Dream Evil

ภาพของเด็กชายร่างอ้วนสวมว่นหนาเตอะ กอดกระเป๋านักเรียนใบโตที่ยัดหนังสือเรียนมาเต็มที่ในวันเปิดเทรมนั้น เป็นที่จับจ้องของนักเรียนเก่าอย่างห้ามไม่ได้ เก้าอี้นักเรียนแถวหน้าสุดถูกเว้นว่างไว้ ทันทีที่ ‘โดม’ นั่งลงก็มีเสียงซุบซิบนินทาของคนรอบข้างดังขึ้น ‘อาจารย์ลลดา’ เดินหน้าเข้มเข้ามาในห้องเรียน

“นักเรียน…กราบ”เสียงของหัวหน้าห้องดังดังขึ้น นักเรียนทุกคนประนมมือแล้วกราบที่โต๊ะนักเรียนเพื่อเป็นการทำความเคารพอาจารย์

“สวัสดีค่ะนักเรียน ขอต้อนรับเข้าสู่การเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม ปีนี้นักเรียนคงต้องเรียนหนักขึ้นเพื่อเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่อในชั้นมัธยมปลาย ละวันนี้อาจารย์ก็มีข่าวดีมาแจ้งสองเรื่อง”อาจารย์ลลดายิ้มอย่างมีเลศนัย

“ข่าวดีข่าวแรกคือ…เรามีเพื่อนใหม่เข้ามาเรียนกับเรา”อาจารย์สาวหยุดพูดแล้วปรายตามองไปยังโดมที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะนักเรียน เขายังคงนั่งนิ่ง จนผู้เป็นอาจารย์ต้องใช้ไม้เรียวที่ติดมือมาฟาดบนโต๊ะเบาๆ เป็นเชิงเรียก โดมสะดุ้งโหยง ดวงตายังคงดูตื่นกลัวกลับสภาพแวดล้อม

“ออกมาแนะนำตัวกับเพื่อนๆซิ”โดมจำใจลุกขึ้นแล้วออกไปยืนตรงหน้าชั้นเรียน

“สวัสดีครับผมชื่อ จารุวัฒน์ เชี่ยวอร่าม ครับ”

“พูดดังๆ หน่อยซิ บ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว แล้วเวลาแนะนำตัวน่ะ ให้เงยหน้ามองเพื่อนด้วย บนพื้นมันมีอะไรน่ามองนักหรือ!”อาจารย์ลลดา ทำเสียงดุ จนโดมสะดุ้งอีกครั้ง

“สวัสดีครับผมชื่อ จารุวัฒน์ เชี่ยวอร่าม ครับ”ภายในห้องเงียนกริบ ทุกคนพากันมองเด็กใหม่ราวกับเขาเป็นตัวประหลาด บางคนอดที่ขำท่าทางเก้ๆ กังๆ ของโดมไม่ได้จนถึงต้องใช้มือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้

“โห…เนี่ยนะข่าวดีของอาจารย์”เสียงของ ‘ป๊อปปี้’ เด็กหัวโจก ร่างสูงใหญ่เกินวัยบ่น เพื่อนๆ พากันหัวเราะชอบใจจนอาจารย์ลลดา ต้องใช้ไม้เรียวฟาดไปที่กระดานดำอย่างแรงสามครั้งเสียงหัวเราะเหล่านั้นจึงหยุดลง

“พวกเธอหัวเราะอะไรกัน นายป๊อปปี้…เดี๋ยวจะโดน เปิดเทรมมาวันแรกก็ซ่า เลยนะ”

“ผมไม่ใช่เป๊ปซี่นะครับอาจารย์จะได้ซ่า…..”ป๊อปปี้พูดจายียวนกวนประสาท ตามประสาเด็กหนุ่ม คนในห้องร้องเฮอีกครั้ง

“ในฐานะที่เธอพูดมาก นายป๊อปปี้ อาจารย์มีรางวัลจะให้เธอ”

“รางวัลอะไรเหรอครับอาจารย์ไม้เรียวม่ายเอานะ”

“รางวัลที่อาจารย์จะให้ คือให้เธอคอยดูแลจารุวัฒน์หนึ่งอาทิตย์ โดยพาไป กินข้าว พาไปดูว่าห้องอะไรอยู่ตรงไหน ที่สำคัญ…ให้เธอย้ายมานั่งกับธนาแล้วคอยช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งทำได้”

“โหย…อาจารย์ ไม่เอาหรอก ผมไม่ชอบ”

“ไม่ชอบก็ต้องทำเพราะนี่คือคำสั่งของอาจารย์ ถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่ง อาจารย์จะเอาเรื่องที่เธอไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนข้างๆ ไปบอกกับผู้ปกครองของเธอ เลือกเอา ตกลงจะเอายังไงนายป๊อป”

“โห…อาจารย์ แบบนี้มันมัดมือชกกันนี่นา นังไงผมก็ต้องเลือกทำตามคำสั่ง ของอาจารย์อยู่แล้ว” ป๊อปปี้บ่นอุบอิบ เพื่อนๆ พากันหัวเราะ เด็กหนุ่มต้องหัน ไปถลึงตาใส่จึงเงียบกันได้

“งั้นตกลงตามนี้ หนึ่งอาทิตย์จากนี้ไป เธอต้องดูแลจารุวัฒน์อย่างดี ทุกเย็นหลังคาบเรียนวิชาสุดท้ายให้กับจารุวัฒน์ไปหาอาจารย์ที่ห้องพักอาจารย์ ทุกวันด้วย อาจารย์จะได้ถามจารุวัฒน์ว่าเธอดูแลเขาดีไหม ตกลงตามนี้นะ อ้อ….”อาจารย์ลลดาใช้ไม้เรียวเคาะที่โต๊ะตัวข้างๆ โดมเป็นเชิงให้ป๊อปปี้ ย้ายไปนั่ตรงนั้น ป๊อปปี้ทำหน้างิก จำใจคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ โดมด้วยความไม่เต็มใจสักนิด

“ส่วนข่าวดีข่าวที่สองคือ ปีนี้ทางโรงเรียนต้องการให้นักเรียนได้รับความรู้ฃทางวิชาการอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะได้ไปสอบเข้าเรียนต่อไดผู้อำนวยการจึงให้ตัดคาบว่างสองคาบที่เคยมีอยู่ทุกสัปดาห์เป็นทางการเรียนเสริมวิชาพิเศษ” เสียงโห่ร้องดังขึ้นทันทีหลังการแจ้งข่าวดีข่าวที่สองของอาจารณ์ลลดา

“เป็นคนป่ากันหรือไงโห่ได้โห่ดี! เดี๋ยวจะจับตีเรียงตัวเลยนะพวกเธอ เอาล่ะ เอากระดาษขึ้นมาจดตารางสอนได้แล้ว” อาจารณ์สาววางไม้เรียวลงนโต๊ะก่อนจะหันไปหน้ากระดาษดำ หยิบชอล์กขึ้นมาตีตารางบนนั้นอย่างง่ายๆ ก่อนจะเริ่มเขียนตารางสอนตามสอนตามที่ได้รับมอบมาจากทางโรงเรียน

“ป๊อปปี้…ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“กูไม่ยินดี จบ!”ป๊อปปี้เบ้ปากใส่พลางเขยิบตัวออกห่างจากโดมราวเขาเป็นขัวเชื้อโรคที่น่ารังเกียจ โดมหน้าเจื่อนลงทันที เมื่อหันไปมองทางด้านหลัง ข้างๆโต๊ะตัวที่ป๊อปปี้นั่งเมื่อสักครู่มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักถักเปียสองข้างนั่งจดตารางสอนอยู่อย่างเงียบๆ เขารู้สึกถูกชะตากับเธออย่างบอกไม่ถูก…