ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word)

9.7

เขียนโดย flame

วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.10 น.

  31 chapter
  213 วิจารณ์
  42.54K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 19.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

9) 9. ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) KOEN-FAYE

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) KOEN-FAYE

 

โรงพยาบาล...

 

"แฮ่กๆๆ แฮ่กๆๆ"เสียงหอบหายใจของร่างบางดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเร่งฝีเท้าวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินที่มีร่างสูงของใครคนหนึ่งนั่งกุมขมับด้วยความเคลียด ข้างกายมีสาวสวยนั่งปลอบใจอยู่

 

"พี่ป๊อป! พี่ฟางเป็นยังไงบ้าง!? แฮ่กๆๆ"เสียงหวานเอ่ยถามทันที ที่วิ่งมาถึงตัวพี่เขยของเธอ ทั้งๆ ที่ยังเหนื่อยหอบอยู่

 

"หมอยังไม่ออกมาเลยเฟย์..."ป๊อปปี้ตอบเฟย์เสียงแผ่วเบา ในใจของเขาตอนนี้กำลังบีบรัดแน่นจนปวดหนึบไปหมด เขากลัวว่าจะสูญเสียคนรักไป

 

"อึก พี่ฟางจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมพี่ป๊อป? ฮือ..."เฟย์ร้องไห้ออกมาทันที เธอกลัวที่จะสูญเสียพี่สาวของเธอไป เพราะในชีวิตเธอมีแค่พี่สาวคนเดียวเท่านั้นที่รักเธอจริง

 

"พี่ก็หวังให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันเฟย์..."

 

"อึก ฮือ... พี่ฟาง... พี่ฟางอย่าทิ้งเฟย์ไปนะ... อึก เฟย์ไม่เหลือใครแล้ว... ฮือ..."

 

"เฟย์..."ป๊อปปี้เอ่ยชื่อน้องสาวของคนรัก ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใครนอกจากฟาง...

 

ผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก...

 

พลั่ก

 

ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออกพร้อมกับร่างของคุณหมอหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทำให้ป๊อปปี้กับเฟย์ผละออกจากกันแล้วเดินเข้าไปถามคุณหมอทันที

 

"หมอครับ เมียผมเป็นอย่างไงบ้าง!?"ป๊อปปี้รีบถามคุณหมอทันที

 

"พี่ฟางไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะหมอ?"เฟย์ถามอย่างมีความหวังว่าพี่สาวของเธอจะต้องปลอดภัย

 

คุณหมอหนุ่มมองทั้งคู่ด้วยความหนักใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

"ตอนนี้อาการของคนไข้50/50ครับ เนื่องจากเธอได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรงและยังมีเลือดคลั่งในสมองอีก อาจจะทำให้เธอเป็นเจ้าหญิงนิทราและเธอยัง... แท้งลูกด้วย หมอเสียใจด้วยนะครับ"คุณหมอเอ่ยอย่างเสียใจ แต่เนื่องจากครรภ์ที่มีอายุน้อยบวกกับแรงกระแทกจึงทำให้เกิดการแท้งได้ไม่ยากนัก

 

แต่คำพูดของหมอนั้น มันเหมือนกับค้อนที่หนักกว่าพักปอนด์ทุบลงกลางใจของป๊อปปี้จนแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

ไม่จริง... นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?

 

ป๊อปปี้คิดในใจ ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะไหลออกมาอีกครั้ง

 

"แล้วมีโอกาศที่พี่ฟางจะฟื้นขึ้นมาไหมค่ะหมอ?"เฟย์เอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้นิ่งไป

 

"หมอเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ คงต้องดูอาการของเธอก่อน"คุณหมอตอบก็จะขอตัวไปดูอาการของคนไข้ต่อ

 

"เฟย์... มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม? พี่ไม่ได้เสียเขาไปใช่ไหม?"ป๊อปปี้เอ่ยถามเฟย์เสียงแผ่ว กำมือตัวเองแน่นจนเส้นเลือดขึ้นเป็นนูน

 

"พี่ป๊อป..."เฟย์เอ่ยชื่อพี่เขยเสียงแผ่ว มือบางกุมมือหนาที่กำแน่นอย่างปลอบใจ เธอเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เหมือนกัน

 

"โธ่เว้ย!!!"ป๊อปปี้สถบลั่น ก่อนจะต่อยกำแพงอย่างแรงจนเลือดไหลซิบออกมา

 

พิมแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อปปี้ที่ต่อยกำแพงอย่างคลุ้มคลั่ง

 

"ป๊อปพอแล้ว ทำร้ายตัวเองเป็นเขาก็อาการไม่ดีขึ้นมาหรอกน่า"พิมเอ่ยแล้วรั้งแขนป๊อปปี้ไว้ไม่ให้ต่อยกำแพงอีก

 

"ไม่ต้องมายุ่ง!!! จะไปไหนก็ไป!!!"ป๊อปปี้ตะคอกใส่พิมลั่น

 

"ป๊อป!!! นี่พิมเป็นห่วงนะ! ทำไมต้องไล่ด้วย!?"

 

"ไม่ต้องมาเส้แสรงแสดงความเป็นห่วงเป็นใย!!! เพราะฉันไม่ต้องการ!!! ออกไป!!!"

 

"ป๊อป!!!"

 

"หยุด!!! ที่นี่มันโรงพยาบาลนะคุณ พี่ป๊อปกำลังเสียใจอยู่ คุณช่วยกลับไปก่อนได้ไหม?"เฟย์รีบห้ามทันที ก่อนจะบอกให้เธอกลับไปก่อน เพราะกลัวป๊อปปี้จะอาละวาดถ้ายังเห็นพิมอยู่

 

"ก็ได้!"พิมกระแทกเสียงใส่อย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินออกไปทันที

 

แต่อย่าหวังว่าเธอจะหยุดแค่นี้!!!

 

--------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

คัทททททททททททททททททท

 

เริ่มตอนของพี่เขื่อนกับพี่เฟย์แล้วน๊าาาาาาาาา

 

ฝากติดตามผลงานกันด้วยเน้อออออออออ!!!

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา