(YAOI) KNB: AKAKURO Forbidden Love Devil...

Found

วันรุ่งขึ้น

  “อืม” เสียงหวานครางอย่าแผ่วเบา ผมงวงเงียแต่ก็ต้องตื่นแต่เช้าตามที่คุณมิโดริมะบอก แต่...ณ ตอนนี้มัน เจ็ดโมงครึ่งแล้ว! ผมรีบลุกขึ้นและเปลี่ยนเป็นชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเทย์โค ก่อนจะรีบลงไปทานอาหาร

  “สายแล้วนะ คุโรโกะ” คุณมิโดริมะพูดเสียงติดโกรธ ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ เท่านั้น คิดถึงท่านพ่อจังเลยแฮะ ไม่รู้ว่าท่านจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่จะว่าไปที่นี้ก็สวยจริงๆ ผมนึกคิดพลางมองไปบนท้องฟ้า

  “คุโรโกะ นายฟังอยู่รึเปล่า” คุณมิโดริมะกดเสียงต่ำ แต่มีหรือที่คนอย่างคุโรโกะจะยอมฟัง เขาไม่สนใจในสิ่งที่คุณมิโดริมะพูด เพราะอาจ ไร้สาระ...มั้ง

  “ไปกันได้แล้ว” คุณมิโดริมะเอ่ยพลางกุงมือคุโรโกะ คุโรโกะเริ่มมีความรู้สึกว่าอุณภูมิของใบหน้านั้นร้อนแผ่วไปหมด แถมหัวใจยังเต้นไม่ปกติอีกด้วย อาจเป็นเพราะว่าไม่เคยมีใครมากระทำกับเขาแบบนี้

ณ โรงเรียนเทย์โค

  เมื่อกี้นี้คุณมิโดริมะบอกว่า “ให้ไปเดินดูโรงเรียนนี้ก่อน ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ” ประมาณนี้แหละ ดังนั้นผมจึงไปเดินดูรอบๆ และสะดุดตากับภาพที่เห็นตรงหน้าผมเบิกตาโพลงด้วยความแปลกใจ

ณ ที่นี้คือสวนแห่งหนึ่งของโรงเรียนนี้ มีผู้ชายอยู่ 2 คน กำลังเล่นบทเพลงรักกันอยู่ คนหนึ่งน่าตาน่ารัก ส่วนอีกคนหนึ่งนั้น...น่าขยะแขยง

  “เห็นแล้วมัน” ผมหน้าแดงระรื่อ โรหิตสีแดงพุ่งกระจายก่อนที่ผมนั้นจะสลบไป ผมลืมตาขึ้นช้าๆ และปรับแสงของม่านตา ที่นี้มัน ห้องพยาบาลผมหันไปมองข้างๆ ก็พบกับคุณมิโดริมะเขาจ้องมองมาที่ผมจากนั้นผมก็เริ่มถามคำถาม

  “ผมมาที่นี้ได้ยังไง แล้วใครพามา”

  “ก็คนผมสีแดงๆ นั้นแหละ เขาอุ้มนายมาที่นี้” คุณมิโดริมะให้คำตอบ นี้เราสร้างความเดือดร้อนให้กับคุณมิโดริมะอย่างงั้นเหรอ เราเป็นคนผิดสินะชอบทำตัวเดือดร้อนจริง

  “ผม...ขอโทษนะครับ” ผมเอ่ยเสียงสั่น แต่คุณมิโดริมะไม่มีท่าทางจะโกรธผมเลย ผ่ามือใหญ่ของเขาลูบเส้นผมของผมอย่างเบาบาง ความรู้สึกนี้เหมือนท่านพ่อเลย ความรู้สึกที่อบอุ่น....

ห้อง 5-b

  “วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาอยู่กับเรานะ” สิ้นเสียงของคุณครูนักเรียนทุกคนก็เริ่มส่งเสียงดัง บางก็พูดคุยถึงผู้เขามาใหม่ “พอได้แล้ว” คุณครูเอ่ย ก่อนที่นักเรียนจะหันมามองด้วยความตั้งใจ

ครืน ครืน

 เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับการปรากดตัวของผู้มาใหม่ แต่แล้วทุกคนกลับมองไม่เห็นอะไรเลย คุณครูเริ่มแปลกใจ และทวนชื่อนักเรียนใหม่อีกครั้ง “คุโรโกะคุง คุโรโกะคุง”

  “ผมอยู่นี่ไงครับ” คุโรโกะเอ่ยเสียงเรียบ สร้างความตกใจให้แก่คุณครูและนักเรียนอย่างมาก หลังจากนั้นคุโรโกะก็แนะนำตัวก่อนจะเดินไปที่นั่งของตน

หลังเลิกเรียน

  วันนี้ดูเหมือนว่าผมจะลืมอะไรบางอย่านะ ผมนึกถึงสิ่งที่ผมลืม “สมุดจดเลขคณิต” ผมคิดก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียน แต่ทว่าสมุดจดเล่มนั้นตกไปอยู่กับ กลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง และดูเหมือนพวกหลอนจะกำลังทำลายสมุดเล่มนั้นเสียด้วยเมื่อเห็นดังนี้ผมจึงไปหาพวกหลอนเพื่อไปเอาสมุดจดของผมคืน

  “กรุณาคืนสมุดให้ผมด้วยครับ” ผมเอ่ยเสียงเรียบและดูมีมารยาทที่สุด แต่พวกหลอนก็เงียบและเริ่มทำสีหน้าเยาะเย้ย เพราะอะไรผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่สมุดนั้นสำคัญมาก

  “อยากได้ก็มาเอาเองสิยะ” หลอนกระชากเสียงพลางยิ้มเยาะ ที่นี้น่ะเหรอที่เรียกว่าโลกมนุษย์ แต่ทำไมกลับผลักไสกันถึงเพียงนี้ แม้ว่าโลกที่เขาเกิดมามีแต่ปีศาจที่ดุร้าย แต่ก็ไม่ดุร้ายเท่ามนุษย์...

  ผมพยายามเอาสมุดจดของผมคืน แต่ก็ไม่ได้ผล จึนกระทั้ง...ฝุบ ผู้หญิงคนนั้นเสียหลักจึงล้มลงไป สมุดจดของผมก็ลอยไปที่บันได....

  “สมุดจดของใคร” เสียง เสียงหนึ่งดังขึ้น เรีกความสนใจให้แก่ผมไม่น้อย เมื่อมองไปที่เขา เขาดูมีเสน่มาก ผิวสีขาวบริสุทธิ์ เรือนผมสีแดงสด นัยน์ตาสีเดียวกับเรือนผม ช่างน่าหลงใหล....

  ผมเริ่มตั้งสติก่อนจะเอ่ยว่า “ของผมเองครับ” เขายังคงสี่หน้าไว้เรียบนิ่ง ผมเดินไปหาเขาและยื่นมือไปหยิดสมุดจด ตึกตัก อะไรกันเมื่อกี้มันเสียงอะไรกันเสียงที่ได้ยินมาจากหัวใจ...

  “ไม่รู้จักขอบคุณเหรอ...แย่จัง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ และเดินจากไป ปล่อยให้ผมงุนงง อะไรคือการขอบคุณ ผมนึกคิดก่อนจะมองไปที่กลุ่มผู้หญิง แต่พวกหลอนก็หายไปเสียแล้ว

  “คุโรโกะกลับบ้านกัน” คุณมิโดริมะเอ่ย ผมยิ้มนิดๆ และเดินตามเขาไป...

To be continued