ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                             

                                  รถที่ขับดวยความเร็วสูง มุ่งหน้าออกต่างจังหวัด  แก้วที่นั่งอยู่เบาะหลังเริ่มกระวนกระวาย เธอกลัวมากจนเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่

 

 

 

 

 

                      "  นายจะพาชั้ลไปไหนน ชั้ลจะกลับบ้าน  !! "  แก้วตะคอกใส่โทโมะ  แต่เขากลับนิ่งเงียบ 

 

 

 

 

                               เมื่อวาน ตอนที่แยกย้ายกันกลับบ้าน  โทโมะได้สั่งลูกน้องของเขา 1 คนให้ตามตัวแก้วไป  แล้วลูกน้องคนนั้นก็ตามแก้วมาจนถึงบ้านโดยที่แก้วไม่รู้ตัว  ทันทีที่แก้วเข้าบ้าน ลูกน้องโทโมะ ก็ขับรถมาหาโทโมะ พร้อมกับรายงานเรื่องทุกอย่าง

 

 

 

 

                        "  เธอเป็นของสาวของไอป๊อปและไอเขื่อนจริงๆครับ  เมื่อกี้ผมตามไปถึงที่บ้าน  ผมเห็นไอป๊อปมันเดินออกมาหาเธอ "  ลูกน้องพูด  

 

 

 

 

                       "  ดี  งั้นก็จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ลินดาเลย  "  โทโมะพูดจบกเดินเข้าบ้านไป  

 

 

 

 

                       "  ชั้ลถามว่านายจะพาชั้ลไปไหน  !!  "  แก้วตะโกนอีกครั้ง จนโทโมะได้สติ 

 

 

 

 

                       "  ชั้ลก็พาเธอไปหาหมอไง  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                        "  แต่นี่มันต่างจังหวัด  หมอในกรุงเทพไม่มีหรือไง  !!   " แก้วโวยวายไม่เลิก 

 

 

 

 

 

                      "  ก็หมอที่ชั้ลจะพาเธอไปหา เป็นหมอที่ดีที่สุดเท่าที่นั้นเคยเจอมา  "  แม้น้ำเสียงมันจะฟังดูเย็น  แต่มันเย็นจนน่ากลัว

 

 

  

 

 

                         "  ชั้ลจะกลับบ้าน พาชั้ลกลับบ้านเดี๋ยวนี้ !! "  แก้วตะโกนใส่  มันแย่ที่สุดก็ตรงที่เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย เพราะกลัวว่าป๊อปจะโทรตาม  

 

 

 

 

 

                                 ป๊อป ที่ตอนนี้ ลงมาจากข้างบน เรียกหาแก้วอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่เจอ โทรหาก็ไม่ติด  ป๊อปมีสีหน้าเป็นห่วงแก้วอย่างชัดเจน เสียงเรียกแก้วที่ดังไปทั่วบาน มันทำให้ลูกน้องที่อยู่ในบ้านวิ่งมารวมตัวกัน

 

 

 

 

 

                      "    แก้วหายไปไหนอีกแล้ว  !  "  ป๊อปถามลูกน้องทุกคนที่อยู่ตรงหน้า  ต่างคนต่างยืนก้ทหน้า เพราะไม่มีใครเห็นแกวเลยสักคน มีเพียงชิดคนเดียวที่เห็น 

 

 

 

 

                       "  ก้มหน้า  ??  มึงไม่เห็นแก้วกันเลยใช่มั้ยย  !! "  ป๊อปตะคอกใส่  

 

 

 

 

 

                       "  นะนายครับ คุณหนูอยู่ที่บ้านสวนครับ  "  ชิดพูดเสียงสั่น  จนคำป๊อปเดินไปหาแก้วที่บ้านสวนทันที  

 

 

 

 

                       ปังๆๆๆๆ  เสียงเคาะประตูบ้านสวนดังอย่างต่อเนื่อง  แต่ก็ไม่มีใครมาเปิด 

 

 

 

 

                  "  ไหนมึงบอกอยู่ที่นี่ไง  ทำไมไม่มีใครมาเปิดประตู  "  ป๊อปกระชากคเสื้อชิดมาถาม

 

 

 

 

 

                     "  แต่คุณหนูเดินมาทางนี่จริงๆนะครับ  "  ชิดผวา  ป๊อปผลักชิดจนล้ม ก่นจะโทรหาแก้วต่อ  แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาจากในบ้านหลังนี้จริงๆ 

 

 

 

 

 

                    "  สงสัยคงจะหลับ  กลับไปทำงานต่อ  "  ป๊อปบ่นกับตัวเองอย่างโล่งใจ คิดว่าแก้วคงจะนอนอยู่ในบ้านสวน เขาสั่งลูกน้องให้กลับไป แล้วเดินนำหน้าไปอย่างสบายใจ 

 

 

 

 

 

 

                              บ้านพักกลางป่า  แต่ก็ไม่ได้ลึกมาก  แต่ด้วยความที่มันมีป่าล้อมรอบ และไม่มีบ้านคนในละแวกนั้นเลย   มันเลยทำให้บรรยากาศรอบๆดูน่ากลัว ลักษณะบ้าน มันเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว แต่กว้างพอสมควร  

 

 

 

 

 

                      "  นายพาชั้ลมาที่นี่ทำไม  "   แก้วเริ่มผวา เมื่อตัวเองถูกลากลงจากรถ

 

 

 

 

                      "  ก็บอกแล้ว ว่าพามาหาหมออ  "  โทโมะพูด แววตาดูดุดันอย่างน่ากลัว  แก้วโดนลากเข้าไปในบ้าน  เขาล็อคประตูทันทีที่ร่างของเขาเหยียบเข้าไปในบ้าน 

 

 

 

 

                       "  นายจะฆ่าชั้ลหรอ  ชั้ลไปทำอะไรให้นาย ทำไมนายถึงได้ดูโกรธชั้ลขนาดนี้  "  แก้วเริ่มตาแดงๆ  เธอเดินกระแพกๆ ถอยหลังไปเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                      "  ชั้ลแค่อยากจะรู้ว่าคนปากเก่งอย่างเธอ กลัวอะไรบ้าง  ชั้ลขับรถเร็วเธอก็ไม่กลัว  แข็งรถ ชั้ลชนจนเธอเกือบตาย เธอก็ไม่กลัวว   แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลัวหละ "  โทโมะย่างสามขุม เดินเข้าไปหา แก้ว  

 

 

 

 

 

                       "  ตอนนี้ชั้ลก็ไม่กลัว  !!!  "  ยังจะปากดีไม่เลิกอีก  แล้วเป็นไงหละ  

 

 

 

 

 

                        " ปล่อย  !! ปล่อย  !! โอ้ยยย  "  เธอก็เลยโดนอุ้มมาโยนลงเตียงอย่างจังๆ  แก้วรีบถอยหนีจนชิดขอบเตียง  เธอหายใจถี่มากขึ้น มันเป็นสัญญาณที่เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวมากจริงๆ  โทโมะแบะปากยิ้วเยาะ 

 

 

 

 

                        "  กลัวอะไรหรอ  "  เขาลากขาเรียวเขาหาตัวเอง มันทำให้ร่างเล็กนอนแผ่ราบอยู่บนเตียงอีกครั้งโดยปริยาย  แล้วเขาก็ไม่รอช้าขึ้นคร่อมร่างเธอไว้ทันที    มือเล็กถูกรวบขึงไว้เหนือศรีษะอย่างเร็ว  แก้ว หญิงสาวที่ปากเก่งไม่กลัวใคร  ตอนนี้เธอกลัวจนหน้าซีด ตัวสั่นไปหมด 

 

 

 

 

 

                          "  ชั้ลถามว่าเธอกลัวอะไร  "  โทโมะพูดเสียงนุ่ม แต่มันเหมือนคนโรคจิตที่พร้อมจะทำได้ทุกอย่างในตอนนี้ 

 

 

 

 

 

                          "  อย่าทำอะไรชั้ลเลยนะ "  แก้วพูดเสียงสั่น  แต่เขาไม่ฟัง ใบหล่อหล่อที่ตอนนี้มันดูโหดเหี้ยมในสายตาและความรู้สึกของเธอ มันเลื่อนมาใกล้หน้าเธอเรื่อยๆ และเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ติด แก้วรีบเบือนหน้าหนี จนหน้าของเขาไปอยู่ที่คอสาวของเธอ

 

 

 

 

                         " ฮึกกกก "  แก้วพยามกลั้นน้ำตา กลั้นเสียงสะอื่น แต่มันก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้  เธอนอนตัวสั่นไปหมด  มือเธอจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่น  เธอกลัวจนพูดอะไรไม่ออก 

 

 

 

            โทโมะลูบร่างบางอย่างช้า ราวกับนักฆ่าที่รำดาบไปเรื่อยๆ รอโอกาสที่จะลงทัณฑ์  เช่นเดียวกับแก้วที่นอนหลับตาปี๋ ตัวแข็งทื่อเหมือนไม้ท่อน ที่สั่นระริกด้วยความกลัว  น้ำตาไหลพรากเป็นทาง รอรับสิ่งที่เขาจะกระทำ 

 

 

 

 

                          "  อึ้มมมม  "  เขาครางอย่างพอใจ เมื่อได้ซุกไซร้กับคอขาว และขบมันจนเป็นรอยแดง  

 

 

 

 

 

                        "  ฮือออ ฮือออ ฮืออออออออออ  "  แก้วปล่อยโฮออกมา  ร้องไห้อย่างไม่หายคนตรงหน้า  เธอเอาแต่ร้องไห้ สะอื้นไห้จนสุดเสียง จนโทโมะต้องหยุดทุกอย่าง 

 

 

 

 

 

                          "  ฮือออ ฮืออออออออ ฮือออออออออออออ  "  เธอร้องไห้จนหน้าแดง  ตัวสั่นไปหมด  ทุกอย่างหยุดลงเพราะน้ำตาของเธอ  โทโมะลุกออกจากร่างเล็กอย่างเร็ว มายืนนิ่งมองเธอร้องไห้อยู่ข้างเตียง  ใบหน้าหล่อที่เหมือนสาแก่ใจกับการกระทำของตัวเองเมื่อครู่นี้  ตอนนี้มันมีแต่ความรู้ึกผิด ความกลัว ความสงสาร อยู่ในใบหน้าและแววตาของเขา

 

 

 

 

 

                          "  ชั้ลไม่ทำแล้ว  เธอหยุดร้องไห้ได้แล้ว  ชั้ลไม่ทำแล้วว  "  เขาพยามอ้อนวอนหญิงสาวให้หยุดร้องไห้  แต่เธอเหมือนเด็กที่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ  เธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ  ร่างเล็กคู้เข้าแอบอก  กอดตัวเอง แล้วร้องไห้ต่อไป 

 

 

 

 

                        

                              ตึ้งตึ่ง  ตึ้งตึ่ง  เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น  โดยมีหนุ่มกลางวันที่เธอกล่องดำๆ ยืนอยู่หน้าบ้าน 

 

 

 

 

 

                        "  เงียบได้แล้ว  ชั้ลพาหมอมาหาเธอแล้ว  "  โทโมะพูดเสียงเบา  แก้วหยุดฟัง ก่อนจะกลั้นสะอื่น  โทโมะเห็นแก้วหยุดร้อง ก็เดินออกไปเปิดประตูให้หมอ 

 

 

 

 

 

 

                         "  สวัสดีครับ  "  หมอทักถาม  แก้วยกมือไหว้ แต่ไม่พูดอะไร 

 

 

 

 

                          "  เดี๋ยวหมอขอตรวจก่อนนะครับ  "  หมอเริ่มตรวจร่างกายในแก้ว แขน ขา ทุกส่วน อยู่ครู่หนึ่ง ก็ให้ยามาทา และให้ยาแก้ปวด  

 

 

 

 

 

                           "  เรียบร้อยนะครับ  หมอขอตัวกลับก่อน  "  หมอพูดแล้วจะเดินออกไป 

 

 

 

 

                          "  หมอค่ะ  "  แก้วจะออกไปกลับหมอ  แต่โทโมะหันมามองหน้าแล้วทำตาดุใส่ แก้วก็นิ่งไป 

 

 

 

 

                          "  มีอะไรหรือเปล่าครับ  " หมอหันไปหาแก้ว  แก้วส่ายหน้าไปมา  โทโมะไปส่งหมอที่รถ แล้วเดินกลับเข้ามาในบ้าน  

 

 

 

 

 

                        "  นี่  ชั้ลไม่ปล้ำเธอแล้ว  ไป ชั้ลไปส่งที่บ้าน  "  โทโมะพูด แล้วเดินนำออกไป  แก้วที่ยืนชิดฝาฝนังห้องรีบตามโทโมะออกไปทันที  

 

 

 

 

 

                                ภายในรถ    แก้วนั่งนิ่งเงียบไมพูดไม่จาสักคำ  โทโมะก็ขับรถไปในความเร็วปกติ ไม่ได้เร็วเหมือนขามา 

 

 

 

 

                         "  ทำไม  ขากลับนี่นั่งเงียบเลยนะ  หายปากเก่งแล้วหรอ " เขาหันมายิ่มเยาะแก้ว ที่ตอนนี้ยังนั่งน้ำตาไหลพลากอยู่อีก 

 

 

 

 

                          "  นายเป็นผู้ชายที่เลวที่สุด เท่าที่ชั้ลเคยเจอมาเลย  "  แก้วกลั้นสะอื่น

 

 

 

 

                       "  ไม่หรอก  ยังมีอีกคน ที่เลวยิ่งกว่าชั้ลอีก  "  โทโมะพูดเสียงแข็ง แววตาดูโกรธกร้าวขึ้นมาอีกครั้ง 

 

 

 

 

                       "  นายไม่เหมือนลินดาเลยแม้แต่นิดเดียว  ไม่เหมือนกันเลย "  

 

 

 

 

 

                        "  หึ ! "

 

 

 

 

 

                          "  คราวน่าคราวครั้งถ้าอยากจะทำร้าย หรือยากจะฆ่าชั้ลให้ได้  ช่วยเอาปืนมายิ่งชั้ลเลย  อย่ามาทำแบบนี้อีก  ฮึก  ฮึก  "

 

 

 

 

                          "  นี้  ชั้ลไม่ทำแบบนั้นกับเธอหรอก ชั้ลแค่อยากจะสยบความปากเก่งของเธอเท่านั้นเอง   ชั้ลว่ามันได้ผลนะ  เธอดูอยู่ในโอวาสชั้ลเยอะเลย  " ปากก็พูดไป  แต่ดวงตายังคงความร้ายกาจอยู่เหมือนเดิม  

 

 

 

 

 

                         "  ชั้ลดูออกว่านายเกลียด  นายโกรธแค้นชั้ลอยู่  ไม่ต้องมาโกหกชั้ลหรอก " แก้วหันมองหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

                       " ก็โกรธนะ โกรธที่เธอมาทำปากเก่งกับชั้ลไง  ชั้ลไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวตีเสมอกับผู้ชาย  มันน่าปล้ำซะให้หลาบจำ  "  โทโมะมองหน้าแก้ว ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์   แก้วเงียบ ไม่พูดอะไรไปตลอดทาง จนถึงหลังบ้าน ที่โทโมะมารับเมื่อเช้า

 

 

 

 

                     " แล้วเราจะได้เจอกันอีก  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                       "  ไม่มีวัน  ! "  แก้วพูดเสียงดังแต่ไม่มองหน้าโทโมะ เธอเปิดและปิดประตูอย่างแรง แล้วเดินจ้ำเท้าเข้าบ้านไป  โทโมะมองตามหลังแก้วไป 

 

 

 

 

                       "  มีซิ ทำไมจะไม่มี ในเมื่อชั้ลกำหนดมันไว้แล้ว  "  โทโมะมองแก้วไม่กระพริบตา  เมื่อแก้วเดินไปไกลลับตา เขก็ขับรถออกไป 

 

 

 

 

 

 

                                  ด้านลินดาที่ให้แม่ขับรถตามหาโทโมะกับแก้วจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ  เธอได้แต่นั่งรอโทโมะที่บ้าน

 

 

 

 

 

                      "  พี่ทำอะไรแก้วหรือเปล่า  ทำไมวันนี้พี่ถึงเปนแบบนั้น  ผีเข้าหรือเปล่าค่ะ  "  เธอถามอย่างหน้าเอ็นดู  โทโมะคว้าร่างบางมากอดอย่างอ่อนโยน 

 

 

 

 

                       "  ขอโทษนะคะลินดา  พี่คงโมโหคนปากดีไปหน่อย  พี่ขอโทษนะ "  โทโมะกอดลินดาไม่ปล่ย ลินดากอดตอบ 

 

 

 

 

                       "  พี่อย่าเป็นแบบนี้อีกนะคะ  ลินดากลัว  พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน "  ลินดาพูด 

 

 

 

 

                      "  ^^  " เขาได้แต่ยิ้มให้น้องสาวคนสวยของเขา แต่ก้ไม่รับปากใดๆทั้งสิ้น 

 

 

 

 

                       "  พี่อย่าโกรธแก้วเลยนะ   แก้วก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่แก้วนิสัยดีนะ น่ารักด้วย  ว่าแต่พี่พาแก้วไปหาหมอแล้วใช่มั้ย  "  ลินดาถาม 

 

 

 

 

                        "  อื้ม พาไปแล้ว  แก้วแข็งรถเป็นด้วยหรอ  ดูท่าทางจะชำนาญซะด้วยนะ "  โทโมะถามอย่างสงสัย  แก้วขับรถแข็งกับเขาราวกับมืออาชีพ ฝีมือเธอไม่แพ้ผู้ชายเลย

 

 

 

 

                       "  ใช่ค่ะ  แก้วเป็นนักแข็งรถ แก้วชอบคำอะไรเหมือนผู้ชาบ ชอบปีนหน้าผา อบทำอะไรที่มันบู้ๆ "  ลินดาพูด 

 

 

 

 

                       " ว่าทำไมขับรถเร็วขนาดนั้นถึงได้ไม่กลัว  "  

 

 

 

 

                       "  แก้วเค้าไม่กลัวอะไรที่ผู้หญิงเค้ากลัวหรอกค่ะ " ลินดาพูด 

 

 

 

 

                      "  คงจะมีแค่อย่างเดียวละมั้งที่กลัว  แถมยังกลัวมากซะด้วยซิ  " พูดจบร่างสูงก็เดินเข้าห้องไปทันที ปล่อยให้ลินดายืนงงกับคำพูดของเขาอยู่  

 

 

 

 

 

 

                                    ร่างบางรวมผมสูงยืนมองรอยแดงที่ต้นคอ ในกระจกห้องน้ำที่บ้านสวน  เหตุการณ์ที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เธอเคยเธอมา ก็การที่ถูกคนเลวอย่างเขาข่มเหง  มือเรียวถูกรอยแดงที่ต้นคอ ถูแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อให้มันเลือนลางหายไป  แต่ถูเท่าไหร่มันก็ไม่หายออกไปสักที 

 

 

 

 

 

                    "  ไอคนเลว  ชั้ลไปทำอะไรให้นาย  ไอคนเลวว  "  แก้วยื่นร้องไห้อยู่หน้ากระจกห้องน้ำ  

 

 

 

 

 

                       ก๊อก  ก๊อก ก๊อก ๆๆๆๆ  เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังอย่างต่อเนื่อง จนแก้วที่ยื่นร้องไห้อยู่ในห้องน้ำสะดุ้งโหยง รีบใ่เสือผ้า แล้วออกไปเปิดประตูทันที 

 

 

 

                         ทันทีที่ป๊อปเห็นหน้าแก้ว 

 

 

 

 

                       "  มาแอบนอนอยู่ที่นี่ทั้งวันอีกแล้วนะ  "  ป๊อปก็เดินเข้าไปในบ้าน  แก้วรีบปิดประตู ก่อรจะเข้าสวมกอดป๊อปจากด้านหลังอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

                      "  เป็นอะไรอีกฮะ " ป๊อปดึงมือน้องสาวออกแล้วหันหน้ากลับมามองแก้ว  ด้วยผมที่ยาวและหนา มันปิดรอยแดงที่คอขาวจนหมด มันทำให้ป๊อปไม่เห็นรอยแดงบนคอของแก้ว 

 

 

 

 

                       " เค้าคิดถึงพ่อกับแม่  แล้วก็พี่เขื่อน  "  แก้วน้ำตาซึม  ป๊อปดึงน้องเข้ากอด 

 

 

 

 

                      "  พ่อกับแม่ไปสบายแล้วนะ  ส่วนไอเขื่อน ก็ยังสบายดี ไม่ได้ไปไหน  แค่ตอนนี้ยังเจอมันไม่ได้เท่านั้นเอง  "  ป๊อปกอดแก้วไว้แน่น  

 

 

 

 

                     "  แก้วอยากอยูพร้อมหน้าพร้อมตา สามคนพี่น้อง  แก้วไม่ได้เจอพี่เขื่อนมา 2 ปีแล้วนะ "  แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                      "  อีกไม่นานก็ได้เจอ เชื่อพี่นะ  "