เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

9.5

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.57 น.

  36 chapter
  848 วิจารณ์
  50.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 18.06 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10) 10: ความห่วงใยที่มีให้เธอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่10

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                ทางด้านของโทโมะและแก้วทั้ง 2 คนแทบวุ่นเมื่อทั้งป๊อปปี้และฟางหายไปพร้อมๆๆกันพร้อมกับขาดการติดต่อไปเลย แต่ท่าทางของแก้วที่จะคิดหนักที่สุด เพราะเธอคงเดาได้ไม่ยากว่าคู่หมั้นของเธอไปกับใคร แต่ที่เธอเจ็บเพราะคนๆนั้นคือเพื่อนรักของเธอ โทโมะอดเป็นห่วงแก้วไม่ได้เพราะเขารู้ว่าแก้วต้องเจ็บมากๆที่ ป๊อปปี้และฟางรักกันแต่ทำไงได้เพราะความรักบังคับกันไม่ได้ เหมือนๆกับที่เขารักเธอแต่เธอไม่ได้รักเขา...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เราโอเคไหม “ โทโมะพูดกับแก้ว วันนี้แก้วอาสามาช่วยโทโมะทำงานเพราะเธอปิดเทอมแล้ว ตั้งแต่มาทำงานแก้วเอาแต่นั่งทำงานไปเงียบๆจนบรรยากาศภายในห้องช่างน่าอึดอัดสำหรับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โอเค....มั้ง “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอาหน่าไอ้ปีอปคงไปหาเพื่อน “ โทโมะพยายามพูดปลอบใจแก้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนชายของเขาไปไหนเหมือนกันไหนจะคู่หมั้นของเขาที่หายไปเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ครืดดด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ครับคุณแม่...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ครับ “ โทโมะวางสายจากผู้ที่เป็นมารดาก่อนจะมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรหรือเปล่าคะ “ แก้วเห็นโทโมะมองหน้าก็ถามแล้วยิ้มบางๆให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟางอยู่ที่ภูเก็ตหน่ะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แล้ว! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เธอโทรมาหาคุณแม่ที่บ้านบอกว่าไปเที่ยวกับเพื่อน2-3 วันจะกลับ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่...ไม่เป็นห่วงฟางหรอคะ “ แก้วถามโทโมะ ชายหนุ่มมองหน้าแก้วที่หลบสายตาของเขาแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ห่วงสิ ห่วงมากด้วยละ คู่หมั้นทั้งคนนิ “ โทโมะประชดแล้วเดินหนีออกไปจากห้องแก้วมองตามหลังร่างสูงแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ไปอยู่ที่ไหนนะพี่ป๊อป แก้วเป็นห่วงพี่นะคะ “ หลังจากที่โทโมะเดินออกไปแก้วก็กดโทรศัพท์โทรหาคู่หมั้นของเธออีกครั้งแต่ก็ได้รับการตอบกลับที่ว่างเปล่า เหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คุณแก้วคะ ช่วยด้วยคะ “ เลขาคนสวยของโทโมะวิ่งเข้ามาหาแก้วที่กำลังนั่งอ่านเอกสารภายในห้องทำงานอย่างรีบร้อนจนแก้วตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นคะ” แก้วตกใจรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะคะ คุณโทโมะ” แก้วตาโตก่อนจะรีบวิ่งตามเลขาสาวขอชายหนุ่มออกไป แล้วอึ้งเมื่อเห็นโทโมะสลบอยู่หน้าบริษัท แก้วรีบวิ่งเข้าไปประคองชายหนุ่มเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะ พี่โมะ” แก้วตบที่หน้าของชายหนุ่มหวังที่จะเรียกสติของโทโมะแต่ไร้การตอบกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เรียกรถพยาบาลหรือยังคะ”แก้วถามพนักงานคนอื่นที่มามุงดูเช่นกัน พนักงานต่างพยักหน้าก่อนที่เสียงรถพยาบาลจะมาแก้วเดินตามร่างไร้สติของชายหนุ่มไปตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมาแล้วอมยิ้มร่างบางที่เขากอดมาทั้งวันหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา มันช่างเป็นอะไรทีแสนจะมีความสุข การที่ได้อยู่กับคนที่เรารักมันมีความสุขเหลือกเกินแต่ถ้าจะให้สุขมากกว่าเดิมนั่นคือเขาก็รักเราด้วยเช่นกัน...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พะพี่ป๊อป “ ฟางลืมตาขึ้นมาในช่วงค่ำก็ตกใจเมื่อไม่เห็นป๊อปปี้อยู่กับเธอก็มองหาไปทั่วแต่กลับไร้วี่แวว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โอ๊ย!! “ ฟางลุกขึ้นแล้วก้าวขาลงจากเตียงแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อความเจ็บที่แล่นเข้ามาอย่างเฉียบพลันทำให้เธอล้นไปกองกับพื้น ปีอปปี้ที่กำลังจะเดินมาปลุกหญิงสาวก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงเธอก็รีบวิ่งเข้ามาดู

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง! เป็นอะไรไปครับ” ป๊อปปี้วิ่งเข้ามาประคองร่างบางที่ใส่ชุดนอนแสนบางปกคลุมร่างกายเพียงชิ้นเดียว ก็เขาเป็นคนเอามาใส่ให้เธอนี่นา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟางเจ็บ “ ร่างบางน้ำตาซึมอย่างช่วยไม่ได้เมื่อความเจ็บมันบีบคั้นให้เธอเก็บน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ ป๊อปปี้อมยิ้มแล้วมองหน้าฟางอย่างขำๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ก็พี่ รัก เรานี่ “ฟางเขินหน้าแดงจัดก่อนจะฟาดไปทีหนึ่งที่แขนของชายหนุ่มป๊อปปี้หัวเราะก่อนจะอุ้มฟางไปอาบน้ำแต่ก็..ช้าอยู่ดี..^^

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อาหารอร่อยจังเลยนะคะ “ ฟางพูดกับป๊อปปี้ที่ริมชายหาด ป๊อปปี้ตื่นขึ้นมาเขาก็เป็นคนลงมือทำอาหารเองทั้งหมดส่วนพวกโต๊ะก็สั่งให้คนงานมาทำให้ตามความต้องการของเขา เขาต้องการให้ทุกๆนาทีของเขาและเธอเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ทำเองเลยนะ “ ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มชมตัวเอง ฟางหรี่ตามมองอย่างไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ จริงๆเอ้า! “ ป๊อปปี้เห็นสายตาของฟางก็รีบพูด ฟางหัวเราะก่อนทั้ง2คนจะทานอาหารกันอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              แก้วนั่งมองชายหนุ่มหน้าหวานที่นอนไม่มีสติอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วง สักพักชายหนุ่มก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆๆหญิงสาวยิ้มดีใจก่อนจะรีบเข้าไปประคองให้ชายหนุ่มนั่งได้ถนัดมากขึ้น...

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะเป็นยังไงบ้างคะ” แก้วยิ้มแล้วพูดกับโทโมะชายหนุ่มมองหน้าแก้วแล้วยิ้มบางๆให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ดีขึ้นแล้วละ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะเป็นอะไรกันแน่ ทำไมพอพามาหาหมอ หมอก็บอกว่าพี่ปกติดีทุกอย่าง” แก้วพุดกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เปล่าหรอกพี่คงพักผ่อนน้อย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ” แก้วยิ้มแล้วพยักหน้าให้โทโมะก่อนที่หมอเจ้าของไข้จะเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่หมอหวัดดีครับ ” โทโมะยกมือไหว้พี่ที่เค้าสนิทด้วย  หมอแมนพยักหน้าช้าๆก่อนจะมองไปยังสาวห้าวที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คู่หมั้นแกใช่ไหม “ โทโมะมองหน้าแก้วที่ดูนิ่งๆไปก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ใช่หรอกพี่นี่มัน....ของไอ้ป๊อป “ โทโมะทำเป็นยิ้มให้พี่ชายต่างพ่อต่างแม่ หมอแมนเลยกล่าวขอโทษแก้วไปพลางๆก่อนจะขอคุยกับโทโมะเป็นการส่วนตัวแก้วจึงเดินออกไปหาซื้ออะไรทานด้านล่างโรงพยาบาลแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มึงนี่มันรู้ว่าตัวเองเป็นยังไงก็ยังจะดื้อ “

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมทำงานนี่พี่ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วถ้ามึงตายละว้ะ !!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ก็ดี! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้โมะ!!!” รุ่นพี่ที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับโทโมะราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมาแต่เปล่าเลยพวกเขากลับเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานมานี้นี่เอง หมอแมนมองรุ่นน้องที่ดูจะดื้อเหลือเกินปกติโทโมะเป็นคนที่ดูแลตัวเองเสมอแต่นี่กลับปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้มันก็คงต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มีอะไรจะเล่าไหม “

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่มี“ โทโมะเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แน่! เออว่าแต่น้องคนเมื่อกี้เป็นคู่หมั้นไอ้ป๊อปงั้นหรอ “ โทโมะหันกลับมาแล้วพยักหน้าช้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอ้า!! แล้วผู้หญิงที่ไปกับมันเมื่อวันก่อนละว้ะ “ หมอแมนพูดจบโทโมะมองหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่เจอมันที่ไหน “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ภูเก็ต “ หมอแมนตอบกลับไปอย่าง งงๆที่ทำไมโทโมะดูจะโมโหไม่น้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าที่เฮียเจอ “ โทโมะเปิดโทรศัพท์แล้วยื่นรูปฟางให้หมอแมนดู หมอแมนพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เหอะ!!! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ป๊อปงั้นหรอ??  “ แก้วที่เดินจะเดินไปซื้อของด้านล่างแต่กลับลืมไปว่ากระเป๋าตังค์อยู่ที่ห้องของโทโมะก็เดินกลับมาจะเอาแต่กลับได้ยินเสียงโทโมะคุยกับหมอแมนก็ไม่อยากจะไปรบกวนแต่กลับได้ยินชื่อของคู่หมั้นของเธอพอดีเลยได้ยินอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..............................................................................................................

มาอัพแล้ว ขอบคุณนะคะ ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา