ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วสินะ”เขื่อนพูดเมื่อเขากลับมาจากหาอาหารในป่าแล้วเห็นเฟย์เริ่มขยับตัว

 

 

 

 

 

“อ้ะ จะ เจ้า ไม่สิ ท่าน”เฟย์ที่ฟื้นขึ้นจากอาการเจ็บปวดแล้วต้องตกใจเมื่อสบสายตาของเขื่อนที่

จ้องมองเธออยู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหลบไปชิดมุมขนาดนั้นก็ได้ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า”เขื่อนพูดแล้วเดินไปหาเฟย์ที่ขยับ

หนีเขาไปนั่งชิดกำแพงถ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าฆ่าข้าเลยนะ ข้าต้องกลับไปหาคนที่ข้ารัก”เฟย์ขอร้องเขื่อน ทันทีที่เขื่อนได้ยินคำว่าคนรัก

จากปากเฟย์ทำให้เขื่อนรู้สึกหน้าชาไปหมด คนรักงั้นรึ

 

 

 

 

“ข้าคงทำตามที่เจ้าขอไม่ได้หรอกนะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“มะ หมายความยังไง ข้าไม่เข้าใจ”เฟย์เงยหน้ามองเขื่อนแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เพราะตอนที่ข้าช่วยเจ้าออกมาจากหมู่บ้าน เจ้าเองก็เจ็บหนักเกือบตาย ข้าก็เลยเลือกที่จะถ่าย

พลังวิญยาณของข้าครึ่งหนึ่งให้กับเจ้า เจ้าได้รับพลังปิศาจไปแล้ว เจ้าคือปิศาจที่ฟื้นจากความตาย

เจ้าไม่สามารถกลับไปอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้หรอก”เขื่อนพูด ความจริงแล้วเขาถ่ายพลังวิญญาณให้

เฟย์ซึ่งไม่ได้หมายความว่าเฟย์จะกลายเป็นปิศาจ เพราะเฟย์ไม่ได้รับการทำให้เปลี่ยน เขื่อนเลือก

โกหกเรื่องราวแบบนี้ให้เฟย์รับรู้

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่จริง ข้าไม่ใช่ปิศาจนะ”เฟย์อึ้งอย่างไม่เชื่อตัวเอง เป็นไปได้ยังไงกัน

 

 

 

 

 

 

“ไม่เชื่อเจ้าลองทุบหินนั่นดูสิถ้ามันแตกคามือที่เจ้าทุบ แสดงว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์”เขื่อนโบ้ยไปที่หิน

ก้อนใหญ่ในถ้ำก้อนหนึ่ง เฟย์ลองลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หินก่อนจะง้างมือทุบ ตอนนั้นเองเขื่อนจ้องไป

ที่หินก้อนนั้นก่อนจะใช้พลังของตัวเองทำลายหินนั่นทันที

 

 

 

 

โพล้ะ

 

 

 

หินก้อนใหญ่แตกคามือที่เฟย์ทุบลงไป

 

 

 

 

“โอ้โห พึ่งฟื้นแท้แต่พลังเจ้านี่แข็งแรงเชียวนะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“มะ ไม่จริง ข้าไม่ใช่ปิศาจ ข้าไม่ใช่ปิศาจ มันคือความฝัน”เฟย์ไม่เชื่อตัวเองแล้วทรุดลงร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“ยอมรับความจริงซะเถอะเฟย์ ต่อไปนี้เจ้าไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เอาอย่างนี้สิ เพื่อให้เจ้าปรับ

ตัวกับสภาพการเป็นปิศาจ เจ้าอยู่ในถ้ำนี้ ถ้าเจ้าพร้อมก็กลับไปที่ปราสาทกับข้านะ”เขื่อนพูดจา

หว่านล้อมเฟย์ที่นั่งร้องไห้อยู่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ฮือๆ”เฟย์ร้องไห้เสียใจอย่างอ่อนแอยิ่งทำให้เขื่อนพอใจที่เฟย์

เชื่อแบบนั้นก่อนจะสบโอกาสตอนเฟย์ร้องไห้ดันหัวร่างบางมาซบไหล่แล้วกอดปลอบเธอไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีดี้ เจ้าต้องเชื่อข้าสิ ว่าข้าไม่ได้ทำร้ายโฟร์ เจ้าต้องเชื่อข้า”ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะดีดี้ทำ

แผลให้

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็อยากจะเชื่อเจ้านะฟาง แต่ทำไงได้ นายท่านสั่ง ข้าต้องทำตามข้าขัดคำสั่งเจ้านายไม่ได้

หรอกนะ”ดีดี้มองฟางด้วยความสงสารก่อนจะพูดตามความจริง ยิ่งทำให้ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

“งั้นข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ดีดี้ข้าอยากออกไปจากที่นี่”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กล้ามากนะที่พูดแบบนั้นออกมา เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงคิดหนีออกจากที่นี่น่ะห้ะ”ป๊อปปี้เดินมาที่

ห้องของฟางแล้วได้ยินเข้าก็เปิดประตูเข้ามาผลัวะแล้วว่าฟางด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็คิดในสิ่งที่ข้าควรคิด ท่านไม่สามารถขังข้าได้เพราะข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะ

กลับ”ฟางพูดแล้วหนีป๊อปปี้แต่ร่างสูงกระชากฟางเหวี่ยงลงไปที่พื้นอย่างแรงจนร่างบางคดคู้ตัวงอ

ด้วยความจุก

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยข้า ข้าเจ็บนะ”ฟางร้องอีกครั้งเมื่อป๊อปปี้กระชากร่างบางขึ้นมาแล้วบีบไปที่2แขนฟางจน

แดง

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ออกไปจากที่นี่ เจ้าคือต้นเหตุให้ข้าต้องกลายเป็นปิศาจ เจ้าทำให้ครอบครัวข้าต้อง

พินาศ ข้าจะไม่มีวันปล่อยแม่มดชั่วร้ายอย่างเจ้าออกไปเด็ดขาด เจ้าต้องอยู่ที่นี่ชดใช้ความผิด

ซะ”ป๊อปปี้ตะคอกว่าฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ทำไมท่านถึงไม่ให้อภัยข้า”ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า มานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็กระชากร่างบางออกมาตามตัวเองลงไปคุกใต้ดินทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย จะตายมั้ยน้อ หึหึ”มดมองลงมาจากชั้น2แล้วยิ้มเยาะเมื่อเห็นฟางถูกป๊อปปี้ทารุณแล้วพูดอย่าง

สะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อย ข้าไม่ไป ปล่อยข้า”ฟางพยายามขืนตัวเองไม่ไปตามแรงป๊อปปี้แต่ไม่เป็นผลเมื่อกำลังของ

ปิศาจนั้นมีมากกว่าตนเอง ป๊อปปี้ลากฟางลงมาตามทางท่อระบายน้ำเพื่อไปสู่คุกใต้ดิน

 

 

 

 

 

 

 

“นายท่านพาหญิงสาวที่ไหนมาขอรับ”ลูกน้องมนุษย์หมาป่าของป๊อปปี้พูดเมื่อป๊อปปี้ลากฟางมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“นักโทษ นังแม่มดชั่ว แพน วิน เจ้าเฝ้าไอ้พวกโทรลที่เฝ้าคุกใต้ดินอีกที กำชับพวกมันให้เฝ้าแม่นี่

ไว้ อย่าให้คลาดสายตา”ป๊อปปี้กำชับลูกน้องก่อนจะสั่งให้โทรลเปิดคุกใต้ดินแล้วยัดฟางใส่ลูกกรง

แล้วล๊อคกลอน

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้าไม่ได้ทำ มดต่างหากที่ทำ มดต้องทำอะไรบางอย่างกับโฟร์แน่ๆ ถ้าข้า

เชื่อมจิตกับใครใหม่บางทีพลังข้าอาจะกลับมาแล้วข้าอาจจะรู้ก็ได้ว่ามดทำอะไรกับโฟร์”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสร้างเรื่อง ทำผิดแล้วยังจะใส่ร้ายคนอื่นอีก เจ้าอยู่ในนี้ไปเลยนะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ กลับมาก่อน ข้าไม่ได้โกหก ข้าไม่ได้ทำจริงๆนะ ฮือๆ”ฟางร้องไห้เมื่อป๊อปปี้เดินออกไป

ไกลจากตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทรล เฝ้าแม่นี่ไว้ดีๆอย่าให้ออกไปได้”ป๊อปปี้สั่งโทรล อสูรกายร่างสูงใหญ่ที่เฝ้าคุกใต้ดินไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจร้ายที่สุด ทำไมไม่ฟังข้า ถ้าข้ามีพลังข้าคงรู้แน่ๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับโฟร์”ฟางทรุดนั่งลงแล้วพูด

กับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“สาวน้อย เจ้าไปทำอะไรมาให้นายท่านโมโหขนาดนี้หรอ”วินเดินเมาถามฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ข้าถูกใส่ร้าย เจ้านายของพวกเจ้าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้ทำร้ายใคร ข้า

น่ะเป็นแม่มดสายขาวนะ ข้าไม่มีเวทย์มนต์มืดทำร้ายใครได้หรอก”ฟางพูดตามจริง เพราะแม่มด

สายขาวนั้นมีแค่พลังที่รักษาเยียวยาคนเจ็บได้เท่านั้น ถ้าฝ่าฝืนคำสั่ง จำต้องกลายเป็นแม่มดสาย

ดำทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“โถ น่าสงสารจริงๆไม่เป็นไรนะ เจ้าชื่ออะไรหรอ มาจากไหน ข้าชื่อแพนนะ”แพนรีบปรี่เข้ามาถาม

ฟางต่อจากวินทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าชื่อฟาง ข้าเป็นแม่มดสายขาวจากหมู่บ้านชายป่า ข้าเคยอยู่กับแม่จนกระทั่งเจ้านายพวกเจ้าเข้า

มาแล้วเปิดโปงข้าให้ชาวบ้านรู้ว่าคือแม่มด ก่อนจะพาข้าไปทรมานที่หมู่บ้านข้างๆ ทำให้มีพวกล่า

ปิศาจบุกมาข้าแม่ของข้า ก่อนที่เจ้านายของเจ้าจะทำลาย จัดการเผาหมู่บ้านของข้าจนหมดสิ้น

แล้วข้าก็ถูกพามาที่นี่ล่ะ”ฟางเล่าให้วินและแพนฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โถ ชีวิตของเจ้าช่างหน้าสงสารเสียจริงนะฟาง”แพนพูดแล้วถือวิสาสะจับมือของฟางที่เอามือจับ

ลูกกรงอยู่ ฟางชะงักก่อนจะชักมือกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านายพวกเจ้าเกลียดข้ามาก เพราะข้าคือต้นเหตุที่ทำให้เจ้านายพวกเจ้าต้องกลายเป็น

ปิศาจ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ดีแล้วล่ะที่นายท่านเกลียด เพราะถ้ารักนะ เจ้าโดนมดฉีกเนื้อเจ้าเป็นชิ้นๆแน่”วินพูดตามตรง

 

 

 

 

 

 

 

“วิน เจ้าพูดอะไรดูสิ ฟางกลัวหมดแล้ว ไม่เป็นไรนะฟางระหว่างที่เจ้าอยู่ในนี้เจ้าอยากได้อะไรข้าจะ

หามาให้เจ้าหมดเลย”แพนรีบพูดโอ้โลมร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้างั้นนี่ก็อาจะเป็นสาเหตุที่มดใส่ร้ายเราและทำร้ายโฟร์”ฟางพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ เจ้าอยากได้อะไรรึฟาง”แพนรีบถามหญิงสาวทันที

 

 

 

 

 

 

“สิ่งที่ข้าอยากได้เจ้าให้ข้าได้มั้ยล่ะ ข้าอยากออกไปจากที่นี่ ไปจาปปราสาทนี้”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้หรอกนี่คือคำสั่งของนายท่าน ขัดไม่ได้หรอก”วินรีบพูดก่อนจะหันไปมองโทรลที่เฝ้าประตู

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าโทรล ฟางน่ะหิวน้ำ เจ้าไปหาน้ำผลไม้ที่รสชาติดีที่สุดในปราสาทนี้มาหน่อยสิ”แพนรีบ

ตะโกนสั่ง สักพักโทรลก็ไป

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าจะทำอะไรน่ะแพน”วินตกใจเมื่อแพนจะสะเดาะกุญแจขังฟางออกมา

 

 

 

 

 

 

“นี่ไง ข้าพาออกมาแล้วนะฟาง ออกมาเร็ว”แพนรีบพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจเจ้ามากนะแพน เจ้านี่ช่างดีจริงๆ”ฟางพูดแล้วยิ้มให้แพน

 

 

 

 

 

 

“ข้าพาเจ้าออกมาแล้ว งั้นถึงเวลาแล้วล่ะที่เจ้าจะต้องตอบแทนข้า”พูดจบแพนก็อุ้มฟางพาดบ่าแล้ว

เดินไปทันที

 

 

 

 

 

 

“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยข้านะปล่อย”ฟางดิ้นไปมาเมื่อถูกแพนลากตัวไป

 

 

 

 

 

 

“เห้อ อีกแล้วเรอะ ทำทีเป็นช่วยสุดท้ายก็จบบนเตียงทุกราย”วินมองแพนที่อุ้มฟางพาดบ่าออกไป

แล้วถอนหายใจ เพราะแพนนี้จัดได้ว่าเป็นเสือผู้หญิงดีๆนี่เอง

 

 

 

 

 

เป็นไงล่ะ ความใสซื่อของนางเอกบางทีก็ดีเกินไปนะ โดนอุ้มเลย

 

 

แล้วเขื่อนจะหลอกเฟย์อีกนานแค่ไหนต้องติดตาม

 

 

 

ถ้าอยากอ่านต่อก็ช่วยเม้นกับโหวตหน่อยน้าาาาาา หายกันไปหมดเลยยยวันนี้ไรเตอร์เลอกเรียนเช้าเชียวน้าาา