I keep you safe บอดี้การ์ดหน้าใสขโมยหัวใจนายซุปตาร

บทที่4

TOMO PART(เขียนถูกป่าวหว่า)

เซ็งจริง  อยู่บ้านไม่มีไรทำแบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆเลย  ออกจากบ้านก็ไม่ได้  ทำไมนะ  เป็นนักร้องแล้วมันลำบากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย   รู้งี้ไม่เป็นดีกว่า  (ไม่เป็นแล้วจะไปทำอะไรล่ะ//ไรเตอร์)  (นั่นสิ//Tomo)

ทำไมถึงออกจากบ้านไม่ได้น่ะเหรอ  เพราะเหล่าแฟนคลับของผมน่ะสิ มายืนกันเต็มหน้าบ้านผมเลย จนน้องผมบ่นแล้วบ่นอีกว่าออกไปไหนมาไหนไม่สะดวกเลย  ต้องออกทางหลังบ้านอย่างเดียวและอีกมากมายที่โซรุบ่นผมทุกวัน เฮ้อ ก็สงสารอยู่หรอกนะครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นที่ระบายความอัดอั้นตันใจของน้อง

"อย่างนี้บอดี้การ์ดคนใหม่ของเราจะเข้ามาได้มั้ยเนี่ยมายืนเต็มหน้าบ้านซะขนาดนี้"  ไอ้เขื่อนพูดขึ้นมาหลังจากชะโงกหน้ามองหน้าต่าง

พูดถึงบอดี้การ์ดคนใหม่ก็นึกขึ้นมาได้ถึงเหตุผลที่เราต้องจ้างบอดี้การ์ดมา  เพราะคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนก่อน                ลักษณะการตายของแต่ละคนเหมือนกันหมด  และจุดที่พอจะเชื่อมต่อกันได้ก็คือทุกคนเป็นแฟนคลับของผมที่ได้ใกล้ชิดกับพวกเราตอนที่มีกิจกรรมกับแฟนคลับ  และที่เราไม่ได้จ้างบอดี้การ์ดที่เป็นผู้ชายก็เพราะไม่อยากให้คนร้ายรู้ตัวว่าเรารู้ว่าจุดเชื่อมต่อในการฆ่าต่อเนื่องคือคนที่ใกล้ชิดกับเราแถมสามารถเอามาเป็นเหยื่อล่อได้ด้วย(ดูเป็นคนเลวเนอะ//Tomo)  (เลวมากเลยล่ะ//ไรเตอร์)

                “โอ๊ยยยยยยยยยยยยย  พี่โมะ  ช่วยทำยังไงก็ได้ให้แฟนคลับพี่ออกไปจากหน้าบ้านหน่อยได้มั้ยโซรุอยากออกจากบ้านโดยใช้ทางหน้าบ้านบ้างอ่ะไม่ใช่มีหน้าบ้านไว้ให้แฟนคลับพี่มายืนกรี๊ดอย่างเดียวเนี่ย   ไม่น่าจัดมีทแอนด์กรีดที่บ้านเลยอ่ะ  ตั้งแต่นั่นมาโซรุก็ไม่เคยได้ออกจากบ้านอย่างปกติ  ทั้งหมดเป็นเพราะพวกพี่เลยนะ”  นั่นไง  พระพรแห่งความเจ็บปวดรวดร้าวของยัยโซรุ  น้องสาวตัวแสบตัวคนเดียวของผมนั่นเอง  นิสัยออกห้าวๆ  กวนๆ ตัดหน้าม้าไว้ข้าง  รวบผมที่ตรงยาวเป็นหางม้า  ซึ่งรับกับใบหน้ารูปไข่  ตาที่ดูกลมโต  กับปากที่ดูจิ้มลิ้มของเธอได้เป็นอย่างดี  น่ารักอย่างนี้แหละครับ  น้องสาวผมเอง  (แต่อย่าพูดให้เธอฟังเชียวนะครับ//โทโมะ) 

                “พี่ก็อยากออกจากบ้านโดยใช้ทางหน้าบ้านบ้างเหมือนกันแหละ” ไอ้ป็อปเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับบ่นและทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้

                “นั่นสิ  เสนอเองแล้วก็มานั่งเสียใจเอง” ไอ้เขื่อนส่ายหัวพร้อมกับนั่งมองไอแพดหน้าเครียด

                ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าทำไมพวกเราถึงได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน  เหตุผลก็ง่ายๆ  คือใกล้กับบริษัทและผมก็เป็นยัยน้องสาวตัวแสบของผม  จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไง  ถึงจะรู้ว่ายัยตัวแสบดูแลตัวเองได้  แต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี  ก็น้องสาวของผมทั้งคนนี่ครับ 

                “งั้นโซรุที่ไปบอกพวกที่ยื่นหน้าบ้านนะ” ว่าแล้วยัยตัวแสบก็รีบวิ่งไปที่หน้าบ้านทันทีโดยที่พวกผมไม่ทันได้ห้ามอะไร  ได้แต่มองตามหลังของยัยตัวแสบ

                “เฮ้ย!!!!! โซรุ มันอันตรายนะ  ซวยแล้ว!!!!ไอ้โมะ  ไปห้ามน้องแกดิ”   ไอ้ป็อปรีบบอก

                “ไม่ต้องตามไปไอ้โมะรอดูสถานการณ์ก่อน”  ไอ้เขื่อนหันมาสั่งพวกผม แล้วกวักมือเรียกพวกผมให้ไปแอบมองที่หน้าต่าง

                “ไม่วะ  ฉันเป็นห่วงยัยนั่นยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย  เกิดไปกัดใครเข้าล่ะยุ่งตายเลย  ยังไม่ได้ฉีดยาด้วย”  แล้วผมก็วิ่งตามโซรุไป

                ในระหว่างทางผมก็ได้ยินเสียงโวยวาย   เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก  ขณะที่ผมกำลังจะไปถึงประตูทันใดนั้นโซรุก็ตะโกนขึ้นมา

                “นี่มันอะไรกันค่ะ!!!!!”  เสียงโวยวายต่างๆ เงียบลงทันที 

“น้องโซรุ”

“น้องโซรุนินา”

“น้องโซรุออกมาแล้ว”

แล้วเหล่าแฟนคลับที่ออกันอยู่หน้าบ้านก็แหวกทางออกเรื่อยๆ  จนเห็นกลุ่มคนที่อยู่ตรงกลาง  มันเป็นภาพที่ค่อนข้างแปลกสำหรับผม  กลุ่มคนที่อยู่ตรงกลางมีประมาณ 5 คน  มีผู้หญิงผมสั้นที่ชื่อ...อะไรนะ  แห้วป่ะ  น่าจะใช่มั้ง  คนอะไรก็ไม่รู้ชื่อแห้วเนอะ 5555+

เอาเป็นว่าผู้หญิงผมสั้นที่มาเป็นบอดี้การ์ดคนใหม่ของพวกผมกำลังจะต่อยคนที่ผมจำได้ว่าเป็นแฟนคลับของผม  และข้างๆยัยบอดี้การ์ดก็ผู้หญิงอีก 2 คน คนหนึ่งออกหวานๆหน่อย  ส่วนอีกคนแต่งตัวออกแนวเปรี้ยวๆ  ทั้ง 2 คนกำลังพยายามจะห้ามยัยบอดี้การ์ดไม่ให้ต่อยแฟนคลับผม  ห่างจาก 2 คนนั้นออกมานิดหน่อยก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง  อายุน่าจะประมาณโซรุ  กำลังทำท่าจะโทรศัพท์ (วุ่นวายขนาดนี้ยังจะโทรศัพท์อีก // โทโมะ) แต่งตัวสไตล์เกาหลี (ไม่ร้อนหรือไง)  พอเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ก็ตะโกนขึ้นมา

“โซรุ!!!!!!!!”

“น้ำ!!!!!!!!”  พอเด็กที่ชื่อน้ำเรียกยัยตัวแสบ  ยัยตัวแสบก็ตะโกนเรียกบ้างแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที  “มาทำไมไม่บอกล่ะ  จะออกมารอ”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอก  บังเอิญรถพี่ฉันเสียแถวนี้พอดีอ่ะ” น้ำบอก พลางชี้ไปที่ยัยบอดี้การ์ด  “นี่พี่แก้ว  พี่สาวฉันเอง  ส่วนนั้นพี่ฟางกับพี่เฟย์เป็นเพื่อนพี่แก้ว”  อ้าว  ชื่อแก้วหรอกเหรอ  นึกว่าแห้วซะอีก

น้องน้ำที่น่าจะเป็นเพื่อนกับโซรุชี้ไปที่ยัยบอดี้การ์ด  คนที่ท่าทางออกหวานๆกับคนที่ท่าทางออกเปรี้ยวๆตามลำดับ

“สวัสดีค่ะพี่ๆ  หนูชื่อโซรุค่ะ” โซรุแนะนำตัว  “แล้วเมื่อกี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอค่ะ”

“ก็พวกฉันจะเข้าไปหาแกน่ะสิ  แต่ติดที่คนพวกนี้มายืนขวางหน้าบ้านอยู่อ่ะ  พอจะเบียดเข้าไป  พี่คนนี้” ชี้ไปที่แฟนคลับ “ก็บอกว่าพี่ฟางไปเหยียบเท้าพี่เค้าอ่ะ  แล้วพี่แก้วก็ของขึ้นจะต่อยพี่เค้า  ฉันเลยจะโทรหาแกไง” น้องน้ำอธิบายซะยาวเยียดเลย  กลัวคนอื่นจะแย่งพูดหรือไงนะ

“งั้นเหรอ”  โซรุพูดพร้อมกับหันไปหาเหล่าแฟนคลับของผม “โซรุ ขอบคุณพวกพี่ๆทุกคนนะค่ะที่คอยเป็นกำลังใจและติดตามผลงานพี่ๆของโซรุ  ขอบคุณมากจริงๆค่ะ   แล้วก็ต้องขอโทษด้วย  ที่โซรุจะต้องขอให้พวกพี่ๆอย่ามาที่บ้านของโซรุกับพี่ๆอีก  เพราะพวกเราอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง  พวกเราไม่อยากให้พี่ๆต้องมายืนตากแดดตากลมอยู่แบบนี้เดี๋ยวพวกพี่อาจจะไม่สบายได้นะคะ  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่ๆของโซรุคงไม่สบายใจที่เป็นต้นเหตุให้เหล่าแฟนคลับของตัวเองไม่สบาย”

“ในเมื่อน้องโซรุพูดมาขนาดนี้  พวกพี่ก็กลับกันก็ได้ค่ะ น่ารักจังเป็นห่วงพวกเราด้วยพวกพี่ๆของน้องและตัวน้องเองน่ารักแบบนี้ไงค่ะพวกพี่ถึงไปไหนไม่รอด”  เหล่าแฟนคลับหันไปปรึกษากันและบอกกับโซรุ  “งั้นพวกพี่ฝากของพวกนี้ให้กับพี่ๆของน้องโซรุด้วยนะค่ะ  พวกพี่ไปล่ะค่ะ” แฟนคลับพูดพลางเอาของฝากทั้งหมดยืนให้โซรุ  ยัยโซรุจะขนมาไหวมั้ยเนี่ย

“ขอบคุณพี่มากน่ะค่ะ  ขอบคุณค่ะ” โซรุพูดพร้อมไหว้ขอบคุณและรับของจากแฟนคลับ  “ไปยัยน้ำ  พี่แก้ว  พี่ฟาง  พี่เฟย์ เข้าบ้านค่ะ” พูดแล้วเดินนำ

แย่ล่ะสิ  จะเข้ามาแล้ว  ถ้ายัยตัวแสบรู้ว่าผมแอบดูอยู่ที่นี่ก็เสียฟอร์มแย่สิ  ไม่ได้ต้องรีบกลับไปหาพวกนั้นก่อน   คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบวิ่งด้วยความเร็ว 100 ก.ม./วินาที ไปห้องนั่งเล่นทันที

“นี่  โซรุ  ทำไมถึงมีคนมายืนกันเต็มหน้าบ้านแกเลยล่ะ  ทำอย่างกับแกเป็นนักร้องมีแฟนคลับมาหาที่บ้านเลย”  เสียงของน้องน้ำดังมาตามทางเดิน

“ไม่ใช่ฉันหรอกที่เป็นนักร้องอ่ะ  พี่ฉันตั้งหาก” โซรุตอบ

“พี่แก  คนที่ไม่ค่อยอยู่บ้านอ่ะนะ”

“จะมีใครได้อีกล่ะ  นานๆทีนะจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา  ต้องมาเจอแบบนี้อีก”

 สิ้นประโยคนั้นผมก็เห็นน้องผมเดินนำเข้ามาในห้องนั่งเล่นตามมาด้วยน้องน้ำที่ต้องนี้ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูและพวกยัยบอดี้การ์ดที่ยืนอึ้งอยู่ข้างหลังน้องน้ำอีกที

“พี่โทโมะ!!!!!  พี่ป็อปปี้!!!!!” เด็กน้ำตะโกนเรียกชื่อผมกับไอ้ป็อปเสียงดังทั้งๆที่ยังทำหน้าอึ้งๆอยู่  เก่งแหะ  พูดไปอึ้งไปได้ด้วย

“เป็นอะไรของแกเนี่ย  ยัยน้ำ  ตะโกนมาได้  เข้าหูเต็มๆเลย”โซรุหันไปพูดกับน้ำพร้อมเอามือทำท่าแคะขี้หูตัวเอง   สกปรกอ่ะ  น้องใครเนี่ย

“พะ....พะ...พี่โทโมะ!!! พะ...พี่ป็อปปี้ด้วย!!!! อย่าบอกนะว่าพี่ของแกเป็นสองคนนี้”  น้ำชี้มือมาที่ผมกับไอ้ป็อปสลับไปมาแล้วทำหน้าตาตื่น

“ถ้าแกหมายถึงพี่น้องแท้ๆที่คลานตามกันมาล่ะก็  แค่พี่โมะคนเดียวย่ะ   ส่วนพี่ป็อปกับพี่เขื่อนก็เป็นเพื่อนของพี่โมะอีกที”  โซรุอธิบายพร้อมทำหน้าเซ็งๆ

“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันว่าพี่ชายแกคือพี่โทโมะที่ฉันปลื้มล่ะ ยัยเพื่อนบ้า” น้องน้ำพูดพร้อมกับดึงแขนของโซรุไปมาพร้อมกับเอามืออีกข้างขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้มองมาที่ผมตาเป็นประกายขอบคุณมากครับน้องที่ชอบพี่ขนาดนี้

“ฉันว่าฉันบอกตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ  ว่าฉันชื่อ สุกานดา  ไทยานนท์ (นานสมมุตินะ//ไรเตอร์) แกไม่ใส่ใจเอง” โซรุพูดพร้อมทำท่ากอดอกแล้วมองน้ำด้วยสายตาแบบ เธอผิดเองนะที่ไม่ใส่ใจ

แล้วน้องน้ำก็ชี้นิ้วไปที่โซรุเหมือนเป็นการบอกอย่างเงียบๆว่า ฝากไว้ก่อนเถอะ ก่อนจะหันมามองผมแล้วทำหน้าเคลิ้มๆ

“พี่ๆค่ะ  คนนี้ชื่อน้ำ  เพื่อนโซรุเอง  ส่วนคนนั้นชื่อพี่แก้ว  เป็นพี่ของน้ำ แล้วคนที่อยู่ถัดจากพี่แก้วคือพี่ฟางกับพี่เฟย์ค่ะ” โซรุพูดแนะนำทุกคน

แปะ  แปะ  แปะ  (คิดว่ามันเป็นเสียงปรบมือนะ)

“พวกเธอนี่  สุดยอดเลย  ดูแผนที่ของไอ้เขื่อนแล้วมาถูกได้ด้วย ยกนิ้วให้เลย” เสียงไอ้ป็อปพูดพร้อมยกนิ้วโป้งให้ 2 นิ้ว

“นี่..... พวกพี่รู้จักกันเหรอค่ะ” โซรุถามพร้อมทำหน้างงๆ

“เปล่า  ไม่รู้จักกันเป็นพิเศษหรอก แต่พี่รู้จักแก้วในฐานะบอดี้การ์ดของพวกเรา” ไอ้เขื่อนพูด

“ห๋า!!!!  พี่แก้วเป็นบอดี้การ์ดของพี่เหรอ”  โซรุตะโกนออกมาสุดเสียงในขณะที่น้ำทำตาโตยิ่งกว่าเดิม

“ใช่  ไหนเธอบอกว่าจะพาเพื่อนมา 2 คนไง” ผมตอบโซรุแล้วหันไปถามยัยแห้ว

“ตอนแรกก็พาเพื่อนมาแค่ 2 คนอยู่หรอก  แต่ระหว่างเก็บสัมภเวสีได้ตนหนึ่งน่ะ” ยัยแห้วตอบกลับมาพลางมองไปที่น้ำ

“พี่แก้ว  น้ำไม่ใช่สัมภเวสีซะหน่อย แต่ช่างเหอะไหนๆก็ได้มาแล้วไอด้อนแคร์” น้องน้ำตอบกลับไปอย่างหน้าบึ้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นกวนๆดูท่าทางแล้วน่าจะแสบไม่แพ้โซรุเลยนะ

“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แล้วล่ะ  พี่ให้เขาเตรียมห้องไว้แค่ 3 ห้อง  เราล่ะจะนอนไหน”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แก้ว  ให้น้ำนอนห้องโซรุก็ได้   ตอนน้ำมาค้างบ้านโซรุ  โซรุก็ให้น้ำนอนห้องเดียวกัน  แค่นี้สบายมากค่ะ” โซรุบอกกับยัยแห้ว

“โอเค  ถ้าตกลงกันเรียบร้อยแล้ว  ฉันจะได้ให้แม่บ้านเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง ห้องของพวกเธอจะอยู่บนชั้น 2 ฝั่งซ้ายมือ  ส่วนห้องของพวกฉันกับโซรุก็อยู่ชั้นเดียวกับพวกเธอแต่เป็นทางฝั่งขวา  เลือกห้องกันเอาเอง  จัดของให้เรียบร้อย  แล้วลงมากินอาหารเย็นตอน 5 โมง  พอ 6 โมง พวกฉันมีถ่ายรายการ  พวกเธอก็เริ่มงานของพวกเธอ  เข้าใจมั้ย”  ไอ้เขื่อนพูดยาวๆรวดเดียวจบตามสไตล์  พร้อมบอกตารางเวลาพวกเราเสร็จสรรพ

“เข้าใจค่ะ”  สาวๆตอบรับพร้อมกับแยกย้ายกันไปเก็บของ

“ไปเก็บของที่ห้องกันเถอะน้ำ  อ้อ...พี่โมะ  รถที่พวกพี่แก้วขับมาเสียระหว่างทางอ่ะ  ช่วยส่งคนไปซ่อมให้น้องด้วยนะ  ขอบคุณค่ะ  รักนะค่ะพี่ชาย  บายยยยยย” ยัยตัวแสบพูดกับน้องน้ำแล้วหันมาบอกผมเรื่องรถของพวกยัยแห้วแล้วกอดคอกันกับน้องน้ำขึ้นไปบนห้องเฉยเลยโดยที่ผมไม่ทันรับปากด้วยซ้ำเยี่ยมบังคับกันชัดๆเลย

เจ๋ง ให้ตายสิ.....เฮ้อ

 หวัดดีตอนใกล้เที่ยงค่าาาาาาาาทุกคนมาอัพแล้วน๊าาาาาา เป็นไงบ้างคะมีคนทายถูกด้วยนะเก่งสุดยอดใช่แล้วค่ะบ้านเพื่อนน้ำก็คือบ้านของพระเอกของเรานั่นเองเอาล่ะในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วจะเริ่มสืบคดีในบทต่อไป ณ บัดนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาใจช่วยพระเอกนางเองของพวกเราด้วยนะคะ มีตัวป่วน(โซรุกับน้ำ)มาด้วยถึงสองน่าปวดหัวแทนพระเอกนางเองนะ เฮ้อ ไปล่ะน๊าแล้วเจอกันคะ บายยยยย