลรัก " อธิคมใจคอไม่ดี 

 

 

 

 

                    " ใช่ครับ มันแย่มากจริงๆแย่จนผมรับไม่ได้ " เคเจ็บปวด 

 

 

 

 

 

                    "จัดการกับไอโทโมะซะ อย่าให้มันมาทำร้ายแก้วอีก " อธิคมออกคำสั่ง

 

 

 

 

 

                    " ครับ " เคก้มหน้ารับคำ 

 

 

 

 

 

 

                    ห้องทำงานโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ไอเคมันมาพาแก้วไปแล้วหรอ " โทโมะเงยมองสุนตัวเอง ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

                    " ครับ แต่คุณแก้วกลับไปที่บ้านตัวเอง "สมุนพูด  โทโมะยิ้มอย่างพอใจ 

 

 

 

 

 

                    " เธอคงเสียใจมากนะครับนาย นายไม่น่า ... " ขนาดตัวลูกน้องของโทโมะเอง ยังทนมงสภาพของแก้วที่นั่งร้องไห้อยู่ในกอดของเคไม่ไหว  ทำไมโทโมะถึงได้ใจหายกระดางขนาดนี้

 

 

 

 

                    " พูดเรื่องอื่น !" เขาตะโกนใส่ลูกน้อง จนชายดังกล่าวสะดุ้ง 

 

 

 

 

                    " ครับ ไอเคมันเป็นลูกของนายอธิคม นายอธคิมเป็นคู่อริกับพ่อของคุณแก้วครับ และเมื่อไม่กี่ปีมานี้ พ่อกับแม่ของคุณแก้วก็ถูกฆ่าตาย เรื่องมันเกิดขึ้นหลัง เรื่องของนายใหญ่ไม่กี่อาทิตย์ครับ " ลูกน้องพูด 

 

 

 

 

                        " พ่อเป็นอริกัน แล้วทำไม ไอเคมันถึงได้สนิทกับแก้ว " โทโมะสงสัย 

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่เฉพาะไอเคครับ  นายอธิคมก็รักคุณแก้วเหมือนลูกขอตัวเอง " สมุนพูด 

 

 

 

 

                    " หรือว่าแก้วเป็นลูกของไออธิคม "โทโมะสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " ผมจะพยายามหาข้อมูลให้ได้มากกว่านี้นะครับ " ลูกน้องเองก็ไม่รู้ถึงสาเหตุ

 

 

 

 

                    " อื้ม ขอบใจมาก  "โทโมะพยักหน้ารับคำ สมุนเดินออกไป 

 

 

 

 

 

                    บ้านแก้ว หลังจาที่ป๊อปขับรถมาถึงบ้าน ป๊อปรีบลงจากรถทันที โดนที่ยังไม่ดับเครื่องยนต์ เขารีบวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ไปหาแก้ว 

 

 

 

 

 

                         " แก้ว ! แก้ววว !! " ป๊อปตะโกนเรียกแก้วก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง 

 

 

 

                    สภาพของแก้วที่นั่งกอดเข่าร้องไห้พิงขอบเตียง มันทำให้ป๊อปแทบทรุด ป๊อปมองแก้วดวยสายตาที่เจ็บปวด ไม่แพ้กันกับแก้วที่มองป๊อปด้วยรอยน้ำตา  เธอพยามลุกขึ้นเดินเข้าไปหาปีอป  ป๊อปรีบเดินเข้ามาหาแก้ว แล้วโผล่เขากอดเธอไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อป  ฮืออ ฮืออ ฮือออ " แก้วกอดป๊อปไว้แน่น ป๊อปใจสั่นไปหมด เจ็บปวดแทนน้องสาวของตัวเอง

 

 

 

 

                    " ใครทำอะไรแก้ว บอกปีอปได้มั้ย "  ป๊อปลูบหลังแก้วไปมา เขาตาแดงเหมือนคนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    " ไม่มีใครทำอะไรแก้วหรอก แก้วเองแหละที่ทำร้ายตัวเอง  แก้วโง่เอง โง่ที่ไปฟังคำหลอกลวงของมัน " แก้วแค้นใจตัวเอง 

 

 

 

 

                    " มีอะไรก็เล่าให้ป๊อปฟังได้นะ ป๊อปรักแก้วมากรู้มั้ย "  ป๊อปลูบผมแก้วอย่างอ่อนโยน  แก้วเป็นเหมือนไฟที่กำลังจะเผาไหม้ตัวเอง ส่วนป๊อปก็เป็นเหมือนน้ำเย็นที่คอยโชลมหัวใจของแก้วให้ชุ่มฉ่ำขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " แก้วรู้สึกไร้ค่า รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีศักดิ์ศรี รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่งี่เงา แก้วรู้สึกเหมือนแก้วไม่เหลืออะไรอีกแล้ว "  แก้วคลายกอดออก แล้วระบายให้ป๊อปฟัง 

 

 

 

 

                    " ใครบอกแก้วแบบนั้นหละ สำหรับป๊อปนะ  แก้วมีค่ามากที่สุดในชีวิตของป๊อป ไ่มีอะไรที่มีค่าเท่ากับแก้วอีกแล้ว ชีวิตของป๊อปถ้าไม่มีแก้วป๊อปอยู่ไม่ได้หรอกนะ  " ป๊อปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวย 

 

 

 

 

                    " แต่แก้วรู้สึกแย่  มันแย่จนแทบจะไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว " แก้วร้องไห้จนป๊อปต้องดึงเข้ามากอด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เอาไม่เอา อย่าคิดแบบนั้น ไม่ว่าแก้วจะไปเจอกับเรื่องอะไรมา ขอให้แก้วรู้ไว้ว่าแก้วมีค่ามากที่สุด อยู่เพื่อป๊อป เพื่อเขื่อน สู้เพื่อป๊อป เพื่อเขื่อนนะแก้ว " ป๊อปลูบผมน้องสาว 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปยังรักแก้วอยู่เหมือนเดิมใช่มั้ย " แก้วถามป๊อปทั้งน้ำตา ป๊อปยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า 

 

 

 

 

                    " ป๊อปรักแก้วเพิ่มขึ้นทุกวัน "  ป๊อปพูด แก้วยิ้มทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่มีป๊อป  แก้วคงจะแย่  " เธอเข้าสวอดกอดป๊อปอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

                    หัวใจเธอเริ่มดีขึ้นมาบ้างเมื่อได้กำลังใจจากเค และป๊อป พี่ชายที่แสนดีของเธอ แต่ถ้าหวังให้มันกลับมาดี และแข็งแรงเหมือนเดิม คงจะยาก 

 

 

 

                    แก้วที่มันแตกไปแล้ว จะให้ต่อกลับเหมือนเดิม ก็คงจะยาก 

 

 

 

 

 

 

 

                    ทุกคอมเม้น คือกำลังใจของไรต์นะคะ ขอบคุณทุกๆกำลังใจคะ  ^^