She finally had to สุดท้ายต้องรักเธอ

"ก็ไหนเราบอกว่าจะเอาไปฝากคุณน้าหนิ"เขื่อนงงกับน้องสาวของเค้า

"คุณน้าหมายถึงแม่พี่เฟย์ไม่ใช่แม่พี่ฟาง"

"อ่าวแล้วเราให้พี่พามาบ้านฟางทำไม"

"ก็ฟ้าจะเอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่ฟางหนิพี่เขื่อนจำไม่ได้หรอ"

"อืมจำไม่ได้"

"ก็แหงยุแล้วพี่เขื่อนจำแค่วันเกิดพี่เฟย์คนเดียวนินาแต่ห้ามลืมวันเกิดฟ้าน่ะไม่งั้นงอนยาว"ฟเาพูดแล้วกิดอกตัวเอง

"พี่ว่าเราเอาของไปให้แม่พี่เฟย์กันมั้ยแล้วก็เลยไปเดินห้างช๊อปปิ้งสะหน่อย"

"พี่นี่น่ะจะไปเดินห้าง"

"ใช่ชวนพี่เฟย์ไปด้วย"เขื่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ชักจะเพ้อเจ้อใหญ่แล้วพี่ชายเรา"ฟ้าพูดเบาๆกับตัวเอง

"อือ"เสียงฟางที่กำลังตื่น

"ฟางตื่นแล้วหรอ"

"คะ พี่เขื่อนกับฟ้ามาที่นี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ"ฟางถามยิ้มๆ

"พี่ควรถามฟางมากกว่าน่ะว่าทำไมไปเป็นลมอยู่หน้าบ้าน"เขื่อนถามฟางแล้วนั้งลงบนเตียง ฟางหุบยิ้มทันทีที่เขื่อนพูดจบ ทุกอย่างมันเร็วมากจนเธอแทบรับไม่ได้ จู่ๆป๊อปปี้ไปจูบกับแฟนเก่า แล้วจู่ๆเค้ากับเธอก็ต้องห่างกัน

"พี่เขื่อนฮึกฟางไม่เหลือใครแล้วฮือพี่ป๊อปทิ้งฟางไปแล้วเค้าทิ้งฟางไปแล้ว"หญิงสาวกลั้นน้ำตาไม่อยู่จึงปล่อยมันออกมา เขื่อนอดสงสารไม่ได้จีงเข้าไปกอดปลอบใจอย่างน้อยเค้าคนนี้นี่แหละที่จะไม่ทิ้งเธอ

"หมายความว่ายังไงฟาง"แล้วฟางก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขื่อนฟังทั้งน้ำตา ยิ่งเค้าพยายามกลั้นมากเท่าไหร่น้ำตายิ่งไหลออกมามากขึ้นเพราะความรักความสัมพันธ์ุของเค้าและเธอ

"พี่ว่าเราพักผ่อนก่อนน่ะพี่จะออกไปข้างนอกกับยัยฟ้าสะหน่อย"ฟางพยักหน้าแล้วค่อยๆนอนลง เขื่อนส่ายหน้าเบาๆเธอชั่งหน้าสงสารเหลือเกิน พ่อก็ไปทำงานที่ต่างประเทศ แม่ก็ไม่ค่อยสนใจลูกสักเท่าไหร่ยุ่งแต่กับงานนี่ก็พึ่งกลับจากต่างประเทศมาเยี่ยมลูกพรุ่งนี้ก็จะกลับไปอีก ต่อจากนี้เธอต้องใช้ชีวิตคนเดียวแล้วสิน่ะเพราะป๊อปปี้ได้ทิ้งเธอไปแล้ว

อัพแล้วๆๆๆๆๆๆ