ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แข็งใจนะมิณทร์ พี่จะพาเรากลับไปที่หมู่บ้านแล้ว”แก้วที่ไม่ได้นอนทั้งคืนกับปีเตอร์ช่วยกัน

ประคองร่างสูงของมิณทร์ที่เริ่มอ่อนแรงลง เดินทางกลับมาที่หมู่บ้านโดยไม่มีการหยุดพัก เพราะ

กลัวว่าถ้าพวกเขาล่าช้าแล้วมิณทระเป็นอะไรขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“พวกพี่แก้วทิ้งข้าไว้เถอะ ข้าคงไม่รอดแน่ๆ”มิณทร์มองฟ้าที่เริ่มสางเข้าสู่เข้าวันใหม่ก็พูด ตอนนี้

เขาเริ่มรู้สึกว่าลำคอแห้งผาก ร่างกายเริ่มอ่อนแรงลง นี่คงเป็นอาการของคนใกล้ตายแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ข้าเป็นพี่เจ้านะ ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้าแน่มิณทร์ เราจะต้องรอด กลับไปหาพวกเฟย์ที่โบสถ์

เพื่อช่วยกันหาทางรักษาเจ้ามิณทร์ เจ้าต้องรอด”แก้วพูดเพื่อปลอบไม่ให้มิณทร์คิดมากและปลอบ

ใจตัวเอง เพราะตอนนี้ไม่ใช่แค่มิณทร์ที่กลัวตัวเอง เธอเองก็กลัว เพราะปิศาจในตำนานอย่าง

มนุษย์หมาป่าและปิศาจดูดเลือด ถ้าไม่ฆ่าเหยื่อให้ตายทันที เหยื่ออาจจะติดเชื้อได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โน่นพี่แก้ว ข้าเห็นยอดหลังคาของโบสถ์แล้ว”ปีเตอร์พูดแล้วชี้ให้ทุกคนเห็นก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็ว

ยิ่งขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ยามหายไปไหนกัน แล้วนั่นควันอะไร”แก้วเร่งฝีเท้ามาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านก็แปลกใจที่ไม่เห็น

ยามเฝ้าประตู และเห็นควันสีดำมากมายลอยขึ้นฟ้า บริเวณในหมู่บ้าน เกิดอะไรขึ้นช่วงที่พวกเธอ

ไม่อยู่ที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหมู่บ้านโดนเผาแบบนี้”เมื่อปีเตอร์ แก้วและมิณทร์เข้าไปในหมู่บ้านก็ต้อง

ตกใจกับภาพที่เห็น บ้านเรือนต่างๆถูกเผากลายเป็นเศษไม้สีดำไม่มีชิ้นดี ผู้คนต้องมานอนริมถนน

บ้างก็กอดศพญาติที่เสียชีวิตไป

 

 

 

 

 

 

 

“พวกปิศาจบุกเข้ามาในนี้ มันหลอกพวกเรา แล้วมันก็ให้พวกแม่มดมาเผาเมืองเรา ฮือๆ”ชาวบ้าน

ร้องไห้แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ เป็นยังไงบ้าง”แก้วรีบวิ่งไปที่โบสถ์แล้วเห็นพวกนักบวชและแม่ของเธอที่รักษาตัวจากการไป

อยู่ในวัวเหล็กค่อยยังชั่วแล้วก็มาดูแลชาวบ้านคนอื่นๆในโบสถ์ที่รอดชีวิต

 

 

 

 

 

“แม่ไม่เป็นไร แล้วนี่มิณทร์ไปโดนอะไรมาทำไมถึงอาการแย่แบบนี้”แม่แก้วถาม

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ผมว่าป้าพามิณทร์ไปพักเถอะ ผมไม่ไหวแล้วเนี่ย”ปีเตอร์พูดเมื่อหามมิณทร์แค่คนเดียว

ก่อนที่ทั้งหมดจะพามิณทร์กลับไปที่บ้านของแก้วที่อยู่ห่างจากตัวหมู่บ้าน โชคดีที่บ้านของเธอไม่

เป็นอะไรมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะแก้ว มิณทร์โดนปิศาจดูดเลือดกัดงั้นหรอ แล้วนี่กัดนานเท่าไหร่แล้ว”แม่แก้วตกใจเมื่อ

ได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“กัดเมื่อคืนนี้จ้ะแม่ เมื่อถูกกัดพวกเราก็รีบเร่งฝีเท้ารีบกลับมาที่หมู่บ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

แก้วขอโทษนะแม่ที่ออกไปจากหมู่บ้านทำให้ปิศาจบุกเข้ามาแบบนี้”แก้วพูดแล้วซึมลงไปเมื่อเห็น

สภาพหมู่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะแก้ว แม่เองคิดว่าครั้งนี้พวกชาวบ้านก็ทำเกินไปที่เผาลินดาไปทั้งๆที่ยังไม่มีการไต่สวน

อะไรก่อน แล้วผู้ตรวจการ ไม่สิ มนุษย์หมาป่านั่นคงจะโกรธมากเลยให้พรรคพวกมาเผาหมู่บ้าน

แบบนี้”แม่แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้ตรวจการคือมนุษย์หมาป่า นี่มันเรื่องอะไรกันแน่หรอแม่”แก้วตกใจและไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด

 

 

 

 

 

 

“ก็ไอ้ผู้ตรวจการที่มาที่หมู่บ้านเรามันคือปิศาจปลอมตัวมาน่ะสิ พ่อไปในเมืองหลวงทำให้รู้ว่าผู้

ตรวจการที่ส่งมานั้นคือคนละคนกับมิสเตอร์พอล มันคือปิศาจแฝงตัวเข้ามาทำเรื่องชั่วที่หมู่บ้าน

เรา”พ่อแก้วเดินเข้ามาพูดอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

“แต่พวกนั้นคงไม่คิดร้ายกับใครนะ ไม่อย่างงั้นลูกน้องของมนุษย์หมาป่าคงไม่ช่วยชีวิตข้าและพวก

นักบวชรวมถึงหนูเฟย์หรอก”แม่แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

“ปิศาจยังไงก็คือปิศาจ นี่เจ้าจะสอนให้ลูกใจอ่อนกับปิศาจงั้นรึ”พ่อแก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้สอน แต่เราควรมองอีกมุมสิ ไอ้เรื่องคำทำนายมันก็แค่เรื่องงมงายนานมาแล้ว ถ้าคู่ลูกเรา

เป็นปิศาจจริงแล้วไหนล่ะ ปิศาจที่จะมาพาลูกเราไป”แม่แก้วเถียงพ่อแก้วทันที แก้วชะงักหวน

คิดถึงคำทำนายเมื่อเธอยังเด็กทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลุง ป้า พี่แก้ว แย่แล้ว มิณทร์อาการไม่ดีเลย”ปีเตอร์วิ่งออกมาบอกทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

“มิณทร์ทำใจดีๆไว้นะ”แก้วตกใจรีบไปประคองร่างสูงที่ตอนนี้ขาวซีดไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยงอย่าง

ตกใจ

 

 

 

 

 

“รอยกัด นี่มิณทร์ถูกกัดนานเท่าไหร่แล้ว”พ่อแก้วตกใจเมื่อเห็นแผลของมิณทร์และอาการของมิณ

ทร์

 

 

 

 

 

 

“ขะ ข้ากำลังจะตายใช่มั้ยลุง”มิณทร์ปรือตามองทุกคนแล้วถาม

 

 

 

 

 

“เจ้าติดเชื้อต่างหากมิณทร์ ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้า เจ้าจะคือตัวอันตรายของหมู่บ้าน”พ่อแก้วพูด

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ท่านพ่อนี่มิณทร์นะ อย่าทำน้อง”แก้วรีบเอาตัวขวาง

 

 

 

 

 

 

“แก้วหลบไป ปีเตอร์ดึงพี่ไว้ นี่ลุงสั่งนะ”พ่อแก้วว่าก่อนจะกระชากร่างของมิณทร์ออกไปนอกบ้าน

มิณทร์ที่อ่อนแรงก็โอนอ่อนตามแรงกระชากขอพ่อแก้วแล้วกระเด็นลงไปกองกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่บ้านนี้เพาะไอ้ตัวติดเชื้อนี่งั้นรึ พวกปิศาจสมควรโดนลงโทษ”ทีเจเดินเข้ามาเห็นก็ว่าเสียงดัง

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ พวกเราไม่ได้เพาะ เด็กคนนี้ติดเชื้อ เอ่อ พวกเรากำลังะจัดการ”แม่แก้วพูด

 

 

 

 

 

“จะจัดการงั้นรึ รอช้าอะไรล่ะ เอามีดข้าก็ได้นะ”ทีเจพูดแล้วยื่นมีดสั้นคู่ใจให้

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ข้าไม่มีวันฆ่าน้องข้าหรอก”แก้วปัดมีดออกไปแล้วว่า

 

 

 

 

“ไม่ฆ่ามัน มันก็จะฆ่าเจ้านะสาวน้อยคิดดีๆสิ”ทีเจว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าคิดดีแล้ว ในเมื่อที่นี่คิดจะดีแต่ทำร้ายมิณทร์ข้าก็จะพาน้องไปจากที่นี่เอง”แก้วพูดแล้วมองหน้า

พ่อและแม่ตัวเองสลับกับทีเจที่เรียกพวกชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นมาก็ตัดสินใจพามิณทร์ออกไปโดยมีปี

เตอร์ตามไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว กลับมานะ โธ่ โว้ย”พ่อแก้วตกใจที่เห็นลูกสาวออกจากหมู่บ้านไปพร้อมมิณทร์และปีเตอร์ก็

พูดอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีดี้จ้ะเฝ้าโฟร์ทีนะ เดี๋ยวฟางจะออกไปเก็บสมุนไพรที่สวนด้านนอกมาปรุงยาเพิ่มก่อน”ฟางพูดกับ

คนแคระหญิงที่เป็นแม่บ้านที่ป๊อปปี้เลือกให้มาช่วยฟางดูแลโฟร์ก่อนจะเดินหยิบตะกร้าเดินออกไปที่สวน

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด มดไม่ยอมนะ อะไรๆก็จะไปดูแลนังมนุษย์อ่อนแอนั่นอยู่นั่นล่ะ นี่ก็สำออยเรียกร้องความสนใจ

ไม่รู้จะฟื้นเมื่อไหร่อีกแค่หัวฟาด น่าจะจับฆ่าให้ตายซะให้เข็ด”มดโวยวายในห้องหนึ่งทำให้ฟาง

ชะงักแล้วรีบเดินไปใกล้เพื่อแอบฟัง

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาทำเรื่องบ้าๆกับคนของข้านะมด ถ้าเจ้าฆ่าโฟร์ข้าฆ่าเน่”ป๊อปปี้หันขวับไปว่ามด

 

 

 

 

 

“สนใจมันมากดีจริงๆเลยนะ นี่ป๊อปคงจะสนใจมันมากกว่าเพื่อนเก่าแล้วล่ะสิท่า”มดว่า

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ เพื่อนข้า ข้าจะห่วงใยเพื่อนข้ามันผิดตรงไหน และอีกอย่างโฟร์คือคนดี ข้าไม่ยอมให้เจ้า

ทำอะไรโฟร์หรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ทำอะไรนังนั่นก็ได้ แต่ป๊อปต้องอยู่กับมดตอนนี้ ห้ามไปหานังนั่น”มดพูดจบก็บดจูบชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

“ได้ ถ้าแลกกับเจ้าไม่ไปหาเรื่องโฟร์เมื่อฟื้นก็เอาสิ ข้ากำลังเบื่อๆพอดี”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกริ่มก่อน

จะยอมให้มดคลอเคลีย

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

ฟางที่เห็นป๊อปปี้และมดทั้งกอดจูบ นัวเนียกันในห้องก็ตกใจถอยหลังชนรูปปั้นล้มลงกับพื้นเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกอีกแล้วหรอนังงี่เง่า นี่แกแอบดูชั้นกับป๊อปหรอ”มดเปิดประตูไปอย่างรวดเร็วแล้วว่าฟางอย่าง

หัวเสีย

 

 

 

 

 

“ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าขอโทษ”ฟางอึกอักแล้วรีบหลบตามดที่จ้องมาอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“ทำอย่างกับไม่เคย กับไอ้ผีดูดเลือดยอดรักของเจ้ามันไม่เคยทำกับรึไง”ป๊อปปี้เดินเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

“ข้าไม่เคยทำแบบนี้กับโทโมะเลยนะ ท่านอย่ากล่าวหาข้าสิ”ฟางเงยแล้วรีบว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาโกหก ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก แล้วนี่เจ้ากล้ามากนะที่ขึ้นเสียงใส่ข้าน่ะห้ะ”ป๊อปป้ว่าแล้วบิด

แขนฟางอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

“ข้าเจ็บ ปล่อยข้า ข้าจะไปแล้ว”ฟางร้องแล้วพยายามขอร้องป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหน รึจะไปยั่วพวกมนุษย์หมาป่าด้านล่างล่ะ หึ”มดรีบว่า

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ไปยั่วใคร แต่ข้าต้องรีบไปหาสมุนไพรมาปรุงยาเพิ่มต่างหากล่ะ”ฟางพูดตามตรง

 

 

 

 

 

 

“สมุนไพร แล้วนี่โฟร์เป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้ได้ยินเรื่องสมุนไพรก็ปล่อยมือแล้วถามอาการโฟร์จาก

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“แผลภายนอกทุเลาลงแล้ว เหลือแค่แผลที่ช้ำใน ถ้าโฟร์ดื่มนำ้สมุนไพรที่ข้าปรุงเดี๋ยวก็จะฟื้นเร็วไว

นี้ล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“จริงรึ งั้นดี เอ่อ ถ้าโฟร์ไม่ฟื้นอย่างที่เจ้าว่านะ เจอดีแน่”ป๊อปปี้เผลอยิ้มออกมาก่อนจะทำหน้าเคร่ง

แล้วดุฟาง

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ข้าไม่โกหกหรอก”ฟางยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของป๊อปปี้ก่อนจะเดินไปป๊อปปี้เห็นเช่นนั้นก็

เดินเข้าห้องตัวเองไปบ้างเพราะไม่อยากยุ่งอะไรกับมดมาก

 

 

 

 

 

 

“หึ อะไรก็โฟร์ๆงั้นรึ”มดพูดอย่างไม่พอใจเมื่อถูกขัดด้วยเรื่องของโฟร์ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาแล้วยิ้ม

ออกมาอย่างร้ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

ตายแล้ว แก้วกับปีเตอร์ะพามิณทร์ไปไหนน่ะคราวนี้

 

 

แล้วมดคิดจะทำอะไรน้ออออ งานนี้มีเรื่องแน่ บอกเลย

 

 

 

ไม่รู้ว่าสนุกรึเปล่านะ เหมือนเห็นรีดเดอร์หายไปเยอะเลยอ่า