Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
26) รักของชั้นมันคือเธอเพียงคนเดียว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
เสียงเครื่องวัดจังหวะหัวใจของฟางเป็นสัญญาณว่าหัวใจฟางกลับมาเต้นอีก
"ห๊ะ!"ป๊อปปี้สะดุ้งแลัมองไปที่เครื่องวัดจังหวะหัวใจของฟาง "ฟาง!! หมอครับ หมอ!"
ป๊อปปี้ตะโกนเรียกบุรุษพยาบาลที่อยู่ข้างนอกให้ตามหมอมาและหมอชุดเดิมก็มาเร็วกว่าที่เค้าคิดไว้
"ญาติคนไข้กรุณารอข้างนอกก่อนนะคะ ขอให้หมอและพยาบาลทำงานอย่างสะดวกและ
เต็มที่"พยาบาลเดินมาบอกป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้กลับนิ่งเฉย
"เราสัญญาค่ะ ว่าเราจะยื้อชีวิตคนไข้ไว้ให้ได้"หมอสวเดินมจับมือป๊อปปี้เพื่อให้คำสัญญา
แล้วกลับไปปฏิบัติหน้าที่ทำให้ป๊อปปี้เดินถอยหลังออกมาช้าก่อนที่พยาบาลคนหนึ่งจะปิดประตูลง
"นั่งก่อนเถอะไอป๊อป ปาฏิหาริย์มันจะต้องมีจริง!"เขื่อนเดินมาจับไหล่ป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้
จะเดินตามไปนั่งแล้วมองเขื่อนที่คอยเทคแคร์เฟย์ที่หมดสติอย่างอ่อนล้า
30 นาทีต่อมา
หมอสาวและหมอชายเดินออกมาพร้อมกันกับพยาบาลอีกหนึ่งคนก่อนที่ป๊อปปี้ เขื่อนและ
เฟย์ที่เพิ่งฟื้นพร้อมได้รับฟังปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นกับฟางก็รีบพุ่งมาหาทันที
"หมอคะพี่สาวชั้นเป็นไงบ้างน่ะ เค้ารอดใช่มั้ย พี่ฟางยังอยู่กับเฟย์ใช่มั้ย"เฟย์เริ่มร้องไห้
อีกครั้ง "ฟาง ยังอยู่ ใช่มั้ย"ป๊อปปี้พูดเพียงสั้นๆแต่สายตาของเค้าสื่อถึงความห่วงใยที่แท้จริง
"ใจเย็นๆก่อนนะครับ"คำพูดของหมอทำให้ป๊อปปี้ใจหล่นฮวบกลัวว่าคำตอบจะเป็นแบบ
เดิม ก่อนที่หมอสาวจะยิ้มออกมาแล้วเดินมาจับมือของเฟย์ทำให้ป๊อปปี้มองด้วยสายตาอันงุนงง
"ตอนนี้พี่สาวของคุณปลอดภัยแล้วนะ"หมอสาวพูดกับเฟย์พลางหันไปมองหน้าของ
เขื่อนและป๊อปปี้ "จริงนะคะ!! เฟย์ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ฮืออ"เฟย์กอดหมอสาวแน่นก่อนที่
หมอสาวจะผละออกแล้วจับมือเฟย์อีกครั้ง
"ไม่หรอกค่ะ ที่ต้องขอบคุณคงจะเป็นพี่สาวของคุณมากกว่าที่อุตส่าห์ฝืนสู้กับร่างกาย
ของตัวเองที่มันอ่อนแอลงเรื่อยๆ แล้วก็ต้องขอบคุณปาฏิหาริย์....เพราะพี่สาวของของคุณหยุด
หายใจไปแล้วตั้งเกือบ 20 นาที แต่ก็กลับมาเป็นปกติ แถมยังดีกว่าเดิมโดยไม่ต้องใช้เครื่องช่วย
หายใจอีกแล้ว"หมอสาวพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินไปหาหมอชาย
"ยินดีด้วยนะครับ พี่สาวคุณอาจเป็นหนึ่งในเรื่องอัศจรรย์แบบนี้ทั้งที่ไม่ค่อยมีใครเคยมา
ก่อน อย่างไรก็ตาม หมอต้องขอให้คนไข้พักที่นี่เพื่อรักษาแผลแบบถาวรนะครับ"หมอสาวพูดพลาง
เดินนำหน้าหมอสาวไปทำหน้าที่ต่อ
"ป๊อป...พี่ฟางรอดแล้ว..."เฟย์เดินมาหาป๊อปปี้ตามด้วยเขื่อนที่ตามติดตลอด "อื้ม..."
ป๊อปปี้ไม่ตอบได้แต่พยักหน้าแล้วน้ำตาไหลโดยไม่อายใคร
"ตอนนี้ไอโทโมะมันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ"เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ด้วยกันหน้า
ห้องฉุกเฉิน "มันไม่น่าเลยนะ..."ป๊อปปี้ตอบกลับโดยสายตาที่นิ่ง
"อะไร...แกหมายถึงอะไร"เขื่อนมองหน้าป๊อปปี้ "ชะ..ชั้นหมายถึง...เรื่องที่มันเกิดมา
ทั้งหมดน่ะ"ป๊อปปี้ยังคงเมินเฉยพร้อมกับนึกเรื่องราวอันเลวร้ายที่เค้าพบมาทั้งวัน
"เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ก็ให้มันแล้วไปเถอะ อย่ากลับไปคิดถึงมันอีกเลย"เขื่อนจับไหล่
ป๊อปปี้แสดงความห่วงใย
"แกจะให้ชั้นมีความสุขน่ะชั้นทำได้...แต่จะบอกชั้นให้ลืมน่ะชั้นทำไม่ได้หรอกนะ เพราะ
เรื่องนี้ต้องมีพวกของฟางมาเจ็บตัวทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับเกมส์นี้เอง"ป๊อปปี้พุดทำให้เขื่อนชะงัก
เปลี่ยนมาจับมือแทน
"แกคิดดูสิ! เรื่องที่ไอธามมันคิดมาทั้งหมดเพราะว่ามันแค้นพวกเราไม่ใช่หรอ มันเกี่ยว
กับคนอื่นนิ่ แล้วทำไม ทำไมคนอื่นต้องมาเจ็บแทนพวกเราด้วย"ป๊อปปี้กำมือแน่น
"แกลืมไม่ได้ชั้นไม่ได้ว่าอะไรนะ ขอแค่แกอย่านึกว่าแกเป็นคนผิดก็พอ แค่นี้แกกับคุณ
ฟางเค้าจะได้มีความสุขในความรักกันซักที อย่างน้อย เค้าก็รอดด้วยควารักของแกแล้วนิ่"เขื่อน
กอดปลอบเพื่อน
"ฮึ!"ป๊อปปี้ที่เหลือบไปเห็นหมอเดินออกมาก็ผละออกจากกอดแล้วเรียกเขื่อนมองไป
ทางหมอคนหนึ่ง
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ"หมอพูดทำให้เขื่อนและป๊อปยิ้มกว้าง "แต่คงต้อง
พักที่นี่จนกว่าคนไข้จะฟื้นตัวได้ล่ะ"หมอพูดอีกทำให้ป๊อปปี้และเขื่อนต้องกล่าวขอบคุณ
"เอาล่ะ ตอนนี้มีผู้ป่วยอยู่ทั้งสามคน เราก็ต้องแบ่งกันไปเฝ้าคนละคน เดี๋ยวเขื่อนเสีย
สละไปเฝ้าโทโมะเอง"เขื่อนบอกเฟย์และป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้แอบยิ้มนิดๆ
"งั้น...เดี๋ยวเฟย์ไปดูพี่ฟางนะ"เฟย์ออกปากทำให้เขื่อนรีบขัด "ไม่ๆๆ เฟย์ต้องไปดูแก้ว"
เขื่อนพูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้ที่ทำตาอ้อนวอนเฟย์
"ทำไมล่ะ..."เฟย์มองหน้าสองหนุ่มก่อนจะทำสายตาดุ "เอ้า! ก็คุณเฟย์ก็เป็นพี่น้องกับ
แก้วเค้านิ่ แต่ป๊อปไม่ได้สนิทกับแก้วขนาดเฟย์นะ ให้ปีอปดูแลฟางเถอะ นะๆ"ป๊อปปี้ทำตาอ้อน
"ป๊อปสัญญาด้วยเกียรติของตำรวจเลยว่าป๊อปจะดูแลพี่สาวของคุณให้ดีที่สุด"ป๊อปปี้ทำ
เสียงหนักแน่นทำให้เฟย์ต้องยอมอ่อนข้อพยักหน้างึกๆ
"อื้ม...."แก้วลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ พร้อมกับมองเฟย์ที่ฟุบหลับข้างๆเตียงผู้ป่วย
ของเธอ "นี่ชั้น....."แก้วพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่พาเธอมาสู่ที่แห่งนี้
"ชั้นปล่อยยัยสองคนนี้ไปก็ได้ แต่แก...ต้องมาแทนที่ เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องมีคนตาย"
กวินพูดเสียงเย็นชาและรู้สึกสะใจที่ทำให้เขื่อนเเละโทโมะเสียน้ำตาได้
"ไม่นะ! ไม่! แก้วไม่ยอม! แก้วจะยอมเป็นคนตอบสนองเกมส์นี้เอง พวกนายต้องทำตาม
ความฝันก่อนนะ อย่าห่วงชั้น"แก้วสะบัดเพื่อให้หลุดรอดจากกวิน
"หนวกหูน่า!!!"กวินพูดแล้วยิงเข้าที่เข่าแก้ว "ทำให้แก้วทรุดลงปล่อยน้ำตาทันที
"โอ๊ย! กวินนะกวิน ป่านนี้คงจะโดนจับไปแล้วมั้งเนี่ย!"แก้วพูดพลางลูบไปที่แผลตัวเอง
เบาๆ "แต่เอ๊ะ!"แก้วนึกถึงบางสิ่ง
"แก้ว เธอเป็นอะไรรึป่าว"โทโมะเข้าไปพยุงตัวแก้วที่ล้มลงนอนด้วยแผลที่ถูกกระสุนฝังลึก
"ขขอบคุณนายนะโทโมะ ขอบคุณที่นายยังพยายามช่วยชั้น"แก้วลูบใบหน้าของโทโมะก่อนจะ
หลับตาลงด้วยความทนพิษบาดแผลไม่ไหว
"ป่านนี้โทโมะจะเป็นยังไงก็ไม่รู้"แก้วพูดออกมาเพียงแผ่วเบา "แล้วทำไมชั้นถึงต้องนึกถึง
ตานั่นด้วยเนี่ย!!"เธอตวาดออกมาเพื่อว่าตัวเองทำให้เฟย์สะดุ้งตื่นขขึ้นทันที
"อ้าว! แก้ว ฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"เฟย์รีบลุกขึ้นประคองแก้วให้นั่ง "เมื่อกี้เองแหละ!"
แก้วตอบพลางลุกนั่งช้าๆ
"แล้วพี่ฟางกับคนอื่นๆล่ะ"แก้วเกาหัวสงสัย "อ๋อ! พี่ฟางน่ะเค้าอยู่ที่ห้องพักของเค้าแล้ว
ล่ะ ตอนนี้ฟื้นรึยังก็ไม่รู้"เฟย์พุดออกมาแล้วรินน้ำดื่มให้แก้ว
"ฟื้น!! พี่ฟางเป็นอะไรน่ะ"แก้วตกใจเล็กน้อย "ก็ไอธามคนที่ฆ่าพี่โฟร์น่ะมันบ้าเลยยิงพี่
ฟางเข้ากลางหน้าอกเลย ครั้งแรก พี่ฟางหยุดหายใจแล้วหัวใจก็หยุดเต้นไปตั้ง 20 กว่านาทีเลย"
เฟย์ยื่นแก้วน้ำให้แก้วก่อนที่แก้วจะรับมันไว้
"อ้าว! งั้นพี่ฟางก็..."แก้วไม่อยากจะนึกถึงสิ่งที่คิดไว้แต่เฟย์ก็แทรกขึ้นมาก่อน "พี่ฟาง
ยังอยู่ย่ะ เห็นว่าเป็นเพราะปาฏิหาริย์อะไรไม่รู้เหมือนกันเพราะชั้นสลบอยู่ แต่เขื่อนเค้าก็เล่าว่าพอ
ป๊อปปี้เข้าไปในห้องนั่นหัวใจพี่ฟางก็กลับมาเต้นอีกแล้วหายเป็นปริดทิ้ง"เฟย์เล่าทำให้แก้วดื่มน้ำ
ไปตั้งใจฟังไป
"ยังโชคดีไปเนอะ...ความรักชนะแม้แต่ความตายจริงๆ"แก้วพูดพร้อมนึกถึงบางสิ่งก่อน
จะเอ่ยถามเฟย์ "แล้ว...คนอื่นๆล่ะ"แก้วทำหน้านิ่งทำให้เฟย์ยิ้มเล็กน้อย
"คนอื่นๆที่เธอว่าหหมายถึง...โทโมะ หรอ โอ๊ย!"เฟย์ล้อทำให้แก้วตีไปที่แขน "บ้าน่า!
แต่มันก็...นิดนึงล่ะมั้ง"แก้วพูดแกมเขินเล็กน้อย
"ไม่ต้องมั้งหรอก รายนั้นน่ะเข้าห้องฉุกเฉินเหมือนกัน แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว"เฟย์ยิ้ม
"ห๊า! เข้าห้องฉุกเฉิน แล้วเป็นไงบ้างล่ะ"แก้วตกใจ
"น้อยๆหน่อยยัยแก้ว พี่ฟางแทบตายเธอยังไม่ตกใจขนาดนี้เลย"เฟย์ทำหน้าดุทำเอา
แก้วหงอยไป
"โอ๊ย! เธอไม่ต้องเศร้าหรอก รายนั้นน่ะเค้าแค่โดนสเก็ตระเบิดเฉยๆ เห็นว่าจะไปช่วย
ธามตามที่ยัยแบมขอล่ะมั้ง แต่ไม่ทันมันระเบิดเอาซะก่อนเลยโดนแค่สเก็ต ส่วนนายธาม ตายไม่
เหลือชิ้นดี"เฟย์ทำท่าปาดที่คอ
"แบมขอหรอ..."แก้วทำหน้าหงอยไปอีกกว่าเดิม "นี่แก้ว โทโมะเค้าก็ไม่ได้คิดอะไรกับ
ยัยเด็กนั่นหรอกนะ เฟย์ว่าเค้าคิดกับแก้วมากกว่เพื่อนด้วยซ้ำ"เฟย์มองหน้าแก้วก็พูดออกมา
"จะบ้าหรอ! คนอย่างนายนั่นไม่คิดอะไรกับชั้นหรอก ชั้นมันก็แค่พยานสำคัญเท่านั้น
เอง"แก้วงอนเล็กน้อย "ถ้าโทโมะเค้าไม่คิด แต่ชั้นว่าเธอคิดนะ"เฟย์ล้อ
"คิดอะไรกันยะ ชั้นคิดแค่ว่าเค้าคือผู้ร่วมงานเท่านั้นแหละ แต่...น้ำหงน้ำหอมที่ให้มาน่ะ
ชั้นก็แค่เก็บไว้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจเฉยๆนะ ไม่ได้อยากได้สักนิด"แก้วเมิน
"เดี๋ยวนะ! น้ำหอมที่แกกอดทุกคืนนี่โทโมะให้หรอ ชั้นว่าเธอรักเค้าจริงๆแล้วแหละแก้ว"
เฟย์ยิ้มทำให้แก้วเขินไม่ยอมตอบได้แต่บิดเบือนไป
ติดตามนะคะ ควารักของทั้งสามจะลงเอยยังไง
อย่าลืม! เม้น+โหวตด้วยนะคะ
ปล.แก้วไม่ได้หายไปน้า แค่ยังไม่ฟื้นเท่านั้นเอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
