ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 17.45 น.
แก้ไขเมื่อ 31 มกราคม พ.ศ. 2558 16.30 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
64) 64 เจอกัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
1เดือนผ่านไป
“โอ้ย”ป๊อปปี้ร้องออกมาเมื่อถูกแส้ฟาดลงเข้ามากลางหลัง เมื่อขนหินไปที่หน้าผาแล้วทำหินหล่น
ลงมา ป๊อปปี้แทบหมดแรงแล้วคิดถึงฟาง เมื่อก่อนเขาทรมานฟางสารพัดหรือนี่จะเป็นสิ่งที่เขาควร
ได้รับ
“ชักช้าอืดอาดเสียจริง”ซาตานพูดเมื่อเดินเข้ามาดูป๊อปปี้พร้อมกับแม่ของฟาง
“ข้าก็อยากจะช่วยเจ้านะแต่ผู้คุมเข้าอยู่เนี่ยไม่ใช่ใครอื่น แต่ล้วนเป็นพวกที่ตายเพราะเจ้าทั้งนั้น
พวกเค้าโกรธแค้นเจ้าเลยต้องมาจัดการกับเจ้าก่อนที่พวกเค้าจะไปเกิด”แม่ของฟางพูดอย่างสงบ
นิ่ง
“แล้วข้าต้องทุกข์ทรมานแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่”ป๊อปปี้ถามซาตานและแม่ของฟาง
“ก็จนกว่าผู้คุมคนสุดท้ายจะมาจัดการกับเจ้าไงล่ะ เพราะคนนี้เจ้าทำไว้หนักหนากับเค้าเหลือเกิน
จนข้าไม่รู้ว่าลำพังการทรมานเจ้าแค่นี้มันจะทำให้เค้าให้อภัยเจ้าเหมือนดวงวิญญาณทุกตนที่ผ่า
นมารึเปล่า”แม่ฟางพูด
“งั้นป่านนี้ฟางคงไปเกิดใหม่แล้วสินะ มิน่าพวกท่านถึงไม่ยอมให้ข้าเจอนางเลย”ป๊อปปี้พูด
ผลัวะ
ซาตานเดินเข้ามาซัดพลังใส่ป๊อปปี้จนกระเด็นติดหน้าผาก่อนะกระอักเลือด
“ยังมีหน้ามาคิดถึงลูกของข้าอีก เจ้าทรมานลูกข้าสารพัด ข้าไม่จัดการทรมานเจ้าเองกับมือข้า
ถือว่าข้าปรานีเจ้าแค่ไหนแล้วรู้มั้ย จำไว้ ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าทรมานลูกข้าอีกต่อไปแล้ว”ซาตานว่า
“เพียงแค่เจอนางแค่เสี้ยวเดียวไม่กี่นาทีก็ได้ท่านให้ข้าเจอนางไม่ได้รึ”ป๊อปปี้ถาม
“ไดถ้าเจ้าอยากเจอนางถ้าก็จะให้เจ้าเจอ”ซาตานยิ้มออกมาร้ายๆก่อนจะใช้พลังทำให้ป๊อปปี้ได้เห็น
เด็กทารกหญิงคนหนึ่งร้องอยู่ในเปลแห่งหนึ่งที่มีพื้นหลังสีขาวทั้งหมด
“ฟางคงจะไปเกิดแล้วสินะ ดีแล้วล่ะ ให้นางไปเกิดแล้วพบเจอกับสิ่งดีๆไปซะ ลืมความทรงจำที่เลว
ร้ายจากข้าไปเถอะ”ป๊อปปี้เห็นเด็กทารกคนนั้นก็ซึมลงไปก่อนะฝืนตัวเองลุกขึ้นมาแล้วเดินไปขน
หินต่อ
“เมื่อวิญญาณดวงสุดท้ายที่เป็นผู้คุมเจ้ามาถึง ตอนนั้นข้ากับเมียข้าจะไม่ใช่ผู้ตัดสินว่าเจ้าควรไป
เกิดใหม่รู้รับโทษแบบนี้ชั่วกัปชั่วกัลป์ แต่เป็นวิญญาณดวงนั้น ข้าขอให้เจ้าเตรียมรับมือเอาไว้ให้ดี
ล่ะ”ซาตานพูดตะโกนไล่หลังป๊อปปี้
“มาเถอะ จะมาทรมานข้าอีกก็มา ข้าพร้อมแล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ก่อนจะ
เดินไปทำงานต่อเพราะตอนนี้เขากับฟางอยู่กันคนละโลกไปแล้ว เหมือนกับหัวใจของเขาหลุดลอย
ไปแล้วนี่เป็นเพียงแต่ร่างกายที่ไร้หัวใจเพียงเท่านั้น โดยไม่รู้เลยว่าซาตานและแม่ของฟางมอง
ป๊อปปี้เหมือนมีอะไรบางอย่างแต่ไม่ยอมบอกชายหนุ่ม
“แล้วดวงวิญญาณดวงสุดท้ายที่จะมาเป็นผู้คุมให้ป๊อปปี้พร้อมแล้วรึยังล่ะ”แม่ฟางถาม
“ใกล้แล้วล่ะ และป๊อปปี้จะไปเกิดหรืออยู่ที่นี่ต่อนั้นก็ขึ้นอยู่กับเค้าแล้วล่ะ”ซาตานพูดก่อนจะหาบวับ
ไปกับแม่ของฟาง
“ป่านนี้เจ้าจะเป็นยังไงบ้างนะฟาง”ป๊อปปี้ที่มานั่งเมื่อถึงเวลาพักแล้วทอดมองพระจันทร์ที่เงินบนฟ้า
ของนรกเย็นที่ดูเหงาและเศร้าสร้อยเหมือนกับเขา สุดท้ายเขาต้องอยู่เดียวดายโดยไร้ซึ่งฟาง
“แม้ช่วงเวลาของเจ้ากับข้าจะแสนสั้น แต่เจ้าก็ทำให้ข้ารู้จักรักแท้นะฟาง”ป๊อปปี้พูดออกมาอีกครั้ง
แล้วย้อนคิดถึงอดีตที่เขาทรมานฟางแล้วยิ่งทรมานหนักกว่าเดิมหลังจากโฟร์ตาย เขาทำร้ายจิตใจ
ฟางจนต้องร้องไห้หลายครั้ง และกว่าจะรู้ตัวเขาก็หลงรักฟางเข้าไปแล้ว แต่เพราะเขาที่ไม่ยอมรับ
กับหัวใจตัวเอง ทำให้บอกรักฟางช้า เขามันเลวมากที่เป็นคนรักที่แย่ไม่สามารถปกป้องฟางได้เลย
จนฟางต้องกลายเป็นแบบนี้ สมควรแล้วที่เขาต้องเจอแบบนี้
“ข้ารักเจ้าและจะรักตลอดไปนะฟาง”ป๊อปปี้พูดอีกครั้ง ทำให้ใครคนหนึ่งที่ยืนมองป๊อปปี้อยู่เดินเข้า
มาใกล้
ตึง
เสียงของโซ่ขนาดใหญ่กระทบกับพื้นทำให้ป๊อปปี้หันไปมองผู้คุมนักโทษที่สวมผ้าคลุมสีดำผิด
หน้าตาอยู่
“นี่ดวงจันทร์ยังไม่ลับขอบฟ้า เจ้าทำไมถึงรีบมาล่ะ”ป๊อปปี้พูดเพราะปกติเขารับโทษเฉพาะช่วงที่
พระจันทร์ลับขอบฟ้า เมื่อพระจันทร์ขึ้นมาเขาก็จะได้พัก แต่นี่พระจันทร์ยังไม่ลับขอบฟ้าเลย
เพี้ยะ
ไม่มีคำตอบใดจากผู้คุมนักโทษมีแต่แส้ที่ซัดมาโดนอกกว้างที่เปลือยเปล่าจนทรุด
“หรือว่าเจ้าจะคือดวงวิญญาณดวงสุดท้ายกัน”ป๊อปปี้ทรุดแล้วถาม
เพี้ยะ
ผู้คุมนักโทษไม่ตอบแต่ฟาดแส้ลงกลางหลังป๊อปปี้ก่อนจะกระชากป๊อปปี้จับล่ามโซ่แล้วลากชาย
หนุ่มออกมาจากที่พักแล้วพามาที่ปราสาทสีดำแห่งหนึ่งซึ่งตอนแรกป๊อปปี้ก็แปลกใจว่าปราสาทนี้
ตั้งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“โอ๊ย นี่มันอะไรกัน”ป๊อปปี้ถูกเหวี่ยงลงไปกับพื้นเมื่อผู้คุมพามาในห้องโถงที่มีบ่อน้ำที่มีม้านั่งขนาด
ใหญ่อยู่เหนือบ่อน้ำ ภาพที่เขาจับตัวฟางมาให้พวกล่าแม่มดในอดีตก็ฉายมา
“หรือว่าเป็นพวกเจ้าทีเจ แต่ข้าก็ไม่ได้ฆ่าพวกเจ้านี่”ป๊อปปี้พูดด้วยความสงสัย
ผลัวะ
ป๊อปปี้ถูกเหวี่ยงไปกระแทกติดฝาผนัง ไม่มีคำตอบใดๆจากปากจากผู้คุมนักโทษ ป๊อปปี้ถูกจับมัด
ติดกับม้านั่งทันทีก่อนจะถูกเชือกปล่อยลงไปในบ่อน้ำ
“เดี๋ยวก่อน คือว่า”ป๊อปปี้ร้องยังไม่ทันจะพูดหมดประโยคก็ถูกปล่อยเชือกลงไปในบ่อน้ำแล้ว
“แค่กๆ นี่เจ้าเป็นใครกันแน่”ป๊อปปี้ถูกจับขึ้นมาจากบ่อน้ำอีกครั้งก่อนจะถาม แต่ก็ถูกปล่อยเชือกกด
ลงไปในบ่อน้ำอีกครั้งจนชายหนุ่มที่เหนื่อยอ่อนจากการทำงานและถูกทรมานแบบนี้ซ้ำๆทุกวัน เมื่อ
ร่างกายสัมผัสกับผิวน้ำทำให้เรารู้สึกอ่อนแรงแม้ร่างกายของเขาจะตายไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาเอง
อยากตายซ้ำอีกครั้งเหลือเกิน
“ฟาง”ป๊อปปี้เผลอเรียกชื่อฟางออกมาเมื่อโผล่พ้นน้ำ ทำให้ผู้คุมนักโทษหยุดชะงัก ก่อนจะปล่อย
มือจากเชือกแล้วเดินไปยืนตรงหน้าป๊อปปี้ก่อนจะใช้แรงกระชากป๊อปปี้มาพร้อมกับม้านั่งแล้วเหวี่ยง
กระแทกฝาผนังอีกครั้ง
“นี่เจ้าคงจะแค้นข้ามากสินะ ตอนเจ้ายังไม่ตายข้าคงทรมานเจ้ามากสินะ”ป๊อปปี้พูด แต่ก็เหมือน
เดิม ผู้คุมนักโทษคนนี้ก็ยังเงียบไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม ก่อนจะกระชากโซ่ที่ล่ามป๊อปปี้ขึ้นมา
อย่างแรง
ตุบ
ร่างกายที่ไร้การทรงตัวของป๊อปปี้ถูกเหวี่ยงขึ้นมาทำให้เซไปล้มทับผู้คุมนักโทษคนนั้นทันที
“ผู้หญิงงั้นรึ”ป๊อปปี้ที่ล้มทับและจับตัวผู้คุมนักโทษทำให้รู้ว่าผู้คุมนักโทษคนนี้คือผู้หญิง
ผลัวะ
ไม่มีคำตอบใดจากปากเหมือนเดิม ก่อนที่ป๊อปปี้จะถูกถีบกระเด็น
“เจ้าเป็นใครกัน บอกข้าหน่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้ถามต่อด้วยความสงสัย ก่อนจะพยายามเดินไปหาแต่ก็
ถูกเหวี่ยงล้มกับพื้นอีกครั้ง ป๊อปปี้พยายามลุกขึ้นมาแล้วไปคว้าข้อมือผู้คุมนักโทษไว้แล้วชะงัก
“แหวนนี่”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นแหวนนิลสีดำของตัวเองสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย
“หรือว่าจะเป็นเจ้า ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วพยายามเดินไปหา แหวนวงนี้ เป็นของฟางแหวนที่แทนการ
หมั้นหมายแต่งงานของเขากับฟางเขาเป็นผู้ที่ให้ฟางเองแล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ในเมื่อซาตานทำให้
เขาเห็นแล้วว่าฟางไปเกิดใหม่แล้วนี่
ผลัวะ
ผู้คุมนักโทษยังคงผลักป๊อปปี้กระเด็นแล้วเดินหนี
“เดี๋ยว อย่าพึ่งไป”ป๊อปปี้พยายามพูดแล้วเดินเข้าไปหา แต่ผู้คุมนักโทษนั้นผลักแล้วจะหงายหลัง
ตกบ่อน้ำ ป๊อปปี้รีบพุ่งเข้ามาแล้วดึงไว้ได้ แต่ก็ไม่วายถูกผลักออกไปพ้นๆตัวอยู่ดี
“ฟาง เจ้าใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้พยายามมาหา แล้วรีบดึงผ้าคลุมที่คลุมหัวอยู่ออกก็ตกใจ
“ฟาง เจ้าจริงๆด้วย”ป๊อปปี้พูดด้วยความดีใจที่เห็นฟาง แต่กลับถูกฟางผลัก
“ฟาง เจ้าเป็นอะไรทำไมขำจ้าไม่ได้ล่ะ”ป๊อปปี้พยายามพูด แต่ฟางกลับนิ่งเฉยไม่มองหน้าทำให้
ป๊อปปี้เศร้าลงไป
“หรือว่าเจ้าจะลืมข้าไปแล้วจริงๆ แต่เจ้าจำไว้นะ ข้ารักเจ้ามากและจะรักตลอดไป”ป๊อปปี้พูดแล้ว
หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เขาเหนื่อยเหลือเกินกับการถูกทรมานแบบนี้
“ป๊อปปี้”แวบหนึ่ง้หมือนฟางได้สติก็พูดขึ้นแล้วหันไปมองร่างสูงที่สลบไปแล้วด้วยความเพลีย
เอาแล้วไงทำไมถึงจำกันไม่ได้นะๆ ต้องติดตามๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
