รักร้ายๆของนายมาเฟีย

ผ่านมาสองอาทิตย์เขาก็ใจดีนะแต่ก็นะคนเย็นชาแบบนั้นจะดีได้สักแค่ไหนกันส่วนฉันก็ต้องทำตามคำสั่งเขาอยู่เหมือนเดิมเฮ้อ

ปังๆๆๆ

เสียงปืนหนิมีใครเป็นอะไรรึป่าว

เขื่อน:คุณแก้วครับนายสั่งให้คุณแก้วขึ้นไปอยู่บนห้องแล้วอย่าออกมา

แก้ว:แล้วมีอะไรกันเสียงปืนใช่มั้ย

เขื่อน:คุณแก้วอย่าเพิ่งถามเลยครับ ผมต้องไปแล้วระวังตัวด้วยนะครับ

ฉันขึ้นไปอยู่บนห้องอย่างที่เขื่อนบอกแต่ฉํนรุ้สึกไม่ดีฉันกลัวว่าจะมีใครเป็นอะไรแต่ฉันไม่ได้ห่วงเขานะอย่าเข้าใจผิด 

 ผ่านไป20นาทีเสียงเริ่มเงียบไปฉันจึงลงไปข้างล่างเห็นเขานั่งกันเป็นกลุ่ม มีทั้งหมอจองเบ เขื่อนและผู้ชายอีกคนคงเป็นเพื่อนเขา ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังเครียด

  เขาหันมาแล้วเขาต้องว่าฉันแน่เลย

โทโมะ:ลงมาทำไม ขึ้นไปอยู่บนห้อง

แก้ว:นาย....ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย

โทโมะ:ขึ้นไปข้างบน แล้วไม่ต้องลงมา

แก้ว:นายโดนยิงหรือว่าเป็นอะไรรึป่าว

โทโมะ:เขื่อนพาแก้วขึ้นไปบนห้อง

เขื่อน:คุณแก้วครับไปเถอะครับ

แก้ว:ปล่อยฉันเขื่อน ฉันยืนเงียบไม่ยอมขึ้นไปข้างบนจนเพื่อนเขาเริ่มมองเขากับฉันสลับกันไปมาจนเขายอมพูด

โทโมะ:ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขึ้นไปได้ละ

แก้ว:.....ฉันสังเกตบนตัวเขาอยู่นานไม่เห็นแผลค่อยโล่งหน่อย

โทโมะ:มองอะไรขึ้นไปสิ

แก้ว:รู้แล้วน่า ไม่ได้มองสักหน่อย

จองเบ:แหมทำเป็นเข้ม

เคนตะ:คนหรือน้ำแข็งวะ เป็นห่วงเขาก็บอกเขาไปดิไม่เห็นต้องไล่เลย

จองเบ:พูดถูกใจว่ะ มึงพูดดีก็วันนี้แหละ

เคนตะ:ชมใช่มั้ย

จองเบ:แล้วแต่จะคิด

เคนตะ:กูจะคิดว่ามึงชม

โทโมะ:พวกมึงกลับไปได้แล้ว พวกมันคงไม่มาแล้วแหละ

จองเบ:ไล่อีกแล้ว มึงแน่ใจนะเว้ย

โทโมะ:เออ ขอบคุณพวกมึงมากที่มา

เคนตะ:ไม่เป็นไรว่ะกูไม่ทิ้งมึงหรอก

โทโมะ:กลับไปเหอะ

จองเบ:ระวังตัวด้วยนะมึง กูไปละ

โทโมะ:อืม โชคดี