อุบัติเหตุรัก

 

 

 

     บ้านแก้ว

 

 

 

     "อู๊ยยย แก้วจ๋าที่รัก เบาๆหน่อยสิ"  โทโมะร้องอ้อน

 

 

 

     "แหม พอเจ็บตัวนี่อ้อนใหญ่เลยนะคะ แก้วยังไม่ทันลืมเรื่องเมื่อกลางวันหรอกนะ ชิ"  แก้วพูดแล้วสะบัดหน้าหนี

 

 

 

     "โถ่แก้วผมกับพิมไม่มีอะไรกันจริงๆนะครับ"  โทโมะกุมมือแก้วแล้วพูดอ้อนๆเหมือนเดิม

 

 

 

    "ไม่รู้ไม่ชี้สิคะ"  แก้วยังคงหันหน้าหนี

 

 

 

     "หันหน้ามาคุยกันหน่อยนะที่รัก ผมขอโทษ"  โทโมะง้อแดก้วต่อไป

 

 

 

     "........................."  แก้วไม่พูดอะไรได้แต่อมยิ้ม

 

 

 

     "ได้...."   โทโมะพูดแล้วชะโงกหน้าไปหอมแก้มแก้ว จนแก้วสะดุ้งหันมาสบตากันโทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แล้ว และแล้วริมฝีปากทั้งสองก็ประกบกันอย่างนุ่มนวล แต่ด้วยสัญชาติญาณของผู้ชาย แค่นี้ไม่เป็นที่ต้องการเพียงพอสำหรับเค้า โทโมะค่อยๆเปลี่ยนจากความนุ่มนวลกลายเป็นความเร่าร้อน ดูดดื่ม มากยิ่งขึ้นแก้วเองก็พอใจไม่น้อยจูบตอบโทโมะเช่นกัน

 

 

 

     "อืม อ๊ะ"  แก้วครางเบาๆที่โทโมะใช้มือกุมเบาๆที่หน้าอกของเธอ แล้วค่อยๆเคล้นคลึงอย่างมนุถนอมแก้ว 

 

 

 

     "ทะโทโมะ ยะอย่า อ๊ะ"   แก้วร้องดังขึ้นเมื่อเค้าค่อยๆเม้มที่ซอกคอของเธอ เลื่อนลงมาที่อกงามของแก้ว โทโมะเม้มที่หน้าอกแก้วทั้งๆที่ยังมีเสื้อปิดอยู่

 

 

 

     "อ๊ะ อ๊า"  โทโมะยิ่งได้ยินแก้งร้องมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ของเค้ามากเท่านั้น เค้าค่อยๆเลื่อนสายชุดนอนแก้วลง ปลดตะขอบลาสีสวยออก 

 

 

 

     "อ๊าา โทโมะ กะแก้ว อ๊า"  แก้วร้องเมื่อโทโมะค่อยๆใช้ลิ้นไร้วนฐานปทุมของแก้ว แก้วเองได้รับสัมผัสนี้ก็รู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก แอ่นอกรับสัมผัสอย่างเต็มใจ

 

 

 

     "อ๊ะ อ๊ะ อ๋าา"  โทโมะเริ่มดูดอกอิ่มของแก้วอย่างหิวโหย อีกมือค่อยๆไล้ผ่านจุดซ่อนเร้นของแก้ว เอาทำแก้วร้องไม่หยุด

 

 

 

     "อ๊ะ ตรงนั้น ยะยอย่า อ๊ะะ"  โทโมะใช้นิ้วถูขึ้นลงบริเวณรอยแยกของแก้ว ใช้นิ้วสะกิดจุดเสียว แก้วเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

     "อ๊าาาาา "  แต่ในขณที่แก้วกำลังจะเผลอไผลเธอก็นึกขึ้นว่าเธอและเค้ายังไม่ได้แต่งงานกัน ทำแบบนี้คงไม่เหมาะสมแน่ๆ

 

 

 

     "ดะเดี๋ยวค่ะ หยุด  "  แก้วลุกขึ้นแล้วดันโทโมะออก

 

 

 

      "ทำไมละแก้วคุณไม่ชอบหรอ"  โทโมะถามอย่างเศร้าๆ

 

 

 

     "ชอบค่ะ แต่มันยังไม่ถึงเลานิคะ เดี๋ยวเราก็แต่งงานกันแล้วอดใจอีกนิดนะคะ"  แก้วตอบเสียงหวาน

 

 

 

     "ก็ได้ครับแก้ว ผมรักคุณนะ"  โทโมะพูดแล้วจูบบแก้วเบาๆ แล้วค่อยๆถอนออก

 

 

 

     "ค่ะแก้วก็รักคุณ แก้วว่าคุณไปอาบน้ำดีกว่านะเดี๋ยวไม่สบายเดี๋ยวแก้วไปเอาผ้าขนหนูให้ค่ะ"   แก้วลุกไปเอาผ้าขนหนูมาให้แล้วขึ้นไปนอนรอบนห้อง

 

 

 

     "จ๊เอ๋ นอนยังครับที่รัก"  โทโมะค่อยๆมานอนข้างๆ

 

 

   

    "ยังค่ะ รอคุณนั่นแหละค่ะ"   แก้วหันมาพูดด้วย

 

 

 

     "แก้วที่รัก"  โทโมะพูดแล้วหอมหน้าผากแก้วเบาๆ

 

 

 

     "คะ"  แก้วยิ้มงงๆ

 

 

 

     "เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ที่คุณโกรธผม ผมเสียใจมากนะผมไม่ได้คิดอะไรกับพิมจริงๆยนะครับ ผมรักคุณคนเดียวนะ"  โทโมะพูดอย่างจริงจังแล้วมองหน้าแก้ว

 

 

 

     "แต่แก้วว่าพิมต้องชอบบคุณแน่ๆเลยค่ะ "  แก้วพูดอย่างไคว่เขวกลัวโทโมะจะเผลอใจไปรักพิม

 

 

 

     "ไม่คะแก้ว ไม่ว่าพิมจะคิดยังไงกับผม ผมสัญญาจะรักคุณแค่คนเดียว เชื่อผมนะแก้ว ผมรักคุณมากนะ"  โทโมะกุมมือแก้ว

 

 

 

     "ค่ะ แก้วจะไว้ใจคุณแก้วก็รักคุณมากนะคะ คุณต้องสัญญานะว่าจะไม่หวั่นไหวกับพิม เพราะถ้าวันนั้นมาถึง แก้วคงทำใจไม่ได้"  แก้วพูดเศร้าๆ

 

 

 

    "ครับแก้ว ผมสัญญา นอนเถอะนะที่รัก"  โทโมะนอนกอดแก้วแล้วทั้งสองก็ค่อยๆหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     คอนโดเขื่อน (ในห้องของเฟย์)

 

 

 

     "เจ็บมากมั๊ยคะคุณเขื่อน"  เฟย์ถามอย่างห่วงลึกๆ

 

 

 

     "เจ็บมากเลย ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด"  เขื่อนฟอร์มทำเจ็บ

 

 

 

     "ทีหลังก็อย่าไปมีเรื่องกับคนอื่นสิคะคุณเขื่อน เห้อเห็นมั๊ยเจ็บตัวไปหมด"  เฟย์พูดด้วยความเป็นห่วงเขื่อนอย่างลืมตัว

 

 

 

     "เป็นห่วงผมหรอ"  เขื่อนพูดพร้อมกุมมือเฟย์แล้วสบตาเฟย์

 

 

 

    "เอ่อคือ..."  เฟย์ที่พอได้สบตาก้โลกหยุดหมุนทันที  เขื่อนค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใกล้มากขึ้นๆ

 

 

 

        ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

 

 

 

         เสียงหัวใจเฟย์ที่เต้นไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย

 

 

 

     "อะเอ่อ คุณเขื่อนจะทำอะไรน่ะคะ"  เฟย์หลบตาเขื่อน

 

 

 

     "พิสูจน์คุณไง ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผม"  เขื่อนพูด

 

 

 

     "บะบ้า รู้สึกอะไรล่ะคะ"  เฟย์เขินแก้มแดง

 

 

 

     "คุณชอบผมหรือเปล่า"  เขื่อนถามอย่างจริงวจัง

 

 

 

     "เอ่อคือ....เอาตรงๆนะคะเฟย์ชอบคุณป็อปปี้ แต่เฟย์ก็รู้สึกดีกับคุณนะคะ"  เฟย์พูดยิ้มๆ เขื่อนที่ได้ยินประโยคนี้ก็ได้แต่เงียบแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินออกไป เขื่อนเองก็ไม่รู้ว่าเดินไปทำไมรู้แต่ว่าเค้าต้องเดินออกไปให้เร็วที่สุด

 

 

 

 

     "คุณเขื่อนจะไปไหนคะ ยังทำแผลไม่เสร็จเลยนะคะ"  เฟย์ลุกไปดักข้างหน้า เขื่อนเองก็เดินผ่านเธอโดยไม่แลมองเลยสักนิด

 

 

 

    "คุณเขื่อน...เฟย์ขอโทษนะคะ"   เฟย์พูดเบาๆทันทีที่เขื่อนเดินออกไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     คอนโดป็อปปี้

 

 

 

     "ขอบคุณมากน่ะคะที่ช่วยฉัน จนคุณต้องเจ็บตัว"  ฟางพูดอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยพูดกับเค้ามาก่อน

 

 

 

     "เอ่อ ฉันก็ช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์คนนึงอ้ะ"  ป็อปปี้พูดแล้วหันหน้าหนี

 

 

 

    "นั่นแหละ มันก็ทำให้ฉันรู้นะว่าคุณไม่แย่อย่างที่คิด :)"  ฟางยิ้มจริงใจให้ป็อปปี้  ป็อปปี้ได้เห็นรอยยิ้มของเธอทำให้เค้าได้เห็นอีกมุมที่เธอเป็นเพียงเด็กน้อยธรรมดาที่ไร้เดียงสา เลยเผลอยิ้มตอบ   ฟางเองก็เช่นกันไม่เคยเห็นป็อปในมุมมองแบบนี้ ทั้งสองก็เผลอสบตากัน

 

 

 

     "ทำไมเธอต้องทำตัวไร้ค่า ทำไมเธอถึงไม่ทำตัวดีๆ"  ป็อปปี้เผลอพูดออกมาอย่างเสียดาย

 

 

 

     "นิ ฉันเลิกทำแล้ว อีกอย่างฉันมีความจำเป็นจริงๆ"   ฟางพูดออกมา อยากให้เค้าเชื่อสิ่งที่เธอบอก

 

 

 

    "ความจำเป็นอะไรของเธอ"  ป็อปปี้ถามตรงๆ

 

 

 

     "ฉัน ฉัน..."  ฟางอึกอัก กลัวป็อปปี้ไม่เชื่อ เพราะเค้าเคยใช้ประโยคนั้นว่าเธอ

 

 

 

     "หึ "  ป็อปปี้เบือนหน้าหนี

 

 

 

     ช่วยบอกว่าฉันมีสิทธิ์เจ็บถึงเมื่อไหร่ 

 

 

 

     เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้น

 

 

 

     "ฮัลโหล ฟางพูดค่ะ"  ฟางตอบรับปลายสาย

 

 

 

     "อะไรนะคะ!! ค่ะจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ "  ฟางพูดอย่างรีบร้อนแล้ววางหูลง

 

 

 

     "ฉันมีเรื่องด่วน ขอโทษทีนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้"   ฟางพูดจบแล้วเดินออกไป

 

 

 

     "หึ รถไฟชนกันน่ะสิ คราวนี้จะจับให้ได้คาหนังคาเขาเล้ยย คอยดู!"  ป็อปปี้พูดตจบแล้วแอบตามฟางไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    NC มาให้หน่อยนึง เค้าแต่งไม่ค่อยเก่งต้องขอภัยด้วยน้าา เฟย์กับเขื่อนจะรักกันได้ยังไง และการที่ป็อปปี้แอบตามฟาง นี่อาจจะทำให้เค้าแทบจะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตเลยก็ว่าได้....

 

 

เม้นโหวตให้กำลังใจไรท์ด้วยน้ารีดเดอร์ จุ่บๆ