ฤทธิ์รัก

"ณ...โรงเรียนต่างอำเภอแห่งหนึ่ง.......(ต่อ)

หลังจากผมกับเพื่อน ๆ ช่วยกันสร้างศาลาสำหรับอ่านหนังสือและมอบหนังสือให้กับโรงเรียน

เรียบร้อยแล้ว...ผมกำลังจะขอตัวกลับแต่....

" Happy BirthDay ; Happy BirthDay : Happy  BirthDay  To You" เสียงร้องเพลง

อวยพรวันเกิดผมดังลั่นห้องประชุม...พร้อมกับการปรากฎร์ตัวของสติชในร่างใครบางคนที่ตอนนี้

กำลังเดินถือเค้ก...มาให้ผม...

"สุขสันต์วันเกิดครับ..ขอให้มีคนรักเยอะ ๆ ....คิดทำสิ่งใดขอให้ราบรื่น...และขอให้คนที่คุณ

รักอยู่กับคุณตลอดไป....เป่าเค้กสิครับ..." น้ำเสียงนี้...ผมจำมันได้ดีและคิดถึงมันมากที่สุด...ผมรู้

แล้วว่าคนในร่างสติกช์คือใคร...

วันนี้ปายโทรบอกผมว่าไวท์มาจัดงานฉลองวันเกิดที่นี่...ตลอดเวลาที่ผมไม่เจอไวท์...ผมก็มันจะ

โทรถามจากปาย...ซึ่งปายเองก็ยินดีและบอกผมเรื่องไวท์เสมอ...ผมไม่รู้ว่าไวท์ยังอยากเจอ

ผมอยู่ไหม...แต่มันไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้...ตอนที่ผมยืนอยู่ตรงหน้าไวท์...ความสุข...รอย

ยิ้ม...มันกระจายอยู่บนใบหน้าที่ผมอยากสัมผัสที่สุด...แต่ผมคงทำได้แค่นี้...สายตาที่มองตอบ

กลับมาอย่างสงสัย...ท่าทางที่แปลก ของไวท์...ทำให้ผมรู้ว่าไวท์คงจำผมไม่ได้...

"คุณสติชมาทานด้วยกันสิค่ะ...คุณยังไม่ได้ทานเลย...เดี๋ยวผมจะตักไปให้ละกันนะครับ..." เสียง

ตะโกนที่ดังข้างหลังผม...ฉุดให้ผมรอ...แต่ถ้าผมรอ...ถ้าไวท์รู้ว่าสติชในร่างนี้คือผม...คงจะทำให้

บรรยากาศการฉลองงานวันเกิดอึดอัด...เพราะผมรู้ว่าไวท์คงไม่อยากเจอหน้าผม...ผมจึงเดินต่อ

ไป...จนเกือบจะถึงประตู...

"คุณ!!!!...คุณ...อย่าเพิ่งไปสิ....มาทานเค้กก่อน...โอ๊ย!!!"

"ไวท์!!!!"

ผมเดินตามสติชในร่างคน...เพราะอยากให้เค้ารู้ว่าผมจำเค้าได้และดีใจมากแค่ไหนที่ได้เจอ...แต่

สติชนั้นเดินเร็วจนผมต้องเพิ่มน้ำหนักเท้าข้างที่เจ็บลงเพื่อสะดวกในการเดินแกบวิ่งตามให้

ทัน...จนกระทั่งเกือบจะถึงประตู...ผมเดินต่อไม่ไหวแล้ว...เพราะแผลที่เท้ามันผลิกออกทำให้

เลือดไหลออกมาซึมผ้าก๊อต...ผมพยายามลุกขึ้น...แต่มันลุกไม่ไหว...แต่ผมก็ดีใจที่อย่างน้อย

เค้กที่อยู่ในมือผมมันยังคงอยู่สภาพเดิม...ยิ่งดีใจที่สุดเมื่อได้ยินเสียงกริชเรียกชื่อผม...

"นี่...เจ็บขาเหรอ...แล้วเดินตามมาทำไมเนี่ย..." กริชเอือมมือมาจับตรงแผลแล้วก้มลงจะอุ้มผม

ไปที่ห้องพยาบาลแต่ผมรั้งเอาไว้...เพราะ...

"จุ๊บ!!...อึก...อึก..." ผมใช้ปากป้อนเค้กกริช...ท่าทางที่ตกใจแกมสงสัยนั้นทำให้ผมอดขำไม่

ได้...

"มึง...จำกูได้เหรอ.." 

"อ้าว!!!...นี่ขนาดไวท์ลงทุนจูบกริช...กริชยังจะถามอีก...ไวท์จำกริชได้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว.."

ไวท์เหมือนเดิมเสมอ...มั่งคง...และหนักแน่นในความรัก...ผิดกัผมที่...ไม่ชัดเจนแถมยังงี่เง่า

อีก...

"อ่อ...แล้วกริชมานานแล้วเหรอ..."

"กู...มาได้พักหนึ่งแล้ว...กะว่าจะให้เค้กแล้วก็จะกลับ...แต่กู..ขอโทษนะ...ไม่ได้ซื้อของขวัญมา

ให้...กู..."

"ใครบอกว่ากริชไม่มีของให้ไวท์...ไวท์รักของขวัญชิ้นนี้มากเลยรู้ไหม.." ผมพูดพร้อมกับ

สวมกอดกริชไว้...กริชคือของขวัญที่ผมอยากได้และอยากครอบครองมากที่สุด...ถึงแม้ว่าตอนนี้

ผมจะไม่มีโอกาสได้มันแล้ว...แต่อย่างน้อย  วันนี้...ตอนนี้...กริชอยู่กับผม...แค่นี้ก็มากเพียง

พอแล้ว...สำหรับของขวัญที่กริชมอบให้

"มึง...ปะ...ปล่อยกูได้แล้ว..."

"อ่อ...สติชวันนี้ว่างพอที่จะพาเจ้าของวันเกิดไปเที่ยวไหม..." ไวท์มองตาผมและพยายามลุก

ขึ้น...ผมจึงช่วยประคอง...

"แล้ว...ไอ้กัปกับปายละ...มึงจะไม่พามันไปด้วยเหรอ"

"เดี๋ยวไวท์ค่อยโทรบอกก็ได้...กริชพาไวท์ไปที่ที่หนึ่งหน่อยนะ...ไม่ไกลจากตรงนี้หรอก...นะ"

"อ่อ...ก็ได้..." ไวท์ใช้ให้ผมขับรถพามาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง...มันสงบและร่มรื่น...มาก

"สติชนั่งข้าง ๆ ไวท์แล้วก็โอบไวท์แบบนี้..." ไวท์ใช้มือผมที่อยู่ในคราบของสติชโอบเอวไว้แล้ว

ก็ซบหัวลงมาบนไหล่ผม...ผมสัมผัสได้ว่าไวท์อยากอยู่ใกล้ ๆ ผม...ผมจึงแอบจูบผมมัน

เบาๆ...หากเป็นได้...ผมอยากเกิดเป็นสติช...มี่นั่งอยู่ข้าง ๆ มันแบบนี้ตลอดไป...

" ขอบคุณนะ...สติช...ขอบคุณที่มางานวันเกิด...ไวท์รักสติชมากนะ...จุ๊บ!!"

คำพูดสุดท้ยพร้อมรอยจูบของไวท์ยังคงก้องอยู่ในหัวผม...ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาเกือยอาทิตย์

แล้ว...ผมก็ยังจำมันได้ดี...เพราะผมจดจำมันไว้ตรงนี้...ตรงหัวใจ...

..............จบตอนแล้ว..........มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ