Music love final chapter
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.42 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2558 19.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) ความทรงจำที่ชั้นเองต้องร้าวราน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เอาล่ะนักเรียน วันนี้เรียนกันแค่นี้ก่อนนะ อย่าลืมรายงานที่ครูสั่งล่ะ ส่งพรุ่งนี้นะจ๊ะ"เสียงครู
วัย 40 ต้นๆปรกาศเมื่อได้ยินเสียงกริ่งแสดงเวลาหมดคาบ
"ป๊อป! เลิกเรียนแล้วไปเล่นฟุตบอลกับพวกเรามั้ย"เสียงเด็กชายวัย 12 ตะโกนเรียกป๊อปปี้
ที่กำลังวุ่นเก็บสัมภาระที่วางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะเรียนของตัวเอง
"พวกนายไปกันเถอะ"ป๊อปปี้ตอบก่อนจะหันไปมองฟาง เด็กสาวผู้อ่อนโยนและอ่อนแอไป
ในเวลาเดียวกัน "เดี๋ยววันนี้ที่บ้านชั้นจะมารับเร็วน่ะ"ป๊อปปี้หันไปตอบเพื่อนอีกครั้ง
"ฟางเดี๋ยวสิ!!!"ป๊อปปี้วิ่งตามฟางมาถึงหน้าโรงเรียนทำให้เด็กสาวรีบหันหาต้นเสียงทันที
"อ้าว! ป๊อปปี้ ยังไม่กลับอีกหรอ"ฟางตอบพลางยื้อกระเป๋าตัวเองที่ป๊อปปี้พยายามจะดึงไปถือให้
"วันนี้เราบอกให้คนขับรถเรามาช้ากว่าปกติสักครึ่งชั่วโมงน่ะ"เมื่อฟางไม่ขัดการถือกระเป๋า
แล้วป๊อปปี้ก็รีบตอบทันที
"แล้วทำไมถึงไปบอกเพื่อนนายว่าวันนี้จะกลับเร็วล่ะ โกหกน่ะ ไม่ดีเลยนะ"ฟางยิ้มแล้วว่าไป
ไปพลางๆ "ก็เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเพิ่มขึ้นไง เวลาแบบนี้หายากนะฟาง"ป๊อปปี้ยิ้มกวนๆ
"แล้วถ้าคุณพ่อนายมาเห็นล่ะ ท่านจะไม่โกรธนายหรอ"ฟางซึมลงเมื่อนึกถึงครั้งก่อนที่พ่อ
ของป๊อปปี้ห้ามให้เค้าทั้งสองพบกันเพราะฐานะของทางบ้านนั้นแตกต่างกันมาก
"พ่อไม่รู้หรอก วันนี้พ่อเราต้องไปทำงานที่อเมริกา คงไม่ได้มารับเราหรอก ส่วนคนทางบ้าน
คงจะต้องไปส่งพ่อเหมือนกัน ก็มีแต่คนขับรถนั่นแหละที่จะมา"ป๊อปปี้ซึมลงเช่นเดียวกับฟาง
"นายจะเศร้าทำไมกัน ที่บ้านนายน่ะดีจะตายมีพร้อมทุกอย่าง เพียงแค่ชี้นิ้วแล้วเอ่ยปากนาย
ก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว"ฟางนั่งลงข้างต้นไม้พร้อมกับมองบรรยากาศยามเย็นอันน่าประทับใจ
ของเมืองภูเก็ต
"แต่ที่ได้มามันก็แค่ของนอกกายเท่านั้นแหละ"ป๊อปปี้นั่งลงพิงต้นไม้ตรงข้ามกับฟาง ทำให้
ฟางหันไปมองอย่างสงสัยว่าป๊อปปี้หมายถึงอะไร
"ของที่เราได้มา ที่เราชี้นิ้วสั่ง มันก็แค่ของนอกกายที่จริงๆแล้วเราก็ไม่ได้ต้องการมัน แต่สิ่ง
ที่เราต้องการ เรากลับไม่เคยได้มันเลย"ป๊อปปี้มองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังจะหายไปจากขอบฟ้า
"แล้วไอสิ่งที่นายอยากได้จริงๆมันคืออะไรหรอ"ฟางมองหน้าอย่างสงสัย "เวลา...และ
ความอบอุ่นไง"ป๊อปปี้สบตาฟางที่อ่อนโยนคู่นั้นอย่างไม่ละวาง
"นายกำลังจะบอกว่า...ครอบครัวนายให้ทุกสิ่งกับนาย แต่กลับไม่เคยมีเวลาให้ แล้วยังไม่
เคยมอบความอบอุ่นหัวใจให้กับนายเลยงั้นหรอ"ฟางถามกลับแต่ป๊อปปี้ก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบ
"ถ้าอย่างนั้น เมื่อเวลาเรามีเวลาอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ ชั้นก็เติมเต็มส่วนที่หายไปให้นายเอง"
ฟางยิ้มอย่างเป็นมิตรพลางเลื่อนมือไปจับมือหนาของป๊อปปี้
"ขอบคุณเธอมากนะฟาง เราไม่เคยได้ยินคำนี้จากคนในครอบครัวเลยรู้มั้ย"ป๊อปปี้ได้ยินคำ
พูดของฟาง ็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ที่ลำคอ พลางมีน้ำที่คลออยู่บริเวณตาแต่เขาก็ไม่
สามารถให้มันร่วงหล่นต่อหน้าคนที่เขาเคยบอกให้เข้มแข็งอยู่ตลอดเวลาได้
"ชั้นก็ต้องขอบคุณนายนะที่คอยปกป้องชั้นจากเกล ไม่ให้ชั้นโดนแกล้งชั้นคงจะอ่อนแอมาก
สินะ ถึงได้โดนกระทำตลอดเวลา"ฟางกล่าวกับเขาคืทำให้เขาหัวเราะออกมา
"ไม่ใช่อ่อนแอหรอก แต่เธอยอมคนซะมากกว่า"ป๊อปปี้ใช้มือลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน
"ขอบใจนะ..."ฟางพูดเบาๆ
ปี๊นนนนน
เสียงแตรรถบีบยาวทำให้ฟางต้องรีบหลบทันทีเมื่อเห็นรถเบนซ์สีดำคันนั้น
"เราไปก่อนนะฟาง วันหลังค่อยคุยกันใหม่"ป๊อปปี้รีบวิ่งไปขึ้นรถคันนั้นพร้อมกับสายตาอัน
ห่วงใยของฟาง
"พ่อยังไม่ไปอเมริกาอีกหรอครับ"ป๊อปปี้รีบชวนคุยเมื่อขึ้นรถมาก็พบพ่อของตนมองด้วย
สายตาเกรี้ยวกราด "ถ้าพ่อไปแล้วจะได้มาเห็นลูกกับเด็กผู้หญิงต้อยต่ำนั้นนั่งอยู่ด้วยกันงั้นหรอ"
พ่อกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน
"เค้าไม่ใช่ผู้หญิงต้อยต่ำนะครับ เดี๋ยวนี้คนเรามีสิทธิเท่ากันเเล้วไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี้ตะเบ็ง
เสียงแข่ง "ถ้าพ่อเตือนแล้วไม่ยอมฟังกัน พ่อคงต้องใช้มาตรการณ์ขั้นเด็ดขาดสินะถึงจะเชื่อ"พ่อ
หันหลังไม่มองลูกชายที่ทำท่าทีสงสัย
"มะรืนนี้ลูกต้องไปอเมริกากับพ่อ ลูกต้องไปเรียนที่นั่นและอยู่ที่นั่นจนโต"พ่อยื่นข้อเสนอ
เด็ดขาด "ตะ...แต่..."ป๊อปปี้ตะลึงเพราะรู้ดีว่าพ่อของตัวเองเป็นคนอย่างไร
"ไม่มีข้อบ่ายเบี่ยงนะป๊อปปี้ พ่อจะอนุโลมโดยให้เวลาลูกร่ำลายัยเด็กคนนั้นในวันพรุ่งนี้
แล้ววันมะรืนลูกกับเธอจะไม่ได้เจอกันอีก"พ่อพยายามปรับเสียงให้กลับมาเป็นปกติ
"ครับ...แต่ต้องหนึ่งวันเต็มๆเท่านั้นนะ"ป๊อปปี้เสียงอ่อนลงแล้วกลับเข้ามาสู่ความเศร้า
เมื่อคิดถึงการที่ไม่ได้เจอคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุด
"เอาล่ะค่ะนักเรียน ทุกคนนำงานมาส่งบนโต๊ะครู ใครที่ไม่ส่งวิชาของครูคะแนนของเธอจะ
เหลือศูนย์นะคะ"ครูคนเดิมบอกนักเรียนทำให้ทุกคนลุกขึ้นแล้วรีบนำรายงานไปส่งทันที
"เอ๊ะ! อ้าว! เราก็เอาใส่ในกระเป๋าแล้วนิ่ แล้วมันไปไหนกันนะ"ฟางค้นกระเป๋านักเรียนเพื่อ
หารายงานที่หายไปแต่ก็ไร้วี่แววของมันเลย
"ธนันต์ธร!!!"ครูเรียกฟางลั่นห้อง "เอ่อ...คะ!"ฟางตอบกลับอย่างกลัวๆ "เธอยังไม่ส่ง
รายงานใช่มั้ย!"ครูตวาดทำให้ฟางนิ่งพร้อมตัวสั่นไปหมด
"ธนันต์ธร เธอไม่ไม่ใช่คนไม่มีความรับผิดชอบไม่ใช่หรอ แล้วงานของครูล่ะทำไมยังไม่
ส่ง"ครูตะเบ็งเสียงใส่ฟาง "ออกมานี่ซิ!!"ครูเรียกฟางที่นิ่งไปยืนหน้าห้องทำให้ฟางต้องจำยอม
"วิชาครูเธอจะไม่มีคะแนนเพราะไม่ส่งรายงานนะ แต่...ครูให้เธอถึงตอนเย็นนี้ถ้าเธอไม่ส่ง
ครูจะปรับเธอตกวิชานี้ทันที"ครูว่าทำให้ฟางน้ำตาเอ่อ
"ครูครับ!!!"ป๊อปปี้ยกมือแล้วลุกขึ้นยืน "รายงานของฟางอยู่ที่เกลครับ"ป๊อปปี้ค้อนใส่เกล
"อะไรกัน!! นี่นายจะมากล่าวหาชั้นมีหลักฐานรึป่าว"เกลเมื่อถูกป๊อปปี้ว่าก็รุกรี้รุกรนแปลกๆ
"ใช่! เธอมีหลักฐานอะไรจะไปว่าเกลเค้า"ครูมองป๊อปปี้อย่างงงๆ "ผมขออนุญาตค้น
กระเป๋าของเกลนะครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปหยิบของออกจากกระเป๋าเกลทีละชิ้น
"นี่ไงครับหลักฐาน"ป๊อปปี้ที่พบรายงานของฟางในกระเป๋าเกลก็เดินนำไปส่งครู "ปะ...ป่าว
นะคะครู หนูไม่ได้ทำ"เกลปฏิเสธท่ามกลงสยตาของเด็กในห้องที่มองเธออย่างรังเกียจ
"หลักฐานคาตาอย่างนี้นี่นะไม่ได้ทำ"ครูตวาด "หนูขอโทษค่ะ..."เกลพูดออกมาอย่างแผ่ว
เบา "ตามครูไปที่ห้องปกครอง ครูจะเรียกผู้ปกครองเธอให้ทราบเรื่องนี้"ครูว่าก่อนจะเดินออกจาก
ห้องตามด้วยเกลที่ค้อนฟางวงโต
"นายรู้ได้ไงหรอว่ารายงานชั้นอยู่ในกระเป๋าของเกล"ฟางเดินถือกระเป๋าแล้วถามป๊อปปี้
ระหว่างทางกลับบ้าน "ก็ตอนที่เธอออกไปทำโจทย์เลข เราเห็นเกลแอบหยิบของจากกระเป๋าเธอ
ไป เราเลยคิดว่ามันน่าจะเป็นรายงานของเธอ"ป๊อปปี้ตอบแล้วหยุดอยู่ที่จุดเดิมที่เขาและเธออยู่
ด้วยกันเมื่อวาน
"เราอยากหยุดเวลาแบบนี้ไว้จัง อยากจะอยู่กับเธอนานๆแล้วก็เจอหน้าเธอในทุกๆวัน"
ป๊อปปี้เริ่มดึงฟางเข้าอรมณ์ดราม่า
"พูดอย่างกับนายจะไปไหนงั้นแหละ..."ฟางยิ้มแต่ก็แอบสังเกตุเห็นแววตาเศร้าของป๊อปปี้
"นายมีอะไรบอกชั้นได้นะ ชั้นไม่บอกใครแน่...สาบาน"ฟางชูสามนิ้วขึ้นมาแนบหู
"ฟาง..."ป๊อปปี้สบตากับเธอเมื่อแอบเห็นว่ารถของพ่อมารออยู่แล้ว "เราคงอยู่ปกป้องเธอ
ไม่ได้อีกแล้วนะ"ป๊อปปี้ทำตาเศร้า
"นายจะไปไหนกัน ไหนนายบอกว่าจะอยู่ข้างๆชั้นไง"ฟางตกใจกับสิ่งที่เค้าพูดออกมา
"พ่อเห็นเรากับเธอเมื่อวานแล้ว...ท่านเลยให้เราไปเรียนต่อที่อเมริกา เพื่อให้เราห่างกัน"ป๊อปปี้
อธิบาย
"แล้วชั้นล่ะ...ชั้นไม่มีเพื่อนคนไหนนอจากนายเลยนะ"ฟางน้ำตาเอ่อ "นายทำได้หรอที่จะ
ไปอยู่ในที่ที่นายบอกว่ามีแต่คนที่ไม่เวลาและความอบอุ่นให่นาย นายจะไม่รอให้ชั้นเติมเต็มสิ่งที่
ขาดไปก่อนหรอ"ฟางน้ำตาไหลทันทีที่เห็นป๊อปปี้พยายามทำตัวให้เข้มแข็ง
"ถึงเราทำไม่ได้แค่ไหน...เราก็ต้องพยายาม"ป๊อปปี้กลั้นใจพูดออกไป "เราไม่มีใครแล้วนะ
นอกจากนาย..."ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ฟาง...เธอฟังเรานะเธอต้องเข้มแข็งเข้าใจมั้ย เวลาที่ไม่มีเราคงจะมีใครคอยต่อแถวเป็น
เพื่อนกับเธอเยอะแยะมากอยู่แล้ว"ป๊อปปี้ฝืนยิ้ม
"แต่มันก็ไม่มีใครที่แทนที่นายได้ไม่ใช่หรอ"ฟางมองตาของเขาที่เริ่มอ่อนแอลง
"เมื่อเธอเห็นมันเมื่อไหร่ ชั้นก็จะอยู่ข้างเธอเสมอ"ป๊อปปี้ยื่นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงที่สลัก
คำว่า "Forever"ใส่มือฟาง
"มันมากเกินไปนะกับสิ่งๆนี้ มันคงมีราคามาก"ฟางยื่นคืนป๊อปปี้ "สำหรับเราแล้ว เธอมีค่า
มากกว่ามันหลายเท่า"ป๊อปปี้บรรจงสวมใส่นิ้วชี้ฟาง
"นายคงไม่ลืมชั้นใช่มั้ยป๊อปปี้"ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้ทันที "ไม่มีวันนั้นสำหรับเรา..."
ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วเปิดกระจกออกมาโบกมือลาฟางเป็นครั้งสุดท้าย ทำให้ฟางอด
ไม่ได้ที่จะทรุดลงร้องไห้เพียงลำพัง
"ฟางลูก!! มีจดหมายถึงหนูน่ะ"แม่ของฟางเคาะประตูเรียกลูกสาวที่นั่งเหม่ออยู่บนโต๊ะ
ทำการบ้านริมหน้าต่าง ก่อนที่เธอจะเดินออกไปรับ
"ภาณุ จิระคุณ...ของป๊อปปี้นี่!!"ฟางอ่านชื่อผู้ส่งก็รีบเปิดซองจดหมายออกทันที ก็พบกับ
กระดาษสองใบเธอจึงรีบเปิดใบแรกออกมาอ่านทันที
"ฟาง...
เธอคงจำได้ใช่มั้ยว่าชั้นชอบแต่งเพลงมากแค่ไหน แล้วเธอคงจำได้ว่าชั้นรักเพลงไหน
มากที่สุด แล้วชั้นก็ขอมอบเพลงนี้ให้กับเธอเพียงคนเดียว วันนั้นชั้นยังคิดชื่อเพลงไม่ได้
แต่วันนี้ชั้นอยากตั้งชื่อให้มันว่า My girl เพื่อแสดงว่าเธอคือผู้หญิงของชั้น แล้วเธอก็คือ
เจ้าของเพลงนี้เพียงคนเดียว
เธอจงรู้ไว้...ว่าเมื่อไหร่ที่ชั้นเล่นเพลงนี้ ชั้นจะเล่นให้เธอเพียงเดียวเท่านั้น
ป๊อปปี้..."
ฟางบรรจงอ่านเนื้อความในจดหมายอย่างละเอียดพลางน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เมื่ออ่าน
จบ เธอก็รีบเปิดกระดาษบที่สองก็พบว่าในนั้นเป็นเนื้อเพลงพร้อมโน้ตที่ป๊อปปี้แต่งทุกครั้งเวลาอยู่
กับเธอไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามแต่
"My girl ฉันจะมีแค่เธอจากนี้ไป เธอจะเป็นคนแรกที่ชั้นนั้นรักและก็คไม่มีใครจะอยู่ในใจ
ของชั้นเหมือนเธอ"ฟางอ่านเนื้อเพลงท่อน Hook วรรคแรกออกมาก็เก็บแล้วมองไปที่ท้องฟ้าที่มี
เครื่องบินลำหนึ่งบินผ่านไปช้าๆราวกับความทรงจำของเธอกำลังแตกสลาย
"เธอจะคงจำชั้นได้มั้ยนะป๊อปปี้ เธอจะไม่ลืมความทรงจำดีๆของเราไปใช่มั้ย"ฟางพูดออก
มาแล้วมองเครื่องบินที่หายไปช้าๆทำให้ใจเธอชาจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
"ฟาง!! ฟาง!! นี่จะไปทำงานหรือป่าวเนี่ย"แก้วเพื่อนสนิทของฟางเขย่าตัวฟางที่หลับอยู่
อย่างรุนแรง "อะ...เอ่อ...แก้ว!"ฟางลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อของตัวเองยืมตาเขม็งอยู่ก็รีบลุกขึ้นนั่ง
"จะทำมั้ยงานน่ะ สายมากแล้วนะ เดี๋ยวก็โดนพวกทีม A มันข่มเอาหรอก"แก้วยืมกอดอก
พูด "ทำๆๆ แหม!บ่นอยู่ได้"ฟางรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทันที
"อ้าวพิชชี่! รอนานมั้ย ฟางขอโทษนะที่ช้าน่ะ"ฟางรีบเดินไปหาพิชชี่ที่ยืนกอดอกพิงรถอยู่
"ไม่นานหรอก พิชก็เพิ่งมาเหมือนกัน ขึ้นรถเถอะเดี๋ยวจะไปสาย"พิชชี่รีบเดินไปเปิดประตูรถให้ฟาง
ทันที
"นี่! ฟาง ถามจริงเถอะ แกฝันอะไรของแกเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวร้องไห้ บ้ารึป่าว"แก้วถามฟาง
ขณะอยู่บนรถ "ก็ฝันแบบที่ไม่อยากจะตื่นเลยไง อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝันจริงๆ"ฟาง
ตอบ พลางทำหน้าเศร้า
"ก็คงจะฝันถึงหนุ่มเจ้าสัญญาวัยเด็กอีกตามเคยแหละแก้ว อย่างฟางน่ะจะไปฝันอย่างอื่น
คงจะยากแหงๆ"พิชชี่หัวเราะแต่หัวใใจกลับปวดร้าวไปหมด
"นี่แกยังไม่ลืมเค้าอีกหรอฟาง เรื่องมันผ่านมา 10 กว่าปีแล้วนะ"แก้วถามไถ่แต่ก็ยังคง
สงสารเพื่อน "10 ปี มันมีความหมายกับชั้นที่ไหนล่ะ สัญญามันก็ต้องเป็นสัญญาอยู่แล้วนิ่"ฟาง
ทำหน้าบึ้งตึงแล้วรีบลงรถเมื่อถึงบริษัทแล้ว
"10 ปีมันมีความหมายกับชั้นที่ไหนล่ะ หึ!ยัยฟาง ทางนั้นเค้าก็คงต้องลืมแกซักวันนั่น
แหละ กะอีแค่สัญญาเด็กๆ แกจะไปคิดอะไรมากมายนะ"แก้วล้อเลียนก่อนจะนึกคิดห่วงเพื่อนไม่ได้
"สำหรับฟาง...ผู้ชายคนนั้นคงมีความหมายกับหัวใจเค้ามากเลยสินะ"พิชชี่พูดกับแก้วแล้ว
มองฟางที่รีบเดินเข้าไปในบริษัท
มาแล้วววว เรื่องใหม่ของไรเตอร์ ฝากด้วยนะคะ
อย่าลืม! เม้น+โหวตให้กันนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
