ฤทธิ์รัก

.....วันซ้อมก่อนลงสนาม...

"ปาย....นี่...ปายเดินชิดริมด้านนี้.....ไวท์...ยืนตรงนั้น...ขยับอีกนิดหนึง...โอเค...เริ่มเดิน..."

เสียงอาจารย์กำลังชักซ้อมเดินสนามวันเปิดงานกีฬาพรุ่งนี้...

"ไวท์!!!!....มึงจะเอาน้ำไหม...กูจะได้ไปเอาให้..." เสียงกริชตะโกนถามไวท์....กริชดูแลไวท์ดี

จัง...ความเอาใจใส่ที่สื่อออกมาจากหน้าที่เรียบเฉยแต่ฉายแววความห่วงใยของกริชที่มีต่อไวท์

ทำให้ผมอิจฉา...ถ้ากัปดูแลผม...แบบนั้นบ้าง...ผมคงมีความสุข...

"อ่อ...ปาย...กินน้ำไหม...เป็นไรรึเปล่า..."

"ไวท์...ปาย....อิจฉาไวท์จัง...กริช...น่ารัก...แถมใจดี....และรักไวท์มาก"

"เอาน่า...ปายอย่าคิดมากเลย...ไวท์ว่ากัปคงไม่ว่างจริง ๆ ...ถ้ากัปว่าง...กัปต้องมาดูแลปายอยู่

แล้ว"

"ไวท์!!เดี่ยวกูมานะ...ไปซื้อข้าวให้มึง...."

"กริช...ชื้อมาให้ปายด้วย...เอาแบบของไวท์"

"ไวท์...วันนี้ปายขอค้างที่ห้องไวท์นะ...อ่อ...พรุ่งนี้ต้องมาแต่งหน้าทำผมตั้งแต่ตีสาม...ถ้าปาย

นอนที่บ้านคงมาไม่ทัน"

"ได้สิ...แล้วปายเอาเสื้อผ้ามาไหม"

"เอามาแล้ว...ขอบคุณไวท์มากนะ"

.....................หลังจากซ้อมเสร็จ..................

"ปาย....เดี๋ยวไวท์.....จะพาปาย......ไปกินข้าวร้านนี้นะ...อาหารอร่อย...แถมบรรยากาศก็

ดี...รับรองปายต้องชอบ"

"กริช...กัปไปไหนเหรอ...ปายยังไม่เห็นตังแต่เช้าเลย...กริชรู้ไหม"

"ไม่รู้สิ...กริชก็ยังไม่เห็นมันเลยนะวันนี้"

"ทำไมปายไม่ลองโทรหากัปดูละ...บางทีกัปอาจจะติดธุระ"

"อ่อ...กริชว่า...เรามาทานข้าวกันก่อนดีไหม"

"กริช....อันนี้ไวท์ไม่ชอบ!...ทำไมต้องสั่งมาด้วย...มีแต่ผักและก็ผัก...แล้วนี่อะไรสลัดผักอีก.."

"มึง....อย่าบ่นได้ไหมว่่ะ...ก็กูเห็นว่าพรุ่งนี้มึง......ต้องตื่นแต่เช้ามืด.....แถมต้องออกเดินขบวน

ทั้งวันอีก...มีงกินผักบ้าง...ร่างกายจะได้ไม่อ่อน...แบบนี่..." เสียงพูดคุยหยอกล้อของกริชกับ

ไวท์มันทำให้รู้สึกอิจฉา...ความรักของทั้งคู่แฝงไปด้วยความสุข  เสียงหัวเราะ  และรอยยิ้ม...มันทำให้บรรยากาศรอบๆ ดูมีสีสันและสดใส....

"ปาย....สั่งเลยนะ...มื้อนี้กริช....เลี้ยง....สั่งได้ไม่อั้นเลย.."

"ปาย...กินกับไวท์ก็ได้...อ่อ...พอดี....ไม่ค่อยหิว..."

"เดี๋ยว.....กริชสั่งให้ดีกว่า...เอาแบบที่ปายเคยทานละกันนะ"

"ปาย...เคยมากินที่นี้เหรอ...."

"อ่อ...ปาย...อ่อ"

"ก็ไช่ดิ...กูเคยมากินกับปายที่นี่..ทำไมมึงคิดว่ากูจะพามึงมากินที่นี่คนเดียวรึไง..."

"กริช!!...ทำไมพูดแบบนั้น...ไวท์จะเสียใจนะ..."

"ไม่เป็นไรหรอกปาย...กริช...เค้ามีสิทธิ์ที่จะพาใครมากินที่นี่ได้อยู่แล้ว..."

หลังจากทานข้าวเสร็จผมกับไวท์ก็เดินกลับห้องไวท์ด้วยกัน...ระว่างทางผมคุยกับไว์เรื่องที่กริช

เคยพาผมไปทานข้าวที่นั้น...ถึงไวท์จะบอกว่าเข้าใจและไม่คิดอะไรแล้ว...แต่ผมก็ยังไม่

สบายใจ...ผมรู้ไวท์คงคิดมากและเสียใจที่กริชพูดออกไปแบบนั้น...

"ปาย...เดี๋ยวไวท์ออกไปกดน้ำก่อนนะพอดีน้ำมันหมด...ปายอยู่คนเดียวได้นะ..."

"ได้สิ..."

"ก๊อกๆๆๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น...สงสัยไวท์คงมาแล้ว...แต่ทำไมเร็วจัง...

"กัป!!!/ปาย!!!"

คนที่ผมอยากเห็นหน้าอยากเจอที่สุดวันนี้ผมได้เจอแล้ว...ผมไม่ว่างเลยวันนี้ต้องคุมบอลซ้อมบอล

ทั้งวันเพื่อจะลงแข่งพรุ่งนี้....ผมรู้ว่าวันนี้ปายมีซ้อมเดินขบวน...ผมจึงอยากมาถามไวท์ว่าปายเป็น

ยังไงบ้าง...แต่ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอปาย

"อ่อ...ไวท์ไปกดน้ำ...ยังไม่กลับ...มีอะไรจะฝากไหม" ผมตกใจที่เจอกัปที่นี่ความจริงผมรู้ว่ากัป

พักหอเดียวกับไวท์แต่ไม่เคยคิดเลยว่ากัปจะมาหาไวท์ถึงห้องแบบนี้...คงจะมาหากันบ่อยสินะ

"ปาย...วันนี้มึงซ้อมเดินเป็นไงบ้างว่ะ...เหนื่อยไหม...ทำได้รึเปล่า..."

"หึ...หึ..กัป....รู้ด้วยเหรอว่าปายมีซ้อม...หรือรู่้เพราะใครบอก"

"ปาย...มึงงอลกูที่กูไม่ไปดูแลมึงซ้อมรึเปล่า...ถ้าเป็นแบบนั้นก็ขอโทษ...วันนี้กูมีซ้อมบอลทั้งวัน

และนี่ก็เพิ่งจะกลับ...แต่กูคิดถึงมึงนะ"

ภาพที่กัปตัน....กำลังยืนคุยอยู่กับปาย....ตรงหน้าเป็นคำตอบ....ได้ดีว่าทั้งคู่จะเคลียร์ปัญหากัน

ได้แล้ว...ผมจึง...

"ปายจะค้างที่ห้องกัปก็ได้นะ...ห้องกัปอยู่ตรงกันข้ามเอง" ท่าทางที่เขิลอายของทั้งคู่ทำให้ผมอด

แชวไม่ได้...และจะดีใจมาก...ถ้าคำแชวของผมมันได้ผล

"'งั่น...กูไม่เกรงใจนะ...กูขอตัวปายไปนอนกอดหน่อย...กอดให้หายคิดถึงเลย"

"กัป...ใครบอกว่าปายจะค้างด้วย..." กัปตันไม่รอช้าารีบพาปายเข้าห้องทันที่...เหมือนกลัวว่าปาย

จะเปลี่ยนใจ...ผมจึงอาบน้ำเปลี่ยเสื้อผ้า...แต่ก่อนจะล้มตัวนอนเสียงเคาะประตู...ดังขั้น...

"กริช!...มีอะไร...ไวท์จะนอนแล้ว...มาหาปายรึเปล่า...ปายอยู่ห้องกัปโน้น...."

"กู...มาหามึง..." กริชพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับ...

"อือออออ...อืม...อือ......อืม....อืมมม.. มึงหายงอนกูได้ยัง.....อืมมมม....จุ๊บ..."

จูบเพื่อขอโทษของกริชมันช่างยาวนานจนผม...ไม่อยากให้กริชหยุดเลย...แต่ถ้าไม่หยุด...พรุ่งนี้

ผมคงไม่มีแรงเดินขบวนเป็นแน่...ผมจึงพลักกริชออกเบา ๆ แล้ว

"ไวท์...หายโกรธแล้ว...แต่ยังอารมณ์ไม่ดี...ถ้ากริชอยากให้อารมณ์...กริช...ต้องกอดไวท์แบบ

นี้"มันพูดพร้อมกับล้มตัวนอนและใช้มือมันมาจับมือผมให้กอดมันที่เอว...มันขี้อ้อนแบบนี้...ผมควร

จะรักมันสักที....ใช่ไหม...

.............ห้องกัปตัน.............

วินาทีที่กัปบอกว่าคิดถึงผม...เหมือนความโกรธความน้อยใจที่สะสมในวันนี้หมดลง...ผมสัมผัสได้

จริง ๆ ว่า กัปรู้สึกผิด....เพราะ...ทันที่ที่เข้าไปในห้องกัปก็....ยื่นตุ๊กตาน่ารัก ๆ ตัวหนึ่งให้ผม....

"นี่....กัปซื้อตุ๊กตา....ตัวนี้ให้ปายเหรอ...กัปรู้ได้ยังไงว่าปายชอบ..." ทวิตตี้ตัวใหญ่สีเหลือง

สดใส...ตัวนี้ผมอยากได้ที่สุด...แต่ไม่เคยได้สักที...

"กูก็ถาม ๆ เพื่อน ๆ มึง...ไงรู้งี้...มึงหายงอนกูยัง"

"หายแล้ว...แต่ถ้ารู้ว่าปายงอนแล้วกัปน่ารักแบบนี้...ปายงอนบ่อย ๆ ได้ไหม"

"นี่แนะ...พอใจดีหน่อยก็ลอยตัวเลยนะมึง...คราวหลังอย่างอนเลยนะกูขี้เกียจง้อ"

"จุ๊บ!!!...แทนคำขอบคุณนะครับ....รักกัปที่สุดเลย..."

หลังจากนั้นผมกับมันก็นอนจับมือกันจนเช้า...ผมสัญญาว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันปล่อย

มือคู่นี้เด็ดขาด...สัญญา..