[AKB48 Fiction] My things [mariharu]

มาริโกะพบกับจดหมายลึกลับที่บอกให้ไปเจอกันหลังร้านตอนช่วงบ่าย ร่างบางจึงเดินไปตามที่จดหมายว่าเอาไว้ เธอหันซ้ายหันขวาไม่พบใครรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่ามีมือใหญ่มารวบตัวไว้ แล้วมีผ้ามาปิดปากพยายามจะดิ้นอยู่เดี๋ยวนึงหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

รถแวนสีดำยี่ห้อดังเลี้ยวเข้ามาในบ้านกลางเขาห้อมล้อมไปด้วยป่าเขา ไร่ชา  หน้าผาสูงชัน สายหมอก และก้อนเมฆที่ลอยปกคลุมภูเขา บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยสไตล์ญี่ปุ่นร่วมสมัยมีสวนดอกไม้น่ารักล้อมรอบสนามหญ้าหน้าบ้านที่ตรงกลางมีโต๊ะนั่งเล่นสีขาววางไว้  ใครต่างก็รู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นผู้มีอิทธิพลแถวนี้ถึงไม่มีใครกล้ายุ่งอะไร

ร่างบางที่ถูกคลุมศีรษะด้วยถุงผ้าสีดำถูกชายฉกรรจ์นำลงมาจากรถอย่างเบามือ

“ผมจัดห้องไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับเชิญทางนี้เลยฮะ”

พ่อบ้านหน้าตาดีแต่งตัวถูกกาละเทศะออกมาต้อนรับก่อนจะนำพาชายสามคนที่ช่วยกันแบกร่างไร้สติไปยังห้องใต้ดินของบ้าน เขาแตะฝ่ามือลงไปบนเครื่องอ่านและกดรหัสสี่ตัวเพื่อให้ประตูเปิด

                “เชิญครับ”

เขากล่าวกับชายสามคนนั้น ก่อนจะปล่อยให้ทั้งสามพาร่างไร้สติไปวางไว้บนเตียงที่อยู่ในห้องเพียงหลังเดียวด้านข้างมีโคมไฟเก่าที่ถูกเช็ดด้วยฝีมือพ่อบ้านมืออาชีพมันจึงดูคลาสสิคไปในตัว เมื่อเสร็จภารกิจชายสามคนก็เดินออกจาห้องไป คุณพ่อบ้านเดินเข้าไปถอดถุงผ้าสีดำที่คลุมศีรษะตัวประกันออกเพื่อเช็คความถูกต้องก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา

“ผมจะไปเอาน้ำมาต้อนรับคุณนะครับ” ผู้เสร็จก็กลับออกไปจากห้อง

“เป็นไง งานเรียบร้อยมั้ย”  หญิงสาวภายใต้แว่นดำกำลังขับรถขึ้นเขาพลางโทรหาพ่อบ้านคนสนิทเพื่อเช็คความเรียบร้อยของงานที่เธอสั่ง

“เรียบร้อยครับคุณหนู”

“อืมดี อีกครึ่งชั่วโมงชั้นจะไปถึงที่นั่นเตรียมห้องกับอาหารเย็นให้ด้วย”

“ไม่ทราบว่าอาหารนี่จะสำหรับกี่ท่านครับ”

“จัดไว้สองที่ แต่ยังไม่ต้องขึ้นโต๊ะชั้นจะบอกเองว่าจะตรงไหนยังไง”

“รับทราบครับ” ตัดสายไปเรียบร้อยคุณพ่อบ้านก็ทำตามคำสั่งทันที ส่วนเจ้าของบ้านก็ขับรถต่อโดยคราวนี้เหยียบคันเร่งแรงขึ้นไปอีกเพื่อจะได้ถึงบ้านพักเร็วๆ

รถสปอร์ตราคาแพงเลี้ยวเข้ามาจอดที่บ้านบนภูเขาบรรยากาศดีโดยมีพ่อบ้านและเด็กรับใช้สองคนตามออกมาต้อนรับด้วย ผู้ได้ชื่อว่าคุณหนูเปิดประตูลงมาจากรถแล้วเดินเข้ามาที่ชานบ้าน

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ/ครับคุณหนู” บรรดาพ่อบ้านและเมดต่างก้มหัวและกล่าวคำทักทายให้คุณหนูคนเดียวของบ้าน ไม่ว่าจะนานแสนนานเท่าไหร่ก็ยังคงจงรักภักดีกับเจ้านายคนนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง

“กระเป๋าเสื้อผ้าชั้นอยู่ที่หลังรถ เอาไปเก็บไว้ที่ห้องของชั้น ” ว่าแล้วก็กดรีโมทเปิดประตูรถให้สองสาวใช้พากันไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ไปไว้ที่ห้องนอนตามคำสั่ง

“เท็ตจัง ไปกับชั้น” เมื่อเมดสองคนห่างไปไกลแล้วคนเป็นคุณหนูจึงสั่งต่อ

“ครับคุณหนู” สองคนเดินไปยังห้องหนังสือขนาดใหญ่แต่หลังตู้หนังสือนั้นคือประตูทางลับอีกทางที่จะเข้าไปยังห้องใต้ดินได้

“ผมออกแบบระบบรักษาความปลอดภัยไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามภายในห้องใต้ดินได้ตามที่คุณหนูสั่ง ประตูฝั่งนี้เป็นประตูเดิมที่มีอยู่แล้วเป็นประตูที่มีแค่ผมกับคุณท่านที่รู้จัก” ใช้เวลาเดินไม่นานหนักก็พบกับระบบรักษาความปลอดภัยที่เป็นระบบคอมพิวเตอร์

“คุณหนูแตะมือตรงนี้เลยครับ” คุณพ่อบ้านบอก คุณหนูของบ้านจึงแตะมือไปตามที่บอกระบบใช้เวลาสแกนครู่หนึ่งก่อนจะปรากฏแป้นเลขให้ใส่รหัส “นี่ครับ รหัส”

“แต๊งกิ้ว” นิ้วเรียวรับรหัสมาแล้วกดตามนั้น แล้วเสียงปลดกลอนก็ดังขึ้น คุณหนูของบ้านจึงเปิดประตูเข้าไปก็พบกับร่างบางที่ยังคงหลับอยู่บนเตียง เธอค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เกลี่ยเส้นผมบนใบหน้าออกเพื่อมองให้ชัดผิวขาวระเอียดบนแก้มใสนั้น ดวงตามยามหลับนั่นอีก ไหนจะส่วนสูงที่สูงเกินปกติของผู้หญิงเอเชีย ไม่ผิดตัวแน่ ยัยคนนี้คือชิโนดะ มาริโกะ คนที่เธอต้องการตัวมาเป็นทาส….

ไม่ทันไรการรบกวนของเจ้าของบ้านก็ทำให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้น หล่อนค่อยๆลืมตาขึ้น ในหัวยังรู้สึกตื้อไปหมดเธอค่อยๆเรียบเรียงความคิดอย่างช้าๆแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินคำทักทาย

                “ตื่นแล้วหรอ” คนผมสั้นรีบหนีทันทีที่ได้ยินเสียงหวาน

                “คุณเป็นใคร ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” มาริโกะถามเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว

                “ชั้นชื่อโคจิมะ ฮารุนะ เป็นเจ้านายของเธอและที่นี่คือที่อยู่ของเธอ”  ผู้ได้ชื่อเป็นคุณหนูของบ้านกล่าวอย่างใจเย็น

                “ไม่ ไม่ใช่ ที่นี่ไม่ใช่ที่อยู่ของชั้น ปล่อยชั้นจะกลับบ้าน!” มาริโกะกระวนกระวายเพราะข้อมือของเธอถูกพันธการเอาไว้

                “ถ้างั้นเธอก็ใช้หนี้มา 200 ล้าน หนี้ที่พี่ชายเธอติดชั้นไว้ นี่แค่เงินต้นนะ ไม่รวมค่าดอกเบี้ยที่เธอจะต้องจ่ายเป็นอย่างอื่น” พูดจบก็มองเรือนร่างที่ถูกหุ้มด้วยเสื้อผ้ายับยู่ยี่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

                “หนี้อะไรของเธอชั้นไม่รู้เรื่อง ปล่อยชั้น ชั้นจะกลับบ้าน” มาริโกะโวยวายทั้งที่มือและเท้ายังคงถูกมัดอยู่

                “คิดอะไรของเธอ ที่นี่แหละบ้านของเธอชั้นให้อยู่แบบนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ดีกว่าไปนอนบ้านเฝ้าไร่ของคนงานนะ” ฮารุนะว่า

                “เธอว่าไงนะ”

                “ก็อย่างที่ชั้นบอก ที่นี่คือที่อยู่ใหม่ของเธอ แต่ชั้นไม่ให้เธออยู่ฟรีหรอกนะ เพราะเธอจะต้องทำงานเพื่อแลกข้าวแลกน้ำ ถ้าเธอไม่ทำก็คิดหนีซะ แต่บอกไว้เลยว่า ขืนออกไปก็ไม่รู้ว่าจะไปจบชีวิตลงตรงไหน เพราะแถวนี้น่ะไม่เหมือนกับที่ๆเธออยู่แบบตอนก่อนหรอก” พูดแล้วก็ยิ้มมุมปากอย่างมีชัยชนะ ก่อนจะค่อมตัวคนผมสั้นแล้วค่อยๆกระซิบ

                “แต่ถ้าเธอไม่อยากตากแดดตากลม ก็ทำงานใช้หนี้อยู่ในนี้ก็ได้นะ” ว่าแล้วก็จูบที่ท้ายทอยคนฟังอย่างถือวิสาสะแม้ว่าจะหนีแต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี “ตอบแทนค่าน้ำค่าอาหารเป็นร่างกายของเธอไง”

                ไม่รู้เมื่อไหร่เชือกที่พันธการข้อมืออยู่หลุดออก ฮารุนะถอยออกมายิ้มย่างมีเลศนัยให้ก่อนจะทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ให้

                “ชั้นจะกลับมาพร้อมอาหารเย็นอย่าดื้อล่ะ ไม่งั้นชั้นจับมัดเหมือนเดิมแน่ แต่คราวนี้เธออาจจะมีแค่ผ้าห่มผืนเดียวปิดร่างกายเอาไว้ก็ได้”  ว่าแล้วประตูก็ปิดลง มาริโกะยังคงอึ้งอยู่ นี่เธออยู่ในโลกความจริงหรืออะไรกันแน่ ทำไมรู้สึกเหมือนอะไรๆมันไปไวเสียเหลือเกิน รอยจูบที่เธอคนนั้นฝากไว้ที่ท้ายทอยคืออะไร ใครกำลังลักหลับเธออยู่ใช่มั้ย งั้นก็รีบตื่นสิมาริโกะ !

-To be continue-

เปิดตอนแรกมาก็ดาร์กเนสเลย 555555 มือใหม่กับเว็บนี้สุดๆ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ^ ^

แนะนำติชมได้ตามสะดวกเลยนะ 

คุยกับไรท์โดยตรงที่ Twitter: @minja55 (คำเตือน ทวิตนี้เต็มไปด้วยคำหยาบคายยยและเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม เด็กๆควรได้รับคำแนะนำ)