ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า ข้าอยากอยู่อยู่คนเดียว”แก้วเดินปึงปังเข้ามาในห้องแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

“ไม่ เราต้องพูดกัน ในเมื่อเจ้าท้องกับข้า ข้าก็ต้องรับผิดชอบ”โทโมะเดินตามเข้ามาแล้วว่ากลับ

 

 

 

 

 

“ฟังข้าอีกครั้งนะ ข้า ไม่ ต้อง การ ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาเห็นใจ”แก้วพูดแล้วนั่งลงกับเตียงอย่าง

หงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เจ้าต้องแต่งงานกับโทโมะ”ปู่โทโมะเดินเข้ามาข้างในแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ท่านก็รู้ว่าเค้าไม่ได้รักข้า จะให้ข้าอยู่กับชายที่ไม่ได้รักข้าไปเพื่ออะไรกัน”แก้วพูดออกมาตามจริง

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เจ้าเป็นเมียโทโมะหลานข้าไปแล้ว แถมยังท้องมีทายาทของตระกูลข้าอีก เจ้าน่ะ กลายเป็น

สะใภ้อันดับ1ของที่นี่แล้วนะ”ปู่โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ตำแหน่งนั่นโทโมะเค้าคงอยากเก็บไว้ให้ฟางไม่ใช่ข้า”แก้วพูดอย่างตัดพ้อ

 

 

 

 

 

 

 

“ตำแน่งนั้นมันคือของฟางตลอดไป แต่เมื่อเรื่องมันเกิดแล้ว ข้าควรจะรับผิดชอบเจ้าให้ถูกต้อง”โท

โมะพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าไม่แต่งกับเจ้า ต่อให้ตายข้าก็ไม่แต่ง”แก้วโวยวายหนักกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาอวดดีนะ แต่งกับข้ามันจะตายรึไง ทั้งที่เจ้าก็รักข้าไม่ใช่รึไง ได้ข้าแล้วนี่”โทโมะพูดอย่าง

หงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าข่มขืนข้าหรอกรึ ข้าเลยต้องเป็นแบบนี้”แก้วพูดเสียงสั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ พี่แก้วท้องเพราะถูกเจ้าข่มขืนรึ ไอ้ชั่ว เจ้าไม่รักพี่ข้าแล้วทำแบบนี้ทำไมกันวะ”ปีเตอร์ที่

เข้ามาได้ยินก็พุ่งเข้าไปชกหน้าโทโมะล้มคว่ำก่อนจะขึ้นคร่อมหมายจะเอาเรื่องจนกั้งและโบว์รีบมา

ห้ามแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอ หยุดให้หมด ถ้ายังจะทะเลาะกันแบบนี้อีก ข้าจะลงโทษให้หมดนี่ล่ะ แก้ว ไม่ต้องสนใจว่าโท

โมะจะมีใครในใจ เจ้าเป็นเมียโทโมะแล้ว ข้าไม่ปล่อยให้หลานชายตัวดีของข้าทำเรื่องเสื่อมเสียกับ

เจ้าแล้วไม่รับผิดชอบหรอก โทโมะเจ้าเองก็เหมือนกัน ในเมื่อกล้าทำเรื่องแบบนี้แล้ว เจ้าต้องรับ

ปิดชอบแก้ว จำไว้ งานแต่งงานของเจ้า ข้าจะเลื่อนให้มันไวขึ้น มะรืนนี้นี่ล่ะ แขกไม่ต้องเชิญมาก

มาแต่แขกสำคัญพอ”ปู่โทโมะสั่งยาวเหยียดก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านปู่ จะโมโหทำไมในเมื่อท่านเองเป็นผู้ที่ต้องการให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นแบบนี้นี่”กั้งเดินตามปู่

มาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอน ถ้าไม่ท้องแล้วไม่แต่งงานกัน คู่นี้ก็จะไม่ยอมอ่อนข้ากันหรอก”ปู่พูดแล้วเดินเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจเรอะปู่ว่าคู่นี้จะอ่อนต่อกัน ไม่ตายกันไปข้างน่ะสิ”กั้งพูดพลางส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

“ออกไปสิ เสร็จธุระแล้วนิ”แก้วกอดอกไล่โทโมะให้ออกไปเมื่อเห็นทุกคนออกไปหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ไหนๆงานแต่งก็จะมีมะรืนนี้แล้ว ข้าอยากจะนอนที่นี่กับเจ้าไว้ก่อนจะทำไม”โทโมะพูดแล้วนั่ง

ลงข้างแก้วที่นั่งอยู่บนเตียง แก้วรีบเด้งตัวหนีแต่โทโมะไวกว่าดึงแก้วไปกอด

 

 

 

 

 

 

“นี่ปล่อยข้านะ”แก้วดิ้นในอ้อมกอดโทโมะแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาดิ้นให้มากสิเจ้าน่ะ เดี๋ยวข้าก็ปล้ำอีกหรอก”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปเลยนะ ไม่ต้องมาทำแบบนี้ ถ้าจะมาอยู่กับข้าเพราะความจำเป็นก็ออกไปซะเถอะ ข้าน่ะไม่

ต้องการความเห็นใจจากเจ้าเข้าใจมั้ยโทโมะ เรื่องลูกถ้าข้าคลอด ข้าจะเอาให้ท่านกับฟางแล้วข้าก็

จะออกจากตำแหน่งสะใภ้ที่นี่ซะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าไม่คิดว่าลูกจะคิดถึงเจ้าเลยรึไง ใจร้ายที่สุด”โทโมะโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเจ้าจะให้ข้าอยู่ที่นี่ทำไม ในเมื่อสุดท้ายฟางก็ต้องกลับมา แล้วข้าจะอยู่ในฐานะอะไร จะตอบ

คำถามลูกว่าอย่างไร เมื่อลูกเห็นพ่อของลูกอยู่กับคนรัก แล้วข้าคืออะไร เจ้าอย่ามาเห็นแก่ได้

หน่อยเลย ฮึก”แก้วพูดออกมาอย่างอัดอั้น เธอรักเขา ต่อให้เขาจะร้ายกับเธอมากมายสุดท้ายแก้วก็

เกลียดโทโมะไม่ลงสักที แต่ถ้าเธออยู่ที่นี่จนฟางมาก แล้วเธอต้องทนเห็นภาพที่โทโมะรักกับฟาง

และลูกของเธอ โดยไม่มีพื้นที่ให้เธอยืนแบบนี้เธอก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

“เป็นแม่คนแล้ว อย่างอแงสิ”โทโมะมองแก้วร้องไห้ก็รู้ดีว่าแก้วรู้สึกอย่างไร ก็ได้แต่กอดปลอบร่าง

บางก่อนจะคุยจูบที่หน้าผากร่างบางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษ”โทโมะพูดและกระชับกอดแก้วแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้ามันใจร้ายโทโมะ เจ้าไม่ปล่อยข้า”แก้วนอนร้องไห้ในอ้อมกอดโทโมะจนเผลอหลับไป ร่างสูง

มองร่างบางในอ้อมกอดก็นิ่ง ทำไมนะ เขารักฟางแต่พอรู้ว่าเขาทำแก้วท้อง เขาดีใจอยากรับผิด

ชอบดูแลเธอกับลูกไม่อยากให้ไปไหนแบบนี้นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นอนคิดอะไรอยู่ล่ะหืม”ป๊อปปี้ตื่นมาในตอนเช้าอีกวันเห็นฟางนอนตะแคงแล้วมองที่หน้าต่างก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“เราจะจัดการเรื่องของคนรักของพวกเราอย่างไรดี”ฟางพลิกตัวมาตอบป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ลำพังข้าน่ะมีแค่โฟร์ แต่โฟร์ตายไปแล้ว เรื่องนี้คงไม่เป็นไร แต่เจ้าล่ะ เรื่องของโทโมะ”ป๊อปปี้

ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าหมั้นกับโทโมะก็จริง แต่สุดท้ายทำไมข้าถึงหนีปิศาจใจร้ายอย่างท่านไปไม่พ้น รู้ตัวอีกที ข้าก็

หลงรักท่านเต็มหัวใจไปแล้ว”ฟางพูดออกมาจากใจทำให้ป๊อปปี้ที่ลุกจากเตียงในตอนแรกขยับมา

นั่งข้างฟางแล้วบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ายอมรับนะ ตลอดชีวิตของข้า ข้ามีแค่โฟร์ หลงรักแค่โฟร์มาโดยตลอด แต่พอสิ้นโฟร์ไป ได้เจอ

กับเจ้า ตอนแรกข้ายอมรับว่าข้าโกรธ โมโหเกลียดเจ้ามากที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้ แต่เจ้าน่ะเป็นเด็ก

ดี ดีจนข้าเผลอใจให้ไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จนเมื่อคืน ข้าคิดได้ว่า ที่ข้ารักโฟร์มันอาจไม่ใช่ความรัก

แท้จริง มันเป็นเพียงความผูกพัน แต่เพราะทิฐิและอารมณ์ของข้าทำให้ข้าทำลายโฟร์และธามไท

จนพบจุดจบแบบนั้น”ป๊อปปี้พูดออกมาจากใจก่อนจะซึมไปกับเรื่องของโฟร์

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าไปเลยนะ อย่างน้อยท่านก็รู้สึกผิด โฟร์เป็นคนดี ธามไทก็ดี ถ้าพวกเค้ารู้ว่าท่านรู้สึกผิด

กับเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเค้าก็ต้องให้อภัย เหมือนกับพระเจ้าที่ให้โอกาสคนผิดแก้ตัวใหม่เสมอ”ฟาง

สวมกอดป๊อปปี้แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พระเจ้าน่ะรึจะเห็นและให้อภัยปิศาจร้ายกาจอย่างข้า”ป๊อปปี้ตัดพ้อออกมา

 

 

 

 

 

 

“ให้อภัยสิ ข้ายังให้อภัยท่านทุกอย่างเลยนะป๊อปปี้ ข้ารักท่านนะ”ฟางพูดแล้วเงยหน้าหอมแก้ม

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะ ที่รักปิศาจตัวนี้ ทั้งที่อดีตข้าทั้งร้ายกาจกับเมาโดยตลอด”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ข้าทนเพราะข้าเชื่อว่าท่านเป็นคนดีนะ ไม่อย่างนั้นเมื่อ15ปีก่อน ท่านคงไม่ช่วยเด็กหญิงขี้แยคน

นั้นหรอก”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ เด็กบ้า ขี้แย ร้องไห้น้ำมูกโป่ง”ป๊อปปี้มองฟางแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นอะไรนี่ ขอโทษนะที่ตอนนั้นข้าช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย”ฟางพูดแล้วก้ม

หน้าสำนึกผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ มันเป็นอดีตไปแล้วจนข้าคิดไปคิดมานะว่า เมื่อข้าเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ ข้าจะได้ปกป้องคน

รักของข้าได้ ทั้งเจ้า และแครอล”ป๊อปปี้พูดแล้วพลางลูบผมของร่างบางก่อนจะจูบที่หน้าผากอีก

ครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปิศาจบ้าเล่นหอมข้าแบบนี้ ข้าช้ำไปหมดแล้วนะ”ฟางพูดแล้วแก้มแดงจัด

 

 

 

 

 

“ก็ดีใจนี่ที่เจ้าคิดเหมือนกับข้า และให้อภัยข้า”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าถ้าเทียบกับสิ่งที่ท่านให้ข้า ช่วยชีวิตข้าหลายครั้ง จนข้าไม่รู้จะตอบแทนยังไงหมด”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอยากตอบแทนข้าก็ยื่นนิ้วมาสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะถอดแหวนนิลสีดำของตัวเองสวมให้ฟางนิ้ว

นางข้างซ้าย

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า เจ้าคือเมียข้านะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วจูบลงที่มือร่างบาง

 

 

 

 

 

“บ้า ข้าเขินนะ”ฟางหน้าแดงแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ก็ข้าพูดจริง รึอยากพิสูจน์ว่าเราเป็นผัวเมียกัน”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

 

“พอเลยๆ มาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายแบบนี้ จะขอข้าแต่งงานรึ”ฟางหน้าแดงแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“งั้นเราแต่งงานกัยเลยมั้ยล่ะ จะได้มีลูกเร็วๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วสวมกอด

 

 

 

 

 

 

“บ้า รีบร้อนไปไหนเนี่ย ข้าตั้งตัวแทบไม่ทันนะ”ฟางพูดแล้วยิ้มขวยเขิน

 

 

 

 

 

“ก็รีบแต่งไวๆไง ความสุขมันอยู่กับเราไม่นานหรอกนะ อยากะทำอะไรก็รีบทำ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องรีบก็ได้ ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไปนี่ล่ะ ไม่รีบไปไหนหรอก”ฟางหัวเราะก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

“ขอให้แน่นะ ถ้าเจ้าหนีข้าไปอีก ข้านี่ล่ะจะตามเจ้ากลับมา”ป๊อปปี้มองฟางแล้วพูดขู่ทันที

 

 

 

 

 

“ข้าจะยอมให้เจ้าตามกลับมาเลย ไปอาบน้ำเถอะ ข้าหิวแล้ว”ฟางพูดแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ก่อนจะลุกไป

อาบน้ำจัดการกับตัวเองโดยที่ป๊อปปี้เดินตามเข้าไปในห้องน้ำกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

เหมือนจะลงตัวในแต่ละคู่ แต่จะลงตัวยังไงต้องดู

 

 

 

ขอโทษนะที่หายไปนาน พอดีไรเตอร์มีธุระต้องไปต่างจังหวัดอ่ะค่ะ

 

กลับมาอีพแล้วน้า อย่าพึ่งหายไปน้าา

 

ขอบคุณทุกคนที่เเวะเข้ามาเม้นและมาอ่าน ขอโทษที่ไม่ได้อัพนะคะอาจจะทำให้ใครหลายคนไม่พอใจ ตอนนี้มาอัพแล้วค่ะ