Hatred เกมรัก เกมแค้น

 

Chapter 6

 

"มีของมีค่าอะไรส่งมาให้หมด!"

 

ชายขี้เมาคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะเอามีดเล่มเล็กมาจ่อที่ฟาง

 

"อยากได้อะไรก็เอาไป"

 

ฟางพูดอย่างเหนื่อยใจ ไม่ใช่เธอไม่ตกใจที่จู่ๆ ก็มีคนมาปล้นเธอ แต่ถ้าบางทีเธอไม่โว้ยวายแล้วนิ่งๆ ไว้มันอาจจะยอมคุยดีๆ กับเธอ ถ้าเป็นในนิยายอาจจะมีพระเอกมาช่วยเธอก็ได้ใครจะไปรู้  แต่ชีวิตจริงคงไม่ใช่

 

"ส่งแหวนนั้นมาด้วย"

 

"ไม่ได้นะ ที่แกได้ไปก็มาพอแล้ว"

 

ฟางเอามือจับแหวนที่นิ้ว มันเป็นแหวนแต่งงานของเขากับเธอ เธอไม่ยอมเสียมันไปหรอก!

 

"ส่งมา!"

 

"ไม่!"

 

"เอ๊ะ! นังนี้พูดไม่รู้เรื่องหรือไงบอกให้ส่งมา!"

 

"หยุดนะ! จะทำอะไร!"

 

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นก่อนจะเข้ามาถีบตัวชายคนนั้นลงกับพื้น แต่ชายคนนั้นกลับสลบไปด้วยความเมา

 

"เออ คุณเป็นไรมั้ยค่ะ"

 

ฟางถามชายหนุ่มที่หยิบของที่โจรปล้นเธอไปส่งคืนให้เธอ

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วคุณไม่เป็นไรนะครับ"

 

"ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยฉันไว้"

 

"ยินดีครับ แล้วคุณออกมาทำอะไรมืดๆ แบบนี้คนเดียวละครับ"

 

"ฉัน..."

 

"คุณ!!"

 

ฟางพูดยังไม่ทันจบจู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนโลกหมุนก่อนเธอจะเป็นลมไป ชายคนนั้นรีบตรงเข้ามาประคองร่างเธอไว้ ก่อนจะอุ้มเธอไปขึ้นรถ ก่อนจะต่อสายหาเพื่อนของเขา

 

"ไอ้โมะ"

 

"ว่าไงไอ้ทาม"

 

"ฉันเจอน้องสาวแก ตอนนี้อยู่กับฉัน"

 

"ยัยฟางเป็นอะไร!"

 

"เอาเป็นว่าตอนนี้แกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันพาน้องสาวแกไปส่ง"

 

"ฉันอยู่ที่คอนโด!"

 

ร่างสูงของ 'ทาม' อุ้มฟางขึ้นมาบนห้องของโทโมะ ก่อนโทโมะจะปล่อยให้แฟนสาวจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัวให้น้องสาวของตน

 

"แกไปเจอน้องสาวฉันที่ไหน"

 

"ป้ายรถเมล์ห่างจากบริษัทแกเกือบๆ สามกิโล"

 

"ยัยฟางไปทำไรที่นั้น"

 

"โดนคนขี้เมาปล้นด้วย ดีนะฉันไปช่วยไว้ทัน"

 

"แล้วมันทำอะไรฟางหรือป่าว!"

 

"ยัง แต่ถ้าฉันไปไม่ทันก็ไม่แน่"

 

"ยังไงก็ขอบใจแกมากแล้วกัน"

 

"ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่แกให้ฉันเข้ามาเป็นหุ้นส่วนในบริษัทของแก"

 

"แกได้เข้ามาเพราะความสามารถตั้งหาก"

 

"เอาละไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่บริษัท วันนี้ฉันขอตัวก่อน"

 

"โชคดีไอ้ทามแล้วเจอกัน"

 

เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้น พอเขาเห็นชื่อคนโทรเข้ามา เขาแทบอยากจะฆ่าคนปลายสายทิ้ง

 

"ไอ้โมะ! ยัยฟางอยู่กับแกหรือป่าว"

 

น้ำเสียงของป๊อปปี้มันแฝงไปด้วยความร้อนรน นี้มันเป็นห่วงน้องสาวของเขาเป็นด้วยหรือไง

 

"ฉันไม่รู้"

 

"อย่ามากวนประสาทฉันนะ!"

 

"ถ้ามึงดูแลน้องสาวกุดีๆ ยัยฟางจะหายไปไหมไอ้ป๊อป!"

 

"กุ..."

 

"น้องสาวกุไม่ใช่ของเล่นให้มึงมาปาทิ้งขวางไว้ระบายอารมณ์จำไว้!"

 

โทโมะต่อว่างป๊อปปี้ก่อนจะวางสายไป

 

"ยัยฟางเป็นไงมั้งแก้ว"

 

โทโมะถามแฟนสาวทันทีเมื่อเห็นแก้วเดินออกมา

 

"ไข้ขึ้นน่ะ คงต้องให้นอนพักก่อน แล้วเมื่อกี้พี่ป๊อปโทรมาหรอ"

 

"อืม โทรมาถามหายัยฟาง"

 

"โมะคงไม่อยากทะเลาะกับพี่ป๊อปใช่มั้ย"

 

แก้วเดินมานั่งข้างชายหนุ่ม เธอเองก็ไม่อยากเห็นพี่ชายของตัวเองต้องมานั่งทะเลาะกับแฟนของเธอหรอก ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับโทโมะ และมันก็คงจะไม่มีความสุขนักหาพี่ชายตัวเองต้องมานั่งทะเลาะกับแฟน

 

"ขอโทษนะแก้ว โมะทนไม่ไหวจริงๆ มันทำกับฟางยังกะยัยฟางเป็นของเล่น พอมันเบื่อมันก็ทิ้ง"

 

"แก้วเข้าใจ แต่โทโมะให้เวลาพี่ชายแก้วหน่อยนะ แก้วเชื่อว่าสักวันพี่ป๊อปต้องรักน้องฟาง"

 

"แก้วเชื่ออย่างนั้นหรอ"

 

"ถ้าพี่ป๊อปไม่ห่วงน้องฟาง พี่ป๊อปจะตามหาน้องฟางทำไม โมะคิดเหมือนแก้วมั้ย"

 

"มันก็คงแค่รู้สึกผิด"

 

"พี่ชายแก้วน่ะ เก็บความรู้สึกเก่งจะตายไป แก้วเชื่อว่าอีกไม่นานพี่ป๊อปต้องมาที่นี้"

 

"มันจะมาทำอะไร"

 

"มาเอาน้องฟางคืน"

 

เสียงออดประตูดังขึ้นถี่ๆ บ่งบอกความร้อนใจของคนที่มา แก้วยิ้มออกมาทันทีเมื่อเธอเดาไม่ผิดว่าพี่ชายเธอต้องมา

 

"เธอเป็นหมอดูหรือป่าวแก้วพูดยังไม่ทันขาดคำ"

 

"แก้วรู้นิสัยพี่ชายแก้วดี"

 

โทโมะเดินไปเปิดประตู ร่างสูงของป๊อปปี้เปียกปอนไปด้วยฝน

 

"มาทำไม"

 

"ฟางอยู่นี้ใช่มั้ย!"

 

"เรื่องอะไรฉันต้องบอก"

 

"ไอ้โมะ!"

 

ป๊อปปี้กระชากคอเสื้อโทโมะอย่างหาเรื่อง แก้วเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาห้าม

 

"พี่ป๊อปใจเย็นๆ ก่อนได้มั้ย"

 

"ฟางอยู่นี้หรือป่าวแก้ว"

 

"พี่ทำอะไรน้องฟาง น้องฟางถึงได้หนีออกมาแบบนั้น"

 

"พี่จะทำอะไรก็เรื่องของพี่"

 

"น้องฟางเป็นเมียพี่นะ พี่ควรใส่ใจเธอบ้างไม่ใช่ทิ้งขวางเธอแบบนี้"

 

ป๊อปปี้มองหน้าน้องสาวอย่างไม่สบอารมณ์ พี่ชายเธอไม่ชอบให้ใครมาสอน เธอรู้ดีแต่ครั้งนี้พี่ชายเธอทำเกินไปจริงๆ

 

"แก้วว่าพี่ป๊อปใจเย็นเมื่อไร ค่อยมาพาน้องฟางกลับไปดีกว่า"

 

"พี่จะพาเมียพี่กลับ"

 

"กลับไปเถอะไอ้ป๊อป ถ้ายัยฟางดีขึ้นฉันจะพาไปส่งเอง"

 

โทโมะพูดก่อนจะปิดประตูลง

 

"ชิ! ยังไงยัยฟางก็ต้องกลับไปกับฉัน"

 

 

"พี่แก้ว พี่โมะ"

 

ฟางลืมตาขึ้นก่อนจะเรียกพี่ชายกับพี่สะใภ้ของเธอ

 

"รู้สึกตัวแล้วหรอฟาง เป็นไงมั้ง"

 

"ดีขึ้นแล้วค่ะ ฟางมาอยู่ที่นี้ได้ไงค่ะ"

 

"เพื่อนพี่พาฟางมาส่งน่ะ"

 

"ผู้ชายคนนั้นเพื่อนพี่โมะหรอ"

 

"อืม มันพึ่งกลับมาจากอังกฤษ"

 

"แล้วพี่ป๊อป"

 

"ฟางจะถามถึงผู้ชายคนนั้นทำไม มันทิ้งฟางนะ ฟางถึงต้องเดินตากฝนมาแบบนี้"

 

"พี่ป๊อปไม่ได้ทิ้งฟางนะ ฟางเดินออกมาเอง"

 

"ฟางจะปกป้องมันไปถึงไหน"

 

"ฟางพูดความจริงนะพี่โมะ"

 

"เอาเถอะ พี่ก็ไม่ได้อยากจะมานั่งทะเลาะกับเราหรอกนะ นอนพักซะยัยตัวเล็ก พรุ่งนี้มีงานสำคัญ"

 

"พี่แก้วค่ะ"

 

"ว่าไงค่ะน้องฟาง"

 

"พี่ป๊อปมาหาฟางหรือป่าว"

 

"พี่ป๊อปเขา..."

 

"มันไม่ได้มาหาฟางหรอก"

 

"โทโมะ!"

 

"นั้นสินะ ฟางไม่เคยสำคัญสำหรับเค้าอยู่แล้ว"

 

ฟางพูดก่อนจะนอนหันหลังให้ทั้งสองคน แก้วมองหน้าแฟนหนุ่มทันที

 

"ไปข้างนอกกันแก้ว ยัยฟางจะได้พักผ่อน"

 

โทโมะเดินไปปิดไฟ ก่อนจะจูงมือแฟนสาวออกไป

 

"ทำไมโมะถึงพูดกับน้องฟางแบบนั้น"

 

"โมะไม่อยากให้ยัยฟางไปหวังอะไรจากคนอย่างมัน"

 

"แต่พี่ป๊อปเขามาจริงๆ"

 

"แต่พอยัยฟางหายดี มันก็กลับไปหาคนที่ชื่อพิม"

 

"แก้วว่าบางที เราควรทำอะไรซักอย่าง"

 

Chapter 7

 

“ไหนบอกว่าจะไม่ให้มันมาแบ่งที่นอนด้วยไง แย่งตุ๊กตาเค้าไปกอดเฉย”

.................................................................................................

 

ตกลงพระเอกของเราจะเอายังไงกับนางเอกกันแน่ > < มาลุ้นกันต่อในตอนหน้าน้า