[JARK] The loyal love ขอถวายหัวใจให้คุณองค์ชาย

1

          ก๊อกๆๆ
          "แจ็คคค เปิดประตูให้หน่อย นี่แบมเอง"
          "..."
          ก๊อกๆๆ
          "ไอแจ็คคค อย่ามากวน รีบๆมาเปิดประตูเร็ว เพื่อนอุตส่าห์มาหา"
          "..."
          เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่งตัวของผู้เป็นเพื่อนทันที
          "ฮายยย ไอแจ็ค...เฮ้ย! มันหายไปไหนวะ" 'แบมแบม' มองหาเพื่อนของตัวเองรอบห้อง แต่ก็ไม่พบใครภายในห้องเลย เขาจึงรีบเดินออกไปถามคนอื่นในบริเวณนั้น
          "เอ่อ...น้องๆ น้องเห็นแจ็คสันเปล่าครับ" แบมแบมเดินไปถามช่างแต่งหน้าคนหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวของเจ้าสาว
          "ไม่เห็นนะพี่ เขาไม่ได้อยู่ในห้องแต่งตัวหรอ"
          "ไม่อ่ะ...ขอบใจมากน้อง" แบมแบมกล่าวขอบคุณช่างแต่งหน้าแล้วเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาเพื่อนของเขา แต่ก็ยังไม่พบสักที อยู่ๆความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเขาจนทำให้ชายหนุ่มถึงกับอ้าปากค้าง

          "เป็นไรพ่อหนุ่ม ทำหน้าเหมือนตูดไปได้ จะแต่งงานแล้วแท้ๆ" แบมแบมถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขาทำหน้าตาเบื่อโลกสุดๆ

          "ก็ฉันไม่อยากแต่งงาน ทำไมจะต้องมาโดนคลุมถุงชนเอาด้วยวะเนี่ย!" 'แจ็คสัน' พูดขึ้นอย่างหัวเสียแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดขึ้น "แต่ถ้า...ไม่มีฉันในงานแต่ง ฉันก็ไม่ต้องแต่งงานใช่มั้ย"
          "นายพูดอย่างกับว่าจะหนีงานแต่งอ่ะ" แบมแบมพูดขึ้นพลางหัวเราะให้กับความคิดของเพื่อนเขา
          "ก็ไม่แน่นะเว้ย...ถ้าฉันทำได้ล่ะก็... :)"

          "ชิบหายเอ๊ย! ไอแจ็คมันต้องหนีไปแล้วแน่ๆ แล้วฉันจะบอกกับพ่อมันยังไงล่ะเนี่ยยย ToT"

          Incheon International Airport
          "โอ้ยยย นั่งเครื่องบินตั้งหลายชั่วโมง เมื่อยเป็นบ้าเลย" ชายหนุ่มรูปงามภายใต้แว่นกันแดดสีชาพูดขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย ถึงแม้จะใส่เสื้อแจ็คเก็ตกับกางเกงยีนส์ธรรมดาๆแต่ก็ไม่สามารถบิดบังความหล่อของเขาได้เลย
          "ป่านนี้ที่นู่นจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย...ขอโทษนะไอแบม แต่ฉันไม่อยากแต่งงานจริงๆนี่นา" แจ็คสันคิดแล้วทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อน แต่เมื่อคิดว่าถ้าทักไปตอนนี้เพื่อนของเขาต้องด่าเขาเละแน่นอน จึงยัดโทรศัพท์กับเข้ากระเป๋ากางเกงที่เดิม
          วันนี้แล้วสินะ...ที่เขาจะได้ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาจริงๆ ไม่ใช่องค์ชายที่โดนจับแต่งงานแบบนั้น ชายหนุ่มยิ้มให้กับตัวเอง เขามั่นใจว่าตัวเองคิดไม่ผิดแน่ๆที่หนีออกมาได้ ว่าแล้วชายหนุ่มจึงโทรศัพท์หาองครักษ์ที่มาพักผ่อนที่เกาหลีใต้ทันที 'ขอโทษที่มารบกวนเวลาพักผ่อนนะ แต่ฉันจำเป็นต้องพึ่งนายจริงๆ'
          (ฮโหลครับ นี่ใครครับ?)
          "นี่เบอร์ใหม่ฉันเองแจบอม หวังว่าจะจำเสียงฉันได้นะ"
          (อะ องค์ชาย! องค์ชายใช่มั้ยครับ ผมขอโทษจริงๆที่ไปร่วมงานแต่งงานขององค์ชายไม่ได้ แต่ทำไมเบอร์ที่โทรมาถึงไม่มีรหัสประเทศขึ้นล่ะครับ)
          "อ้อ ก็เพราะว่าฉันโทรจากเกาหลีน่ะสิ ฮ่าๆ นายอยู่ไหนน่ะแจบอม ให้ฉันไปหานายได้รึเปล่า"
          (ฮะ! องค์ชายอยู่เกาหลีหรอครับ!! แล้วงานแต่งงานล่ะ ผมงงไปหมดแล้วน่ะเนี่ย องค์ชายอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปหาองค์ชายเอง)
          "ฮ่าๆๆ นายดูสับสนกับเรื่องนี้มากเลยสินะ ฉันอยู่ที่สนามบิน แล้วเจอกัน"
          แจ็คสันกดวางสายไป แล้วเดินลากกระเป๋าไปหาที่นั่งเงียบ เขาคิดว่างานนี้คงต้องอธิบายกันอีกยาวแน่

          "องค์ชายยย ผมมาแล้วครับ!" แจบอมรีบวิ่งมาหาแจ็คสัน พอเจ้าตัวมาถึงก็นั่งคุกเข่ากับพื้นทันทีจนแจ็คสันต้องรีบพูดขึ้น
          "แจบอม! นายไม่ต้องคุกเข่าก็ได้ ขึ้นมานั่งข้างบนเร็ว"
          "จะดีหรอครับ ผมว่ามันไม่ควร"
          "ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันก็เหมือนคนธรรมดาแล้วแหละ"
          "งั้นก็ได้ครับ..." แจบอมค่อยลุกขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆแจ็คสัน "แล้วทำไมองค์ชายถึงมาเกาหลีล่ะครับ ตอนนี้องค์ชายต้องอยู่ในงานแต่งงานไม่ใช่หรอ"
          "ฉัน...หนีมาน่ะ"
          "อะไรนะครับ! องค์ชายหนีงานแต่งหรอ!!" แจบอมพูดขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ ทำให้แจ็คสันต้องทำมือจุ๊ปากเพื่อให้เบาเสียงลงหน่อย
          "ก็ฉันไม่อยากแต่งงานหนิ ถ้านายโดนบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก นายทำใจได้มั้ยล่ะ"