ได้คืบจะเอาศอกได้แค่แอบชอบจะเอาเป็นแฟนNC

2ปีผ่านไป

     ในสายโทรศัพท์ 

ป๊อปปี้ : ฟางคุณมานอนบ้านผมได้มั้ย

ฟาง : ทำไมคะป๊อปปี้ มีอะไรรึเปล่า

ป๊อปปี้ : เปล่าคิดถึงอ่ะ ก็ช่วงนี้ฟางไม่ว่างเลย

ฟาง : เอ่อ โอเคๆ เดะฟางเอายัยแก้วไปด้วย

ป๊อปปี้ : โอเคค๊าบบ ถึงแล้วโทรมานะเดี๋ยวเปิดประตูบ้านให้

ฟาง : โอเคได้ๆ

     วางสาย

ป๊อปปี้ : โทโมะเดี๋ยวแก้วกับฟางมานอนบ้านเรานะ

โทโมะ : จริงป่ะ? ชวนแก้วมาแล้วแก้วไม่ยอมมาโห่วว

ป๊อปปี้ : นี่ชวนฟางจ่ะ ฟางเลยพาแก้วมาด้วย 

โทโมะ : โอเคๆ

บัตเตอร์ : ฮั่นแหนะๆ เดะนี้มีอะไรไม่เคยจะบอกน้องสาวคนนี้อ่ะ

ป๊อปปี้ : ก็เปล่าแค่ฟางกับแก้วจะมานอนที่บ้านเอง 

บัตเตอร์ : อ้ออ โอเคๆงั้นไปนอนละนะ กู๊ดน๊ายย พี่ชายทั้งหลาย

ป๊อปปี้/โทโมะ : กู๊ดไนท์น้องสาวตัวกลม

บัตเตอร์ : น้ำหนัก44 สูง156 เค้าเรียกโดเรม่อน5555555 ไปนอนก่อนน๊า

     เสียงกดออดดังขึ้นนนน

ป๊อปปี้ : สงสัยมาแล้วเดี๋ยวฉันไปเปิดประตูเอง

โทโมะ : ไปด้วยย จะไปช่วยแฟนถือของ

ฟาง : ป๊อปมาช่วยฟางถือของหน่อย หนักมาก

ป๊อปปี้ : ขนของมาเยอะขนาดนี้เลยอ่อเนี่ยย อยู่ตลอดชีวิตเลยได้มั้ย?

ฟาง : พูดงี้รู้เปล่าฟางลูกใคร

ป๊อปปี้ : ฟางลูกใครอ่ะป๊อปไม่รู้ ที่รู้ๆลูกสะใภ้ม๊าป๊อปชัวร์ๆ

โทโมะ : เอ้ยๆ ขึ้นเหอะว่ะ ยุงกัด

แก้ว : ทำไมอยู่กัน2คนบัตเตอร์ไปไหน

โทโมะ : บัตเตอร์ไปนอนเมื่อกี๊เอง เห็นว่าพรุ่งมีเที่ยวกับเพื่อน

แก้ว : อ้อๆ

     -ห้องนอนป๊อปปี้-

  ป๊อปปี้หยิบเบียร์มา 1กระป๋องแล้วนั่งดื่ม

ป๊อปปี้ : ดื่มมั้ยฟาง

ฟาง : ขอเป็นชาดีกว่าค่ะ

  ป๊อปปี้หยิบชามาให้ฟาง และป๊อปปี้ได้นั่งอยู่บนโซฟา จึงโอบรัดฟางให้มานั่งบนตก

ป๊อปปี้ : ฟางๆ 

  เธอสะดุ้งพร้อมกับมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความตกใจ

ฟาง : ห้ะๆ อะไรคะ

ป๊อปปี้ : ฟางตกใจอะไร?

ฟาง : เปล่าๆ ไม่มีอะไร

  ป๊อปปี้จึงเอามือขยี้หัวตัวเอง แล้วเมื่อจู่ๆมือที่ขยี้หัวกลับวางบนไหล่ดึงเธอเข้าหา รู้ตัวอีกทีก็ถูกกอดแนบชิดจนต้องรีบยกมือดันอกของเขาไว้ เธอใจเต้นตึ้กตั้ก อ้าปากหมายจะบอกว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่พอเงยหน้าขึ้นเท่านั้น ก็เห็นใบหน้าของเขาห่างจากเธอไม่กี่นิ้ว และยังค่อยๆลดลงมาเรื่อยๆ ซ้ำยังเห็นดวงตาของเขาจดจ้องที่ริมฝีปากของเธอ ซึ่งจู่ๆก็แห้งกะทันหันจนต้องแลบลิ้นออกมาเลียให้ความชุ่มชื้นแล้วริมฝีปาดของเขาก็แนบลงมา

  โลกของฟางพลิกคว่ำหลายตลบ เธอรู้สึกคล้ายกับหน้ามืดอยากจะเป็นลม เขาเอามือสอดเข้าไปในผมเพื่อประคองศรีษะเธอให้อยู่นิ่งเพื่อรับจูบของเขาที่บดคลึงริมฝีปาก ก่อที่จะสอดลิ้นเข้ามาตามเรียวปาดที่เผยอหอบฮักเพราะไม่คุ้นเคย มือใหญ่กอดรอบเอวบางเพื่อดึงเธอแนบชิด มือที่วางบนอกกว้างจึงต้องขยับเปิดทางขยับไปโอบคอของเขาโดยอัตโนมัติ 

  อาการวิงเวียนค่อยๆจางหาย กลายเป็นความตื่นเต้นอยากรู้ แล้วคราวนี้เธอเปิดริมฝีปากรับเขาอย่างดี ทั้งยังเป็นนักเรียนที่ดีกระตือรือร้น อยากเรียนรู้เพราะไม่เคยคิดว่าแค่จูบมันจะสร้างความกระหายใคร่รู้มากยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะยิ่งการที่เธอได้กอดร่างใหญ่ไว้ในอ้อมแขน ช่างให้ความรู้สึกอย่างประหลาด อยากจะเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อยากลูบไล้...

  แล้วมือของเธอก็ทำตามที่สมองเธอสั่งการ และมันชั่งรู้สึกดียิ่งนักที่ได้สัมผัสผู้ชายของเธอ

  ป๊อปปี้ค่อยๆถอนจูบจากฟาง ฟางรู้สึกหอบและเหนื่อยเพราะความไม่เคยของเธอ

ป๊อปปี้ : เป็นอะไร? เหนื่อยอ่อ?5555555

     ป๊อปปี้พูดพรางหัวเราะ ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดเขินอายจนหน้าแดง

ฟาง : พูดบ้าอะไร ปล่อยก่อนเดะไปกินน้ำจะนอนแล้ว

ป๊อปปี้ : เอาน้ำมาเผื่อด้วย 

     ฟางเอาน้ำมาให้ป๊อปปี้

ป๊อปปี้ : ครั้งแรกป่ะเนี่ย?

ฟาง : อะไรๆ 

ป๊อปปี้ : เอ้าทำเขินๆ โอ๋ๆ ไม่ล้อแล้ว แต่ถือว่าเก่งนะ อย่าไปทำแบบนี้กับใครเข้าใจเปล่า? แค่ป๊อปคนเดียวพอนะฟาง

ฟาง : รู้แล้วหน่าาา ครูฝึกดีขนาดนี้รักตายเลย ฟางนอนก่อนนะ

ป๊อปปี้ : ขอจุ๊บก่อนนอนหน่อย

     ฟางจึงหันไปจุ๊บแล้วขึ้นเตียงไปนอน ป๊อปปี้จึงจับฟางหันหน้ามาทางตนเองแล้วเอามือโอบไว้ตลอดทั้งคืน

     -ห้องนอนโทโมะ-

  โทโมะจับใบหน้ารูปไข่และเชยขึ้น เขาจ้องไปในดวงตาของหญิงสาว

โทโมะ : นี่แก้วยังไม่รู้อีกว่าว่าโมะคิดยังไง

แก้ว : ผู็หญิงเราไม่มีวันแน่ใจหรอก ตราบใดที่ยังไม่พูด

โทโมะ : นี่แก้วจะบังโมะให้พูดอ่อ

แก้ว : ไม่ได้บังคับไม่เต็มใจก็ไม่ต้องฝืนหรอก

  นัยน์ตาคมสบนิ่ง แก้วก้มห้าด้วยความเอียงอาย เธอรู้สึกเหมือนมีสะแสไฟนับพันโวลต์แล่นผ่านดวงตาคู่นั้น ความร้อนพุ่งปราดไปสู้ใจเธอและทำให้หัวใจหลอมละลาย

โทโมะ : ก็ได้ ผมรักคุณ

  แก้วสายหน้าและยิ้มหวาน

แก้ว : ไม่เอาๆ อยากใช้คำว่าก็ได้ดิ พูดแค่สามคำเองไม่เห็นยากเลย

  โทโมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตามด้วยเสียงหัวเราะและส่ายหน้า

โทโมะ : โอเคๆ ผมรักคุณ โอเคยัง?

แก้ว : ขอบคุณนะ ที่ทำให้มั่นใจ

โทโมะ : แค่ขอบคุณไม่พอหรอก คนเจ้าเล่ห์ๆ ต้องโดนลงโทษหน่อยแล้ว

แก้ว : ลงโทษ 

  แก้วทวนคำพูดของโทโมะยังไม่ได้เอ่ยต่อไปด้วยซ้ำ อ้อมแขนใหญ่จึงช้อนร่างเธอไว้เข้าไปในอ้อมกอด 

แก้ว : ไม่ได้นะโทโมะคนไทยเค้าถือ ไม่เอา อ๊ายยย ไม่ได้นะ

โทโมะ : ทำไมจะไม่ได้ ไม่มีใครรู้หรอกน่ามีแค่เรา2คน เอาเป็นว่าขอเก็บค่ามัดจำก่อนเข้าหอก็แล้วกันนะ

  นัยน์ตาคมเป็นประกายพราวระยับ ทำเอาแก้วผู้แสนมั่น ต้องก้มหน้าหลบสายตา เมื่อเขาวางเธอลงบนเตียง เธอก็ถอยตัวหนีหย้าแดงก่ำ

แก้ว : ไม่เอานะ แก้วไม่ยอมจริงๆด้วย แก้วจะตะโกน

โทโมะ : ก็ร้องดิ ห้องนอนโมะผนังทุกด้านเก็บเสียงอยู่แล้ว

  หญิงสาวอ้าปากจะท้วงแต่กลับโดนปิดด้วยริมฝีปากตามด้วยร่างหนาที่ทาบทับลงมา กว่าการเก็บค่ามัดจำของเขาจะสิ้นสุดลง แก้มของหญิงสาวก็กลายเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขิน แก้วจึงได้แต่บอกตัวเองว่า นับจากนี้เธอต้องระวังให้มากขึ้นก่อนจะใช้เล่ห์เหลี่ยมกับผู้ชายที่แสนจะเอาแต่ใจคนนี้ของเขา

โทโมะ : กู๊ทไนท์นะ แก้วของโทโมะ

  โทโมะพูดจบพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ แก้วได้แต่เขินและตอบว่า

แก้ว : อือออออ ฝันดีนะ