เหมือนจะรัก

"พี่กัส...พรุ่งนี้โอ๊ตขอกลับบ้านนะฮ่ะ"

"อ้าว..จะกลับบ้านเหรอ...แล้วกลับไง...ให้พี่ไปส่งไหม?"

"ไม่เป็นไรฮ่ะ...ผมกลับเองดีกว่า..."

สามวันผ่านไปแล้วสำหรับเหตุการณ์ในวันนั้น...พี่ไวท์เงียบลงไปมาก...ข้าวก็ไม่ค่อยจะกิน...และที่น่าเป็นห่วงคือ...พี่ไวท์ทำแต่งาน...จนบางครั้งผมต้องขู่ให้พักบ้าง...เพราะกลัวว่าร่างกายจะไม่ไหว...ส่วนโอ๊ตก็ไม่สดใส...ไม่ร่าเริง..เหมือนเก่า...บรรยากาสแบบนี้มันทำให้ผมอึดอัด...แต่ก็ยังดีที่มีเงินคอยอยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังให้ตลอด...

"แล้วจะกลับมาทำงานอีกไหม...โอ๊ตได้บอกพี่ไวท์ยัง..."

""ผม...ไม่รู้ว่าจะกลับมาไหม...และยังไม่ได้บอกพี่ไวท์เลย...ยังไงรบกวนพี่กัสบอกพี่ไวท์ให้ด้วยนะฮ่ะ..."

"อืม..มีไรก็โทรมาได้เสมอนะ...ขอบใจสำหรับการเป็นน้องชายที่ดี..."

"ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกพี่...และก็ต้องขอโทษด้วยที่..."

"ไม่เอาน่า...เรื่องมันผ่านไปแล้ว...และไม่ต้องคิดมากนะรู้ไหม"

"ครับ"

"กัส...เดี๋ยวพี่จะออกไปส่งเค้กหน่อย...คงจะกลับมาค่ำๆ"

"ให้กัสไปเป็นเพื่อนไหม..."

"ไม่ต้องหรอก...พี่พาฮั่งเป่าไปด้วย...ไม่ต้องหวงหรอกนะ"

"งั้นเดินทาง ดี ๆ นะพี่.."

หลายชั่วโมงผ่านไป พี่ไวท์ก้ไม่กลับมาสักที่...โทรไปก็ไม่รับสาย...ผมเป็นห่วง...กลัวว่า...

"สวัสดีครับ...เอาเค้กมาส่ง..."

"อ่อ... ค่ะ รบกวนเอาเข้ามาวางในห้องรับแขกได้ไหมค่ะ..."

"ได้ครับ...งั้นผมวางไว้ตรงนี้นะครับ" ผมพูดพลางวางขนมเค้กบนโต๊ะ...พร้อมกับนั่งรอบิลจากเจ้าของร้าน..ระหว่างนั่งรอ ....ฮั่งเปากระโดดลงจากตักบน วิ่งเข้าไปในห้องครัว...

"อ่อ..ขอโทษนะครับ...เมื่อกี่สุนัขของผมวิ่งเข้ามาทางนี้..ไม่ทราบว่าเห็นบ้างไหมครับ...."

" สุนัขตัวสีน้ำตาลใช่ไหมค่ะ...วิ่งไปทางสวนหลังร้านแล้วค่ะ"

ผมไม่รอช้า...รีบวิ่งไปทางสวนหลังร้าน...ทันทีแต่ด้วยความที่ไม่ทันระวัง...ผมวิ่งชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนล้มลง...

"ขะ..ขอโทษครับ...ผมไม่ทันระวัง คุณ.." 

"พี่ไวท์!!!!/กัปตัน!!!!"

เสียงอุทานของเราออกมาพร้อมกันจนแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน....ตอนนี้เหมือนทุกอย่างกำลังหยุดอยู่กับที่...สายตาเราที่จ้องมองกัน...ตอนนี้มันชัดเจนมากว่าเราสองคนคิดถึงกันมากแค่ไหน...แต่...

"กัปค่ะ...อ้อมรอตั้งนาน....ทำไมเพิ่งมาละค่ะ"

เสียงผู้หญิงหน้าตาน่ารัก...เอ่ยทักคนตรงหน้าผมที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ผม...ท่าทางความสนิมสนมของเค้าทั้งสองที่ผ่านหน้าผมไป...เหมือนสายลมที่พัดผ่านเอาความรักของผมไปด้วย...กัปตันที่ตอนนี้ดูท่าทางมีความสุข...กับสิ่งที่เป็นอยู่โดยเฉพราะรอยยิ้มนั้นที่สดใส...ยามมองคนข้างกาย...ช่างเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันจริง ๆ...

"ฮั่งเป่า...มานี่..." ผมมองผ่านสระน้ำเห็น ฮั่งเปากำลังเล่นกับเจ้าตูบลาย อย่างสนุกสนาน... มันคงอยากได้เพื่อนใหม่สินะ...

"พรุ่งนี้รบกวนมาส่งอีกได้ไหมค่ะ เพิ่งโทรไปสั่งเมื่อกี่...พอดีจะเอามาจัดงานที่ร้านนะค่ะ"

"อ่อ..ได้ครับ..งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

แต่ด้วยความที่ผมเผลอลุกกเร็วไปหน่อย..ทำให้ถึงกับเช..เมื่อรู้สึกมึนหัวขึ้นมากระทันหัน...

"เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ..." เสียงผู้หญิงข้างกาย กัปตันที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ผม...

"มะ..ไม่เป็นไรครับ...แค่หน้ามืดนิดหน่อย..."

"งั้น...นั่งพักก่อนสิค่ะ...

"ไม่เป็นไรครับ" ผมพยายามลุกขึ้นแต่มันไม่ไหว...

"อ้อมว่าคุณโทรให้คนที่บ้านมารับดีไหมค่ะ..."

" กัปว่าเดี๋ยวกัปไปส่งเค้าเองก็ได้"

"กัปรู้จักร้านเค้กนี้ด้วยเหรอ?"

"อ่อ...เคยผ่่านอ่ะ..."

หลังจากบทสนทนาจบ...กัปตันหันมาพยุงผมพร้อมกับอุ้มฮั่งเปาไปด้วย...แวบหนึ่งของความรู้สึก...ผมอยากให้เวลาดี ๆ แบบนี้หยุดไว้แค่ตรงนี้...แต่มันคงเป็นไปไม่่ได้สินะ

"พี่ไม่สบายแบบนี้...ทำไมถึงดื้ออกมาทำงานล่ะ... ถ้าเกิดผมไม่อยู่ในร้าน...พี่จะทำไง..."

ใบหน้าที่ซีดเชียวไร้แรงขนาดนั้น...ทำให้ผมอดโมโหไม่ได้...เพราะผมเป็นห่วง...

"ไม่ต้องห่วงหรอก...กัปไม้ต้องไปส่งก็ได้นะ...เดี๋ยวพี่โทรเรียกกัสมา...."

"ผมจะไปส่ง!!!"กัปพูดสวนขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ผมยังพูดไม่จบ...อารมณ์ความห่วงใยในน้ำเสียงนั้น...ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา...ยิ่งตอนนี้ที่ฮั่งเปาชุกเข้าไปในวงแขน แล้วอ้อนด้วยการเอาเท้าเขี่ยไปมาอย่างคุ้นเคย...ผมรู้สึกมีความสุขที่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง...

จบตอนแล้วนะค่ะ...ยังไงรอติดตามกันต่อไปด้วย...รับรองไม่นานเกินรอแน่นอนค่ะ^^