รักติดลบ

-

เขียนโดย chadaapp

วันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 15.33 น.

  32 ตอน
  0 วิจารณ์
  29.37K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 เมษายน พ.ศ. 2558 17.48 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

9) ....คืออะไร...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

...........ห้องไวท์............

" กัปค่ะ...พี่ไวท์บอกว่ากัปไม่สบาย...กัปเป็นอะไรมากรึเปล่า" เสียงอายเอ่ยถาม...พร้อมกับจับ

มืออังหน้าผากกัปตัน....ด้วยความเป็นห่วง...ผมดีใจที่ผมทำในสิ่งที่ถูกต้อง...ผมเชื่อว่า....อายจะ

รักและดูแลกัปตันได้ดี...ดีกว่าผม...

"ตามสบายนะอาย..พี่ขอตัวไปพักก่อน..อายจะค้างที่นี่หรือจะพากัปตัน...กลับไปพักที่บ้าน

ก็ได้..."เสียงพี่ไวท์พูดกับอาย...ผมพยายามมองสบตาตลอดแต่พี่ไวท์ก็หลบตาลงต่ำเพื่อหลบ

หน้าผม...ผมแน่ใจว่า...ความสุขที่ผม...สัมผัสในวันนี้...ผมทำให้พี่ไวท์กลับมาเป็นคนเดิม

แล้ว...ผมจึง...

"อ่อ...อาย...เดี๋ยวกัปต้องพาพี่ไวท์ไปเอายาที่คลีนิค...อายรอกัปที่นี่แป็บนะ..." ผมลุกขึ้นยืน

พร้อมกับเอื้อมมือไปประคองพี่ไวท์...ความขัดขืนที่พยายามปัดออก...เมื่อผมสัมผัสนั้น...ทำให้

ผมอดมองค้อนไปยังตัวต้นเรื่องไม่ได้...

"พี่ว่า....กัป...พาอายไปด้วยสิ...ขากลับจะได้ไปส่งอาย...ที่บ้านด้วย...ส่วนพี่จะขับรถอีกคันหนึ่ง

ตามไป..."

"แล้วพี่จะขับไหวเหรอ...ขายังไม่หายดี..."

"กูไหว.." ผมพูดพลางพยายามลุกขึ้น...ผมต้องฝืนมัน...เพื่อให้กัปสบายใจ...ทั้ง ๆ ที่มันยังปวดอยู่มาก..."

"เอางั้นก็ได้นะ...อายว่าไปคนละกันก็ดีค่ะ...เผื่อขากลับพี่ไวท์อยากไปเที่ยวที่ไหนต่อ...จะได้

ไม่ต้องรอเราไงละค่ะ" อายพูดพร้อมเอื้อมมือ....ไปสัมผัสเพื่อ...ประสานกับมือของกัปตัน...

" พี่แน่ใจนะ...ว่าไหว..." รอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม...การทรงตัวที่พยายามยืนขึ้นของ...พี่ไวท์ผมดูออกว่า

พี่ไวท์ฝืนมัน...เพื่อผม...

...หลังจากนั้นผมจึงพยุงพี่ไวท์ไปที่รถ...และคาดเข็มขัด...พร้อมกับกำชับว่า..

"พี่...ไม่ต้องฝืน...ผมรู้ว่ามันเจ็บ..."

"มึง...ไม่ต้องมาห่วงกู...กูไหว..." ผมไหว...ทั้งๆที่ไม่ไหว..แต่ต้องไหว...ผมไม่อยากให้กัปตัน

ไม่สบายใจ...ไม่อยากให้อายรู้สึกไม่ดี...หากอายสงสัยขึ้นมาผมคงรู้สึกผิด...ที่ทำให้อาย

เสียใจ...ระหว่างที่ผมกำลังเดินทางไปคลีนิค...เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นเตือน่วามีสายเข้า...

"ครับ...พี่พีค.."

"ไวท์!!..ฟังพี่ดีๆ นะ...อย่าออกไปไหน...เพราะตอนนี้คนของตำรวจรายงานมาว่า....ตัวบงการ

ใหญ่...กำลังมีความเคลื่อนไหว...พี่กลัวว่ามันจะสะกดรอยตามไวท์...ไวท์อยู่บ้านใช่ไหม..."

เสียงพี่พีคเอ่ย....ถามมาตามสาย....เต็มไปด้วยเครียด...โชคดีที่ผมขับรถคันของผม...ก่อน

หน้านี้กัปตันขอเปลี่ยนรถเพราะ...อยากให้ผมขับอันอื่นที่มันสบายกว่า...หากผมไม่ยอม

เปลี่ยน...โจรบ้าพวกนั้น.....คงตามกัปตันไปเพราะ....คิดว่าเป็นผมแน่นอน...โชคดีที่กัปตันขับอีก

คันหนึ่ง...

"ครับ...ไวท์อยู่บ้าน...พี่พีคไม่ต้องเป็นห่วงนะ...ไวท์ไม่ออกไปไหนหรอก..." ขอโทษนะครับพี่

พีค...ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเสี่ยงกับเรื่องอันตรายแบบนี้...อีกอย่างเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนั้น

มันเกิดขึ้นเพราะผม....ผมอยากจัดการมันด้วยตัวเอง...

"ดี...งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะไปหาที่บ้านนะ..." ผมโล่งใจที่ไวท์ไม่ได้ออกไปข้างนอก...เพราะหาก

เกิดอะไรขึ้นกับไวท์...มันก็จะส่งผลกระทบกับผมทันที่...เพราะผม...ถูกมอบหมายให้ดูแลความ

ปลอดภัย...ของไวท์ในฐานะพยาน....

....หลังจากที่ผมพาพี่ไวท์ไปคลีกนิคเพื่อรับยา...แววตาพี่ไวท์ที่คอยส่อง...หาอะไรบาง

อย่าง...อาการเหม่อลอย...ตลอดทางที่เราเดินมาขึ้นรถเพื่อจะกลับ...ทำให้ผมสงสัย...

"อาย...เด๊่ยวพี่จะไปธุระต่อ...อายจะกลับไปบ้านหรือจะไปไหน..ก็ให้กัปตันไปส่งนะ..."

"พี่จะไปไหน..." แววตาที่เฉยเมิน...มองผ่านผมไปเหมือนกับผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้...

"กัป...พี่ไวท์ก็มี...ธุระส่วนตัวบ้างสิ...พี่ไวท์ไม่ต้องห่วงค่ะเดี๋ยวอายจะไปเที่ยวกับกัปต่อ.."

"งั้น...พี่ไปนะ..." คำบอกลา...ของพี่ไวท์...ทำเอาผมใจหาย...ผมไม่อยาก...มองแผ่นหลังที่

เดินจากไป...ทั้ง ๆ ที่ยังรักแบบนี้...

หลังทีที่ผม...แยกกับกัปตัน...ผมขับรถออกมาจากคลีกนิคได้สักพัก...รถที่วิ่งตามหลังผมอยู่

ทำให้ผมกลัว..เนื่องจาก...มันขับตามผมมาตั้งแต่ที่ผมออกมาจากคลีกนิคแล้ว...ยิ่งเลี้ยวตามผม

ทุกครั้งที่ผมแกล้งขับวน...ผมควรทำยังไงดี...ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อ...รถคันนั้นขับปาดหน้า

ผมอย่างเร็ว...โชคดีที่ผมเบกทัน...แต่กลับปวดขา...เนื่องจากแรงกระแทกของแรงเบก...

"ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว...ลงมา!!!" เสียงโจรหน้าเหี้ยมนั้นตะโกนบอกผมพร้อมกับเปิดประตูรถเพื่อ

ลากผมลงมา...มันเหวียงผมให้ชิดกับจกจกรถแล้ว...พลักผมล้มลง...พร้อมกับใช้ปืนขู่...

"โอ๊ย!!!...พวกมึง...เป็นคนของเสี่ยบ้า...น้ั้นใช่ไหม....แน่จริงปรากฎร์ตัวออกมาสิว่ะ.." ความ

เจ็บจากแรงกระแทกที่ขาทำให้ผมลุกไม่ขึ้น...พวกมันมากัน สองคน...หากผมหนีเข้าไปในป่าตรง

ข้ามได้...ผมคงมีโอกาสรอด...ผมจึง...รวบรวมก้อนหินเล็ก ๆ แล้วกำรวมไว้...ก่อนที่จะปาไปยัง

ดวงตาของพวกมัน...และโชคดีที่ผมปาเเม่น...

"เฮ้ย!!!...ไอ้บ้าเอ้ย!!!..." เสียงสะถบและล้มลงไปด้วยความแสบของพวกมัน....ทำให้ผมฉวย

โอกาสนั้น...วิ่งหนีเข้าไปในป่า...แต่

"ปัง!!!!" 

...................เสียงปืนที่ดังจะทำให้ใครต้องเจ็บตัว..หรือเปล่า............ไวท์จะสามารถหนีการ

ล่าของพวกโจรได้ไหม...อย่าลืมมาลุ้นกันต่อนะค่ะ...^^

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา